Sara Segal

W starym lesie na polanie

W starym lesie na polanie

zebrał się owadów rój.

Znowu zaczną wałkowanie

materiałów ten sam zwój.

Moskitierę rozstawiły

by im nie przeszkadzał nikt.

Tak na apel się stawiły

całą chmarą. W jeden mig!

By tradycji obrad sprostać

i nie stracić myśli wątku,

nie wysilać się a dostać...

zaczynają od początku.

Jak przed ptactwem się uchronić,

żywiołowych, różnych klęsk.

Jak już więcej łez nie ronić,

jak spokojne życie wieść.

Pełną garścią i z godnością

z życia brać, co życie da.

W ciągłym strachu, to z pewnością,

już nie mogą dłużej trwać.

I co wcześniej uchwalili...

By chcieć całym lasem trząść,

muszą wszyscy, w jednej chwili,

przede wszystkim w garść się wziąć.

Nie drżeć jak osiki listek,

chować głowę jak struś w piach

co jest jasne, oczywiste.

Pierwszy wniosek... zwalczać strach!

Trzeba tylko sposób znaleźć,

nie być tchórzem tak jak ssak.

W swojej grupie się odnaleźć,

wypowiadać słówko... tak!

Przy czym, żeby twarz zachować,

nie być pysznym tak jak paw,

trzeba się zorganizować

i pilnować własnych spraw.

Tego było już za wiele

na owadzi mały łeb.

Zrozumiały, lecz niewiele.

Chcą czasami mówić... nie!

Przyglądały się im ptaki

i jak niesie lotna wieść

podzieliły ich na takich

kto szkodnikiem jest, kto nie.

Jak poruszać się w przestrzeni

to nie sztuka byle jaka.

Złe nawyki jak wyplenić