Systemy operacyjne

TEMAT: Środowisko Linux – Powłoki

Powłoką nazywamy interfejs wykorzystywany pomiędzy jądrem systemu a użytkownikiem.

Interpretuje ona polecenia wydane przez użytkownika i przekazuje do jądra systemu. Posiada on
wbudowaną pewną ilość poleceń, którymi się posługujemy.

Istnieją mniej lub bardziej rozbudowane powłoki różniące się przede wszystkim wygodą w

pracy interaktywnej oraz wsparciem do pracy nad skryptami.

1. WYKORZYSTYWANA POWŁOKA

Najpopularniejsze powłoki są oparte na powłoce SH, której autorem jest Steve Bourne.

Dostępna jest w każdym systemie UNIX-owym. Dostępne są dla nas także csh, ksh oraz bash. Ta
ostatnia w pełni kompatybilna z sh zawiera szereg udogodnień i nowych rozwiązań. Jest wygodna dla
użytkownika i efektywna w programowaniu.

Jeżeli chcemy sprawdzić, w której powłoce pracujemy i jakie powłoki mamy dostępne do

naszego użytku wykorzystamy kolejno dwa polecenia:

- echo $SHELL
- cat /etc/shells – adres do pliku z listą dostępnych powłok

2. POWŁOKA BASH

Powłoka Bash posiada udogodnienie dokańczania poleceń dostępny dla nas po wciśnięciu

klawisza <tab> np.:

cd kat<tab>

Interpreter dopisze domniemaną nazwę katalogu o ile istnieje, po wciśnięciu ENTER. Jeżeli

się pomylimy i chcemy wrócić do poprzedniego polecenia powłoka ta zapisuje historię
wykonywanych poleceń, w wysokości domyślnie 1000 poleceń. Możemy się do nich odwoływać
poprzez strzałki w górę lub w dół na bieżącym znaku zachęty.

Cała historia znajduje się w pliku .bash_history w folderze użytkownika lub administratora.

Zależy na które konto się zalogujemy. Możemy podejrzeć całą historię naszej pracy o ile nie wykracza
poza dostępną ilość zapamiętanych poleceń, oraz zadeklarować inną ilość zapamiętywanych poleceń
zmienną HISTSIZE.

3. ALIASY i PRZEKIEROWANIA

Skracanie długich poleceń jest możliwe dzięki zastosowaniu aliasu.

- alias (wypisuje listę aktualnych aliasów)

- alias adm=’cd /root’ (przykładowy alias)

- unalias adm (usunięcie aliasu)

Rafał Polak 12k2

Laboratorium Komputerowe nr.4a

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Przekierowanie pozwala na zmianę wyświetlania danych . Do przekierowania

wykorzystujemy operator nierówności „<” . Przykładowo wynik polecenia ls –la możemy
przekierować z okna interfejsu do pliku. Jest to przekierowanie wyjścia. O wiele częściej
wykorzystywane niż przekierowanie wejścia.

Możemy łączyć polecenia w potoki.

4. ZNAKI ZACHĘTY

Znak zachęty posiada dwa stopnie. Odpowiada za odbieranie poleceń od użytkownika. Z pierwszego
poziomu pobierane jest polecenie lub czeka na jego wprowadzenie. Natomiast drugi stopień jest
wywoływany wówczas gdy polecenie wymaga podania dodatkowych argumentów.

Znak zachęty wykorzystywany powyżej zawiera nazwę użytkownika, znak @, bieżący folder i

ograniczenie kwadratowymi nawiasami. Możemy edytować znak zachęty, ale jeżeli nie zapiszemy do
pliku profilu naszych modyfikacji po restarcie systemu wróci do poprzedniej formy.

Symbole specjalnie :

\! - kolejny numer polecenia

\# - numer kolejnego polecenia

\d - aktualna data

\s - nazwa powłoki

\t - aktualny czas

\u - identyfikator użytkownika

\w - nazwa bieżącego katalogu

Wszystkie symbole specjalne rozpoczynamy od

„\”

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.