………………………… ……………, dnia …… 2009 r.
Ul. ……………………..
…………………………
Tel. ……………………….
PROKURATURA REJONOWA w ………………………..
ZAWIADOMIENIE
o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariusza publicznego.
Dotyczy: szkody wyrządzonej mnie i mojej rodzinie
przez funkcjonariusza publicznego -
dyrektora WBE w ………………..- Pana mgr ……………………………..
W oparciu o Art. 2 i 3 ustawy z dnia 20 marca 1985 roku o prokuraturze (Dz. U. 1985 Nr 1, poz. 138) zawiadamiam, że zachodzi podejrzenie popełniania, od 1 stycznia 1999 roku do dnia dzisiejszego, przestępstw określonych Art. 231 Kodeksu karnego przez funkcjonariusza publicznego - dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego Pana mgr ……………………………………... Szkoda polega na tym, że dyrektor arbitralnie i wbrew woli Ustawodawcy dopuścił się nieprawidłowości przekraczając swoje uprawnienia w ustalaniu i waloryzowaniu mojej emerytury, jako emeryta, który przeszedł na świadczenie emerytalne pod rządami Ustawy z 1972 roku znowelizowanej Ustawą z 1993 roku (Dz. U. 1994, nr 10, poz. 36), poprzez nieprzestrzeganie ustaw emerytalnych i zasad państwa prawnego określonego Art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz postanowieniami Trybunału Konstytucyjnego, czym zadziałał na moją szkodę.
W wyniku stwierdzonych nieprawidłowości w stosowaniu prawa, opisanych w uzasadnieniu niniejszego zawiadomienia, ja jako emeryt sprzed 1 stycznia 1999 roku, mam zaniżoną emeryturę w relacji do świadczeń ustalanych według nabytych zasad i praw, mimo że pismem z dnia 10.09. 2008 roku (załącznik) wskazywałem na wydawanie decyzji waloryzacyjnych po 1 stycznia 1999 roku z rażącym naruszeniem prawa.
UZASADNIENIE ZAWIADOMIENIA
Na emeryturę przeszedłem w ………. roku, czyli jeszcze w czasie obowiązywania Ustawy z 16 grudnia 1972 roku (Dz. U. z 1983 r. nr 29, poz. 139 z późn. zmianami). Ustawa ta była znowelizowana nową Ustawą z dnia 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. nr 10 z 1994 r.) na podstawie, której nabyłem słuszne prawa materialne z tytułu wysługi lat do świadczenia emerytalnego w wysokości określonej Art. 5 ustawy, a mianowicie, że podstawę wymiaru emerytury stanowi uposażenie należne żołnierzowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym, oraz Art. 6, który określał sposób utrzymania wartości ekonomicznej pozyskanego świadczenia ( uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. Sygn. K 4/99) poprzez tryb waloryzacji świadczenia emerytalnego w takim samym stopniu i terminie, w jakim następuje wzrost uposażenia zasadniczego żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska.
Naliczanie dla mnie świadczeń emerytalnych po 1 stycznia 1999 roku według decyzji uwzględniających zasady waloryzacji emerytury o wskaźnik wzrostu cen, tzn. według zasad dotyczących tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po 2 stycznia 1999 roku i wbrew regulacjom Art. 1 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach z FUS ( Dz. U. 1999, nr 162, poz. 1118) sprawia, że wypłacane należności są drastycznie niższe od świadczeń, których wartość ekonomiczna jest integralnie związana z uposażeniem zasadniczym żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowiska, co określała wojskowa ustawa emerytalna z 10 grudnia 1993 roku opublikowana 26 stycznia 1994 roku, pod której przepisami zostałem emerytem. Otrzymywane świadczenie jest także niższe od świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy aktualnie odchodzących na emeryturę, a posiadających te same cechy relewantne. Fakt ten jest sprzeczny z zasadą równości (uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26.10.2004 roku, Sygn. SK 7/04), określoną Art. 32 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W relacji do mojej osoby wydawanie decyzji waloryzacyjnych przez organa emerytalne po 1 stycznia 1999 roku w oparciu o stan prawny odnoszący się do żołnierzy czynnej służby wojskowej jest w sprzeczności z zasadami demokratycznego państwa prawnego, tzn. z Art. 2 Konstytucji RP. Tym samym decyzje waloryzacyjne wydawane przez wojskowe organa emerytalne w stosunku do mojej osoby, emeryta z 1987 roku, są wydane z rażącym naruszeniem prawa (Art. 156 kpa) i w sprzeczności ze słusznym interesem strony (Art. 155 kpa).
W dniu wejścia w życie Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118) byłem już na emeryturze i pobierałem świadczenie emerytalne w oparciu o przepisy ustawy z 1993 roku, w związku z czym Art. 1, ust. 2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. jednoznacznie wykluczał możliwość stosowania przepisów tejże Ustawy w odniesieniu do osób (byłych żołnierzy zawodowych) już będących na emeryturze (rencie), a tym samym w odniesieniu do mojej osoby. Ustawodawca w relacji do mojej osoby, jako świadczeniobiorcy od września1987 roku, zachował waloryzację „uposażeniową” na podstawie Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej w pierwotnym brzmieniu, (Dz. U. nr 10, poz. 36), poprzez wyłączenie przepisami Art. 1 ust. 2 świadczeniobiorców spod wprowadzanych zmian ustawą z 17 grudnia 1998 r. o świadczeniach z FUS.
Art. 195 tejże Ustawy nie pozbawiał obowiązującej mocy Art. 6 wojskowej ustawy emerytalnej z 10 grudnia 1993 roku. Fakt ten potwierdza wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 1999 r. (Sygn.K.4/99), gdzie w dołączonym uzasadnieniu, którego nie uznaje dyrektor WBE w KRAKOWIE (OTK 7/99, poz. 165) zawarte jest stwierdzenie (cytat):
„ Prokurator Generalny zauważył, że zgodnie z art. 1, ust.2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS warunki nabywania prawa do emerytury lub renty oraz innych świadczeń przysługujących dla żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy Policji, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. Wynika z tego, że nowy system obejmować będzie tylko tych żołnierzy i funkcjonariuszy, którzy podejmą służbę po 31 grudnia 1998 r.”.
W podobnym tonie wypowiada się Rzecznik Praw Obywatelskich w odpowiedzi na zbiorową PETYCJĘ do centralnych organów władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, którą otrzymałem z Biura RPO (pismo RPO-559037-IX/07/ZS z dnia 25.07.2008 roku), a którego fragment załączam poniżej (cytat ):
„Funkcjonujący w Polsce do końca 1998 r. system ubezpieczenia społecznego nie obejmował żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych. Ta kategoria osób była objęta odrębnym systemem zaopatrzeniowym, w którym świadczenia emerytalno-rentowe wypłacane są ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania składek.
Obowiązujący, od 1999 r. system ubezpieczeń społecznych objął także żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mundurowych, którzy wstąpili do służby po dniu 1 stycznia 1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz.353 z późn. zm.). Tym osobom miało przysługiwać prawo do emerytury lub renty na tych samych zasadach, jakie określono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami społecznymi. (….)
Tak, więc jedynie żołnierze zawodowi i funkcjonariusze służb mundurowych, którzy wstąpili do służby przed dniem 2 stycznia 1999r. mieli zachować prawo do emerytury lub renty na zasadach określonych w ustawach z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, oraz z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.”
Wojskowe Biuro Emerytalne w ………….. po 1 stycznia 1999 roku nie stosowały Art. 53 wojskowej ustawy emerytalnej w celu zniesienia dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń oraz ścisłego powiązania wysokości emerytury z wysokością dochodów osiąganych w okresie aktywności zawodowej, co zalecał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 8 maja 2000 roku (Sygn. SK 22/99; Dz. U. 2000, nr 38, poz. 438) i ustawodawca poprzez wprowadzenie 1 lipca 2004 roku zależności między podstawą emerytury, a uposażeniem żołnierza określonego ustawą z dnia 11 września 2003 roku o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, co znalazło odzwierciedlenie w nowelizacji Art. 53, ust.1, pkt.8 wojskowej ustawy emerytalnej i Art.1, który określa, że żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa (na zasadach określonych w ustawie) zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat (…), natomiast przepisy Art. 53, ust.1 obowiązują wojskowe organy emerytalne do ustalenia świadczenia na nowo z urzędu. W podobny sposób reguluje tryb postępowania określony Wyrokiem Sądu Apelacyjnego Warszawie (III AUa 130/99, OSA z 2000 r., nr 5,poz. 21) traktujący o obowiązku naprawiania błędów przez wojskowe organa emerytalne powstałych w wyniku błędnych i krzywdzących decyzji emerytalnych.
4. Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w ………….. - Pan mgr ………………………… niewłaściwie interpretuje art. 1 ust.2 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również nie zna w pełni i nie uznaje uzasadnienia do Wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 20.12.1999 r. (Dz. U. nr 162, poz. 1118) w wyniku czego świadomie naraża mnie na szkody materialne - według moich wyliczeń, w wysokości ponad …………złotych miesięcznie - co potwierdza Decyzja wydana przez dyrektora WBE w ………….. - Pana mgr …………………………. z dnia ……...2008 roku, którą zaskarżam, jako odpowiedź na mój uzasadniony wniosek o ponowne przeliczenie emerytury. Dyrektor odnosząc się lekceważąco do (uzasadnienia) Wyroku Trybunału Konstytucyjnego, przeczy także samej zasadzie interpretacji wyroków Trybunału. Została ona sformułowana w uzasadnieniu wyroku z dnia 08.05.2000r., Sygn. SK 22/99 (Dz. U., 2000, nr 38, poz. 438) w sposób następujący (str. 25): ,,Orzeczenie o zgodności przepisu z konstytucją oznacza przypisanie atrybutu konstytucyjności nie pewnej jednostce redakcyjnej bez względu na jej treść, lecz określonej treści normatywnej zawartej w tym przepisie, ustalonej w wyniku interpretacji”. Interpretacja Wyroku Trybunału z dnia 20.12.1999 roku, Sygn. K 4/99 wyraźnie wskazuje, że zgodność Art. 159 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U., 1998, nr 162, poz. 1118) z konstytucją dotyczy żołnierzy rozpoczynających służbę po dniu wejścia ustawy w życie tzn. po 1.01 1999 roku.
Decyzje waloryzacyjne wydawane już po 1 stycznia 1999 roku nadal zawierały odniesienie do przepisów ustawy z 10 grudnia 1993 roku (Dz. U. z 1994 roku) i brew postanowieniom art. 6 tejże przywoływanej ustawy zwierały faktycznie waloryzację wg art. 159 ustawy FUS, która mnie ni obejmowała. Jest to wyraźne omijanie i perfidne prawa, a zarazem poświadczenim nieprawdy.
Reasumując:
Zarówno Ustawodawca, jak i Trybunał Konstytucyjny nie pozbawili mnie praw słusznie nabytych do waloryzacji świadczeń metodą uposażeniową, która zachowuje wartość ekonomiczną moich świadczeń w relacji do uposażenia pobieranego przez żołnierza zawodowego pozostającego w służbie i zajmującego analogiczne stanowisko służbowe. Zaskarżonym decyzjom waloryzacyjnym Wojskowego Biura Emerytalnego w …………………. zarzucam naruszenie prawa materialnego w związku, z art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS ( w brzmieniu obowiązującym do 01.10.2003 r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zasady waloryzacji emerytur wojskowych wyrażone w przepisach: art. 159 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz art. 6 pkt.1 ustawy z dnia 10.12.1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. z 2004 roku, nr 8, poz. 66 z późniejszymi zmianami); art. 40 ustawy z dnia 10.12.1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.11.2001 r.) mają zastosowanie do emerytów wojskowych, którzy uzyskali uprawnienia przed wejściem w życie znowelizowanych zasad waloryzacji rent i emerytur wojskowych.
W tym świetle niezrozumiałe jest dla mnie, jakim prawem dyrektor WBE w …………………, pozbawił mnie praw słusznie nabytych w zakresie sposobu waloryzowania mojego świadczenia emerytalnego. Tym samym arbitralnie i znacząco obniżył moje świadczenia, co w dalszej konsekwencji miało i ma wpływ na rażące pogorszenie standardu życia mojego i mojej rodziny!
Wnoszę jednocześnie o unieważnienie decyzji wydanej przez dyrektora Wojskowego Biura
Emerytalnego w KRAKOWIE - Pana mgr ………………. z dnia ……………… 2008 roku (załącznik nr), jako sprzecznej z obowiązującym prawem, a tym samym działającej na moją szkodę.
Jak widać na podstawie przedstawionych materiałów (dowodów) dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w …………………….- Pan mgr ……………………. - jako funkcjonariusz publiczny, niewłaściwie interpretuje i stosuje przepisy Ustawy FUS z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z dnia 30 grudnia 1998 r.), jak również przepisy Ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz.U. nr 10 z 1994 r.), a tym samym naraża mnie i moją rodzinę na poważne szkody finansowe. Lekceważy wyroki Trybunału Konstytucyjnego w przedmiotowej sprawie, i świadomie łamie prawo, co również dyskwalifikuje Go jako funkcjonariusza publicznego.
Działanie to nosi znamiona przestępstwa z art. 231 KK
Szanowny Panie Prokuratorze -
w związku z ewidentnym łamaniem prawa w opisanej sprawie i podejrzeniem popełniania przestępstw przez funkcjonariusza publicznego - dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w ………………………..- Pana mgr …………………………., proszę o podjęcie stosownych działań w celu przywrócenia praworządności w zakresie naliczania przez dyrektora WBE w ……………………… świadczeń wszystkim emerytom i rencistom wojskowym, którzy nabyli do nich uprawnienia według zasad ustawy z 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U. 1994, nr 10, poz. 36).
Z uszanowaniem
Załączniki (tylko adresat)
WNIOSEK do WBE w ………………. z dnia…………..
DECYZJA dyrektora WBE w ………………. z dnia ………..2008 roku
Wykonano w 2 egzemplarzach
Wykonał ………(tel. 0-………………………)
Egz. Nr 1- adresat
Egz. Nr 2 - akta poszkodowanego
5