SPRAWOZDANIE – oznaczenie aktywności jonów wodorowych w roztworze

I. Cel doświadczenia: określenie aktywności jonów wodorowych w nieznanym roztworze / ustalenie pH roztworu.

II. Wykorzystany sprzęt i odczynniki: zlewka na 25ml., cylinder miarowy, pipeta, probówki, wskaźniki pH., pehametr.

III. Przebieg doświadczenia:

1. Sprzęt laboratoryjny umyto, opłukano wodą destylowana i osuszono w suszarce.

2. Do zlewki pobrano 25ml. roztworu o nieznanym pH.

3. Roztwór ze zlewki przenoszono za pomocą pipety i cylindra miarowego do 4 probówek (po 3cm³ do każdej.

4. Do każdej z probówek zaczęto dodawać wskaźniki pH.

1. Do probówki nr 1 dodano kilka kropel Błękitu Bromotymolowego – zaobserwowano niebieskie zabarwienie roztworu; oznacza to, że pH badanego roztworu jest większe niż 8.

2. Do probówki nr 2 dodano kilka kropel Karminu Indygo – zaobserwowano ciemno zielone zabarwienie roztworu; oznacza to, że pH badanego roztworu jest mniejsze od 11.

3. Do probówki nr 3 dodano kilka kropel Żółcieni Alizarynowej – zaobserwowano niebieskie zabarwienie roztworu; oznacza to, że pH badanego roztworu jest mniejsze od 10.

4. Do probówki nr 4 dodano kilka kropel Fenoloftaleiny – zaobserwowano ciemno różowe zabarwienie roztworu; oznacza to, że pH badanego roztworu jest większe niż 9.

Po dokonaniu obserwacji zabarwień roztworów, stwierdzono, że pH badanego związku mieści się w przedziale od 9 do 10.

5. Pozostałą w zlewce ilość roztworu zmierzono za pomoc pehametru. Pehametr wskazał wynik: 9,3.

6. Jak się okazało, pH roztworu w rzeczywistości wynosiło dokładnie 9,2.

IV. Wnioski:

1. Za pomocą wskaźników pH nie można dokładnie określić aktywności jonów wodorowych w roztworze. Można tylko określić przedział w jakim wartość pH się mieści.

2. Za pomocą pehametru można znacznie dokładniej określić pH roztworu, jednak także w tym pomiarze mogą wystąpić pewne odstępstwa i nieprawidłowości (np. z powodu zanieczyszczenia badanego związku, lub niedokładnego oczyszczenia pehametru po poprzednim badaniu.