Kłopotliwy pontyfikat Papieża Jana Pawła II

The Perplexing Pontificate
of Pope John Paul II

Dr Remi Amelunxen

Dr Amelunxen - profesor emeritus Wydziału Mikrobiologii i Genetyki Cząsteczkowej University of Kansas School of Medicine Podczas niedawnej pielgrzymki do Hiszpanii i Francji, miałem okazję wielokrotnie rozmawiać z bardzo miłą i dobrze poinformowaną katoliczką z USA zaniepokojoną kryzysem w Kościele. Choć była gotowa potwierdzić, że Jan Paweł II zrobił pewne rzeczy szkodliwe dla wiary katolickiej i wątpliwe dla ortodoksji, nalegała, że był świętym papieżem, i nie był w pełni odpowiedzialny za takie czyny. Raczej manipulowali nim postępowcy w Watykanie, którzy robili rzeczy bez jego wiedzy, i zmuszali go do rozwoju progresywizmu. A zatem był ufnym pionkiem, i prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie sprawy ze wszystkich złych konsekwencji swoich działań. To jest ten sam pretekst ciągle wykorzystywany dla JPII, i uważam, że nadszedł czas by z tym skończyć. Jest wyraźne, że był postępowym myślicielem zanim został papieżem, i później w czasie jego pontyfikatu. Niektóre z tych rzeczy mogą trochę zszokować czytelników, ale wszystkie oparte są na faktach, nie fikcji. Duża część przedstawionych tu informacji jest udokumentowana w książce Podkopywanie Kościoła Katolickiego* /The Undermining of the Catholic Church autorstwa Mary Ball Martínez (wyd. 3, 1998), która jest jedną z najważniejszych książek demaskujących wcześniej zaplanowaną dewastację Kościoła Katolickiego. *Na moim chomiku Miałem szczęście recenzować wszystkie książki Atila S. Guimarães na przestrzeni lat. Jest genialnym brazylijskim autorem, i jego arcydzieła to W mętnych wodach II SW / In the Murky Waters of Vatican II , Pragnienie niszczenia / Animus Delendi I i II . Gdybyś chciał poznać mnóstwo faktów o planowanym zniszczeniu Kościoła i istotną rolę jaką odegrali ostatni papieże w tej rewolucji, polecam przeczytanie ich. Są szczegółowe i w pełni udokumentowane. Poniżej wybrane szczegóły życiorysu Karola Wojtyły z wyraźnie pokazanymi faktami w licznych książkach i publikacjach. Ona pokazuje, że nie był manipulowany, oszukany, zmuszany, zastraszany itd., ani przed ani podczas jego pontyfikatu. Kard. Ratzinger też uczestniczył w wielu niszczących działaniach JPII, jako szef byłego Świętego Oficjum, teraz pn. Kongregacji Doktryny Wiary. Naprawdę chciałbym żeby to nie było prawdą, ale nie da się chować głowy w piasku i walczyć z rzeczywistością, kiedy jasne jest, że przepowiedziana w Fatimie wielka apostazja która miała być ujawniona światu w 1960, teraz osiągnęła apogeum. Myślenie Wojtyły przed papiestwem Oto krótkie streszczenie myślenia Karola Wojtyły zanim został papieżem: 1. Był znany z wczesnego zaangażowania w rodzaj teozoficznej filozofii "poznaj siebie" [click here] zgodnej z tą Rudolpha Steinera, jezuickiego myśliciela, który miał wielki wpływ na Angelo Roncalli (Papież Jan XXIII). Kard. Wojtyła biwakujący z młodymi obu płci [więcej click here]  - Oddi, 26.01.1979 2. Studiował teologię tomistycną pod kierunkiem abpa Sapiehy w Krakowie, co wydawało się być próżnym ćwiczeniem, bo podobnie jak wielu z grupy Reńskiej (Rahner & Küng) nie wahał się oczerniać Summy św. Tomasza i scholastyki. 3. Studiował na postępowym Louvain University w Belgii, czołowym ośrodku radykalnego fermentu teologicznego. Karol był proponentem tych nauk i częścią popularnego wtedy ruchu księży-robotników (inspirowanego przez komunizm). 4. Ks. Wojtyła spędził 2 lata na przygotowanie pracy dyplomowej o skoncentrowanej na człowieku filozofii Maxa Schelera, niemiecko-żydowskiego filozofa, który po Kiku latach bycia katolikiem, przeszedł na ostry ateizm. 5. Znalazł nową filozoficzną fascynację w fenomenologii Rahnera, Künga i Dullesa i egzystencjalizmie Maritaina i Von Balthasara – większość których głosiła herezję (np. negując Boskość Chrystusa i Przeistoczenie). 6. W 1956 ks. Wojtyła został biskupem – wtedy wydano jego 2 książki: pracę o Maxie Scheler i bardzo wątpliwą książkę o małżeństwie. 7. Na II SW on i ks. Ratzinger pracowali nad Konstytucją Lumen gentium. W niej stwierdzono, że Kościół Chrystusa zachowuje się w Kościele Katolickim, i w związku z tym Kościół Chrystusa nie jest Kościołem Katolickim! Wojtyła był też członkiem komisji piszącej Konstytucję II SW Gaudium et spes (Kościół w nowoczesnym świecie), podstępny dokument, delikatnie mówiąc. Później kard. Joseph Ratzinger potwierdzil, że zasady przystosowania się do świata w Gaudium et spes i wolności religijnej tworzyły rodzaj anty-Syllabus [click here] W 1967 Paweł VI z postępowego Wojtyły zrobił kardynała. 8. Na II SW, abp Wojtyła skomentował działalność misyjną w Kościele: Rolą Kościoła nie jest pouczanie niewierzących. Uczestniczymy w poszukiwaniu wraz z naszymi braćmi – unikajmy moralizowania czy sugestii, że mamy monopol naprawdę". Dawni wielcy Ojcowie Misjonarze musieli płakać w Niebie. Kiedy papież powtórzył to w encyklice Ut unum sint i często mówił o możliwości powszechnego zbawienia wszystkich ludzi. Np. w encyklice Redemptoris Missio, stwierdził, że "zbawienie jest dostępne tajemniczymi sposobami – nawet dla tych, którzy nie są członkami Kościoła, albo nie mieli głoszonej Ewangelii – o ile łaska Boża jest im udzielanana mocy odkupieńczej ofiary Chrystusa". 9. Z Gaudium et spes (pomimo sprzeciwu czeskiego abpa Hnilica) usunął wszelkie potępienie horroru ateistycznego komunizmu. Za ten geniusz Paweł VI mianował go w 1967 na kardynała. 10. Kard. Wojtyła wyjaśnił Pawłowi VI, że pomniejszanie ukraińskiego Unickiego Kościoła Katolickiego na korzyść sowieckiej "Cerkwi" KGB było celem do jakiego powinien dążyć przez kard. Casaroli (rzekomego masona). Watykańska Ostpolitik stała się później obsesją. 11. Na Synodzie w 1974 w Rzymie, wezwano do "ewangelizacji miłości", i kard. Wojtyła stał się oficjalnym teologiem dla szczególnie bardzo postępowego kard. Etchegaray z Marsylii. Jego wprowadzający wykład cuchnął Integralnym humanizmem Maritaina, a później podkreślił myślenie austriackiego Jezuity Josepha Jungmana, który nalegał na "odrzucenie sterylnego przekazywania dogmatycznego nauczania teologicznego". 16 października 1978 Karola Wojtyłę wybrano na Tron Piotrowy. Czy był, w końcu, bona fide tradycjonalistą, który doszedł na szczyt? Obawiam się, że nie. Poważnie, wiele modlitw ofiarowano za niego do Matki Najświętszej i Ducha Świętego o oświecenie jego myśli. Symbole pontyfikatu Jana Pawła II Poniżej krótkie podsumowanie pontyfikatu Jana Pawła II: 1. Na swoje hasło wybrał Totus Tuus [Cały Twój, Matko Najświętsza]; ale nie do tego stopnia żeby chętnie posłuchał Jej nakazu w Tuy w 1929 do s. Łucji o poświęcenie Rosji Jej Niepokalanemu Sercu w jedności z biskupami świata. Tu należy się krótkie tło historyczne o tym ważnym niebiańskim nakazie. Wiadomo, że Papież Pius XI wiedział o tym nakazie Matkii Bożej 6-8 tygodni po Tuy w 1929, ale watykańska Ostpolitik już się rozwijała przez kard. Tisseranta, poprzednika Casaroli, który chciał uniknąć ranienia uczuć Rosyjskiej "Cerkwi". Gdyby Pius XI posłuchał, warto zastanowić się nad skutkiem: żadnej II wojny światowej ani kolejnych wojen z udziałem setek tysięcy ofiar; Rosja by się nawróciła, wiele dusz poszłoby do Nieba zamiast do piekła, itd. Zamiast tego mamy 77 lat nieposłuszeństwa papieży wobec Najświętszej Matki Bożej! JPII mógł zapobiec obu wojnom irackim i większości powyższych. To jest obrzydliwy scenariusz. JPII wita szamana voodoo w Asyżu I [click here] 2. Spotkania religijne w Asyżu I i II składają się z dobrze znanych historii grozy. Na Asyż I w 1986, buddyści pod dowództwem Dalaj Lamy szybko nawrócili ołtarz Kościoła św. Piotra umieszczając małą figurę Buddy na Tabernakulum i umieszczając wokół zwoje modlitewne i kadzidła. Było to wysokiego stopnia świętokradztwo. I bardziej niedawno, mamy Hindusów modlących się do swoich bogów na ołtarzu Cova da Iria w Fatimie. 3. Za JPII, kara śmirci stała się grzesznym czynem w przeciwieństwie do Świętej Tradycji i stałego nauczania Kościoła, który mówi odwrotnie. 4. Co do ewolucji, JPII wygłosił wykład w Papieskiej Akademii Nauki wyraźnie popierając ewolucjonizm i przekraczając to co wyraził Papież Pius XII w Humani Genesis. Pius XII mówił o ewolucji jako o "poważnej hipotezie" zasługującej na dalsze badania i refleksje. Pius XII podkreślił też istotną sprawę: "jeśli ludzkie ciało pochodzi od wcześniej istniejącej żywej materii, to dusza duchowa jest natychmiast tworzona przez Boga". JPII poszedł dalej mówiąc, że "dzisiaj niemal pół wieku po wydaniu encykliki, nowa wiedza doprowadziła do uznania więcej niż jednej hipotezy w teorii ewolucji. Jest naprawdę niezwykłe to, że teorię stopniowo uznawali badacze po serii odkryć w różnych dziedzinach wiedzy. Zbieżność, ktorej nie poszukiwano ani nie sfabrykowano z wyników pracy prowadzonej niezależnie, sama w sobie jest znaczącym argumentem przemawiającym za tą teorią". (Inside the Vatican, styczeń 1997, s. 26-9). Dziękuję, Darwin, Teilhard de Chardin, Pius XII i JPII za pomoc w niszczeniu katolickiej doktryny kreacjonizmu! JPII obejmuje rabina Rzymu podczas wizyty w Rzymskiej Synagodze w 1986. [click here] 5. Według nauczania JPII, my katolicy czcimy tego samego Boga jak islamiści i żydzi! JPII powiedział to i powtórzył w nie-trydenckim Katechizmie Kościoła Katolickiego, opartego głównie na II SW. Jest to negowanie Chrystusa i Trójcy Przenajświętszej, których wyraźnie odrzucają te religie. Pod nagłówkiem Relacje Kościoła z muzułmanami w wymienionym wyżej Katechoizmie (1994, z imprimatur Josepha kard. Ratzingera i aprobowanym przez Papieża Jana Pawła II, stwierdza: "Plan zbawienia uwzględnia też tych którzy uznają Stwórcę, wśród których na pierwszym miejscu są muzułmanie; ci wyznają wiarę Abrahama, i razem z nami czczą jednego miłosiernego Boga, sędziego ludzkości w ostatnim dniu"". (s. 223, 841). Żydzi też czczą Boga Abrahama! 6. Ucałował Koran, w którym jest napisane, że Trójca jest ohydztwem, i że chrześcijanie są niewierzącymi których powinno się niszczyć. Jak mogą duchowni i wysokiego szczebla politycy uważać to za tekst pokoju? Po ucałowaniu Koranu aprobował nowy meczet w Rzymie. 7. W przemówieniu do żydowskich rabinów, zapytany o katolickiej wierze w Mesjasza w relacji do żydów, odpowiedział, parafrazuję, że my chrześcijanie mieliśmy Mesjasza, a żydzi jeszcze czekają na swego mesjasza – nie możemy ich za to winić. Jak mógł zapomnieć prolog św. Jana: "Przyszedł do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli". Maj 1999 Jan Paweł II całuje Koran w Watykanie [click here] Dalej, KatechizmKościoła Katolickiego mówi: "I kiedy rozważa się przyszłość, lud Boży ze Starego Przymierza i nowy lud Boży mają podobne cele: oczekiwanie przyjścia (lub powrotu) Mesjasza. Ale oczekuje się powrotu Mesjasza, który zmarł i zmartwychwstał i uznany jes za Pana i Syna Bożego. Inny oczekuje przyjścia mesjasza, którego cechy są ukryte do końca czasów, i temu drugiemu oczekiwaniu towarzyszy dramat nieznania czy błędnego rozumienia Jezusa Chrystusa". (s. 223, 840). 8. Światowe Dni Młodzieży zainaugurowane przez JPII okazały się być amoralnymi i ekumenicznymi imprezami celebrującymi wszystkie religie. Wydaje się, że zrobiły więcej dla wzbudzania pożądania i rewolucji kulturalnej w zgromadzonych tłumach niż prawdziwego ducha religijnego. 9. Przy ponad 100 okazjach, zdaniem włoskiego dziennikarza Luigi Accattoli, Papież Jan Paweł II publicznie potwierdził, że Kościół Katolicki był winien błędów w przeszłości. Pośród rzekomych błędów Kościoła za które przeprosił JP II są wcześniejsze potępienia heretyków i schizmatyków, konwersji, zgoda na stosowanie przez duchownych siły, i anty-żydowska polemika religijna. Przeprosił też za rzekome ostre traktowanie Galileo, istnienie Inkwizycji, i zwołania Krucjat [Zob. Po co przepraszać za krucjaty / Why Apologize for the Crusades na końcu artykułu]. Np. w odniesieniu do Galileo, naukowiec sam zaangażował się w fałszywą teologię w swojej pracy naukowej został "ukarany", żyjąc w luksusie przez ponad rok w pałacu abpa Piccolomini w Sienie. 10. W 2000 JPII poparł fałszywą wersję Trzeciej Tajemnicy, dostarczonej mu przez kardynałów Sodano, Ratzingera, Hoyosa, i abpa Bertone. Trzecią Tajemnicę poznali ojcowie Fuentes i Alonso, którzy byli blisko s. Łucji, i biskupi Venancio i da Silva z Fatimy. Kardynałowie Ottaviani, Oddi, Ciappi i Biffi, i nawet liberalny kard. Bea i jego asystent ks. Malachi Martin przeczytali Trzecią Tajemnicę. W rozmowach o treści Tajemnicy wszyscy nawiązywali do "wielkiej apostazji". Ottaviani wymienił ją 4 razy w jednej rozmowie, i ks. Martin powiedział, że była w niej też wzmianka o karze. Kard. Mario Ciappi, papieski teolog za Pawła VI i Jana Pawła II, tak napisał: "W Trzeciej Tajemnicy jest przepowiedziane, między innymi, że wielka apostazja w Kościele rozpocznie się na samej górze". Kardynałowie Bertone i Ratzinger poparli fałszywą Trzecią Tajemnicę ujawnioną przez JPII w 2000 Papież JPII, kardynałowie Sodano, Ratzinger, Hoyos i Bertone (teraz kardynał) sfabrykowali nową Trzecią Tajemnicę w 2000 proponując, że był to zamach na życie JPII, co absolutnie nie pasuje do niczego ujawnionego o tym wcześniej. Nawet liberalne świeckie źródła wyraziły sceptycyzm o tym fałszywym exposé. Papież Benedykt jasno stwierdził, że Fatima się zakończyła, choć powiedział inaczej ok. 7 lat temu. Bez ujawnienia światu Trzeciej Tajemnicy i poświęcenia Rosji nakazanego przez Najświętszą Matkę Boga, jak może być zakończona Fatima? 11. W książce Fatima o zmierzchu / Fatima in Twilight Marka Fellowsa (wydanej przez Fatima Center w 2003 przez ks.Grunera), s. Łucja powiedziała ks. Alonso: "Ostateczny triumf Serca Maryi jest pewien, i będzie zdecydowany. Ale to będzie 'n a ońcu', czyli po strasznym oczyszczeniu grzesznej ludzkości chrztem ogniem, krwi i łez". Można na pewno domyślać się, że to oznacza po karze. Oczywiście, linia partyjna jest taka, że poświęcenia dokonano w 1984, 22 lata temu. Poziom moralności w Rosji teraz ostro upada. Czy ten ponury stan sygnalizuje konwersję Rosji obiecaną przez Matkę Najświętszą w Fatimie po poświęceniu tego kraju Jej Niepokalanemu Sercu? Sprzeczności Jana Pawła II Poniżej 2 przykłady jawnych sprzeczności Papieża Jana Pawła II z dogmatycznymi nieomylnymi naukami: A. Doktryna usprawiedliwienia W kwestii dogmatu Usprawiedliwienia / Justification, są następujące definicje w Słowniku Katolickim / A Catholic Dictionary Donalda Atwatera: JPII całuje dłoń anglikańskiego szefa Rowana Williama w Watykanie w październiku 2003 - NCR, 17.10.2003 "Usprawiedliwienie w aktywnym tego słowa znaczeniu jest aktem Boga, który deklaruje i czyni człowieka sprawiedliwym: w biernym znaczeniu jest to zmiana w duszy, która przechodzi ze stanu grzechu do stanu łaski uświęcającej (q.v.) lub usprawiedliwienia. W czasach Reformacji pojawiły się następujące błędy protestanckie a. Sama wiara jest niezbędnym czynnikiem do usprawiedliwienia; b. Usprawiedliwienie wiary jest zwykłym zaufaniem do Bożego Miłosierdzia; c. Usprawiedliwienie można oddzielić od uświęcenia: jest to zwykłe sądowe oświadczenie, że grzesznik nie zostanie ukarany, i że samo uświęcenie jest jedynie maską grzechu i zewnętrznym przypisaniem zasług Chrystusa". Definicja Usprawiedliwienia przez wiarę / Justification by faith (Atwater) jest następująca: "Wiara jest koniecznym warunkiem usprawiedliwienia. To że Sawa wiara usprawiedliwia jest herezją Lutra potępioną przez Sobór Trydencki (sesja VI, kan 9, de justificatione): 'Jeśli ktoś mówi, że zły człowiek jes usprawiedliwiony przez samą wiarę, co oznacza, że nic innego nie jest konieczne do współpracy by osiągnąć łaskę usprawiedliwienia, i że nie jest konieczne by był przygotowany i dysponowany przez ruch swojej woli, niech będzie przeklęty'". Definicja dla Usprawiedliwienia przez czyny / Justification by works (Atwater): "Usprawiedliwienie przez samą wiarę jest niemożliwe. Inne dyspozycje duszy, czyny dokonane pod wpływem łaski, np. bojaźń, nadzieja, miłość, nienawiść do grzechu, są konieczne. Taka jest wyraźna doktryna Pisma: 'Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary… jet martwa wiara bez uczynków' (Jakub 2:24, 26)". Powyższe definicje są wyraźnie powtórzone w Podstawach katolickich dogmatów / Fundamentals of Catholic Dogma dr Ludwiga Ott (wyd. 4, 1960, s. 250-54), i w Kanonach dogmatycznych i dekretach Soboru Trydenckiego i I SW / Dogmatic Canons and Decrees of the Council of Trent and Vatican Council I (oryg. wyd. w 1912, i późniejTan Books & Publishers, 1977, s. 49-57.) Time pokazuje Jana Pawła II podchodzącego do Lutra w sprawie doktryny usprawiedliwienia w Porozumieniu z Augsburga - Time, 6.07.1999 W sprawie dogmatu o usprawiedliwieniu w podpisaniu porozumienia katolicko-protestanckiego w Augsburgu 31.10.1999: Atila Guimarães pokazuje to w swojej analizie dokumentów [click here], że kluczowe wyrażenie w tym dokumencie (para. 15) potwierdza konieczność łaski i wiary do zbawienia: "Razem wyznajemy, że jesteśmy uznani przez Boga i otrzymujemy Ducha Świętego, który odnawia nasze serca, wzmacnia nas, i wzywa do dobrych uczynków, nie na podstawie nasych zasług, a tylko przez łaskę i wiarę w dzieło zbawcze Chrystusa". To porozumienie, które neguje konieczność dobrych uczynków i uznaje wersję Lutra o usprawiedliwieniu tylko przez wiarę, jest w jawnej sprzeczności z potępieniem błędów Lutra na dwóch Soborach Ekumenicznych: V Laterańskiego i Trydenckiego. Nawet papież nie może odwołać odwiecznego nauczania Kościoła Katolickiego, tzn. nieomylnych wyroków soborów dogmatycznych, papieskich dekretów ex cathedra i Pisma Świętego. Jak John Vennari pokazuje w Papież Jan Paweł II i porozumienie luterańsko-katolickie / Pope John Paul II and the Lutheran-Catholic Accord: "Celem tego dialogu ekumenicznego i Wspólnej Deklaracji / Joint Declaration jest próba luteranów i katolików osiągnięcia zrozumienia o doktrynie usprawiedliwienia – jak człowiek jest stworzony 'sprawiedliwy' w oczach Boga. Każdy mający podstawową wiedzę o różnicy między katolicką doktryną vs. luterańskie nauczanie o usprawiedliwieniu natychmiast rozpozna niemożliwość osiągnięcia zrozumienia. Dwie nauki są diametralnie przeciwne". (TIA, 2003, s. 4). B. Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) Ze wszystkich nauk dogmatycznych, ta była przedmiotem licznych kontrowersji i interpretacji, od sztywnych do umiarkowanych, ale żadna nawet w najmniejszym stopniu nie podchodziła do koncepcji zaproponowanej przez Jana Pawła II o powszechnym zbawieniu. Są 3 deklaracje skategoryzowane jako Pius IX jasno powtórzył katolicką naukę iż nie ma zbawienia w fałszywych religiach ex cathedra o dogmacie Extra ecclesiam nulla salus. Pierwsza wyszła od Papieża Innocentego III na IV Soborze Laterańskim w 1215; druga przez Papieża Bonifacego VIII w Bulli Unam Sanctam w 1302, i trzecia i najszersza przez Papieża Eugeniusza IV w Bulli Cantate Domino w 1441 tuż przed Soborem Florenckim w 1442. Święty Papież Pius IX zdecydowanie powtórzył Extra ecclesiam nulla salus w następującym oświadczeniu: "Musimy wspomnieć i potępić znowu to, że najbardziej zgubny błąd, który zahamowali niektórzy katolicy, którzy uważają, że ludzie którzy żżyją w błędzie i nie mają prawdziwej Wiary i są oddzieleni od jedności katolickiej, mogą otrzymać życie wieczne. Teraz ta opinia jest wbrew wierze katolickiej, jak widać w prostych słowach Naszego Pana (Mt. 18:17, Mk 16:16, Lk 10:16, Jn 3:18), jak i w naukach św. Pawła (2 Tym 3:11) i św. Piotra (2 Piotr 2:1). Kto wyznaje opinie sprzeczne z tą wiarą katolicką jest bezbożnym łajdakiem" (apud Michael Muller: The Catholic Dogma, NY: Benzinger Bros, 1888, s. xi). A Catholic Dictionary (Atwater) stwierdza, że Poza Kościołem nie ma zbawienia odnosi się do tych poza Kościołem z ich własnej winy. Jest nakaz wejścia do Kościoła, zalecona droga do Nieba. Kto odmawia dołączenia do Kościoła założonego przez Chrystusa, nakazującego wchodzenie doń, jest na drodze do zatracenia. Ale ci którzy tkwią w niezwyciężonej ignorancji nie będą potępieni z jej powodu. Było wiele dyskusji o sprawie niezwyciężonej ignorancji i Chrztach pragnienia i krwi, które będą tematem innego artykułu. Ale w Encyklice Ut unum sint JPII przeskakuje tę dyskusję i głosi powszechne zbawienie, całkowicie zaprzeczające całemu spektrum interpretacji dogmatu Extra ecclesiam nulla salus. Szczegóły tego co wielu uważa za najbardziej radykalną z papieskich encyklik są wyraźnie nakreślone w Dokąd idziesz, Piotrze? /Quo Vadis, Petre? przez Atila Guimarães (Los Angeles: TIA, 2001, s. 45-52). Jan Paweł II spotyka się z liderami muzułmanów podczas podróży do Libanu - Catholic World Report, lipiec 1997 Jak wykazał autor, rewolucyjne propozycje JPII obejmują utworzenie "wspólnej martyrologii" zawierającej "świętych" z religii katolickiej, tzw. pawosławnej i protestanckiej, beatyfikację heretyków potępionych za ich doktryny (Girolamo Savonarola i Giordano Bruno), potwierdzenie, że ich religie są normalnymi i słusznymi środkami do zbawienia, i że całkowite oddanie Watykanu do ekumenizmu jest nieodwołalne. W Papież Jan Paweł II i porozumienie luterańsko-katlickie / Pope John Paul II and the Lutheran-Catholic Accord, John Vennari pisze, że w szokującym oświadczeniu JPII mówi, że "źródłem radości" jest to, że w pewnych okolicznościach nie-katolicy którzy nie zamierzają przejść do Kościoła Katolickiego mogą teraz przyjmować Eucharystię". (s. 10). Co więcej, JPII nakazuje ekumenizm w każdym aspekcie życia Kościoła, i zachęca do licznych bezprecedensowych praktyk międzywyznaniowych, które zawsze Kościół potępiał jako Ciężkie grzechy przeciwko Wierze. Powszechne zbawienie naprawdę neguje konieczność Chrztu, neguje grzech pierworodny i śmiertelny, i mocno sugeruje negowanie piekła. Łaska uświęcająca wydaje się być obecna w całej ludzkości. Fałszywy ekumenizm Papież JPII porzucił dogmatyczną nieomylną naukę pochodzącą z de Fide nieomylnych opinii papieży czy soborów do promowania fałszywego ekumenizmu. Jak mówi św. Jan: "Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz". (Jan 10:16) Znaczenie jest jasne, że nawrócenie wszystkich ludzi jest celem Chrystusa, nie przez dialog i ustępstwa, co jest istotą fałszywego ekumenizmu. Bezprecedensowa impreza: JPII zwołuje szefów wielu fałszywych religii do wspólnych modłów w Asyżu w 1986 Doktorzy Kościoła s a surowi w potępianiu papieży i innych duchownych, którzy zaprzeczają nadzwyczajnie nieomylnemu Magisterium, które w Teologii Dogmatycznej jest nietykalne. Czy możliwe jest żeby JPII ze swoim bogatym doświadczeniem nie był świadom swoich błędów dogmatycznych? To bardzo mało prawdopodobne. Jak zdefiniowano w A Catholic Dictionary (Atwater): "Herezja polega na formalnym odrzuceniu lub wątpliwości przez ochrzczoną osobę wobec jakiejkolwiek objawionej prawdy wiary katolickiej; jako zbrodnia polega na zewnętrznym i uporczywym przejawianiu grzechu". Każdy winien zbrodni herezji, określonej herezji, ściąga na siebie ekskomunikę ipso facto. Sobór Trydencki posługuje się słowem "anatema" [klątwa] oznaczającym najostrzejszą formę ekskomuniki. Św. Tomasz określa herezję jako "gatunek niewierności u ludzi, którzy wyznając Wiarę Chrystusa, zepsuli jej dogmaty. Właściwa wiara chrześcijańska polega na dobrowolnym wyrażaniu zgody na Chrystusa we wszystkim co naprawdę należy do Jego nauki. Wierzący przyjmuje cały depozyt jako zaproponowany przez Kościół; heretyk przyjmuje tylko te jego części, które odpowiadają jego akceptacji". (II-II, q. 11, a w The Catholic Encyclopedia, 1911, vol. 12, s. 256). I dalej: "Determinacja, to znaczy uparte trzymanie się określonej zasady, jest wymagana, aby herezja była formalna". (ibid). Msza Novus Ordo Katastrofa II SW jest jasna i jednoznaczna. Gdyby ktoś w to wątpił, niech, proszę, przeczyta W mętnych Wodach Watykanu / In the Murky Waters of Vatican II i Animus Delendi I i II Atila Guimarães. I nie będziesz już miał żadnych wątpliwości! Co do Novus Ordo, trzeba tu wyjaśnić pewne rzeczy. Aberracji teologicznych jest ad nauseam. Wystarczy powiedzieć, że konsekracyjna wersja formuły ICEL przeistoczenia, zamiany wina w Najświętszą Krew, jest nieważna.Sobór Florencki w 1442 (Papież Eugeniusz IV) dogmatycznie i nieomylnie ogłosił konsekracyjne formuły dla chleba i wina stosowane w Mszy Trydenckiej. Sobór Trydencki (1545-1563) zrobił to samo na sesji 22. Nieobecność słów pro multis i Mysterium Fidei (Przeistoczenie) unieważnia formułę Novus Ordo. ICEL fałszywie stwierdził, że nie było słowa dla "wielu": są 2 aramejskie słowa dla "wielu" i 2 dla "wszystkich", zdaniem kilku językoznawców. Sobór Trydencki zakazał używania slowa "wszystkich", bo nie "wszyscy" należą do Mistycznego Ciała Chrystusa. Ponadto, na marginesie (sesja 22, rozdz. VIII), stwierdził jasno, że Mszy nie można odprawiać w języku ojczystym. Niektóry tradycjonalni teolodzy uważają, że dany ksiądz, który ma intentio interna (zamiar do Przeistoczenia), ma odpowiednią materię (chleb przaśny), i nie rozpoznaje prawdziwych błędów w formie, to wtedy miłosierdzie Boże zezwala na ważność takiej Mszy. Modlę się by mieli rację. Kiedy Papież Paweł VI i Msgr. Bugnini (i 6 protestanckich pastorów) sformułowali Novus Ordo, zupełnie zaprzeczyli 2 nieomylnym dogmatycznym soborom, i Paweł VI działał ultra vires (poza władzą) w propagowaniu tej Mszy. Cudowna Hostia i Najdroższa Krew naszego Pana w Lanciano Wielu teologów i pasterzy, w tym abp Marcel Lefebvre, szacują, że ponad 60% Mszy Novus Ordo jest nieważnych, bo wielu księży neguje Przeistoczenie i wierzy w transygnifikację jak uczył heretyk Hans Küng. Według Künga, w "transygnifikacji" Chrystus byłby w chlebie i winie nie jako byt fizyczny, a tylko w sensie, że są to znaki Chrystusa dla wspólnoty. Inne negacje Przeistoczenia to "transfinalizacja" i nawet ci którzy wierzą, że Przeistoczenie to akt kanibalistyczny! Często twierdzi się, że jeśli ksiądz robi to co robi Kościół (de Fide) to nie ma żadnego problemu z ważnością Sakramentu,sugerując, że niedowierzący ksieża koniecznie to robią, i dlatego ważność nie stanowi problemu. Sama logika na pewno sugerowałaby, że jeśli ksiądz neguje Prawdziwą Obecność (i faktycznie może brzydzić się dogmatem) i wierzy w transygnifikację czy jakieś inne odchylenie, to nie jest prawdopodobne by zamierzał robić to co robi Kościół! Moją sugestią dla wszystkich (zarówno kleru jak i świeckich) którzy wątpią w Przeistoczenie jest zbadanie szczegółów majestatycznego Cudu w Lanciano, Włochy. Tu krótkie streszczenie. W roku ok. 700 w Klasztorze św. Longinus, ksiądz z Zakonu św. Bazylego odprawiał Najświętszą Ofiarę Mszy w łacińskim rycie (Sakramentarz Gregoriański). Mając powracające wątpliwości co do Przeistoczenia, właśnie zakończył formuły Poświęcenia (takie same jak Msza Trydencka), kiedy hostia zmieniła się w ciało, tzn. mięsień sercowy, który jest wyściółką serca, i wino zmieniło się w krew (rzadki rodzaj AB), która następnie utworzyła 5 skrzepów oznaczających 5 Ran Chrystusa. Centrum Najświętszej Hostii pozostało chlebem i szybko uległo rozkładowi, ale duży krąg mięśnia sercowego i 5 skrzepów krwi doskonale się zachowały, mimo że żaden nie był hermetycznie zamknięty, co stanowi kolejny wielki cud. Badania naukowe konsekwentnie wykazały przez wieki, że całkowita waga 5 skrzepów krwi była równa wadze poszczególnych skrzepów. Szerokie badanie naukowe w 1970-1971 poparły prawdziwość Cudu Eucharystycznego. Tradycja Lanciano jest mocna w wierze, że przyjmując Komunię Świętą przyjmujemy Boskie Najświętsze Serce Pana Jezusa i Jego Najdroższą Krew z tego Serca! Niesamowity wniosek, w którym dowodem jest sam charakter wielkiego Cudu Eucharystycznego. Niedawno zaproponowane zmiany w liturgii Novus Ordo, choć może wzmacniające pełen szacunku aspekt Novus Ordo, najprawdopodobniej nie skorygują błędu dogmatycznego w poświęcającej formule wina i wielu innych znaczących aberracjach. Książka Ratzingera w której neguje Prawdziwą Obecność, nadal jest sprzedawana Wreszcie oferuję szokujący cytat z książki bpa Ratzingera Die Sakramentale Begründung Christlicher Existenz, [Sakramentalny Powód chrześcijańskiego istnienia], która nadal jest na półkach w Niemczech. Do dzisiaj nigdy nie zaprzeczył następującej opinii: "Nabożeństwa eucharystycznego jakie zauważa się podczas cichej wizyty pobożnego w kościele, nie należy uważać za rozmowę z Bogiem. To zakładałoby, że Bóg był tam obecny lokalnie i w sposób ograniczony. Uzasadnienie takiego twierdzenia pokazuje brak zrozumienia tajemnic chrystologicznych samego pojęcia Boga. To jest odrażające dla poważnie myślącego człowieka, który wie o wszechobecności Boga. Chodzenie do kościoła dlatego, że można odwiedzić Boga w nim obecnego to bezsensowny czyn, który nowoczesny człowiek słusznie odrzuca". (Freising-Meitingen, Germany: Kyrios Pub., 1966) Czy tego nauczał Święty Kościół Katolicki od czasów apostolskich o Prawdziwej Obecności, Ciele i Krwi, Duszy i Boskości Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie? Oczywiście, że nie. Niedawno, w święto Bożego Ciała, papież Benedykt XVI kazał 30.000 ludziom na Placu św. Piotra "często karmić się Ciałem i Krwią Chrystusa, naszym duchownym pokarmem" (Zenit, 14.06.2006). Określenia "pokarm duchowy" używa się dwuznacznie w postępowym Kościele. Kanon VIII Soboru Trydenckiego stwierdza to o Najświętszym Sakramencie Eucharystii: "Jeśli ktoś mówi, że Chrystus podawany w Eucharystii jest spożywany wyłącznie duchowo, a nie także sakramentalnie i prawdziwie, niech będzie przeklęty". Miejmy nadzieję, że Papież doznał teologicznej zmiany serca od tego co stwierdził w książce Die Sakramentale, i że używając wyrażenia "pokarm duchowy" naprawdę zgadza się ze znaczeniem tak określonym w Kanonie VIII. Powyższe wydarzenia historyczne wywołują wielki smutek u miłujących Kościół katolików. Ale smutek nigdy nie może zamienić się w rozpacz, bo w Piśmie Świętym mamy obietnicę: "Bramy piekielne go nie przemogą". Oby Nasz Pan, poprzez wstawiennictwo Swojej Matki Najświętszej i wielkiego św. Józefa, przywrócił Jeden Święty Katolicki i Apostolski Kościół do wcześniejszego chwalebnego stanu! Dziękuję Atila Guimarães i Marian Horvat za pomoc w tym rękopisie i umieszczenie go na ich portalu Tradition in Action.

Dlaczego przeprosiny za Krzyżowców?

W XII wieku Krzyżowcy odbudowali Kościół Grobu Pańskiego

Gdyby nie Krzyżowcy, Ziemia Święta nie miałaby Świętej Historii. Bazylika Grobu Pańskiego w Starej Jerozolimie stoi na Golgocie, miejscu czaszki, bo ta solidna skała ma kształt czaszki, i zgodnie z tradycją Ziemi Świętej, czaszkę Adama znaleziono obok Krzyża Jezusa. Cesarz Hadrian zbudował świątynię dla Wenus, która wskazała miejsce św. Helenie, i posąg Jupitera był umieszczony na dziurze o średnicy 15 cm w skale gdzie gwałtownie wrzucono Krzyż z przybitym Chrystusem. Dziura jest ok. 30-35 cm głęboka.

Odwiecznej tajemnicy o tym jak Nasz Pan mógł ogromnie cierpieć psychicznie i fizycznie, nie wyjaśnia Pismo Święte i Teologia Dogmatyczna. Jednoznacznej odpowiedzi udziela Czcigodna Maria z Agredy we wspaniałej serii pt. Mistyczne miasto Boże /The Mystical City of God (4 vol.), podyktowanej jej osobiście przez Matkę Najświętszą. Pierwszym papieżem który oficjalnie uznał to dzieło był Innocenty XI, który wyraził zgodę na jej publikację i czytanie w 1686 w odpowiedzi na zjadliwe ataki Jansenistów. Mistyczne miasto Boże nie jest de fide, i dlatego wiara weń nie jest obowiązkowa. Niemniej jednak otrzymała liczne imprimatur, aprobatę 32 papieży, Papież św. Pius X tak ją pokochał, że zachęcał kler i świeckich do częstego czytania tego dzieła.

Czcigodna Maria z Agredy wyjaśnia nadmierne cierpienie męki w Ogrodzie Oliwnym / Gethsemane twierdząc, że Chrystus, Bóg-Człowiek, oddzielił się od swojej Boskości by w największym stopniu umęczyć swą ludzką naturę w obliczu ogromnego cierpienia fizycznego, jakie miał przejść swoją Męką i Ukrzyżowaniem.

Wyjaśniając jak Chrystus mógł cieleśnie przeżyć ogrom takiego fizycznego cierpienia, Mistyczne miasto stwierdza, że Bóg-Człowiek wykorzystał swoją Boskość do umożliwienia Mu cierpienia do punktu dochodzącego do nieskończoności. Pełny opis takiego cierpienia, które przekracza ludzkie zrozummienie, dają Czcigodna Maria z Agredy i bł. Anna Katarzyna Emmerick. Przeciętna istota ludzka wykończyłaby się w ciągu minut po brutalnie zadanym wyroku tylko będąc wleczonym przez Dolinę Cedronu z Ogrodu Oliwnego do domu Kajfasza. Często medytujmy o Męce w Ogrodzie i Męce i Ukzyżowaniu Jezusa Chrystusa!

W 325-326 św. Helena, matka Konstantyna, odnalazła prawdziwy Krzyż, krzyże Dismasa i Gestasa, Koronę Cierniową, gwoździe użyte do ukrzyżowania Chrystusa, i czaszkę Adama. Nakazała synowi zburzyć pogańską świątynię i zbudować Bazylikę na Golgocie. Tę Bazylikę i 7 późniejszych zniszczyli islamiści (głównie Persowie). Tę stojącą tam teraz zbudowali Krzyżowcy w 1192. I powinniśmy przepraszać za Krucjaty?

Bazylika Narodzenia Pańskiego nocą

Trzeba tu opowiedzieć piękną historię. W Betlejem stoi Bazylika Narodzenia Pańskiego. W 327-327 św. Helena znalazła grotę Narodzenia, oznaczoną przez świątynię Adonisa nad nią. Konstantyn zburzył pogańską świątynię i zbudował tam kościół – ukończył ok. 401 według niektórych historyków. Św. Jeremiasz napisał Łacińską Wulgatę w grocie obok miejsca narodzenia Chrystusa.

Dlaczego Persowie nie zniszczyli tej wspaniałej budowli Konstantyna? Przyszli by to zrobić w VII wieku, i, Deo gratias, nad wejściem do kościoła zobaczyli wielki fresk trzech Magów ubra-nych w perskie szaty. Zobaczyli go i nie tknęli.

Jasne jest, że Krzyżowcy rozumieli znaczenie tych miejsc gdzie Nasz Pan Jezus Chrystus żył, nauczał, cierpiał i zmarł. Byli gotowi ryzykować życie by ratować te święte miejsca, odbudowali wiele z tych które zniszczono, i zachowali Ziemię Świętą jako bezpieczne miejsce pielgrzymek dla katolików.

Jak JPII mógł przepraszać za ogrom ich dzielnej pracy?

     R.A.

https://www.traditioninaction.org/HotTopics/a031htPerplexing_Remi.htm

Dlaczego JPII nie zwolnił z aresztu domowego kard. Giuseppe Siri, wybranego w 1958 na Papieża [Grzegorz XVII, †1989], czytaj: Zdrajcy Kościoła + Fałszywi przyjaciele Fatimy na moim chomiku.