Beata Małecka
JULIAN TUWIM JAKO AFIRMATOR ŻYCIA
Julian Tuwim, członek grupy poetyckiej Skamander w swoich utworach dostrzegał piękno płynące ze zwykłych przejawów życia. Przedstawiał je nie tylko w wymiarze istnienia, kultu bytu. Często utwory prowadziły do pochwały codzienności pełnej optymizmu i radości. Tuwim w swojej twórczości afirmował życie, jako potęgę będącą częścią natury, jednocześnie królującą nad kulturą i cywilizacją.
Wiersz ,,Do krytyków” jest przykładem zachwytu nad zwyczajnym dniem. Podmiot liryczny z wielką radością opowiada o zwykłej wycieczce tramwajem. Nie wiemy skąd, dokąd zmierza. Najważniejsza jest radość towarzysząca mu w podróży. Tytuł odnosząc się do ludzi narzekających na monotonię pokazuję, że z niej również można czerpać przyjemność. Takie przedstawienie tematu nosi nazwę witalizmu, czyli przedstawiania życia, jako cudu w prostych rzeczach. Autor wykorzystuje tu wykrzyknienia i wyliczenia mające dodać wypowiedzi jeszcze więcej euforii.
Kolejny wiersz ,, Przemiany” przedstawia życie głównie, jako proces biologiczny. Matka natura daje ludziom ziemię, która w okresie wiosennym budzi się z zimowego snu. Podmiot liryczny pragnie, aby oddana mu we władanie przyroda stawała się jeszcze silniejsza i żyźniejsza. Jest to nawiązanie do ludzkiego życia, które początkowo również jest kruche i uległe. Dopiero, gdy zacznie dojrzewać, przeżywać okres przemian staję się źródłem energii i siły, którą wykorzysta w odpowiednim momencie. Przedstawienie życia, jako zjawiska w przyrodzie wiąże się z nurtem biologizmu. Wiersz jest bogaty w metafory i epitety, które wpływają na wyobrażenie opisanego krajobrazu. Pojawiają się w nim neologizmy i archaizmy.
Wiersz ,,Trudy majowe” opiera się na nurtach biologizmu i witalizmu. Podmiot liryczny opowiada tu o pierwszej młodzieńczej miłości. Uczucie staje się wyznacznikiem życia, wciąga w grę, która trwa lub kończy się z wielkim rozczarowaniem. Główna myślą podmiotu jest fakt, że każdy powinien ją przeżyć bez względu na skutek. Miłość jest pozytywna sama w sobie. Autor porównuje ją do bzowej zabawy, nocy w ogrodzie. Opisuje zaplątaną, gęstwinę roślinności, której roztrząśnięcie przyniesie wiosnę. Witalizm przejawia się w wierszu, gdy autor mówi o wspomnieniu młodzieńczego uczucia. Nieważne jak się zakończyło, dobrze, że miało miejsce.
Nurt witalizmu i biologizmu w poezji Tuwima jest widoczny. Samo istnienie jest tym, co powinno przynosić człowiekowi radość. Autor w podanych wierszach przejawia optymizm codzienności, który udziela się czytelnikowi.