DONALD P. A. PIRIE
UNIVERSITY OF GLASGOW
GLASGOW
DZIESIĘCIORO PRZYKAZAŃ DLA NAUCZYCIELA JĘZYKA POLSKIEGO JAKO OBCEGO
Język polski jest trudny (chyba że dla nauczyciela).
Język polski nie jest chaosem końcówek i form wyjątkowych, ale logiczna strukturą.
Historyczne wyjaśnienia mało pomagają uczącemu się w opanowaniu słownictwa, składni czy gramatyki.
Tabele gramatyczne i paradygmaty są pożytecznym skrótem myślowym, ale nie zastępują ani mówienia, ani ćwiczenia.
Język polski jest żywy, więc po co sztywnie opisywać go systemem średniowiecznym stosowanym do opisu łaciny? Czas na rewolucję!
Polak nie zawsze lepiej umie/wie: rodzimy Polak na pewno dobrze potrafi mówić po polsku, ale rzadko kiedy umie pożytecznie wyjasnić studiującym konkretne problemy. Nie-Polak, który opanował język polski, jest potrzebnym elementem w kręgu nauczycielskim.
Należy mówić o nauczaniu języka polskiego jako obcego jasnym, nieskomplikowanym językiem (i umówić się co do wspólnej terminologii).
Każde wyjaśnienie gramatyczne czy nawet kulturowe musi być oparte na typowych, naturalnych przykładach ze współczesnego polskiego kontekstu.
Od początku należy zasygnalizować różnice między językiem potocznym i kulturą codzienną a językiem pisanym i kulturą literacką.
Język polski jest strukturą logiczną; kultura polska jest fenomenem zrozumiałym dla wszystkich (chyba że nie dla nauczycieli czy Polaków).