Juliusz Słowacki, W pamiętniku Zofii Bobrówny

Kim była Zofia Bobrówna?

Joanna Bobrowa żyła z mężem w separacji, podróżowała po Europie z córkami. Była miłością Zygmunta Krasińskiego. Opisał ją w listach do przyjaciela - Adama Sułtana.

Podobno później próbował jej zastąpić Krasińskiego Juliusz Słowacki. Jeździł z nią po Europie, jej córkom wpisywał się do sztambucha (pamiętnika), pisał też wiersze dla Joanny.

Zośka = Zosieńka (zdrobnienie w XIX w.)

Utwór powstał 13 marca 1834 w Paryżu.

Dziecko prosi poetę o wiersz. Ten przewrotnie odpowiada, żeby dziewczynka nie prosiła go o to, że on wiersza nie napisze, bo gdy ona wróci do kraju, to wszystko w ojczyźnie wiersz jej powie - gwiazdeczki, kwiateczki itd.

Przyroda - największą inspiracją dla poety. „Od nich” - tworów przyrody - się nauczył „gadać”, „bo to są najlepsi poeci.

Słowacki został emigrantem - „ja tu przyjechałem w gości”, ale - niestety - „los dalej goni”. Jest ciągle na obczyźnie.

Prosi dziecko o pamiątki z kraju - o „gwiazd światłości” i „kwiatów woni”. Opowieść o nich pomoże poecie odmłodnieć.

Końcówka -ówna wskazuje na to, że była niezamężna.

Jego drugą miłością była Delfina Potocka. O tej miłości pisał do kogoś innego.

Nosiły imiona Zofia i Ludwika.

---