1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki. 1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

1.Tensometria elektrooporowa. Zalety tensometrii elektrooporowej: - oddzielenie tzw. czujnika od części rejestrującej, - dużą czułość, - minimalną bezwładność mechaniczną czujnika, - możliwość stosowania zarówno do pomiarów statycznych, jak i dynamicznych. Zestaw aparatury pomiarowej składa się z: - czujniki służące do pomiaru odkształceń (tensometry), - mostek pomiarowy (układ zasilający), - wzmacniacz, - urządzenie rejestrujące. Czujniki pomiarowe (tensometry pomiarowe): - wężykowe, - kratowe, - foliowe (drukowane). Zasada działania czujnika, odkształcenie materiału badanego elementu przenosi się poprzez klej i podkładkę na drucik oporowy. Odkształcenie drucika powoduje zmianę wartości jego oporu elektrycznego. Część rejestrująca urządzenia mierzy zmianę oporu, która w zakresie sprężystych odkształceń drucika jest wprost proporcjonalna do jego odkształcenia, wobec czego mierząc zmianę oporu drucika czujnika można określać odkształcenia badanego materiału. Pomiędzy elektrycznym oporem R, jego zmianę ∆R i jednostkowym odkształceniem ε zachodzi związek: ∆R/R = k·ε, k- stała tensometru. W praktyce bardzo często stosuje się nie trzy, lecz cztery czujniki, przy czym czwarty jest czujnikiem kontrolnym. Takie układy czujników nazywamy rozetami tensometrycznymi. Zastosowanie mostka Wheatstone'a do pomiarów tensometrycznych. (schemat 5.8). jeżeli mostek będzie w stanie równowagi to prze galwanometr nie będzie płynął prąd. Nastąpi to wtedy gdy iloczyny oporności jego przeciwległych gałęzi będą sobie równe,, czyli Rc · R2 = Rk · R1, gdzie: Rc - oporność czujnika czynnego, Rk - oporność czujnika kompensacyjnego, R1 - opór regulowany, R2 - opór stały. 2. Pomiaru zmian oporu czujnika czynnego można dokonać dwiema metodami: zerową lub wychyłową. Metoda zerowa polega na doprowadzeniu wskazówki galwanometru do położenia zerowego za pomocą regulacji potencjonometrem oporu R1. W metodzie wychyłowej galwanometr z reguły wyskalowany jest w jednostkach odkształcenia, dzięki czemu z wychylenia wskazówki można odczytać od razu wartość odkształcenia. Układ MF 1. W układzie MF1 występuje jeden czujnik czynny Tc oraz czujnik kompensujący wpływ temp Tk . Czujnik Tc nakleja się na element badany zaś Tk na płytkę z tego samego materiału spoczywającą swobodnie bez obciążenia. Obydwa czujniki Tc i Tk muszą posiadać identyczne charakterystyki. Odczytu wartości ε dokonuje się metodą zerową lub wychyłową na skali potencjonometru oporu regulacyjnego. (schemat 5.9). Naprężenie: σd = E·ε·k [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, naprężenie w próbce, wykorzystując wskazania dynamometru maszyny wytrzymałościowej: σt = F/S [MN/m^2] Układ MF 2. w układzie MF2 występują dwa jednakowe czujniki czynne T1 T2 odkształcenia obu czujników powinny mieć te same wartości lecz przeciwne znaki. Wartość rzeczywista jest dwa razy mniejsza od wskazań odczytanych ze skali potencjonometru. Przy obliczaniu naprężeń należy więc pamiętać o podzieleniu odczytanej wartości ε przez dwa. Metoda MF2 znajduje zastosowanie przy badaniu naprężeń belek zginanych (rysunek). Naprężenie σd : σd = E·ε·k [MN/m^2], Naprężenie : σt = Mg / W = 6F·x / b·h^2 [MN/m^2], gdzie k=10^-3 (dla mostka TT3B), k=10^-11, x-odległość przekroju (czujnika) od miejsca przełożenia siły, b- szerokość przekroju poprzecznego belki, h- wysokość przekroju poprzecznego belki.

---