„Historia Europy a historia Unii Europejskiej - ogólnoeuropejskie wartości w Europie jutra”
...Świat rozpoczął się od powstania Ziemi, która stanowi w dzisiejszych czasach jeden z podstawowych źródeł dochodu. Wiemy jak żyć, uczyć się, pracować, ale często zbaczamy z właściwego toru. Jednak, aby życie zaistniało i w pełni wydało swe uroki stworzono ludzi, którzy pokolei przeżywali okresy rozwoju. Od najwcześniej pojawionego się neandertalczyka po człowieka rozumnego właściwego...
,,Ta wąska prawie-wyspa, która widnieje na globie tylko jako wyrostek robaczkowy Azji, stała się metropolią rodzaju ludzkiego [...], drogocenną cząstką ziemskiego universum, perłą sfery ziemskiej, mózgiem obszernego ciała". Tak napisał francuski poeta i eseista Paul Ambroise Valery. Jednak czy istnieje w tym choć cząstka prawdy? Postaram się dążyć do jej wyjaśnienia.
Z dużą ostrożnością trzeba podejść do nazywania Europy kontynentem, można ją raczej określić jako część świata, obszar, a może po prostu, podobnie jak Indie subkontynent. Tak też i większość źródeł opisuje Europę jako półwysep olbrzymiego obszaru Azji, nazywając całość Eurazją. Nazwa "Europa" pochodzi prawdopodobnie od asyryjskiego słowa ereb, czyli zachód. Europa byłaby więc,,krajem zachodu słońca".
Tak więc do Europy dotarli około 1,3-1,1 mln lat temu pierwsze istoty żyjące. Ich rozumy nie odznaczały się zbytnimi skłonnościami do wyznaczania określonych tez. Dopiero późniejsze okresy otworzyły dla ludzi nowe granice silnego rozwoju i uwarunkowań. W starożytności Europa nie stanowiła jedności gospodarczej i kulturowej. Południe kontynentu, zachodnia Azja i północna Afryka tworzyły krąg wysoko rozwiniętej cywilizacji śródziemnomorskiej, opartej na intensywnym i zróżnicowanym rolnictwie, gdzie rozwijały się miasta, rzemiosło użytkowe i artystyczne, blisko- i dalekosiężny handel, powstawały struktury państw, wprowadzono pismo oraz pieniądz. W Europie zwłaszcza Grecja osiągnęła w I tysiącleciu p.n.e wyjątkowy poziom rozwoju cywilizacji w sztuce, literaturze, filozofii itp. Zachodnią, środkową i północną Europę zamieszkiwały prymitywne ludy celtyckie, germańskie, słowiańskie
i bałtyckie; wschodnią Europę -głównie irańskie. W wyniku podbojów w III-I w.p.n.e cały rejon Morza Śródziemnego objęło imperium Rzymu. Pod rządami jednej scentralizowanej władzy nastąpiło ujednolicenie prawa, nasiliła się wymiana umiejętności technologicznych, osiągnięć myśli, prądów artystycznych, towarów. Rozpowszechnienie chrześcijaństwa w imperium uczyniło z tej religii jeden z głównych nurtów cywilizacji śródziemnomorskich, a następnie tradycji kulturowej i prawno-politycznej. Wędrówki ludów w IV-VII w, wywołane najazdem Hunów na Europę, doprowadziły do upadku cesarstwa zachodniorzymskiego. W ciągu wieków stapiały się społeczności: rzymska i germańskie. Poprzez państwo Franków i cesarstwo bizantyjskie rozwinęła się cywilizacja islamu. Do świata cywilizacji śródziemnomorskiej od V do przełomu X i XI w. przyłączyła się cała Europa. Wraz ze strukturą powiązań kościelnych, politycznych i kulturowych dokonał się jej podział na
2 kręgi: zachodnią i wschodnią, łącznie z rozłamem Kościoła na katolicki
i prawosławny. W XIV wieku zachodnią Europę objął długotrwały kryzys gospodarczy, spowodowany niedostatecznymi zdolnościami rolnictwa, nie mogącego zaspokoić potrzeb wynikających z szybkiego przyrostu demograficznego, klęski głodu zwiększały podatność na choroby, epidemie itp. Oprócz złych zmian miały miejsce także dobre jak np. wiele ważnych wynalazków znalazło zastosowanie w życiu, odkrycie przez Kolumba Ameryki, podboje wysp. Sięgnięcie do antycznych tradycji cywilizacji europejskich
w okresie renesansu oraz osiągnięcie kultury i sztuki tej epoki, rozpowszechniane w Europie dzięki wynalazkowi druku i wędrówkom artystów, pozwoliły wzmocnić poczucie jedności cywilizacyjnej świata. Jednak, co rusz zmieniające się ustroje, monarchie a przede wszystkim długoletnie wojny doprowadziły do zniekształcenia struktury Europy. Ideałem dla monarchii absolutnych była potęga XVII-wiecznej Francji, bo właśnie od niej promieniowała na całą Europę myśl oświecenia, wiele odkryć nauk, prawa rządzące przyrodą. Nadano również idee, wśród których znalazły się m.in. odrzucono podporządkowanie się zastanym prawdom i autorytetom, zakwestionowano pozycję religii i Kościołów, zwalczano przywileje feudalne. Idee te w konfrontacji z tradycyjnym, coraz bardziej nieefektywnym systemem monarchii francuskiej doprowadziły do wybuchu rewolucji francuskiej w 1789 roku, która zainicjowała wielki wstrząs społeczny i polityczny w całej Europie. Tendencje rozpowszechniane w Europie, a wojny i przemiany polityczne, przyczyniły się do pobudzenia poczucia więzi narodowych poprzez Kongres Wiedeński. W późniejszych latach nastąpiło wiele różnych i ważnych konfliktów na tle kontynenty europejskiego jak: Wiosna Ludów, Rewolucja przemysłowa. Lecz najbardziej liczącymi się w przyszłości Europy były skutki I i II wojny światowej. Kiedy to tragiczne sytuacje zaważyły na losach wielu narodów.
Powstanie obszaru europejskiego zapoczątkowało nowy dział w historii świata. Wynikiem tego stało się, iż ludzie błądząc po swoich terytoriach zaczęli odnajdywać wątek działań i postępów. Przecież przez te wszystkie stulecia człowiek mógł kierować się rozsądkiem? Poczynając od myśli, przemyśleń
i wynikających z nich konsekwencji. Wojny łagodząc pokojem, obopólną wymianą towarów a w szczególności otwarciem na inne państwa. To co miały przynieść kolejne lata, oznaczało przyszłość, nie tylko pojedyńczych jednostek dominujących, lecz przyszłość całych narodów. Pokolenie za pokoleniem przewijało się przez niepokój, trwogę i bezradność. Kiedy w końcu nadejdą czasy, w których człowiek będzie czuł się naprawdę wolny, nie osobą, lecz duchem? Będzie czuł bezpieczeństwo otaczającej go przestrzeni? Może to właśnie czasy XXI wieku wkroczą na tę właściwą drogę, kiedy Europa stanie się jedną wielką rodziną. Wspólnotą nieograniczonej liczby narodów. Kiedy to ludzie będą połączeni silną więzią dobroci i nie następujących w życiu pomyłek?. Może to stanie się rzeczywistością... Bezpieczna droga będzie pokazywać wspólną jedność narodów. Wojna pozostanie już tylko mitologią,
a napady, zbrodnie okażą się cząstkami dalekiej przeszłości. Kraje Wspólnoty ochraniać się będą wzajemnie, pomocną dłonią okażą się wzmożone siły ochrony, policji, wojsk. Wspaniałe stosunki ludzi pokażą jaką naprawdę kryjemy w głębi siebie naturę.
Nikt tak naprawdę nie wie, co stanie się konsekwencją, gdy kraje Europy wkroczą na drogę pełnego zespolenia w Unii Europejskiej.
Jednak Europą moich marzeń będzie... otwartość...
Pierwsze rozważania polityczne i gospodarcze na tle Europy wysunięte były już w minionych stuleciach. Dopiero jednak po zakończeniu II wojny światowej zaistniała szansa na spełnienie idei integracji regionalnej w Europie, która oznaczała grupy krajów, powiązanych ze sobą nie tylko ze względu na położenie, lecz również poziom rozwoju, więzi, instytucje, kulturę itp. Ukształtowany został nowy układ sił. Europa zachodnia straciła swoją pozycję politycznego i gospodarczego centrum świata na rzecz Stanów Zjednoczonych. Powojenne zniszczenia gospodarki, rozpad systemu kolonialnego, konieczność pogłębiania międzynarodowego podziału pracy, postawiły przed tymi krajami nowe wyzwania ekonomiczne. Lata czterdzieste przyniosły ze sobą silną pozycję partii komunistycznych m.in. we Francji i Włoszech, radykalizację społeczeństw zachodnioeuropejskich, powstanie w Europie Wschodniej obozu państw demokracji ludowej, a szczególnie bojaźń przed militarnym zagrożeniem ze strony ZSRR, co potęgowało działania do politycznego
i gospodarczego zjednoczenia krajów Europy Zachodniej. W tej sytuacji chciały one utworzyć trzecią, równorzędną wobec USA i ZSRR siłę zjednoczenia. Europa miała być sojusznikiem USA a przeciwnikiem ZSRR. Wówczas nastąpiły eksplozje planów integracji regionalnej. W Europie Zachodniej przywrócono rządy demokratyczne, zachowano system gospodarki rynkowej połączony z interwencjonizmem państwa. Odbudowy gospodarki dokonano przy pomocy Stanów Zjednoczonych-planem Marshalla. Współpraca polityczno-wojskowa przybrała kształt organizacji w 1949 roku w postaci Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego - „NATO”, choć państwa europejskie nie rezygnowały z bliższej współpracy wewnątrzeuropejskie poprzez zawarcie 1948 roku paktu brukselskiego oraz Unii Zachodnioeuropejskiej powołanej
w 1955 roku. W ścisłym powiązaniu z gospodarką Stanów Zjednoczonych
i innych państw pozaeuropejskich. Europę Zachodnią objęła nowa faza rewolucji naukowo-technicznej m.in.: automatyzacja, komputeryzacja, systemy komunikacji, powodująca oprócz rozwoju ekonomicznego szybkie podnoszenie się poziomu życia społeczeństw.
Głównym elementem w polityce zachodnioeuropejskiej stały się poszukiwania różnych form międzynarodowej współpracy politycznej, kulturalnej, a zwłaszcza gospodarczej. W 1948 roku unię celną zawiązały państwa Beneluxu, w 1949 roku powstała Rada Europy. Następnie w 1952 roku zawiązana została Rada Nordycka oraz Europejska Wspólnota Węgla i Stali. Na początku czerwca 1995 roku zebrała się w Messynie konferencja ministrów spraw zagranicznych sześciu państw, członków EWWIS: Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, RFN oraz Włoch. Osiągnięto na niej porozumienie co do celowości utworzenia wspólnoty gospodarczej i podjęto decyzje
o rozpoczęciu prac nad przygotowaniem planu ekonomicznej integracji Europy. W rezultacie dalszych rokowań 25 marca 1957 roku sześć państw podpisało
w Rzymie traktat o Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. Wraz z nim podpisany został traktat w sprawie trzeciej Wspólnoty: Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej. Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu pod skrótem EFTA zapoczątkowano w 1960 roku oraz Organizację Współpracy Gospodarczej i rozwoju (OECD). Istotną rolę w ewolucji trzech Wspólnot Europejskich spełnił podpisany w 1986 roku Jednolity Akt Europejski, który wszedł w życie 1 lipca 1987 roku.
Końcowym i jak dotychczas, najbardziej dalekosiężnym i o najdalej idących konsekwencjach, wyznaczającym nowy etap w historii Wspólnot Europejskich i w szeroko pojmowanej integracji europejskiej, przedsięwzięciem jest traktat o Unii Europejskiej, określany jako traktat z Maastricht.
Po wieloletnich pracach przygotowawczych tekst traktatu został podpisany przez 12 państw członkowskich Wspólnot, czyli: Belgię, Danię, Francję, Grecję, Hiszpanię, Holandię, Irlandię, Luksemburg, Niemcy, Portugalie i Wielką Brytanię w dniu 7 lutego 1992 roku. 1 stycznia 1995 roku członkami Unii Europejskiej zostały również: Szwecja, Austria i Finlandia. 30 marca 1998 roku w Brukseli zapoczątkowano oficjalnie proces rozszerzenia Unii Europejskiej o jedenaście państw stowarzyszonych z Europy Wschodniej, Środkowej i Południowej.
Porównując historię Europy, jej powstawanie, kształtowanie, do Unii Europejskiej sprowadza się jeden oczywisty fakt, iż oba elementy dążą do uzyskania prawidłowych rezultatów. Co stanowi, więc ogólnoeuropejskie wartości w przyszłości jutra? To pytanie stawia sobie zapewne wielu z nas. Jaka nastąpi poprawa, a może, co ulegnie pogorszeniu? Europa przez wiele wieków, jak wynika z jej historii przechodziła przez okresy kryzysów. Jednak, aby temu zapobiec potrzebne będzie jej „odnowienie”. Odnowienie to oznacza poprawę polityczną, społeczną, kulturową jak i gospodarczą. Wliczają się tutaj wszystkie zalety bytu.
POLITYKA. Nieodłącznym i bardzo ważnym elementem w skali politycznej wartości Europy jutra będzie obopólne uzupełnianie się. Potwierdzanie swojej tożsamości w skali międzynarodowej, w szczególności poprzez realizację wspólnej polityki zagranicznej oraz stworzenie wolnego rynku. Wolny rynek wywodzący się z angielskiego słowa common market stanowić będzie jeden z głównych czynników rozwoju Wspólnoty Europejskiej. Wolny przepływ i wymiana towarów, pozwolą na lepsze porozumiewanie się
w sprawie handlu a uzupełnieniem tego stanie się wzajemny przepływ usług
i siły roboczej. Swobodny przepływ kapitału między krajami Unii, jest obok wolnego przepływu towarów, usług i siły roboczej, podstawą funkcjonowania rynku wewnętrznego w ramach Wspólnoty. Celem zaistnienia jednolitego rynku finansowego będzie stworzenie warunków lepszej alokacji i zasobów kapitałowych, zwiększenie podaży kapitału, zróżnicowanie źródeł i form kredytów w wyniku większej konkurencji między instytucjami finansowymi itp. Polityka zagraniczna ma wiele warstw, z którymi często trudno się uporać. Można zahaczyć w niej o budżet państw, który jest wkładem i stanowi tzw. „życie państwa”. To właśnie z budżetu pobierane są ogromne sumy pieniędzy na ogólny rozwój kultury, nauki oraz oświaty. Każde z państw posiada swój własny budżet, z którego czerpie pieniądze na to, co wydaje się korzystne. Jednak wiele krajów ma zbyt niski budżet, aby osiągać zamierzone cele. Dotyczy to m.in. krajów biednych. A więc po stworzeniu jednej wielkiej wspólnoty realizowana będzie wspólna polityka budżetowa, uwzględniająca wszystkie wpływy
i wydatki niezbędne do finansowania polityk realizowanych przez Unię oraz pokrycia kosztów funkcjonowania instytucji.
Inną warstwę polityki będzie stanowić polityka energetyczna. Jest ona ważnym jak i niezbędnym czynnikiem funkcjonowania krajów. Prowadzona wspólnie doprowadzi do poszerzania horyzontów mocy i siły. Państwa
o niższych zasobach energii będą mogły czerpać ją od innych państw Wspólnoty- w wyniku braku lub niedostatecznej ilości.
Najwięcej jednak kontrowersji w Europie jutra odgrywać będzie wspólna polityka rolna, obejmująca obrót artykułami rolnymi, hodowlanymi, rybołówstwem a także zakres kształtowania struktur agrarnych i ochrony środowiska. Powinna ona prowadzić do stabilizacji rynków rolnych, zwiększenia produktywności rolnictwa poprzez postęp techniczny, zagwarantowanie zaopatrzenia, zapewnienia wyrównanego poziomu życia ludności wiejskiej przez podniesienie indywidualnych dochodów osób pracujących w rolnictwie oraz nadanie rozsądnych cen dla konsumentów. Dojście do tego będzie bardzo trudne ze względu na specyfikę rynków i ich niejednolity kształt. M.in. duży wpływ na produkcję, stan gospodarstw rolnych
i dochody ludności wywierają warunki klimatyczno-glebowe. Każde z państw posiada inne warunki i procesy technologiczne. Kolejną wartością w Europie jutra podobnie jak w średniowieczu, kiedy środkiem płatniczym, powszechnym w całej Europie były dukaty, tak teraz stanie się nim Euro. Proces integracji walutowej prowadzić będzie do pełnej wymienialności walut krajów członkowskich po nieodwracalnie stałych kursach lub do zastąpienia tych walut walutą wspólną. Ta waluta dawałaby gwarancję swobody handlu na rynku. Poza tym funkcjonowanie na obszarze UE tylko jednej waluty zwiększyłoby przejrzystość informacji istotnych z punktu widzenia konsumentów. Przede wszystkim znacznie łatwiej niż dotychczas mogliby oni porównywać rzeczywiste ceny towarów i usług, co sprzyjałoby tez optymalnej konkurencji między przedsiębiorstwami w obrębie rynku wewnętrznego Unii Europejskiej. W rezultacie doprowadzi to do wprowadzenia w wspólnej polityki pieniężnej. Po walucie Euro można będzie poznać, czy dane państwo należeć będzie do Unii Europejskiej. Ułatwi ona szybkość jak i łatwość wymiany. Istotną rolę kształtowałby również rynek finansowy. Celem istnienia jednolitego rynku finansowego byłoby stworzenie warunków lepszej alokacji zasobów kapitałowych, dywersyfikacji źródeł i form kredytów w wyniku większej konkurencji między bankami i innymi instytucjami finansowymi, obniżenie kosztów funduszy pozyskiwanych przez podmioty gospodarcze i osoby indywidualne, większe zróżnicowanie usług finansowych i ich lepsze przystosowanie do potrzeb klientów.
Czy polityka transportowa wpłynie również na Europę w dobie jutra? Oczywiście. Wysoko rozwinięty transport pozwoli na szybki i dogodny przewóz towarów na określony czas i miejsce. Wszelkie inwestycje w zakresie infrastruktury transportowej zaowocują korzyściami w postaci rozwoju gospodarczego. Sprzyjanie wolnej konkurencji oraz uwalnianie przewoźników od wielu regulacji, ograniczających ich działalność podniesie sporą wydajność. Coraz to polepszony transport drogowy, kolejowy, wodny śródlądowy, morski
i lotniczy pozwolą odpowiednio zarządzać czasem gdyż skracanie czasu dostawy jest równoznaczne z poprawą zaopatrzenia w usługi. Europejska infrastruktura transportu nie tworzy jednolitej sieci, jej układ nie odpowiada kierunkom współpracy międzynarodowej, zróżnicowane są parametry eksploatacyjne różnych gałęzi transportu; odmienne są priorytety poszczególnych krajów, wynikające ze struktury przewozów. Na przykład transport kolejowy jest główną gałęzią transportu w Austrii i Luksemburgu, zaś marginesową rolę odgrywa w Holandii. Zróżnicowanie w przestrzeni Unii Europejskiej zagospodarowanie infrastruktury i brak niektórych ważnych połączeń powoduje kongestię i ma niekorzystny wpływ na środowisko. Dlatego też proces ujednolicania powinien następować w przyszłości, będzie jednak on powolny. Z roku na rok można zauważyć iż wraz z ogromnymi zmianami infrastruktury transportu szerzy się postęp degradacji przejawiający się poprzez: zanieczyszczenie powietrza, wód, emisję hałasu, zajmowanie terenów(głównie zielonych). Z tego względu aby temu zapobiec należałoby wprowadzić coraz to więcej filtrów nie przepuszczających zanieczyszczeń, nie wycinać dużej ilości drzew. Aby znacznie wpłynąć na oszczędność w zużyciu terenów można uzyskać to dzięki rozwojowi technologii kombinowanych, wykorzystujących zalety transportu samochodowego i kolejowego.
Wartością w Europie jutra będzie również polityka przemysłowa. Trudność jej sprecyzowania polega na tym, iż na jej treść składają się również działania podejmowane w innych obszarach, a głównie w ramach polityki handlowej, finansowej, regionalnej, ochrony środowiska, zdrowia, obrony narodowej, zamówień publicznych, a zwłaszcza w dziedzinie badań i rozwoju, systemu oświaty, kształcenia i szkolenia zawodowego. Polityka przemysłowa jest ściśle powiązana z ogólną polityką społeczno-gospodarczą kraju
i niezbędna wszędzie tam, gdzie mechanizmy rynkowe nie są wystarczające. Celami polityki przemysłowej byłyby m.in.: wspieranie postępu naukowo-technicznego dla utrzymania wiodących pozycji w światowej produkcji, wspieranie rozwoju tzw. Przemysłów strategicznych, tj.: które zapewnią Wspólnocie utrzymanie lub rozszerzenie na rynkach światowych udziału
w produkcji nowych generacji wyrobów opartych na nowoczesnych, opracowanych na bieżąco technologiach oraz ważnych dla obronności
i prestiżowych z punktu widzenia pozycji międzynarodowych. Przemysłem objęte są również: wprowadzenie taryf celnych, programy rozwoju przemysłu powinny stać się bardziej rozszerzone, na skalę regionalną, krajową, światową, szkolenia dużych ilości członków i przygotowywanie kadr dla przemysłu. Ciągłą metodą polityki przemysłowej powinno być sterowanie, które jest rozumiane jako nakierowywanie działań ekonomicznych i administracyjnych na określone cele, przez co procesy rynkowe będą przebiegać w sposób bardziej uporządkowany, mniej żywiołowy, będą czytelniejsze dla przedsiębiorstw
o możliwych do przewidzenia skutkach, zwłaszcza jeżeli chodzi o zdolność konkurencyjną.
Biorąc pod uwagę wszelkie czynniki rozwoju Europy w przyszłości należy przyjąć iż najbardziej ciekawym i emocjonującym a zarazem badawczym tematem jest kultura. Zaliczyć można do niej zarówno subkultury jak i podział na wiele różnych klas społecznych.
„Podstawą jedności Europy jest idea wspólnoty chrześcijańskiej, kultura i cywilizacja europejska”.- taką teorię założył nieżyjący już, nazywany podobnie jak Jean Monnet „ojciec Europy- Konrad Adenauer.
Sieci kulturalne stają się coraz bardziej znaczącą dziedziną polityki kulturalnej Unii. Sieci łączą ludzi i przyczyniają do powstawania nowych idei
i form ekspresji artystycznej. Dlatego też ich rozwój leży w polu zainteresowań Unii Europejskiej, w związku z założeniami i celami jej polityki kulturalnej. Sieci stymulują bowiem różnego rodzaju wymiany i formy współpracy ludzi kultury, pomagając im uniknąć izolacji i zapoznać się z pracą i dorobkiem wytwórców kultury z innych krajów europejskich. O znaczeniu jakie Unia przywiązuje do rozwoju Sieci Kulturalnych świadczy choćby to, iż od 1993 roku, prawie 20% budżetu Unii zarezerwowanego dla kultury, jest przeznaczane na wsparcie działalności sieci. Wśród wielu sieci, które powinny mieć miejsce to: sieci w dziedzinie teatru, muzyki, opery, w dziedzinie sztuk wizualnych
i multimediów a także książek i czytelnictwa, dziedzictwa kulturowego, konserwatorstwa i muzealnictwa a także administracji, zarządzania i polityki kulturalnej.
Narody Wspólnoty Europejskiej powinny przyczyniać się w dużym stopniu do wzajemnego poznawania kultur i rozwoju współpracy w tej dziedzinie. W słowie kultura mieści się dużo znaczących wyrażeń, które stanowią cel istnienia. Jednym z głównych jest obyczaj. Ponieważ każdy
z krajów dzierży swoje obyczaje i tradycje zachowuje dziedzictwo kultury. Nieodłącznym elementem zaistnienia kultury na tle finansowym będą także różnorakie fundusze wspierające koprodukcje w dziedzinie kinematografii. Wśród zaistniałych już funduszy znajduje się m.in. Eurimages którego celami są: cel kulturalny, realizowany poprzez wspieranie i zachęcanie do koprodukcji filmów kinowych i telewizyjnych, podkreślających wspólne korzenie i kulturę państw współpracujących. Cel ekonomiczny, wskazujący na możliwość
i konieczność opłacalnego inwestowania w sferę kinematograficzną, traktowaną jako sztuka i osiągającą komercyjny sukces.
Wielu myślicieli, polityków i artystów przekonanych było, iż Europa to przede wszystkim wspólnota kulturowa. Jej wyjątkowość wywoływała podziw, próby zrozumienia i opisu jak również troskę i imperatyw działania na rzecz zachęcenia jej integralności i tego co w niej najcenniejsze dla postępu światowej cywilizacji.
Miejmy ogromną nadzieję i bądźmy przy duchu, iż takie właśnie wielkie wartości zaistnieją w przyszłości wielkiej Wspólnoty Europejskiej.
STRONA - 8 -