KONSPEKT ZAJĘĆ ŚWIETLICOWYCH
DLA GRUPY „0”
TEMAT: Wyobrażam sobie i jestem.
CEL: rozwijanie zdolności tworzenia analogii personalnych i fantastycznych;' pobudzanie i rozwijanie ekspresji ruchowej, mimicznej, pantomimicznej; pomoc w odreagowaniu przez uczniów nagromadzonych napięć
CELE SZCZEGÓŁOWE:
Uczeń:
Potrafi rozróżnić kierunek prawa, lewa
Używa wyobraźni w zabawach
Potrafi skoncentrować się podczas trwania zabawy
Potrafi wczuć się w określoną rolę
METODY: drama, wizualizacji, kreatywny ruch, twórcze
FORMY: grupowe, zbiorowe
ŚRODKI: Litery do oznaczania stanowisk (L.S,P)
Czas: 60min.
Grupa: ok. 15 osób
PRZEBIEG:
Zgadnij, z której strony płynie ten głos i do kogo należy.
Uczniowie siedzą możliwie blisko siebie na końcu Sali. Na środku są wydzielone trzy stanowiska, oznaczone literami L-lewa, S-środek, P-prawa. Z przodu sali, tyłem do trzech stanowisk i grupy dzieci, usiądzie osoba zgadująca. Nauczyciel z grupy dzieci wybiera jedna osobę, która wypowie określone słowo np. wiosna z wybranego stanowiska. Zgadujący będzie starała się określić, z której strony słychać było głos i do kogo on należał. Zabawę należy powtarzać tak długo, aż wszyscy wykonają zgadywanie.
Marsze
Uczniowie spacerują po dowolnej trasie, w tempie jakie uznają za najlepsze dla siebie. Nauczyciel podaje kolejno impulsy:
Wyobraźcie sobie, że za chwilę będziecie maszerować po dziwnych terenach i miejscach. Najpierw wyobraźcie sobie, że idziecie po gorącym piasku. Spróbujcie sobie przypomnieć jak to jest, kiedy w stopy parzy was gorący piasek. Inne impulsy:
Idziemy po rzadkim błocie
Idziemy boso po ostrych kamieniach
Idziemy po lodzie w śliskich butach
Idziemy wąska ścieżką nad przepaścią
Idziemy po lodzie
Idziemy po lodzie z cenną wazą lub kryształowym wazonem
Idziemy nad przepaścią z workiem ziemniaków na plecach
Idziemy z balonem i wieje bardzo silny wiatr
Idziemy przez strumyk, z kamienia na kamień
Idziemy przez gęsty las, nocą, w ciemności wymijając drzewa
Idziemy w świeżym śniegu, który sięga do kolan
Idziemy wg pomysłu, który przyjdzie uczniom do głowy
Drzewo
Uczniowie zajmują wyraźnie odosobnione miejsca tak, aby nikt nie przeszkadzał nikomu w skupieniu się na zadaniu. Nauczyciel podaje instrukcję ćwiczenia powoli, z dłuższymi przerwami potrzebnymi do niespiesznego wykonania czynności przez ćwiczących.
Wyobraźcie sobie, że jesteście maleńkim nasionkiem drzewa, które spoczęło na pulchnej ziemi. Spróbujcie zmniejszyć się jak najbardziej, tak jakbyście byli tym maleńkim nasionkiem. Czy wszyscy już stali się nasionkami? Przykrywa was ziemia i liście, jest jeszcze zima, więc cały czas znajdujecie się pod ziemią i czekacie aż się zrobi ciepło. I rzeczywiście - nadchodzi przedwiośnie, słonko przygrzewa coraz mocniej. Ziemia robi się cieplejsza, wyraźnie to czujecie. Z każdym dniem jest wam coraz cieplej i cieplej. Wkrótce przychodzi miły wiosenny deszczyk, który zrasza ziemię i oto dzieje się z wami coś dziwnego: wypuszczacie pierwszy pęd, a potem następny. I już wkrótce wychodzicie na światło dzienne, świat staje przed wami otworem. Pędy z każdym dniem rosną i rosną i zmieniają się w silne gałązki. Rośniecie i rośniecie, aż stajecie się silnym młodym drzewkiem. Rozwijają się wam gałęzie i tworzy duża korona drzewa. Ale cóż to! Przychodzi burza i wielka wichura, która szarpie waszymi gałęziami i chce wyrwać was z korzeniami. Wieje coraz silniej i silniej. Ale nie dajecie się, staracie się twardo trzymać ziemi i wichura daje wkrótce za wygraną. Świeci znów wspaniałe słońce, a wy wystawiacie do niego swoją uśmiechniętą koronę z liści.
Uwaga!
Dzieci poruszają się bezładnie po sali. Co jakiś czas nauczyciel wykrzykuje w stronę dzieci hasła opisujące różne sytuacje rozgrywające się w tłumie, np.:
- Uwaga! Kradną portfele!
Zrobić przejście dla Jego Wysokości
Pali się!
Proszę się rozejść
Uczniowie w jak najkrótszym czasie mają dostosować swoje zachowanie do treści danego okrzyku i własnych wyobrażeń o sytuacji związanej z tym okrzykiem
Opracowała: Karolina Oszek
Nauczyciel stażysta