Liga Narodów — nieudana próba stabilizacji i kontroli stosunków międzynarodowych
Pierwszych 26 artykułów traktatu wersalskiego zawierało przepisy dotyczące organizacji i funkcjonowania Ligi Narodów (LN) - organizacji powołanej w celu rozwoju współpracy międzynarodowej oraz dla zapewnienia pokoju i bezpieczeństwa.
Organami Ligi były: Zgromadzenie Ogólne, Rada Ligi i Sekretariat. Sesje zwyczajne Zgromadzenia zwoływano co roku, uczestniczyli w nich przedstawiciele wszystkich państw (45), które podpisały Statut Ligi. Rada Ligi, posiadająca w zasadzie takie same kompetencje jak Zgromadzenie, składać się miała z 5 stałych członków (USA, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Japonia) oraz 4 członków niestałych, wybieranych przez Zgromadzenie spośród sygnatariuszy Paktu. Sekretariat był organem pomocniczo-technicznym, przygotowującym materiały dla Zgromadzenia i Rady. Siedzibą Ligi była Genewa.
Stany Zjednoczone nie weszły w skład Ligi, stąd najważniejszą rolę odgrywały Wielka Brytania i Francja. W 1926 r. do Ligi wstąpiły Niemcy, które pozostawały w niej do 1933 r.; wtedy też z Ligi wycofała się Japonia, a w 1937 r. - Włochy. Z kolei w 1934 r. do Ligi został przyjęty Związek Radziecki. LN działała do wybuchu II wojny światowej. Formalnie rozwiązana została uchwałą Zgromadzenia Ogólnego NZ w październiku 1946 r.; jej majątek i agendy przejęła ONZ.
Pozostawanie poza Ligą najpierw USA, ZSRR a później Niemiec, Japonii i Włoch uniemożliwiało w praktyce realizację jej zadań. Dodać należy, że Anglia i Francja wykorzystywały organizację do własnych celów politycznych, niezbyt dbając o jej międzynarodowy autorytet. Z tego względu LN pozostawała na marginesie wydarzeń politycznych świata i przy regulowaniu stosunków międzynarodowych rzadko odwoływano się do jej pomocy. Tym niemniej należy podkreślić podejmowane przez nią próby osiągnięcia porozumienia w sprawie rozbrojenia. Pierwsza konferencja na temat redukcji i ograniczenia zbrojeń, z udziałem 21 państw, obradowała w latach 1925-28. Jej wyniki nie były zadowalające, przyjęte tam konwencje były bardzo ogólnikowe. Druga tego typu konferencja, z udziałem 61 państw, obradowała w Genewie w latach 1932-34. Także na niej nie osiągnięto sukcesów ze względu na nieprzejednaną postawę Niemiec. Zredagowano na niej prawo o rozbrojeniu morskim i podpisano kilka konwencji dwu- i wielostronnych (np. o definicji agresora). Z kolei próba zagwarantowania bezpieczeństwa zbiorowego w Europie, zaproponowana przez Francję w 1934 r. w postaci tzw. paktu wschodniego, została odrzucona przez Niemcy i Polskę.
Zasadniczym powodem słabości organizacji był jednak przede wszystkim brak sprawnej i mogącej wymuszać decyzje egzekutywy.
ogromne tereny Ukrainy, Białorusi, guberni nadbałtyckich oraz Finlandii. W marcu został ostatecznie podpisany pokój w Brześciu Litewskim (pokój brzeski), pozostawiający wymienione ziemie we władaniu niemieckim.
Podjęte na wiosnę 1918 r. działania wojenne na froncie zachodnim przyniosły początkowo sukcesy Niemcom, ale w lecie potężne uderzenie Brytyjczyków, Francuzów i Amerykanów pokonało armię niemiecką. Na jesieni załamał się front południowy, a Bułgaria i Turcia ogłosiły kapitulację. Wkrótce do podpisania kapitulacji zmuszona została Austria. W dniu 11 listopada 1918 r. w Compiegne pod Paryżem zostało podpisane zawieszenie broni z Niemcami. Wojna była skończona.