Lud Wolności włochy

Lud Wolności



Lud Wolności (wł. Popolo della Libertà, PdL) – włoska partia polityczna o profilu centroprawicowym.

Zainicjowana w 2007 przez Silvia Berlusconiego jako federacja Forza Italia, Sojuszu Narodowego i niektórych mniejszych formacji wchodzących w skład Domu Wolności, przekształcona w jednolite ugrupowanie na kongresie przeprowadzonym od 27 do 29 marca 2009.


Zapowiedź nowego ugrupowania

Skonkretyzowana koncepcja utworzenia nowej szerokiej formacji na bazie dotychczasowej koalicji Dom Wolności pojawiła się na jesieni 2007 jako odpowiedź na powołanie przez niektóre środowiska Unii Partii Demokratycznej. Początkowo inicjatywa ta spotkała się z krytyką ze strony głównego koalicjanta FI Sojuszu Narodowego, Gianfranca Finiego. W tym samym czasie w ramach trwającej trzy dni akcji stronnicy byłego premiera zebrali około 7 milionów podpisów, żądając dymisji centrolewicowego rządu Romano Prodiego i przedterminowych wyborów parlamentarnych. W ramach przygotowań do budowy nowej partii od listopada 2006 tworzono satelicki wobec Forza Italia ruch Koła Wolności, na którego czele stanęła Michela Vittoria Brambilla, dziennikarka, przedsiębiorca i bliska współpracowniczka Silvia Berlusconiego.

Zgodnie z ogłoszoną zapowiedzią nowa partia miała przyjąć charakter federacji, do której mogłyby przystępować poszczególne ugrupowania, ruchy polityczne i osoby indywidualne. W ramach sondażowego głosowania przeprowadzonego na początku grudnia 2007 spośród dwóch propozycji nazwy: Lud Wolności i Partia Wolności wybrano pierwszą z nich.

Przygotowania do wyborów

Upadek rządu Romano Prodiego i będąca tego konsekwencją decyzja prezydenta Giorgia Napolitano o wyznaczeniu na 13 i 14 kwietnia 2008 przedterminowych wyborów parlamentarnych przyspieszyła przekształcenia w ramach dotychczasowego Domu Wolności. 8 lutego tego roku przywódcy dwóch największych sił tej koalicji, Forza Italia i Sojuszu Narodowego, uzgodnili wspólny start w ramach jednej listy pod nazwą Lud Wolności. Podpisano także porozumienie o blokowaniu regionalnych list wyborczych PdL z Ligą Północną Umberto Bossiego (czwartą siłą dotychczasowej koalicji) oraz Ruchem dla Autonomii. Do porozumienia nie przystąpiła Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum. Nie zgodzono się na udział w PdL partii



Lud Wolności utworzyły ugrupowania konserwatywne, umiarkowanie liberalne, chadeckie, regionalne i personalistyczne, a także grupy działaczy z ugrupowań, które nie przystąpiły do federacji. Wśród nich podstawową rolę odgrywały dwa stronnictwa:

Poza nimi PdL zasiliła grupa średnich i małych ugrupowań, wśród nich:

PdL wzmocniły też afiliowane przy Forza Italia różne organizacje społeczne, w tym Koła Wolności (Circoli della Libertà).

Umowy o blokowaniu list z PdL podpisały natomiast:

Działalność

Wybory 2008 i nowy rząd

Koalicja centroprawicy, obejmująca ostatecznie trzy zblokowane listy: PdL, LN (w okręgach północnych i środkowych) i MpA (w okręgach południowych) wygrała zdecydowanie wybory, uzyskując po około 47% głosów do każdej izby parlamentu, otrzymując 344 miejsca w Izbie Deputowanych (276 dla PdL, 60 dla LN i 8 dla MpA) oraz 174 w Senacie (odpowiednio 174, 25 i 2).

Spośród parlamentarzystów PdL większość mandatów otrzymali przedstawiciele Forza Italia i Sojuszu Narodowego. Pozostali sojusznicy uzyskali od 1 do 6 parlamentarzystów. Przedstawiciele Ludu Wolności objęli stanowiska przewodniczących obu izb parlamentu, a także większość stanowisk rządowych w czwartym gabinecie Silvio Berlusconiego w ramach powyborczej koalicji z Ligą Północną i Ruchem dla Autonomii.

Kongres zjednoczeniowy

Po wyborach podjęto dalsze działania celem utworzenia jednolitego ugrupowania. We wrześniu 2008 powołano liczącą 114 osób Komisję Konstytucyjną. W jej skład weszli przedstawiciele[5] następujących ugrupowań:

Pozostałe 5 miejsc przyznano indywidualnie liderom partii Włosi w Świecie, partii Chrześcijańska Demokracja, Prawicowych Libertarian (rozłamowcom z "Prawicy"), Federacji Chrześcijańskich Ludowców (rozłamowcom z Białej Róży) oraz Lambertowi Diniemu, założycielowi Liberalnych Demokratów.

W marcu 2009 dwa największe ugrupowania, Forza Italia i Sojusz Narodowy, podjęły uchwały o samorozwiązaniu. Podobne decyzje przyjęła część pozostałych partii (w tym Liberalni Reformatorzy, Liberalni Ludowcy, Akcja Socjalna, Nowa PSI, Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii, Federacja Chrześcijańskich Ludowców, Włosi w Świecie), inne postanowiły działać jako ugrupowania autonomiczne stowarzyszone z PdL (m.in. Włoska Partia Republikańska).

Od 27 do 29 marca 2009 w Rzymie odbył się zjazd zjednoczeniowy, na który wybrano 6 tys. delegatów (3500 z Forza Italia, 1800 z AN i 700 spośród pozostałych koalicjantów). Kongres uchwalił powołanie jednolitej partii politycznej, wybrał jednogłośnie Silvia Berlusconiego na prezydenta Ludu Wolności, jak też powołał trzech krajowych koordynatorów (Sandra Bondiego, Ignazia La Russę i Denisa Verdiniego).

PdL od 2009

W wyborach europejskich w 2009 PdL odniósł kolejne zwycięstwo, zdobywając 29 z 72 mandatów. Również dobre wyniki uzyskiwał w wyborach regionalnych w 2010, utrzymując dotychczasowe regiony i wygrywając w kilku innych. W 2010 nasilił się konflikt między liderami Ludu Wolności, w konsekwencji pod koniec lipca tego samego roku partię opuścił Gianfranco Fini i jego zwolennicy (m.in. ponad 30 deputowanych), którzy utworzyli frakcję parlamentarną Przyszłość i Wolność.

































Wybory parlamentarne we Włoszech w 1994 roku odbyły się 27 i 28 marca 1994. W ich wyniku wybrano członków Izby Deputowanych i Senatu XII kadencji. Były to wybory przedterminowe, przeprowadzone dwa lata po wyborach do parlamentu XI kadencji.

Potrzeba kolejnych wyborów wynikała z kryzysu politycznego, który dotknął włoską scenę polityczną. Seria ujawnianych afer korupcyjnych (tzw. Tangentopoli) z udziałem przedstawicieli tradycyjnych ugrupowań doprowadziła do poważnych przekształceń w dotychczasowym układzie partyjnym. Spośród współrządzących od 1980 ugrupowań koalicji Pentapartito rozwiązaniu uległy Chrześcijańska Demokracja i Partia Liberalna, pozostałe zaś (w tym Włoska Partia Socjalistyczna) marginalizacji. Spośród partii nierządzących zmiany jeszcze przed poprzednimi wyborami dotknęły Partię Komunistyczną, w trakcie XI kadencji doszło nadto do przekształceń we Włoskim Ruchu Socjalnym. Na bazie dotychczasowych formacji powstawały nowe partie polityczne, skupiające zarówno dotychczasowych działaczy politycznych, jak i przyciągające nowe osobowości. Wśród tych ostatnich znalazł się medialny magnat Silvio Berlusconi, który jesienią 1993 powołał Forza Italia (do której wstąpiło wielu chadeków, socjalistów i liberałów).

Uchwalona w trakcie XI kadencji parlamentu nowa ordynacja wyborcza do obu izb przewidywała po raz pierwszy wybory mieszane. W okręgach jednomandatowych wybierano 475 posłów i 232 senatorów. 155 członków Izby Deputowanych i 83 członków Senatu zostało wyłonionych proporcjonalnie. Przed wyborami główne siły polityczne zorganizowały się w bloki wyborcze, wystawiając wspólne listy w wyborach senackich oraz w wyborach większościowych do niższej izby parlamentu.

Centroprawica skupiła się wokół Silvia Berlusconiego i jego Forza Italia, z którą ścisłą współpracę nawiązało Centrum Chrześcijańsko-Demokratyczne (powstałe z chadecji), a także dwie nowe małe partie Unia na rzecz Centrum i Biegun Liberalno-Demokratyczny. W południowych regionach koalicja wspólnie z Sojuszem Narodowym wystartowała jako Biegun Dobrego Rządu, w północnych okręgach wyborczych razem z Ligą Północną tworzyła listy wyborcze Bieguna Wolności (Sojusz Narodowy w tych regionach startował oddzielnie). W części regionów listy centroprawicy wspierane były też przez środowisko radykałów skupione wokół Marca Pannelli.

Drugi blok powstał wokół obu ugrupowań postkomunistycznych. Sojusz Postępowców, zawiązany przez Achille Occhetto, tworzyły wywodzące się z PCI Demokratyczna Partia Lewicy i Odrodzenie Komunistyczne, zmarginalizowana Włoska Partia Socjalistyczna, antykorupcyjny Ruch na rzecz Demokracji – Sieć, Federacja Zielonych, Sojusz Demokratyczny (utworzony w 1993 przez dawnych republikanów i komunistów), Społeczni Chrześcijanie (utworzona w 1993 przez dawnych chadeków).

Trzeci sojusz wyborczy pod nazwą Pakt dla Włoch zawiązały największa z powstałych po rozwiązaniu chadecji formacja, tj. Włoska Partia Ludowa, a także ugrupowanie Pakt Segniego, zorganizowany przez Mariotta Segniego i kilka centrowych ugrupowań (w tym PRI).

W wyborach zwycięstwo odniosła centroprawica, jednak gabinet Silvia Berlusconiego wkrótce upadł przez wycofanie się z niego Ligi Północnej. Niemożność stworzenia większości rządowej doprowadziła do kolejnych przedterminowych wyborów w 1996.

Wybory do Izby Deputowanych XII kadencji

Kwota proporcjonalna

Lista wyborcza

Głosy

 %

Miejsca

Forza Italia-CCD

8.136.135

21,01

30

Demokratyczna Partia Lewicy

7.881.646

20,36

38

Sojusz Narodowy

5.214.133

13,47

23

Włoska Partia Ludowa

4.287.172

11,07

29

Liga Północna

3.235.248

8,36

11

Odrodzenie Komunistyczne

2.353.946

6,05

11

Pakt Segniego

1.811.814

4,68

13

Lista Pannelli

1.359.283

3,51

–

Federacja Zielonych

1.047.268

2,70

–

Włoska Partia Socjalistyczna

849.429

2,19

–

Ruch na rzecz Demokracji – Sieć

719.841

1,86

–

Sojusz Demokratyczny

456.114

1,18

–

SVP

231.842

0,60

–

Socjaldemokracja na rzecz Wolności

179.495

0,46

–

Pozostałe



–

Razem

38.717.043

 

155
Okręgi jednomandatowe

Lista wyborcza

Głosy

 %

Miejsca

Sojusz Postępowców

12.632.680

32,81

164

Biegun Wolności

8.767.720

22,77

164

Pakt dla Włoch

6.019.038

15,63

4

Biegun Dobrego Rządu

5.732.890

14,89

129

Sojusz Narodowy

2.566.848

6,66

8

Forza Italia--CCD

679.154

1,76

1

Lista Pannelli

432.666

1,12

–

SVP

188.017

0,49

3

Socjaldemokracja na rzecz Wolności

147.493

0,38

–

Pozostałe



–

Razem

38.504.158

 

475

Senat XII kadencji

Lista wyborcza

Głosy

 %

Jednomandatowe

Proporcjonalne

Razem

Sojusz Postępowców

10.881.320

32,90

96

26

122

Biegun Wolności

6.570.468

19,87

74

8

82

Pakt dla Włoch

5.526.090

16,69

3

28

31

Biegun Dobrego Rządu

4.544.573

13,74

54

10

64

Sojusz Narodowy

2.077.934

6,28

–

8

8

Lista Pannelli-Reformatorzy

767.765

2,32

–

1

1

Partia Emerytów

250.637

0,76

–

–

–

Liga Lombardzka Alpejska

246.046

0,74

–

1

1

SVP

217.137

0,66

3

–

3

Liga Autonomii Wenecji

165.370

0,50

–

–

–

Forza Italia-CCD

149.965

0,45

–

1

1

Pozostałe



2

–

2

Razem

33.081.549

 

232

83

315

Podział miejsc pomiędzy partie

Lista

Izba Deputowanych

Senat

Forza Italia

107

34

Sojusz Narodowy

109

48

Liga Północna

117

60

Centrum Chrześcijańsko-Demokratyczne

27

12

Lista Pannelli

6

2

Listy centroprawicy łącznie

366

156

Demokratyczna Partia Lewicy

109

75

Odrodzenie Komunistyczne

39

18

Federacja Zielonych

11

7

Włoska Partia Socjalistyczna

14

6

Ruch na rzecz Demokracji – Sieć

6

6

Sojusz Demokratyczny

18

10

Społeczni Chrześcijanie

5

–

Niezależni

11

–

Sojusz Postępowców łącznie

213

122

Włoska Partia Ludowa

33

31

Pakt Segniego

13

–

Pakt dla Włoch łącznie

46

31

SVP

3

3

Na rzecz Valléé d'Aoste

1

1

Liga Akcji Południowej

1

–

Liga Lombardzka Alpejska

–

1

Grupa Magrisa

–

1

Razem

630

315





Wybory parlamentarne we Włoszech w 2006 roku



Wybory do dwóch izb parlamentu Włoch odbyły się w dniach 9-10 kwietnia 2006 roku. Głównymi rywalami w wyścigu o fotel premiera Włoch byli urzędujący premier oraz lider centroprawicowego sojuszu Dom Wolności Silvio Berlusconi oraz lider centrolewicowej koalicji Unia, były premier i przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi.

Lokale wyborcze były otwarte 9 kwietnia od 8.00 do 22.00 (czasu włoskiego), a 10 kwietnia od 8.00 do 15.00. O 630 miejsc w Izbie Deputowanych i 315 w Senacie ubiegało się ponad 12 tysięcy kandydatów.

Dom Wolności

Dom Wolności, centroprawicowa koalicja rządowa kierowana przez byłego premiera Włoch Silvio Berlusconiego. W jej skład wchodzą głównie te same partie, które wystartowały w sojuszu w poprzednich wyborach parlamentarnych. Główne ugrupowania Domu Wolności to:

Kampania przedwyborcza

Koalicja Berlusconiego obiecywała przede wszystkim zniesienie podatków i podwyższenie zasiłków socjalnych oraz rent i emerytur. Zapowiadano utworzenie nowych miejsc pracy i rozpoczęcie realizacji planu robót publicznych na którym skorzystaliby bezrobotni (przede wszystkim prace mają dotyczyć planów zbudowania mostu w Cieśninie Mesyńskiej, który łączyłby Kalabrię i Sycylię).

Nie obyło się również bez wpadek premiera Berlusconiego, który agresywnie krytykował odbudowującą się lewicę Prodiego. Zapowiadał, że lewica ma w swoich planach podniesienie podatków i jest ona zagrożeniem dla włoskiej demokracji. W czasie wystąpienia przedwyborczego mówił o lewicy: Mam zbyt wiele szacunku dla inteligencji Włochów, by móc wierzyć w to, że jest wśród nich tylu fiutów, którzy mogliby głosować przeciwko własnym interesom'. Samego Romano Prodiego, w wystąpieniu telewizyjnym Berlusconi nazwał przydatnym idiotą, który użycza swej twarzy dobrodusznego proboszcza lewicy, składającej się w 70 procentach z komunistów. Według włoskich i zagranicznych politologów ostra kampania wyborcza centroprawicy, a przede wszystkim wulgaryzmy, jakimi się posługiwał Berlusconi zaledwie kilka dni przed wyborami mogą być przyczynami klęski bloku premiera.

Unia

Byłej centrolewicowej koalicji wyborczej Drzewo Oliwne, którą przemianowano na Unię (L'Unione) przewodniczył były szef Komisji Europejskiej Romano Prodi W skład koalicji Unia weszły w szczególności następujące ugrupowania:

Kampania przedwyborcza

W skład Unii wchodzi wiele partii z różniącymi się programami gospodarczymi i społecznymi. Po jednej stronie katolicka Margherita, z drugiej radykałowie włoscy, którzy żądają zerwania stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską. Koalicja zapowiada gruntowne zmiany w edukacji, służbie zdrowia oraz naprawę systemu emerytalno-rentowego. Romano Prodi zapowiedział również wycofanie włoskiego kontyngentu z Iraku, co jednak już wcześniej zapowiedział Berlusconi (ewakuacja włoskich wojsk miała nastąpić do 1 stycznia 2007 roku).

Prodi w przeciwieństwie do Berlusconiego starał się zachowywać spokojnie w czasie kampanii wyborczej, chociaż zdarzały mu się słowne wpadki, kiedy powiedział o Berlusconim, że dopiero kiedy wejdzie na krzesło, będzie wzrostu normalnego człowieka.



























Wyniki wyborów

Izba Deputowanych

Wyniki wyborów do parlamentu Włoskiego

Koalicja

Głosy

%

Miejsca

Partie tworzące koalicję

Głosy

%

Miejsca

 

Dom Wolności
(Casa delle Libertà)

18,962,408

49.74

277 + 4 wyrównujace

Forza Italia

9,039,585

23.71

136

Sojusz Narodowy (Alleanza Nazionale)

4,703,256

12.34

72

Unia Chrześcijańskich Demokratów i Demokratów Centrum (UDC)

2,576,087

6.76

39

Liga Północna-Ruch dla Autonomii

  • Liga Północna (Lega Nord)

  • Ruch dla Autonomii (Movimento per l'Autonomia)

1,748,030

4.58

28

Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii-Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (DC-Nuovo PSI)

  • Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii (Democrazia Cristiana per le Autonomie)

  • Nowa Włoska Partia Socjalistyczna (Partito Socialista - Nuovo PSI)

285,163

0.75

6

Akcja Socjalna (Alternativa Sociale)

255,212

0.67

0

Ruch Socjalny - Trójkolorowy Płomień (Fiamma Tricolore)

231,148

0.61

0

Ruch Nie dla Euro (No Euro)

58,757

0.15

0

Zjednoczeni Emeryci (Pensionati Uniti)

28,317

0.07

0

Lista Środowiskowa - Ekologiczni Demokraci (Ambienta-Lista-Ecologisti Democratici)

17,574

0.05

0

Włoska Partia Liberalna (Partito Liberale Italiano)

12,326

0.03

0

S.O.S. Włochy (S.O.S. Italia)

6,953

0.02

0

 

Unia
(L'Unione)

18,989,891

49,81

341 + 7 wyrównujących

Drzewo Oliwne(L'Ulivo)

  • Demokraci Lewicy (Democratici di Sinistra)

  • Margherita (Margherita - Democrazia è Libertà)

  • Europejski Ruch Republikański (Movimento Repubblicani Europei)

11,922,500

31.27

218

Odrodzenie Komunistyczne (Rifondazione Comunista)

2,228,335

5.84

41

Róża w Pięści (Rosa nel Pugno)

  • Włoscy Demokratyczni Socjaliści (Socialisti Democratici Italiani)

  • Włoscy Radykałowie (Radicali Italiani)

990,188

2.60

18

Partia Komunistów Włoskich (Partito dei Comunisti Italiani)

884,350

2.32

16

Włochy Walorów (Italia dei Valori)

876,748

2.30

20

Federacja Zielonych (Włochy) (Federazione dei Verdi)

783,605

2.06

16

Popolari-UDEUR (Popolari-UDEUR)

532,757

1.40

14

Partia Emerytów (Partito dei Pensionati)

333,859

0.88

0

Południowotyrolska Partia Ludowa (Südtiroler Volkspartei)

182,703

0.48

4

Włoscy Socjaliści (I Socialisti)

114,852

0.30

0

Lista Konsumentów (Lista Consumatori)

73,720

0.19

0

Liga Sojuszu Lombardzkiego (Lega Alleanza Lombarda)

44,580

0.12

0

Autonomia Wolność Demokracja (Autonomnie Liberté Démocratie)

34,167

0.09

1

 

Inne partie

Progetto Nordest

92,079

0.24

0

Pozostałe partie

81,182

0.21

0

Razem

 

 

630


 

 

630



















Partia Demokratyczna (Włochy)

Partia Demokratyczna (wł. Partito Democratico, PD) – włoska partia polityczna o charakterze centrolewicowym, powstała 14 października 2007.

Historia

Została założona w wyniku zjednoczenia niektórych popierających rząd Romano Prodiego ugrupowań centrolewicowych i centrowych (w tym chadeckich i liberalnych). W skład nowej formacji weszły dwie największe partie koalicji wyborczej Unia (ściśle działające od 2004 w ramach federacji Drzewo Oliwne):

Ponadto do nowej formacji przystąpiły:

Założenie Partii Demokratycznej doprowadziło do rozłamu w Demokratach Lewicy. Część działaczy tej partii, obawiając się o utraty lewicowej tożsamości, zdecydowała się powołać nowe stronnictwa – mikroskopijny Ruch dla Lewicy (wchłonięty wkrótce przez PdCI) i znacznie większą Demokratyczną Lewicę. Z partii Stokrotka odeszła grupa skupiona wokół byłego premiera Lamberto Diniego, tworząc ugrupowanie Liberalni Demokraci, które przeszło do obozu Silvio Berlusconiego. Wbrew oczekiwaniom do PD nie wstąpiły inne ugrupowania Unii.

Założyciele nie uzgodnili do tej pory międzynarodówki i frakcji w Parlamencie Europejskim, do jakich zamierzają przystąpić. Na czele ugrupowania stanął burmistrz Rzymu Walter Veltroni, wybrany w wewnętrznych prawyborach.

W wyborach parlamentarnych w 2008 Partia Demokratyczna zdecydowała się wystawić własną listę, zblokowaną regionalnie z Włochami Wartości i Południowotyrolską Partią Ludową. Jednocześnie z list PD wystartowali działacze Włoskich Radykałów. Blok skupiony wokół PD zajął drugie miejsce w tych wyborach, przegrywając z centroprawicową koalicją Silvio Berlusconiego. Partia Demokratyczna uzyskała 217 mandatów w Izbie Deputowanych i 118 w Senacie. Po porażce w wyborach samorządowych na Sardynii i rezygnacji Waltera Veltroniego przewodniczącym partii został Dario Franceschini. W 2009 zastąpił go Pier Luigi Bersani.

Przewodniczący Partii Demokratycznej




System Partyjny Pierwszej Republiki Włoskiej, lata 1945 – 1994

System I Republiki Włoskiej był klasycznym systemem wielopartyjnym. Rozdrobnienie sceny politycznej spowodowały spory regionalne, pogłębiająca się przepaść pomiędzy rozwiniętą ekonomicznie północą kraju, a zacofanym gospodarczo i społecznie południem. W tym okresie partie polityczne nawiązywały do trzech grup tradycji ideowych:

1. Laickiej (Włoska Partia Liberalna, Włoska Partia Republikańska oraz ruchy związane z niemarksistowską lewicą laicką na czele z Partią Radykalną.
2. Katolickiej (Chrześcijańska Demokracja)
3. Marksistowskiej (Włoska Partia Komunistyczna, Włoska Partia Socjalistyczna)

Lata 1944 – 45 zaowocowały rządami tzw. Eparchii – koalicji sześciu partii uczestniczących w Komitecie Wyzwolenia Narodowego (komuniści, socjaliści, Partia Czynu, republikanie, chadecja, liberałowie).


Lata 1946 – 47 ukazały koalicję trzech partii – chrześcijańskich demokratów, socjalistów, komunistów. Łącznie uzyskały 75 % poparcie w pierwszych wyborach powszechnych.


1948 był rokiem przełomowym, ponieważ wtedy chadecja otrzymała 48 % poparcie społeczne.


Nastąpił nowy układ sił partyjnych, który z niewielkimi zmianami utrzymał się do 1990 roku. W latach 1948 – 62 chadecja usiłowała tworzyć rządy samodzielne, lub opierające się na koalicjach centralnych.


Od 1963 Partia chadecka nawiązała koalicję centrolewicową z socjalistami. Po wyborach regionalnych w 1975 pojawiła się próba przezwyciężenia istniejącego układu sił i dotychczasowa władza musiała pójść na kompromis godząc się na pośrednią współpracę z komunistami.


Komuniści w ramach tzw. Kompromisu historycznego, zmierzali do porozumienia z chadecją i socjalistami, by przejąć współodpowiedzialność za rządy. Próba ta zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ komuniści zamienili koncepcję, wysuwając idee alternatywy demokratycznej wobec rządów chadecji, zakładając porozumienie między siłami lewicy.


W 1978 rokiem rezygnacji socjalistów z koncepcji tzw. alternatywnej lewicy, dzięki czemu w 1980 roku powrotem koalicji centrolewicowej z udziałem socjalistów.
W latach 1970 – 80 pojawiły się nowe ugrupowania i ruchy polityczne takie jak zieloni, pacyfiści, czy ruchy feministyczne. Rządy w okresie I Republiki były niestabilne i zmieniały się 51 razy.

System Partyjny Włoch do końca lat Osiemdziesiątych

Układ polityczny wśród partii był stosunkowo trwały i do 1993 r. nie wskazywał zasadniczych zmian Początek republiki wiązał się z trójpartyjną koalicją obejmującą chrześcijańskich demokratów, socjalistów i komunistów, trwający do 1947 r. W roku tym, w określonej sytuacji w świecie, a szczególnie w Europie dochodzi do usunięcia komunistów z rządu i podjęcia próby zupełnej izolacji politycznej tej partii. Po rozpadzie trójpartyjnej koalicji powstaje sojusz chadecji z partiami tzw. trzeciej siły, a więc liberałami, republikanami i socjaldemokratami. Ten stan rzeczy z niezbyt wielkimi zmianami, trwał do 1993 r. W okresie tym pierwszoplanową rolę pełniła Chrześcijańska Demokracja, uczestnik wszystkich koalicji. Partia ta szukała sobie sojuszników bądź to na prawicy (koalicje centroprawicowe), bądź też na lewicy (orientacje centrolewicowe), ale nie wśród komunistów. Próby zmian tej sytuacji - podjęcie współpracy z komunistami- (podejmowane min. przez Aldo Moro) nie przyniosły rezultatów. Trzecią siła polityczną Włoch stanowili socjaliści. Podzieleni, nie odgrywali przez wiele lat większej roli. Sytuacja uległa zmianie, kiedy Bettino Craxi stanął na czele rządu. Od tego czasu Włoska Partia Socjalistyczna starała się pełnić rolę języczka u wagi na wzór roli, jaką pełnili w Niemczech FDP. W tym roku wprowadzono również nową większościowo – proporcjonalną ordynację wyborczą do Izby Deputowanych i Senatu. Premierem został Silnio Berlusconi, przywódca Forza Italia.

W wyniku wyborów 1994 roku wyłoniły się wyraźnie dwa bloki partyjne: prawicowy i lewicowy. Po stronie prawicy znajdywały się takie partie jak Forza Italia, Liga Północna, Sojusz Narodowy. Opozycyjna lewica zdominowana przez postkomunistyczną Demokratyczną Partię Lewicy.
Wybory z 1996 roku przyniosły sukces ugrupowaniom centrolewicowym – Demokratycznej Partii Lewicy, Zielonym, Włoskiej Odnowie. Tworząc koalicję Drzewo Oliwne (L’ulivo). W opozycji znalazły się partie centroprawicowe tzw. Biegun Ludności – Forza Italia, Sojusz Narodowy, Centrum Chrześcijańsko – Demokratyczne, Zjednoczeni Chrześcijańscy Demokraci i radykałowie.

Specyfika Włoskiego systemu partyjnego polega na tym, że:
• Niewątpliwą dominację posiadały Chrześcijańska Demokracja i komuniści
• Większość partii o dużej skali ideologicznego zróżnicowania, przy tym wrażliwych na punkcie autonomii polityczno – organizacyjnej
• Tworzenie koalicji rządowych, skazanych na możliwość rozpadu, niedobór stabilizacji politycznej dla trwałego rządu
• Brak wymiany między większością stanowioną oparcie dla rządu, a opozycją, poprzez zaszłości polityczne, politykę izolowania partii komunistycznej z koalicji rządowych

Prawna instytucjonalizacja partii politycznych:

Konstytucja ogranicza korzystanie z prawa zrzeszania się w partie osób małoletnich i duchownych.
Art. 18 Wprowadza zakaz tworzenia organizacji tajnych – dotyczy on także partii jak również instytucji, które dążą do realizacji swych celów przy pomocy organizacji o charakterze wojskowym

System partyjny Włoch współczesnych:

Kryzys „starych partii” można zaobserwować już na początku lat dziewięćdziesiątych. W wyniku wyborów z 5 kwietnia 1992r. wszystkie tradycyjne partie włoskie poniosły poważne straty. Uformowana po wyborach koalicja posiadała większość parlamentarną jedynie dzięki istnieniu proporcjonalnego systemu wyborczego. Kryzys wywołały dwa powiązane ze sobą ściśle czynniki. Po pierwsze nielegalne finansowanie partii politycznych. Partie wydawały 50- krotnie więcej niż dostawały z budżetu państwa. W sporej części, więc utrzymywały się z nielegalnych źródeł dochodów. Było to możliwe dzięki rozwiniętemu systemowi łapówek wypłacanych przez przedsiębiorstwa za uzyskanie lukratywnych kontraktów rządowych. Po drugie ujawniona korupcja elit władzy. Wydarzenie to nazwano następnie akcją „czyste ręce”. Chodziło o działania prokuratorów mediolańskich pod przewodnictwem A. Di Pietro, którzy wykryli fałszywe bilanse handlowe jednego z dużych przedsiębiorstw. Okazało się, że z finansów firmy ‘wspierano działalność dwóch partii: DC i PSI. W tym samym czasie doszło do ujawnienia kontaktów wielu osób z mafią Sycylijską( dotyczyło to między innymi Giuliano Andreottiego byłego premiera Włoch). Po wygaśnięciu immunitetów po rozwiązaniu parlamentu wszczęto postępowania przeciwko 400 byłym parlamentarzystom.
Fakty te tak spowodowały zmianę systemu wyborczego i zdmuchnęły z powierzchni ziemi tradycyjne partie Republiki.


Główne ugrupowania polityczne współczesnych Wioch
We współczesnych Włoszech działa wiele partii politycznych. W wyborach uczestniczy zwykle ponad 500 ugrupowań. System partyjny Republiki Włoskiej znajduje się w procesie jakościowych przeobrażeń. Niektóre z tradycyjnych partii włoskich straciły zupełnie na znaczeniu, np. Włoska Partia Socjalistyczna, Włoska Partia Socjaldemokratyczna, Włoska Partia Republikańska, Włoska Partia Liberalna. Inne, działające w przeszłości, ugrupowania walczą o przetrwanie, często zmieniając nazwy i programy, np. partie postkomunistyczne i postchadeckie. Pojawiły się zupełnie nowe ugrupowania zdobywające nieoczekiwanie duże poparcie, np. Forza Italia czy Liga Północna. Tradycyjnie dużo miejsca na scenie politycznej Włoch zajmują partie żartu towarzyskiego, happeningu, np. Partia Miłości kierowana przez Cicciolinę. Wśród wielu ugrupowań politycznych tylko kilkanaście z nich odgrywa znaczącą rolę. Należą do nich w szczególności następujące partie: Forza Italia, Sojusz Narodowy, Centrum Chrześcijańskich Demokratów, Liga Północna, Demokratyczna Partia Lewicy, Wioska Partia Ludowa, Zieloni, Odbudowa Komunistyczna.







Liga Północna

Liga Północna (wł. Lega Nord) to włoska partia polityczna, której celem jest uzyskanie niezależności przez północną część Włoch, którą partia ta określa nazwą Padania (od rzeki Pad). Liderem tej partii jest Umberto Bossi.

Partia została utworzona w roku 1989 i w roku 1994 weszła w skład rządu Silvio Berlusconiego. W roku 2001 ponownie znalazła się w koalicji mając 30 (na 630) miejsc w izbie niższej włoskiego parlamentu i 17 (na 325) w senacie. W wyborach we Włoszech w 2006 r. do izby niższej (Camera dei Deputati) partia startując wspólnie z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów i uzyskała 26 miejsc.

Obecnie Liga Północna współtworzy prawicową koalicję zrzeszającą ugrupowania opozycyjne wobec rządu - Dom Wolności.



(noszą zielone krawaty)



Liga Lombardzka (Liga Północna) powstała w kwietniu 1984 r. W 1991 r. powstała Liga Północna z połączenia Ligi Lombardzkiej i mniejszych ruchów autonomicznych. Główni jej przywódcy to: Umberto Bossi, Gianfranco Miglio. Wizerunek programowy partii:
— na początku lat 1990. realizowano program federalistyczny, polegający na podziale Włoch na trzy w pełni autonomiczne makroregiony (kantony): Republikę Północy, Republikę Centrum i Republikę Południa.
— w połowie lat 1990. wysunięto postulat oddzielenia Włoch Północnych i utworzono samodzielne państwo Padania.



Liga Północna Włochy Federalne (LN-IP) utworzona w 1991 r. w wyniku połączenia Ligi Lombardzkiej z kilkoma organizacjami autonomicznymi działającymi na północy kraju od 1995 pod nazwą Liga północna(LN) od lutego 1997 (Liga Północna- Włochy Federalne) opowiada się za powstaniem niepodległego państwa- Padanii, populistyczno- liberalna





























Wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku

Wybory parlamentarne we Włoszech w 2008 roku odbyły się w dniach 13 (8:00–22.00) i 14 kwietnia (7.00–15.00). Wraz z nimi przeprowadzane zostały wybory samorządowe w dwóch regionach i szeregu innych jednostek terytorialnych. Były to wybory przedterminowe, przeprowadzone po nieudanym głosowaniu nad wotum zaufania dla centrolewicowego rządu Romano Prodiego. W ich wyniku wybrano członków Izby Deputowanych i Senatu XVI kadencji. Wybory zakończyły się zwycięstwem federacyjnego Ludu Wolności i jego koalicjantów, co skutkowało powołaniem gabinetu Silvia Berlusconiego.

Przemiany polityczne we Włoszech i kryzys polityczny

Wybory parlamentarne w 2006 przy zmienionej ordynacji, likwidującej okręgu jednomandatowe, wygrała wielopartyjna centrolewicowa koalicja Unia, pokonując skupioną wokół rządzącej koalicji Dom Wolności. Lewica dzięki zapisom ordynacji uzyskała stabilną większość w Izbie Deputowanych, natomiast oba bloki dysponowały bardzo zbliżoną liczbą głosów w Senacie XV kadencji. Stanowiąca zaplecze rządu Romano Prodiego Unia skupiała ugrupowania komunistyczne, socjaldemokratyczne, liberalne i chadeckie, łącznie aż 9 wchodzących w jej skład partii było reprezentowanych przez 10 parlamentarzystów.

W 2007 po obu stronach doszło do istotnych zmian w układzie partyjnym. Prawica jesienią przeprowadzała akcję antyrządową, w jej trakcie w ciągu trzech dni stronnicy byłego premiera zebrali około 7 milionów podpisów pod petycją ustąpienia premiera i przedterminowych wyborów parlamentarnych. W ramach procesu jednoczenia różnych ugrupowań Forza Italia i Sojusz Narodowy powołały federacyjny Lud Wolności. Również centrolewica przechodziła proces zjednoczeniowy – kilka stronnictw w tym współpracujące od lat w ramach Drzewa Oliwnego partie Demokracja to Wolność i Demokraci Lewicy współtworzyły Partię Demokratyczną. Zakończyły tym samym działalność oba bloki z wyborów w 2006 – zarówno Unia, jak i Dom Wolności.

Rząd Romano Prodiego znalazł się w kryzysie na początku 2008. Ustąpił wówczas z niego minister sprawiedliwości Clemente Mastella, gdy ujawniono, iż razem z żoną znalazł się wśród osób zamieszanych w skandal korupcyjny w publicznej służbie zdrowia w regionie Kampania. Jego chadecka partia Popolari-UDEUR opuściła natomiast koalicję rządową.

Jeszcze w styczniu tego samego roku gabinet nie uzyskał wotum zaufania w Senacie (wynikiem głosów 161 do 156), co doprowadziło do dymisji premiera. 6 lutego 2008 prezydent Włoch Giorgio Napolitano podpisał dekret o rozwiązaniu obu izb parlamentu. Dekret o przedterminowych wyborach zakończył trwający przez dwa tygodnie kryzys polityczny.

Ordynacja wyborcza

Większość spośród 630 posłów do Izby Deputowanych zostali wybrani w wielomandatowych okręgach wyborczych odpowiadających regionowi lub jego części, 1 poseł został wybrany w okręgu wyborczym utworzonym w regionie Dolina Aosty, a 12 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. Ordynacja do Senatu przewidywała wybór większości spośród 315 senatorów w wielomandatowych okręgach wyborczych utworzonych w 18 regionach. 7 senatorów wybrano w okręgach jednomandatowych w Trydencie-Górnej Adydze, 1 w Dolinie Aosty, a 6 w czterech większościowych okręgach dla Włochów mieszkających poza granicami kraju. W przypadku wyborów proporcjonalnych obowiązywały progi wyborcze.

Kampania wyborcza

Centroprawica skupiła się wokół byłego premiera Silvia Berlusconiego z Forza Italia i jego wieloletniego sojusznika Gianfranca Finiego z Sojuszu Narodowego. Obie te partie stały się głównymi uczestnikami Ludu Wolności. Poza nimi PdL zasiliła grupa średnich i małych ugrupowań, wśród nich Chrześcijańska Demokracja dla Autonomii, Nowa Włoska Partia Socjalistyczna, Liberalni Demokraci, Liberalni Reformatorzy, Włoska Partia Republikańska, Akcja Socjalna, Partia Emerytów, Liberalni Ludowcy i Włosi w Świecie. Umowy o blokowaniu list z PdL podpisały natomiast Liga Północna i Ruch dla Autonomii, startujące odpowiednio w północnych i południowych regionach. 5 marca 2008 Silvio Berlusconi, wystawiony jako kandydat na premiera, ogłosił, że startuje po raz ostatni.

Partia Demokratyczna zawiązała blok wyborczy z Włochami Wartości Antonio Di Pietro. Z kolei na listach PD znaleźli się przedstawiciele zachowującego pewną autonomię Europejskiego Ruchu Republikańskiego i Włoskich Radykałów minister Emmy Bonino. Liderem koalicji został przywódca demokratów Walter Veltroni. Urzędujący premier Romano Prodi zapowiedział zakończenie kariery politycznej i nie kandydował do parlamentu.

Dotychczasowi sojusznicy centroprawicy, Unia Chrześcijańskich Demokratów i Centrum, zawiązali tym razem własną koalicję wyborczą pod nazwą Unia na rzecz Centrum, współtworzoną też przez Białą Różę i parę mniejszych ugrupowań chadeckich.

Lewicowe partie wchodzące w skład dawnej Unii, tj. Odrodzenie Komunistyczne, Partia Komunistów Włoskich, Demokratyczna Lewica i Federacja Zielonych, powołały blok Lewica-Tęcza.

Odrębne listy wystawiły też Prawica wspólnie z Trójkolorowym Płomieniem oraz nowo powstała Partia Socjalistyczna. W wyborach nie wystartowały Popolari-UDEUR i PSDI.

Sondaże z drugiej połowy marca 2008 przewidywały uzyskanie przez koalicję PdL-LN-MpA 43,3–46% głosów, PD–IdV 35,5–39,1% głosów, Lewicę-Tęczę 6,0–7,8% głosów, UdC 5,1–7,7% głosów, Prawicę 2,0–4,0% głosów, PS 0,7–2,3% głosów. Sondaże z ostatnich dni kampanii dawały 5–8% przewagi Ludowi Wolności i jego sojusznikom w 630-osobowej Izbie Deputowanych, przewidując zarazem równowagę w przyszłym 315-osobowym Senacie.

Wyniki do Izby Deputowanych

Wyniki w regionach Włoch

Kandydat na premiera

Lista wyborcza

Głosy

%

Miejsca

Silvio Berlusconi

Lud Wolności

13.629.464

37,388

272

Liga Północna

3.024.543

8,297

60

Ruch dla Autonomii

410.499

1,126

8

Walter Veltroni

Partia Demokratyczna

12.095.306

33,174

211

Włochy Wartości

1.594.024

4,371

28

Pier Ferdinando Casini

Unia na rzecz Centrum

2.050.229

5,624

36

Fausto Bertinotti

Lewica-Tęcza

1.124.298

3,084

–

Daniela Santanchè

Prawica-Trójkolorowy Płomień

884.961

2,428

–

Enrico Boselli

Partia Socjalistyczna

355.495

0,975

–

Marco Ferrando

Komunistyczna Partia Pracujących

208.296

0,571

–

Flavia D'Angeli

Krytyczna Lewica

168.916

0,459

–

Siegfried Brugger

SVP

147.718

0,405

2

Giuliano Ferrara

Associazione difesa della vita. Aborto? No grazie

135.535

0,371

–

Stefano Montanari

Per il Bene Comune

119.569

0,327

–

Roberto Fiore

Forza Nuova

109.699

0,298

–

Stefano De Luca

Włoska Partia Liberalna

104.053

0,284

–

Bruno De Vita

Unia Demokratyczna na rzecz Konsumentów

91.106

0,25

–

Renzo Rabellino

No Euro

66.835

0,183

–

Giorgio Vido

Liga Veneta Repubblica

31.353

0,086

–


Die Freiheitlichen

28.340

0,077

–

Sergio Riboldi

Movimento Europeo Diversabili Associati

16.483

0,045

–

Giacomo Sanna

Partito Sardo d'Azione

14.860

0,04

–

Eva Rossi

Lega per l'Autonomia Alleanza Lombarda Lega Pensionati

13.992

0,038

–

Andreas Poder

Unia na rzecz Południowego Tyrolu

12.981

0,035

–

Bustianu Cumpostu

Sardigna Natzione

7.176

0,019

–

Gianfranco Vestuto

Lega Sud

4.399

0,011

–

Carlo Covi

L'intesa Veneta

2.388

0,006

–

Fabiana Stefanoni

Partia Alternatywy Komunistycznej

1.993

0,005

–

Luigi Ferrante

Il Loto

1.797

0.004

–

Antonio Piarulli

Movimento Politico Pensiero Azione

946

0,002

–

Razem


36.321.719

100

617

Senat

Wyniki w regionach Włoch

Lista wyborcza

Głosy

%

Miejsca

Lud Wolności

12.510.306

38,174

141

Liga Północna

2.642.167

8,062

25

Ruch dla Autonomii

355.076

1,083

2

Partia Demokratyczna

11.042.325

33,695

116

Włochy Wartości

1.414.118

4,315

14

Unia na rzecz Centrum

1.866.294

5,694

3

Lewica-Tęcza

1.053.154

3,213

–

Prawica-Trójkolorowy Płomień

687.211

2,096

–

Partia Socjalistyczna

284.428

0,867

–

Komunistyczna Partia Pracujących

180.454

0,55

–

Krytyczna Lewica

136.396

0,416

–

Per il Bene Comune

105.937

0,323

–

Włoska Partia Liberalna

100.721

0,307

–

Nowa Siła

85.630

0,261

–

Unia Demokratyczna na rzecz Konsumentów

77.725

0,237

–

No Euro

49.476

0,15

–

Liga Veneta Repubblica

47.677

0,145

–

Lega per l'Autonomia Alleanza Lombarda Lega Pensionati

45.622

0,139

–

Movimento Europeo Diversabili Associati

20.029

0,061

–

Partito Sardo d'Azione

15.292

0,046

–

Popolari Uniti

12.388

0,037

–

Włoska Partia Komunistyczna Marksistowsko-Leninowska

8.078

0,024

–

Lega Sud

7.119

0,021

–

Sardigna Natzione

6.966

0,021

–

Fronte Indipendentista Lombardia

5.249

0,016

–

L'intesa Veneta

4.275

0,013

–

Partito del Sud – Alleanza Meridionale

3.736

0,011

–

Sud Libero

1.776

0,005

–

Movimento Politico Pensiero Azione

1.602

0,004

–

Razem



301

Łączny podział mandatów

Koalicja

Lista wyborcza

Izba Deputowanych

Senat

PdL – LN – MpA

Lud Wolności

276

147

Liga Północna

60

25

Ruch dla Autonomii

8

2

Koalicja razem

344

174

PD – IdV

Partia Demokratyczna

217

118

Włochy Wartości

29

14

SVP-IplA

–

2

Autonomia Wolność Demokracja

1

0

Koalicja razem

247

134

–

Unia na rzecz Centrum

36

3

–

SVP

2

2

–

Ruch Stowarzyszeniowy Włochów Zagranicą

1

1

–

Vallée d'Aoste

0

1

Razem


630

315




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Delacroix Wolność wiodąca lud na barykady, Analiza dzieł sztuki
Eugène?lacroix Wolność wiodąca lud na?rykady
delacroix eugene Wolność wiodąca lud na barykady doc
Eugeniusz Delacroix Wolność wiodąca lud na barykady
WOLNOŚĆ CZY KONIECZNOŚĆ
Ogonowski A Konstytucyjna wolność działalności gospodarczej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjne
3 kroki do wolności finansowej
Komentarz do kodeksu prawa kanonicznego, tom II 1, Księga II Lud Boży , cz 1 Wierni chrześcijanie, P
Ku wolności essej
konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
Jak przestac palic Wolnosc od Nieznany
DEKLARACJA SEJMU USTAWODAWCZEGO W PRZEDMIOCIE REALIZACJI PRAW I WOLNOŚCI OBYWATELSKICH, Politologia
Piłsudski - Z cytadeli do wolności, STUDIA i INNE PRZYDATNE, [ Geschichte ]
Wolność Absolutna, Sekty
Wolność od strachu
Włochy
Poza wolnością

więcej podobnych podstron