Zarządzanie wiedzą 23.10.2012

Literatura :

prof. z nauk o organizacji ,, Zarządzanie wiedzą''

Parachuda ,,Zarządzanie wiedza we współczesnych organizacjach''

Koźmiński ,,Zarządzanie wiedzą „

Temat : Wiedza jako źródło wartości

Pojęcie wiedzy definiowane jest przez wielu autorów od najwcześniejszych lat. Po raz pierwszy pojęcie wiedzy mówiące, że jest to uzasadnione i prawdziwe przekonanie wprowadził Platon jako uczeń Arystotelesa. Wielu innych filozofów starożytności krytycznie odnosiła się do Arystotelesa i podali inne wyjaśnienia wiedzy. Wprowadzili oni dwa przeciwstawne pojęcia.

Racjonalizm i empiryzm. Próbę połączenia empiryzmu i racjonalizmu przeprowadził Kant, który zgadzał się z poglądem iż wszelka wiedza wypływa z doświadczenia ale dodał, że to doświadczenie zmysłowe powinno być oparte logicznym rozumowaniem.

Wiedzą zajmowali się również pragmatycy( uważali że wiedza ma charakter użytkowy).

Wiedzieć co? Wiedzieć dlaczego? Wiedzieć jak ? Wiedzieć kto? - jeśli wiedza odpowiada na te pytania to jest bardzo pragmatyczna i ma wysoką wartość dla środowiska które ją otacza. To właśnie im zawdzięczamy podejście praktyczne do tego zagadnienia.

Marshall jako założyciel neoklasycznej teorii ekonomii zauważył iż na kapitał w dużej mierze składają się :

→ wiedza

→ organizacja

Stwierdził on w swoich publikacjach że wiedza jest najsilniejszym motorem produkcji lub usług a właściwa organizacja wspomaga tą wiedzę.

Współcześni neoklasycy zwrócili się w kierunku użytkowania istniejącej wiedzy. Takim twórcą był Schumpeter. Doszedł do wniosku, że wiedza ma charakter subiektywny i nie można jej używać bez ustalonych kryteriów gdyż powoduje to konkluzję z bodźcami kapitalistycznymi.

Korzystając z dorobku tych filozofów wiedzę można podzielić na 4 wyżej wymienione kategorie :

→ Co wiedzieć odnosi się do wiedzy o faktach zaistniałych lub istniejących. Wiedza w tym kontekście jest podobna do informacji , którą jesteśmy w stanie przesłać w postaci raportów, danych, sprawozdań i różnych innych informacji.

→ Wiedzieć dlaczego dotyczy praw zachodzących w naturze, w ludzkim umyśle i społeczeństwie. Ten rodzaj wiedzy jest zwykle istotny w pewnych obszarach - szczególnie nauki. Dostęp do tej wiedzy przyspiesza postęp techniczny. Obniża on częstotliwość popełnienia błędów przy wykonywaniu eksperymentów.

→ Wiedzieć jak odnosi się do umiejętności wykonywania konkretnych zadań i czynności. Dotyczy to przede wszystkim kompetencji pracowników, procesu tworzenia nowego produktu lub usługi czy nawet metod rekrutacji personelu.

→ Wiedzieć kto ukazuje kto konkretnie jest specjalistą w danej dziedzinie wiedzy, jaki jest zakres jego wiedzy oraz w jakim stopniu potrafi on swoją wiedzę przekazać innym.

Nonaka Takeuchi w 1996 roku definiowali wiedzę jako dynamiczny proces uzasadnienia osobistego przekonania jako prawdziwego wynikającego z dedukcji urzeczywistnienia albo weryfikacji technicznej poprzez praktykę.

W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie zagadnieniem wiedzy a szczególnie jej tworzeniem i przechowywaniem w organizacji. Dało to impuls do sformułowania nowego pojęcia

organizacja ucząca się, która sama stale się udoskonala co zwiększa jej szanse konkurencyjne. Zauważono również lawinowy przyrost wiedzy podczas globalizacji procesów gospodarczych.

Zauważono również, że nauka i praktyka tworzą zasoby wiedzy. Rozwój organizacji w coraz większym stopniu uzależniony jest od wiedzy i informacji.

W wielu publikacjach z dziedziny zarządzania pojawia się pojęcie nowej gospodarki i nowego społeczeństwa zwanego społeczeństwem wiedzy.

Kazimierz Zimniewicz uważa, że w nowej epoce społeczeństwa wiedzy pojawiają się przed każdym przedsiębiorstwem dwa trudne zadania :

→ Powinno ono dysponować aktualną informacją i najnowszą technologią

→ Powinno umieć wykorzystać informację oraz wiedzę w celu uzyskania przewagi konkurencyjnej.

Peter Drucker twierdził, że w osiągnięciu poprawy warunków społecznych i ekonomicznych najważniejszym zasobem jest wiedza.

Tradycyjne czynniki produkcji:

→ ziemia

→ praca

→ kapitał

Tradycyjne czynniki produkcji stają się one drugorzędne gdyż nowe spojrzenie na ekonomię różni się od klasycznego tym, że oznacza gospodarkę w której dominują zasoby niematerialne i one determinują działalność podmiotów rynkowych.

Fakt, że wiedza staje się środkiem zasadniczym a nie pomocniczym nadawać ma nowemu społeczeństwu zupełnie unikalny charakter. Współcześnie przyszłość należy tylko i wyłącznie do ludzi dysponujących dużym kapitałem wiedzy.

W społeczeństwie opartym na wiedzy pracownik zarządzający wiedzą jest najdoskonalszym składnikiem majątku produkcyjnego.

Wiedza oraz informacja staje się więc dla przedsiębiorstwa istotnym czynnikiem decydującym o konkurencyjności. Kluczem do wiedzy i rozumienia zasobów ludzkich jest dostęp do informacji i umiejętności posługiwania się nimi.

Informacje i dane stanowią podstawę wiedzy. Ma ona jednak charakter teoretyczny , inaczej mówiąc naukowy jak i praktyczny, który związany jest z doświadczeniem zawodowym.

Wiedza przypisana jest zawsze konkretnej osobie. W rzeczywistości jednak o potencjale i wartości pracownika decydują informacje posiadane przez daną osobę oraz jej zdolności i gotowość do dzielenia się tymi zasobami.