Makbet, jak wiele tragedii szekspirowskich, został oparty na prawdziwych wydarzeniach. „Kroniki Anglii, Szkocji i Irlandii” - z tego tytułu korzystał, wymyślając fabułę. „Makbet” jest tragedią (gatunki dramatu: tragedia, komedia, dramat właściwy, tragifarsa [śmiech przez łzy]). Podobnie jak w tragedii antycznej tytułem utworu jest imię głównego bohatera.

Makbet był wodzem wojsk szkockich, później utytułowany tytułami tana Kawdoru i Glamis, ostatecznie został królem Szkocji.

Akcja „Makbeta” rozgrywa się głównie w Szkocji, ale także w Anglii.

Opracowanie aktu I

Scena pierwsza jest pewnego rodzaju zapowiedzią, ukazuje nam czarownice, wprowadza pierwiastek metafizyczny. Wprowadza elementy grozy, tajemniczości, niejednoznaczności. Druga scena ma charakter realistyczny, przedstawiając bohaterów i realia epoki (średniowiecza). Czarownice symbolizują w kulturze ludowej zło. W scenie trzeciej Makbet i Banko spotykają właśnie trzy takie istoty. Jako pierwsze pojawiają się czarownice, Makbet, Banko, a później rycerze króla Duncana, przynoszący informacje o godnościach, które otrzymał Makbet. Makbet jest zaciekawiony przepowiednią czarownic, nieco przerażony, sceptycznie podchodzi do przyjęcia wróżby. Pojawiają się sprzeczne uczucia (lęk, niechęć <> żądza, ciekawość). Po zniknięciu czarownic zastanawiają się nad realnością tego zdarzenia. U Banka widać nieufność i wahanie. Przepowiednia kojarzy mu się ze złem. Banko uważa, że Makbet nie powinien ufać czarownicom. Staje się sceptycznie nastawiony do Makbeta. Początkowa Makbet jest portretem idealnego rycerza, lecz uległ ciemniejszej części swojej duszy, natomiast Banko był silniejszy.

W dramacie szekspirowskim pokazana jest sytuacja, gdy człowiek się waha, przewyższa wewnętrzne rozterki, ale zaczyna brać w nim górę coś, co wcześniej się w nim kryło – pierwiastek zła.

Łączenie elementów realistycznych oraz fantastycznych jest pewnego rodzaju okazaniem poglądu Szekspira, że człowiek i otaczająca nas rzeczywistość zawiera w sobie oba te pierwiastki.

Makbet, w przeciwieństwie do Edypa, nie próbuje uciec od przepowiedni, lecz wręcz stara się do niej dążyć.

Scena VII

Widoczna jest dynamiczność Makbeta, gdy pod wpływem żony podejmuje decyzję o dokonaniu zbrodni, zmienia się.

Lady Makbet nasuwa argumenty, które manipulują mężem. Szantażuje go emocjonalnie, kwestionuje miłość do niej, zarzuca mu brak odwagi, brak męskości, zarzuca mu niezdecydowanie. Uważa, że powinien być zdeterminowany. Oskarża go o tchórzostwo.

Oferuje mu swoją pomoc w przygotowaniu zbrodni, w jej dokonaniu i jej ukryciu.

Właściwie zarówno Makbet jak i jego żona są współwinni zbrodni.

W osobowości Lady Makbet można dostrzec cechy typowe dla mężczyzny. To, co motywuje Lady Makbet, jest wybujała ambicja. Zabójstwo Dunkana było zbrodnią z premedytacją.

Szekspir wprowadził związek kryminalny, który dziś jest kojarzony raczej z kulturą popularną.