Subkultury

Subkultury

młodzieżowe

młodzieżowe

Termin "

subkultura"

oznacza

podkulturę, odrębność jakiejś grupy
społecznej względem innych grup
społecznych. Członkowie danej
subkultury posiadają własną
tożsamość, tzn., że kierują się
własnymi wzorami zachowań,
posiadają charakterystyczny styl
bycia czy sposób ubierania się ,
własny język czy system wartości.

Pojęcie subkultury najczęściej

związane jest ze środowiskami
młodzieżowymi. Młodzi ludzie chcą
wyrazić swoją spontaniczność i
opozycję do kultury "świata
dorosłych". Pragną podkreślać swój
indywidualizm, swoją niezgodę i
bunt wobec otaczającej
rzeczywistości.

Do głównych cech subkultur

Do głównych cech subkultur

młodzieżowych zalicza się:

młodzieżowych zalicza się:



założenia ideologiczne



obyczajowość



kreowany wizerunek, aktywność
twórcza.

Trójfazowy okres rozwoju spontanicznej

Trójfazowy okres rozwoju spontanicznej

kultury młodzieżowej

kultury młodzieżowej

:

:

1.

Subkultura młodzieżowa

– chęć

odróżnienia się od reszty
społeczeństwa głównie przez
zewnętrzne atrybuty- ubiór, styl
spędzania czasu wolnego, język.
Wzory zachowania tego rodzaju grup
mieszczą się w ramach powszechnie
obowiązującego porządku społecznego

2.

Okres kontrkultury-

młodzież

uświadamia sobie wtedy swoją
odrębność pokoleniową i kulturową,
protest przeciwko zasadom
funkcjonowania oraz wartościom,
tworzącym fundament społeczeństw
zachodniego kręgu kulturowego.
Zakwestionowanie świata
rządzonego przez wartości
materialne, nastawionego na
efektywność i zysk.

3.

Faza kultury alternatywnej

-

stadium najbardziej dojrzałe: totalna
krytyka zastanego świata dorosłych
jest powoli zastępowana przez
próby kreowania wzorców i
zachowań pozytywnych.
Społeczności alternatywne są
nastawione raczej na twórczą
aktywność na obrzeżach głównego
nurtu kulturowego niż atakowanie
starego systemu.

Wymykanie się nastolatków spod

kontroli rodziców, opiekunów jest
zjawiskiem w zasadzie zupełnie
normalnym. Świadczy to o tym, że
rozwój dziecka przebiega
prawidłowo, ale nie jest dowodem
jego dojrzałości

.

.

Młodzież czuje swoją siłę, podkreśla swą

odrębność, szuka dla siebie miejsca w

społeczeństwie, chce tworzyć coś

własnego. Warto zaznaczyć, że zachowania

te obejmują znaczną grupę społeczną –

młodzież w wieku 15-29 lat stanowi

bowiem aż 21,1% całej populacji, w sposób

istotny więc wpływa na zmiany i kształt

polskiej rzeczywistości. To młodzież

przyczynia się do wzrostu poziomu

tolerancji społeczeństwa, wprowadza

innowacyjne wątki w życie społeczne,

współtworzy społeczeństwo obywatelskie i

demokratyczne, wnosi nowe elementy w

polską kulturę.

Powstawanie subkultur

młodzieżowych jest w dużej mierze
uzależnione od szans i możliwości
zaspokajania potrzeb młodzieży, a
tym samym od stabilnej sytuacji
politycznej i gospodarczej kraju.
Zatem sytuacja ta “zmusza”
wrażliwą i bardziej inteligentną
młodzież do walki o prawa
polityczne i ekonomiczne, o prawa
do godnego życia dla ludzi.

Wyraża spontaniczny bunt przeciw

dewastacji naturalnego środowiska i

przeciw bezmyślnemu i

niejednokrotnie okrutnemu

wykorzystywaniu zwierząt przez

“czyniącego sobie ziemię poddaną”

człowieka. Bardzo często sprzeciw

ten przybiera formy wycofania się ze

społeczeństwa, swoistej ucieczki w

zamknięte środowiska subkulturowe

gwarantujące akceptację dla

niepodporządkowania się normom

społecznym

Przykłady subkultur

Przykłady subkultur

młodzieżowych w Polsce

młodzieżowych w Polsce

Hipisi

Hipisi

Ruch ten powstał w połowie lat 60. Za

datę pojawienia się

ruchu hipisowskiego w

Stanach Zjednoczonych przyjmuje się
14.01.1967 roku. Tego dnia w Golden Gate
Park w San Francisco odbyło się „Pierwsze
światowe połączenie człowieka”. W
zebranym tłumie krążył Święty Mikołaj
rozdający LSD i marihuanę.

W Polsce ruch ten pojawił się w

większych miastach pod koniec lat 60. W

latach 70 moda na hipisowanie dotarła do

mniejszych miast. Ze względu na sytuację

społeczno polityczną wzorce kultury

młodzieżowej Zachodu docierały do kraju

głównie za pośrednictwem muzyki rockowej i

indywidualnych kontaktów. Założenia

ideologii polskich hipisów były modyfikacją

poglądów młodzieży amerykańskiej,

dostosowaną do specyfiki lokalnej.

Jedną z podstawowych idei hipisów było

wyzwolenie, pojmowane jako uwolnienie
jednostki od nakazów społeczeństwa. Hipisi nie
chcieli podejmować zwykłych ról społecznych,
nie przestrzegali "świętych norm społecznych".
Swoją nonszalancją i odrzucaniem
powszechnych wartości podważali i odrzucali ich
znaczenie. Wiązała się z tym ucieczka od poboru
wojskowego i publiczne palenie kart
mobilizacyjnych. Również swoboda seksualna
była wyzwoleniem od sztucznie narzuconych
norm moralnych.

Idee hipisów.

Hipisi widzieli wartość

każdej istoty ludzkiej - każdej
osobowości. Krytykowali
wszelką rywalizację, która
skłania do patrzenia na innych
jak na swoich potencjalnych
przeciwników. "Ludzie są
braćmi, świat jest dostatecznie
duży dla wszystkich". Hipisi nie
uznawali żadnej hierarchii, stąd
w ruchu trudno dostrzec
struktury organizacyjne. Nie
było przywódców ani
podwładnych. Stosunki były
oparte na przyjaźni i
koleżeństwie. Hipisi traktowali
siebie jak braci i siostry, gdyż
łączyła ich wspólna
świadomość, wiara.

Dezyderata

Dezyderata



Dla hipisów bardzo ważnym utworem była

Dezyderata. Jest to wiersz (poemat) Maxa

Ehrmanna z 1927 roku. Zawiera przepis na

to: jak żyć?



Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu,

pamiętaj jaki spokój może być w ciszy.



Tak dalece jak to możliwe, nie wyrzekając się

siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi

ludźmi.



Prawdę swą głoś spokojnie i jasno, słuchając

też tego, co mówią inni: nawet głupcy i

ignoranci, oni też mają swą opowieść.



Jeżeli porównujesz się z innymi możesz stać

się próżny lub zgorzkniały, albowiem

zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie.



Ciesz się zarówno swymi osiągnięciami jak i

planami. Wykonuj z sercem swą pracę,

jakkolwiek by była skromna. Jest ona trwałą

wartością w zmiennych kolejach losu.



Zachowaj ostrożność w swych

przedsięwzięciach – świat bowiem pełen

jest oszustwa. Lecz niech ci to nie

przesłania prawdziwej cnoty; wielu ludzi

dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie

życie jest pełne heroizmu.



Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć; nie

bądź cyniczny wobec miłości, albowiem w

obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest

ona wieczna jak trawa.



Przyjmuj pogodnie to, co lata niosą, bez goryczy

wyrzekając się przymiotów młodości. Rozwijaj

siłę ducha, by w nagłym nieszczęściu mogła być

tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami

wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i

samotności.



Obok zdrowej dyscypliny bądź łagodny dla

siebie. Jesteś dzieckiem wszechświata: nie mniej

niż gwiazdy i drzewa masz prawo być tutaj i czy

to jest dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że

wszechświat jest taki jaki być powinien.



Tak więc bądź w pokoju z Bogiem,
cokolwiek myślisz o Jego istnieniu i
czymkolwiek się zajmujesz i jakiekolwiek są
twe pragnienia; w zgiełku ulicznym,
zamęcie życia, zachowaj pokój ze swą
duszą.



Z całym swym zakłamaniem, znojem i
rozwianymi marzeniami ciągle jeszcze ten
świat jest piękny…



Bądź uważny, staraj się być szczęśliwy.

Nacisk był położony na:

Nacisk był położony na:

1. Sprzeciw wobec aparatu państwowego,

postępu technicznego i tradycyjnych

instytucji społecznych,

2. Życie chwilą: „tu i teraz”, bez

troszczenia się o przyszły byt,

3. Unikanie życia ustabilizowanego i brak

dążenia do osiągnięcia lepszego statusu

społecznego,

4. Preferowanie wolnych związków między
kobietami i mężczyznami,

5. Traktowanie przedmiotów, należących do
członków grupy jako wspólnej własności,

6. Unikanie powołania do wojska,

7. Bierne przyjmowanie społecznej krytyki
życia i poglądów hipisów.

Subkultura hipisów miała w polskich warunkach
ograniczone możliwości rozwoju. Jej członkowie
byli krytykowani przez opinie publiczną za
uleganie zachodnim, burżuazyjnym modom;
milicja traktowała środowisko hipisowskie jako
zdecydowanie kryminogenne. Hipisi byli też
atakowani przez wywodzące się z podkultury
więziennej grupy gitowców.
Co kilka lat obserwuje się wzrost
zainteresowania symboliką i ideologią
hipisowską.

Strój, muzyka i narkotyki w życiu hipisów.

Hipisów wyróżniał również strój. Odgrywał

on przede wszystkim rolę funkcjonalną. Prosty i
niedrogi, a zarazem zmysłowy, wskazywał na
pokrewieństwo z naturą. Ten ubiór wyrażał
wolność, a także jednolitą osobowość ( w
odróżnieniu od stroju starszego pokolenia,
jedno ubranie nosiło się wszędzie, co
symbolizowało bycie sobą w każdej sytuacji,
jednolicowość ); nie ukazywał różnic bogactwa
czy statusu. Wreszcie wyrażał wspólnotę
pewnych podstaw i wartości. Do tego długie
włosy, na znak buntu, bycia poza
społeczeństwem.

Dopełniały one strój, który składał się

zazwyczaj z kolorowych kwiecistych bluzek,
często z rozszerzanymi rękawami,
zniszczonych i podartych jeansów z
szerokimi nogawkami-dzwonów, u kobiet z
długimi, barwnymi spódnicami.
Nieodłącznym atrybutem były tanie ozdoby -
drewniane i plastikowe koraliki, pacyfki,
apaszki i opaski na głowach. Grupa tak
ubranych ludzi sprawiała wrażenie niezwykle
barwnej i beztroskiej. Rezygnując z
wykreowanych przez modę i nakazanych
przez konwencję społeczną uniformów,
zdawali się być niezależni, wolni.
Głównym środkiem wyrazu hipisów była
muzyka.

Jednym z najważniejszych, a przede

wszystkim najbardziej nośnym środkiem

przekazu i rozpowszechniania ideologii

kontrkultury i ruchu hipisowskiego była

muzyka rockowa (dla ruchu hipisowskiego

szczególne znaczenie miał rock

psychodeliczny). Powstała z bluesa, rock

and rolla, muzyki ludowej. Wyszła na ulicę,

przestała być eklektyczna jak inne gatunki

muzyki. Zespoły przybierały własny styl w

myśl hasła: "Jesteśmy muzyką, którą

gramy, muzyka jest naszą filozofią, religią,

mową, bronią i polityką". Muzyczne zloty

stanowiły afirmację spontanicznego stylu

życia. Najsłynniejszym z nich stał się

festiwal Woodstock w 1969 roku.

Punk

Punk

Słowo punk oznacza

śmieci, rzeczy

bezwartościowe,

tandetne; jest też

slangowym synonimem

homoseksualisty i

lumpa. Nazwa

subkultury odzwierciedla

jej główne cechy:

buntowniczy,

prowokujący i

nihilistyczny charakter.

Członkowie grupy

protestowali przeciwko

zastanemu porządkowi

społecznemu, poddawali

krytyce otaczającą ich

rzeczywistość.

1. Rys historyczny kultury punków

Powszechnie za pierwszy zespół punkowy uznaje

się brytyjski Sex Pistols

,

, Muzyczne korzenie

punk rocka tkwią nie tylko w stylistyce muzyki

garażowej. Wśród nich wymienia się również

dokonania The Velvet Underground,

zaangażowanych politycznie zespołów The

Stooges czy MC5, niektórych zespołów

glamrockowych. Punk rock powstał również jako

opozycja w stosunku do zespołów poprzedniej

epoki, które oskarżano o przerost formy nad

treścią, a także o rezygnację ze swoich ideałów i

komercjalizację. Niewątpliwy wpływ na rozwój

punka miały również inne czynniki m.in.

sytuacja społeczno-polityczna tamtego okresu.

Charakterystyczne cechy

Charakterystyczne cechy

ideologii punków to:

ideologii punków to:



zdecydowane odrzucenie tradycyjnego systemu społecznego,



kwestionowanie wszelkiego rodzaju autorytetów,



sprzeciw wobec dyskryminacji, rasizmu, podziałów



politycznych i ekonomicznych,



krytyka tradycyjnych wartości i realizujących je



instytucji społecznych (wojsko, policja kościół),



nieufność wobec mass mediów,



nastawienie anarchistyczne, pacyfistyczne, a w części środowisk

proekologiczne,

Punk jest

Punk jest

PUNK JEST: indywidualnym wyrażaniem

oryginalności, która pochodzi z

doświadczeń dorastania w kontakcie z

naszą ludzką zdolnością rozumowania

i zadawania pytań.

PUNK JEST: ruchem, który służy do

obalania postaw, które zostały

utrwalone przez upartą ignorancję

ludzkiej natury

PUNK JEST: procesem poddawania w

wątpliwość i zaangażowania się w

rozumienie, dające w rezultacie

wewnętrzny rozwój, który poprzez

ekstrapolację może doprowadzić do

postępu społecznego.

PUNK JEST : wiarą, że świat jest tym, co

sami z niego czynimy, że prawda

wywodzi się ze zrozumienia jak

naprawdę jest, a nie ze ślepego

przestrzegania recept na to, jak

powinno być.

PUNK JEST: stałą walką przeciwko

strachowi przed społecznymi

reperkusjami

Dla subkultury punków

charakterystyczny jest brak

liderów, ideologów oraz

sformalizowanej struktury. Strój

punka ma charakter niedbały i

celowo antyestetyczny. W jego

skład wchodzą: skórzana lub

dżinsowa kurtka nabijana

ćwiekami, dżinsowe spodnie,

oraz ciężkie, wojskowe buty.

Fryzura ma postać biegnącego

przez środek głowy czuba.

Muzyka, tworzona i słuchana

przez punków również ma

charakter antyestetyczny. Jest

ogromnie dynamiczna,

agresywna, nieskomplikowana.

W Polsce największa aktywność

ruchu punk przypada na lata 80.

Rozwój kultury, analogicznie, jak

na Zachodzie, można uznać za

reakcję młodzieży na sytuację

kryzysową. Specyfiką ruchu był

bunt przeciwko państwu

komunistycznemu, jego

agendom.

Obecnie subkultura ta ma w

Polsce znaczenie marginalne. Jej

wpływ można obserwować

głównie w postaci kierunków w

muzyce młodzieżowej.

Filozofia punka.

Odrazę czują do otaczającej ich

rzeczywistości. Świat widziany przez ciemne
okulary punka jest smutny, szary, brudny i - co
najważniejsze - przeraźliwie pusty. Pozbawiony
jest jakichkolwiek ludzkich cech i uczuć -
wszelkie wartości pozytywne: przyjaźń, miłość,
prawda, dobro - to tylko oszustwo.
Świat punków to świat wielkich miast cywilizacji
przemysłowej, slumsów Wielkiego Londynu,
świat anonimowych bloków i
zdehumanizowanych fabryk, zaśmieconych
skwerów i zatłoczonych ulic, w której przeciętny
człowiek nie może się zupełnie odnaleźć.

Najgorszą cechą świata jest jednak samotność. Punk
jest sam, jedyny na świecie. Ten wstręt do rodzaju
ludzkiego dodaje buntowi punków antyhumanistyczny
wymiar. Odpowiedzią odrażającemu światu jest
odrażający wygląd i zachowanie, szokująca
symbolika i muzyka. Punk chodzi w brudnych,
podartych, szaroburych szmatach (dżinsy, trykotowe
koszulki, skórzane kurtki, czasem bardziej wymyślne -
np. a la kaftan bezpieczeństwa), swe krótkie włosy
usztywnia mieszaniną wazeliny z talkiem i farbuje na
zielono lub fioletowo, twarz pokrywa trupiobladym
makijażem i cieniami wokół oczu, które ukrywa za
czarnymi okularami. Obwiesza się łańcuchami,
swastykami, portretami Marksa, czy Nietzschego. Zaś
nos, wargi, uszy, policzki przekłuwa agrafkami;

Rozpacz nie spycha punków w objęcia bierności,

nie czyni ich pokornymi. Wręcz przeciwnie - pobudza
ich do buntu. Do buntu, nie rewolucji, gdyż punki nie
wierzą w jej skuteczność.
Polska muzyka punkowa narodziła się jakoś tak około
1976r.
Tytuł pierwszego punka PRL-u zdobył niejaki Walek
Dzedzej, uliczny bard występujący w warszawskich
przejściach. Jak widać już w swych początkach punk
był przeciwko wszelkim politykierom i to zarówno z
jednej jak i z drugiej strony, na pewno był przeciw
komunie co nie znaczyło jednak, że bratał się z
powstającą właśnie Solidarnością.

Polska kultura hip-hopowa.

Polska kultura hip-hopowa.

1. Rys historyczny hip-hopu w Polsce.

Pierwszą znaczącą próbę wykorzystania

stylistyki rapowo-hip-hopowej na naszym gruncie

podjął Kazik. Przyznał on jednocześnie, że jego

melodeklamacje nie pretendują do miana

„prawdziwego rapu.” Jakkolwiek by nie oceniać

Kazika, to album Spalam się z 1991 roku stworzył

podwaliny gatunku w Polsce. Dzisiaj Kazik jest

guru polskich hip-hopowców. W 1995 r. ukazały

się najpierw singiel Scyzoryk, a potem Alboom

Lirowa- Piotra Marca. Jego album okazał się

przełomem w historii polskiego hip-hopu.

Poza muzyką w Polsce równolegle

pojawiło się graffiti. Od samego

początku niewiele miało wspólnego z

tradycją polskich szablonów z lat

osiemdziesiątych. Break dancing jako

najtrudniejszy element kultury hip-

hopowej, dość późno pojawił się w

Polsce do niedawna był najmniej

rozwiniętym elementem kultury.

Przoduje tu polska północna. Nobilitacją

break dancerów stał się szeroko

komentowany występ polskich tancerzy

podczas prywatnej audiencji w Sali

Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego.

Przed papieżem Janem Pawłem II 25

stycznia 2004 r. zaprezentowali się B-

boye: Kwiatek, Bożek i Wezyr.

2. Cztery filary kultury hiphopowej.

Graffiti – artystycznie wykonane napisy lub

obrazy malowane przeważnie na murach,
ścianach budynków, płotach, pociągach, w
przejściach podziemnych itp. Najprostsza
formą graffiti jest TAG czyli podpis artysty
wykonany najczęściej za pomocą flamastra.
Bardziej efektowne są wielki kolorowe napisy i
obrazy tworzone zazwyczaj nielegalnie, pod
osłona nocy przez większe grupy grafficiarzy (
składy, załogi czy crew).

Deejaying, dj-ing – miksowanie muzyki

podczas koncertu, skreczowanie

Breakdance - taniec związany z muzyka
hiphopową. Akrobacje są najbardziej
efektownym elementem b-boyingu.
Najważniejsza jest spontaniczność i
oryginalność, jest to taniec oparty w dużej
mierze na freestyle’u , czyli improwizacji.

Rap - muzyka

3. Miejscówki, czyli patriotyzm
lokalny.

Reprezentanci kultury hip-hopowej

podkreślają swoje koneksje uliczne.
Przyznają się do swojego pochodzenia,
opowiadają o tym skąd pochodzą, gdzie
tkwią ich korzenie. Gloryfikują swoje
miejsca, swoje małe ojczyzny.
Przywiązanie do lokalnego środowiska
jest bardzo charakterystyczną cechą hip-
hopowców. Nikt nie wstydzi się swoich
korzeni, podkreślają w tekstach skąd
pochodzą.

‘Kielce – miasto moje, a w nim

Moi ludzie, moje miejsca i muzyka”
Wzgórze YaPa3, Ja mam to, co ty

Moje miasto Wrocław,
Wrocław moja enklawa
Nie chcę tam, gdzie Wars i Sawa.

K.A.S.T.A.Squad, Peryferie

4. Ziom, brat i kuzyn, czyli o przyjaźni

hiphopowców.

Cenioną wartością w życiu każdego

człowieka jest przyjaźń. Nabiera ona
szczególnego znaczenia dla ludzi z kręgu
hip-hopu.

„Szacunek kluczem do rozumienia.
Robię to wszystko, idę swoją drogą,
Mam liczne gronowych, którzy zawsze mi
pomogą.”
Grammatik, CHWDP

„ Trzymaj się swych ludzi, a nic ci się nie
stanie (…)
O swoich koleżkach miej jak najlepsze zdanie
(…)
Ja trzymam z kumplami i trzymam z nimi sztamę
Nie ma takiej możliwości, żebym dał plamę.
Molesta, Szacunek

5. Szczęcie, czyli epikureizm w
hip-hopie.

Kontekst filozofii epikurejskiej

dostrzegalny jest w wielu tekstach
raperów i w samym stylu życia hip-
hopowca. Często powtarzają, że to
szczęście stanowi najwyższą wartość.
Hip-hopowcy są przekonani, że
szczęście to chwile przyjemne. Swoim
postępowaniem dają dowód, że
zgadzają się ze stwierdzeniem
wczesnych epikurejczyków, iż nawet
najskromniejsze przyjemności, jak
grono przyjaciół czy kwiaty w
ogrodzie, są największymi
przyjemnościami.

„

Nie przepuszczę żadnej chwili

Gdyż żyję na kreskę
W każdą chwilkę wbijam szpilkę
Życie jem jak Milkę
Bowiem wiem, że jestem lśnieniem
I okamgnieniem.
Zachwycam się chwilami jak dobrymi
produkcjami
Jesteście, więc zauważcie to nareszcie,
Odbierzcie dzisiejszy dzień jak
podarunek,
Cieszcie się i obierzcie na jutro
kierunek,
Odważcie się, zróbcie ten krok,
Podnieście wzrok
Łapie chwile ulotne jako ulotka
Ulotne chwile łapię jak fotka
Chwile ulotne chwytam
Jest pewna dewiza którą znam carpe
diem
Uznają ją ludzie, z którymi gram
O tym wiem
Z każdym dniem łapię chwile
Ulotne jak motyle
Życie nasze składa się z krótkich
momentów
Cudownych chwil czy przykrych
incydentów
Niczego nie przegapię,
Wszystkie je łapię(…)”

6. Przyjemności czyli hedonistyczny aspekt kultury.

Hip-hop jako kultura wieloelementowa
i niejednolita może służyć zabawie, a więc
przyjemności. Taki charakter ma nie tylko
muzyka, gry słowami, skretchowanie, ale
także malowanie graffiti, jazda na
deskorolce, rolkach, karkołomne figury
breakdance’u, czy nawet gra w zośkę.
Ceniona wartość u hiphopowców jest
wolność, która daje poczucie satysfakcji z
możliwości dokonywania wygodnych i
przyjemnych choć nie zawsze zgodnych z
prawem, wyborów.

„Możesz wstać kiedy chcesz;
Możesz robić to co chcesz,
Możesz być, gdzie chcesz,
Możesz nic nie robić też.
Zrozumiałeś przesłanie
Mi nie chodzi o obijanie
Tylko o funkcjonowanie.

OMP, Możesz /nic/

„Warszawskie imprezy hip-hopowe
Ostatnio staja się bardzo wybuchowe.
Nikt nie chce się bawić,
Wszyscy chcą się bić.
Nie jestem po to by to zmieniać,
Lecz racjonalnie ocenić”

Molesta, Armagedon

Przyjemności dla hiphopowców to

także możliwość korzystania z różnych
używek- przede wszystkim palenie
marihuany haszyszu, także picie wódki
czy piwa. Przyjemność to dla muzyków
koncertowanie, a potem impreza w
najbliższym gronie ludzi. Zgodnie z
założeniami raperów na imprezie
powinna panować atmosfera totalnego
relaksu- „luzu”.

7. Stoicki spokój jako wartość dla hip-
hopowców.

Reprezentanci tej kultury uciekają

od tego co wiąże się z pogonią za
pieniędzmi, karierą, zdobyciem
miejsca w społeczeństwie,
zajmowaniem stanowisk, prestiżem
społecznym. Nie chcą się uzależniać
od tego, co komercyjne i globalne,
pogardzają kultura masową. Niektórzy
podkreślają, że dążenie do spokoju jest
cechą naturalną, wpisaną w życie
każdego człowieka.

„Mówię ci – każdy z nas szuka spokoju
Gdzieś w głębi, każdy chce być
daleko od kłopotów.
Gdy inni pędzą, znajdę moment, by
pomyśleć.
Za mało czasu, a u mnie życie
spontaniczne
Stojąc z boku, gdy peleton chce pędzić
szybciej
Szukając szczęścia w zwykłych
momentach.
Nie masz czasu pomyśleć nie widzisz
chwil piękna
(…)
Grammatik, Nie ma czasu pomyśleć

Ważny dla hip-hopowców jest relaks,

odpoczynek, formy rekreacji pozwalające na
zapomnienie o rzeczywistości, oderwanie się
od niej. Brak pośpiechu, oparcie w bliskich
osobach, wolność i zaufanie do kolegów to dla
hip-hopowców esencja szczęścia. Dążą oni też
często do tzw. Psychodelik- stanu umysłu
odznaczającego się spokojem, wzmożoną
wrażliwością na przyjemne bodźce i
skłonnością do zachwytów estetycznych. Taki
stan osiągają przede wszystkim za sprawa
swej kulturowej używki, czyli marihuany.

8. „Religijność” hip-hopowców.

Rap to także religia. I jak się okazuje- Bóg jest

ku zaskoczeniu laików kultury hip-hopowej bohaterem
i adresatem wielu wypowiedzi raperów. Ci zwracają się
do Boga z konkretnymi prośbami, życzeniami, czy
wręcz żądaniami. Potrafią prowadzić z nim zarówno
inteligentną, refleksyjna rozmowę, jak też
humorystyczne dialogi.

„Dobrze wiesz, cały świat oddany tobie
Każda minuta życia- Od Ciebie je mam
(…) Jestem tak szczęśliwy, że udało się,
Że spełniam marzenia me, że ciągle żyję,
Że Bóg pozwolił głoś mój nagrać
I ze przez te słowa zawsze przemawia prawda.”

Grammatik, Znalazłem schronienie

Przypominają swoim odbiorcom, że to Bóg

jest sędzią naszych ludzkich czynów,
najwyższa instancją wymierzającą
sprawiedliwość:

„Psujesz świat, ale chciałbyś skończyć w niebie
Nie wierzysz w Boga, ale modlisz się w
potrzebie
Wiesz, że to źle, ale wielu tak robi, więc czemu
nie?”
WWO, Dwa istnienia

Raperzy zwracają się do Boga w
dramatycznych chwilach, ale także dziękują
zarówno za konkretne i wyjątkowe akty dobra i
życzliwości, jak też za małe sprawy.

Alko – alkohol

Agentura - agencja
towarzyska

Amsterdam – marihuana

Banan - negatywnie o kimś
zamożnym

Bania – głowa

Bazyl - brzydka dziewczyna

Chawira- mieszkanie

Człowieniu – człowieku

Disować – krytykować

Dropsy – narkotyki w formie
pigułek

Faza - stan upojenia alkoholem

Gonić – sprzedawać

Japa - twarz

Kapusta – pieniądze

Leszcz - obraźliwie o mężczyźnie

Menda – policjant

Narta – pożegnanie

Obcinka – spojrzenie oceniające

Padaka – coś beznadziejnego

Rozkmina – zastanawianie się nad
czymś

Zajawka - pomysł, pasja

9. Wybrany slang hip-hopowy.

Polscy hip-hopowcy to zazwyczaj młodzież

urodzona w latach 80-tych. Dorastali w
najtrudniejszym czasie transformacji ustrojowej, ale
nie byli właściwie jej świadkami. Tym co stanowi
impuls ich przemyśleń i refleksji jest zgodna na
zastaną rzeczywistość, a wiec typowa dla każdej
młodej generacji postawa buntu. W opozycji do
innych subkultur ta jednak nie zmienia buntu w
agresję, gdy ż ceni sobie spokój. Hip-hopowcy
interesują się światem, a przede wszystkim sobą w
relacjach z innymi. Prawdziwi reprezentanci tej
kultury nie są ludźmi, których należy się bać. Są to
bowiem zazwyczaj ludzie otwarci na dialog. Jak
większość młodych nie znoszą mentorstwa, nie
szukają łatwych rozwiązań i gotowych recept na
życie. Chcą sami szukać nawet jeśli trafia na drogi
kręte i błędne.
Wiadomo- errare humanum est (błądzić jest rzeczą
ludzką).

Idczak Zuzanna

Sugalska
Magdalena

Szura Małgorzata

Gumienna Natalia

Wiśniewska Joanna

BIBLIOGRAFIA:

BIBLIOGRAFIA:

1. Andrzej Ryk “Motywy uczestnictwa w subkulturze

szalikowców”;Problemy opiekuńczo-wychowawcze 1999 nr 6

2. Janina Janowska, Teresa Zubrzycka-Maciąg “Subkultury w opinii

młodzieży” Problemy opiekuńczo-wychowawcze 1998 nr10

3. “Przewodnik po subkulturach młodzieżowych” - dodatek do czasopisma
GRONO 1996 nr 6

4. Janina Janowska “Subkultury – norma czy symptom?” Opieka

Wychowanie Terapia 1997 nr 1

5. Beata Hoffman “Muzyka a młodzież” Remedium 2002 nr 3

6. Marek Jędrzejewski “Od subkultur klasycznych do medialnych”

Remedium 2002 nr 10

7. Piotrowski Przemysław Subkultury młodzieżowe, Aspekty psychospołeczne,

Wydanie I 2003,

8. (red.) Stanisław Kawula, Henryka Machela, Podkultury młodzieżowe w
środowisku szkolnym i pozaszkolnym, Toruń 2001,

10. Jędrzejewski Marek, Subkultury a przemoc, Wydawnictwo
Akademickie Żak, Warszawa 2001

11.Jędrzejewski Marek, Młodzież a subkultury, wydawnictwo Akademickie
Żak, Warszawa 1999

12.Baldwin E, Longhurst B, McCracken S, Wstęp do kulturoznawstwa,
Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2007

13. Storey John, Studia kulturowe i badania kultury popularnej. Teorie i
metody, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielońskiego, Kraków 2003

14. Piotr Flicinski, Hip-hop słownik, wyd. PWN, Warszawa 2007

15. Renata Pawlak, Polska kultura hip-hopowa, Kagra 2004

16. Magazyn Hip hop nr 14, 2003

17. Magazyn Klan nr 29, 2002