Analiza ruchu pokojowego w Liberii

Liberian Mass Action for Peace

Wojna która trwała od 21.12.1989 roku

zainicjowała chęć zmian oraz zakończenia

wojny.

W 1997 roku Taylor został prezydentem

Liberii i sprawował władzę absolutną. Ludzi

nie było stać na szklankę ryżu.

Inicjatorką powstania ruchu pokojowego

była Leymah Gbowee - działaczka na rzecz

praw człowieka i pokoju w Liberii.

Sama stwierdziła, że

"jeśli w społeczeństwie

mają się dokonać jakieś zmiany, może to

stać się tylko za sprawą matek".

Była to pierwsza organizacja, w której działały

chrześcijanki i muzułmanki. Od początku

dystansowały się od polityki, podkreślając, że

interesuje je wyłącznie pokój. Na początku było ich

kilka jednak bardzo szybko ruch ten zaczął się

rozrastać do kilku tysięcy.

Odnośnym punktem utworzenia ruchu był sen Leymah, w

którym zebrała kobiety ze swojej parafii i modliła się wraz

z nimi o pokój.

Czynniki, które spowodowały powstanie ruchu pokojowego:

- uzyskanie pokoju w kraju;

- masowe niezadowolenia;

- chęć zakończenia wojny;

- grupa, która tworzyła ruch to kobiety;

- bodźcem były ciągłe gwałty, kradzieże, zabójstwa;

- miały poparcie zewnętrzne wśród kobiet muzułmanek

oraz wśród przedstawicieli innych krajów;

- wsparcie aktywistek przez feministki z USA;

- plan działań.

Do ich działań należały:

- jednolity biały ubiór, który symbolizował

walkę o pokój; przyrównały się do Estery,

która miała sukienkę smutku oraz twarz

wysmarowana popiołem;

- pojawianie się na targu rybnym dopóki

prezydent nie zwróci na nie uwagi;

- strajk łóżkowy; mężczyźni bardzo szybko

zaczęli modlić się ze swoimi kobietami bo

wiedzieli, że koniec wojny oznacza powrót

przyjemności;

- wystosowanie listu do rządu, w którym

zażądały aby zwaśnione strony usiadły do

rozmów pokojowych;

- mobilizowanie kobiet do walki o pokój;

odwagi dodawały im apele społeczności

międzynarodowej o rozmowy pokojowe; nie

bały się bo wiedziały, że walczą w słusznej

sprawie;

- nie mówiły o praktykach rządu, bo

wiedziały, że mogłyby zostać aresztowane;

- trzymały się słowa „pokój”.

11-go kwietnia 2003 roku:

Stanowisko Liberyjek w kwestii kryzysu:

- „zaprzestać rzezi”

- „postanowiłyśmy przemówić”

- „głód, choroby, gwałty”

- „przyszłość dzieci”

- „przerwać ogień, rozpocząć dialog” .

Liberyjki czekały całymi dniami w słońcu, aż

prezydent zareaguje na ich dokument.

Dla tych kobiet przestało się liczyć czy będą

miały co jeść oraz czy będzie praca, jednak

bez dokonania zmian w państwie nie będzie

lepiej, a ich dzieci nie będą chodzić do

szkoły.

23.04.2003 był dniem przełomowym,

ponieważ Taylor zgodził się na spotkanie.

Kobiety bały się spotkania, miały w sobie

lek przed nieznanym.

List jaki zabrały ze sobą na spotkanie z

prezydentem zawierał następujące

sformułowania:

- „jesteśmy zmęczeni wojną”

- „nie chcemy dalej uciekać”

- „nie chcemy żebrać o garść pszenicy”

- „nie chcemy by gwałcono nasze dzieci” .

Wówczas Taylor i jego ludzi przekonali się,

że te kobiety mają ogromne poparcie wśród

społeczeństwa.

Kobietom udało się osiągnąć jeden z celów,

ponieważ prezydent zgodził się na udział w

rozmowach pokojowych.

4-go czerwca 2003 roku prezydent Taylor

przybywa do Accra, gdzie rozpoczynają się

rozmowy pokojowe, które miały potrwać 2

tygodnie.

Kobiety wiedziały, że wciąż trzeba wywierać

presję więc zmobilizowały uchodźców

mieszkających w Ghanie. Część kobiet z

Liberii zebrała środki, aby pojechać do

Accra i przypominać o swoich postulatach,

przede wszystkim o tym, że one oraz dzieci

potrzebują pokoju.

Gdy podczas rozmów prezydent Taylor

został oskarożony o zbrodnie wojenne w

Serra Leone, społeczeństwo

międzynarodowe domagało się

natychmiastowego aresztowania, jednak

prezydent uciekł przed aresztowaniem do

Liberii.

Były prezydent Nigerii Generał Abdulsalami

Abudakar uważał, że kobiety dobrze robią

organizując ten ruch pokojowy oraz znalazł

w nich wsparcie w sposobie przemówienia

do mężczyzn.

Kobiety, które były w Ghanie podczas tych

rozmów prowadziły zakulisowe rozmowy z

potencjalnymi przywódcami grup oraz starały

się poznać ich stanowiska i granice

kompromisu by móc negocjować z druga

stroną.

Dzięki temu udało się uformować nowy rząd

Liberii.

Jednak kobiety będące w Ghanie obawiały się

tego co działo się w Liberii, ponieważ odbywała

się tam regularna wojna.

Wiceminister obrony dzwonił ze swojego

pokoju i wydawal dyspozycje dotyczące

ostrzeliwania Monrovi.

Podczas gdy trwały rozmowy w Ghanie

kobiety nadal przychodziły na targ rybny

aby pokazać, że nie poddadzą się tak łatwo.

Modliły się, protestowały przeciwko

ostrzałów, rakiet oraz „zabłąkanych kul”.

Po okresie 6 tygodni rozmowy nadal nie

przyniosły rezultatów. Na rozmowy

zaproszono wataszków.

Kobiety okrążyły cały budynek, stworzyły

łańcuch. Koordynatorka powiedziała

wyraźnie, że jeśli nie podpiszą pokoju to

nikogo nie wypuszczą.

Prawdziwe negocjacje o pokoju zostały

podjęte, gdy Leymah postanowiła się

rozebrać.

Po 2 tygodniach, który im dały zostały

przedstawione warunki pokoju:

- Taylor został skazany na wygnanie do

Nigerii.

- w Monrovi miały się pojawić siły pokojowe

ONZ.

- Rząd Tymczasowy miał przygotować i

zorganizować demokratyczne wybory,

posadę znalazło w nich wielu dowodców

rebeliackich oddziałów.

4.08.2003 do Liberii przybyły

Międzynarodowe Siły Pokojowe.

11.03.2003 Taylor udał się na wygnanie do

Nigerii.

Kobiety po rozmowach wróciły do kraju w

swoich koszulkach, nieznajomi ściskali ich

na ulicach.

Kobiety sądziły, że w tych koszulkach są

niezniszczalne.

Ruch pokojowy nie wrócił do domu,

ponieważ chciał pokazać Rządowi

Tymczasowemu oraz całemu światu że

bacznie trwają w tym czy warunki pokojowe

są wykonywane.

Wg kobiet z ruchu pokojowego pokój to

proces a nie jednorazowe wydarzenie.

Należy go budować także wtedy gdy

wojownicy odłożą broń wówczas należy ich

przyjąć do swojej społeczności.

Kobietom ciężko było wybaczyć, ale

wiedziały, że jak tego nie zrobią to wrócą to

punktu wyjścia.

W grudniu 2003 roku ONZ rozpoczął

rozbrajanie wojowników, mieli zgłosić się do

bazy wojskowej i zdawać broń. Nie udało im

się to. Pomogły im kobiety, które wiedziały

jak z nimi rozmawiać.

Po 4 dniach kobietom udało się opanować

sytuację.

Kobiety z ruchu wystosowały oświadczenie,

w którym wytyczyły błędy ONZ, to

oświadczenie nadawały wszystkie stacje

radiowe.

Uważały, że Liberia nie uzna spokoju dopóki

nie odbędą się demokratyczne wybory.

Postanowiły pracować nad osiągnięciem

celu jak długo będzie trzeba. W tych

walkach o osiągnięcie celu nie bały się, że

zostaną zgwałcone.

17.01.2006 roku odbyły się demokratyczne

wybory, w których prezydentem Liberii

została kobieta. Bez Pokojowej Inicjatywy

Kobiet byłoby to niemożliwe. Po prawie 3

latach oficjalnie zakończyły masową akcję,

jednak wiedzą, że powrócą jeśli znowu

zacznie się coś dziać.

1. Problemem jest wojna, co powoduje brak pokoju w

Liberii.

2. Podmiot odpowiedzialny za problem to władza.

Przyczyny problemu to walka o dostęp do zasobów,

nienawiść między grupami etnicznymi oraz

przepaść

między biednymi a bogatymi.

3. Celem ruchu jest uzyskanie pokoju w Liberii. Szansa

na

sukces była spora, ponieważ kobiety miały oparcie

w sobie

i wśród społeczności międzynarodowej, oraz

mobilizacja

wśród kobiet.

4. Adresatem protestu były władze oraz rebelianci.

5. Autorem tego ruchu były kobiety (matki, babcie,

córki,

ciotki).

Analiza ruchu pokojowego pod względem

koncepcji Jurgena Gerhardsa

Naszym zdaniem Ruch pokojowy to:

-

ruch rewolucyjny

, ponieważ kobiety w nim

dążyły to całkowitego zakończenia wojny;

-

ruch dotyczący zmian struktur, czyli ruch

społeczno – polityczny

, w którym chciały

obalić istniejące władze i doprowadzić do

zainicjonowania demokratycznych wyborów;

-

ruch logicznie ekspresyjny

, co oznacza, że

kobiety nie dążyły do zdobycia władzy, a

ukazania, że pokój w Liberii jest konieczny

dla nich oraz dzieci;

Ruch pokojowy to tysiące zwyczajnych matek,

córek, babć i ciotek zjednoczonych przeciw złu

potrafiło zakończyć krwawą wojnę i zaprowadzić

pokój. Przykład odważnych kobiet z Liberii

pokazuje, jak wielka siła drzemie w ludziach

zjednoczonych w pragnieniu zmian na lepsze.

Kobiety, które w nim przedstawiono, są wzorem do

postępowania dla nas wszystkich oraz

prawdziwym źródłem nadziei i optymizmu