mgr Jadwiga

Wojtanowska

Właściwe rozpoznanie danego typu cery
jest podstawą dobrze wykonanego zabiegu.

Często zdarza się, iż do gabinetu
kosmetycznego

przychodzą

pacjenci,

których stan skóry może powiedzieć nam o
ich stanie zdrowia. Niejednokrotnie takie
osoby należy skierować bądź do lekarza
dermatologa, bądź do lekarza innej
specjalności.

To

właśnie

nasze,

kosmetyczne, działanie i wiedza mogą
uchronić

danego

pacjenta

przed

niepotrzebnymi komplikacjami.

Wykonując zabieg powinniśmy pamiętać, iż
osoba przychodząca do nas nie jest tylko
zwykłym klientem a naszym pacjentem, z
którym powinniśmy zawsze postępować
tak, by nie popełnić błędu, który w mógłby
okazać się przykry w swoich skutkach.

Tak więc by nie zaszkodzić naszemu
pacjentowi należy posiąść wiedzę i
umiejętność rozróżniania rodzajów skóry
oraz jej ewentualnych defektów oraz znać
wszystkie

możliwe

przyczyny

ich

powstania.

Skórę na twarzy nazywa się cerą.

Jej rodzaj zależy od wielu czynników,

wśród których wyróżnić można:



czynniki genetyczne – dziedziczenie,



klimat,



rasę,



płeć,



stan zdrowia,



tryb życia,



sposób pielęgnacji.

Wyróżnić można 4 główne typy cery:

1.

normalna,

2.

sucha,

3.

tłusta,

4.

mieszana.

Ta klasyfikacja istnieje od wielu
dziesięcioleci aż po dzień dzisiejszy.

Cera normalna jest matowa, lekko różowa,

gładka, jędrna, napięta i dobrze odżywiona.

Dobrze reaguje na warunki atmosferyczne

– wiatr, słońce, mróz – oraz na wodę i

mydło.

Nie widoczne są na jej powierzchni

naczynia

krwionośne

oraz

plamy

barwnikowe.

Nie występuje problem łuszczenia.

U dorosłych spotykana bardzo rzadko
natomiast często u dzieci.

Cera

ta

dobrze

znosi

zabiegi

chemiczne, fizyczne i mechaniczne.

Kosmetyczka powinno odpowiednio
dobrać zabiegi do tego typu cery, by
jej nie zaszkodzić.

Skóra sucha jest skórą o niskiej

zawartości wody w naskórku.

Uważa się także, iż jest to skóra

z zaburzeniami rogowacenia w

naskórku i nieprawidłowym procesem

złuszczania

się

komórek

warstwy

rogowej.

Skóra sucha dotyczy nie tylko twarzy,

ale także kończyn, a niekiedy nawet

całego ciała.

Skóra sucha powstaje na skutek:



zaburzeń dojrzewania komórek naskórka –

wadliwe przetwarzanie filagryny, z

której powstają składniki NMF;



zaburzeń w wytwarzaniu lipidów warstwy

ochronnej, co przyczynia się do suchości

naskórka, a to z kolei do zakłócenia procesu

złuszczania się zrogowaciałych komórek – przy

niskiej

zawartości

wody

nie

funkcjonują

prawidłowo enzymy umożliwiające eksfoliację;



predyspozycji genetycznej;



zbyt częstych i długich ekspozycji na słońce;



czynników środowiskowych – wiatr, zimno,

ogrzewanie;



starzenia się organizmu;



chorób skóry.

Pojęcie „skóra sucha” jest pojęciem
używanym

potocznie.

W

języku

medycznym powinno używać się pojęcia
„nadmierna suchość skóry”, tzw. xerosis.

Zaburzenia rogowacenia naskórka są
także

cechą

charakterystyczną

niektórych chorób skórny, tj.:



rybia łuska, która oznacza skórę bardzo
suchą, złuszczającą się na dużych
powierzchniach i trudną do leczenia.



łuszczyca, która charakteryzuje się
wysuszeniem

skóry,

któremu

towarzyszy

pogrubienie

warstwy

rogowej.

Spowodowane

jest

to

nagromadzeniem

nieprawidłowych

komórek z zachowanym jądrem. W
chorobie tej proces keratynizacji jest
zaburzony, a
przepuszczalność

skóry

znacznie

zwiększona.

Zwykle największe nasilenie suchości
skóry stwierdza się u osób ze skórą
nieprzetłuszczającą się, czyli u osób z
niską aktywnością gruczołów łojowych
lub w rejonach ciała z
naturalnie niewielką ilością gruczołów
łojowych, np.
kończynach dolnych i górnych.

Na twarzy boczne partie są zazwyczaj
bardziej suche niż środkowe.

Skóra sucha jest skórą:



cienką,



o jasnobladym kolorze,



z

prześwitującymi

naczynkami

krwionośnymi,



pokrytej drobnymi zmarszczkami,



pokrytej delikatnymi, białymi łuskami,

pęknięciami, szczelinami i nadżerkami,



szorstką,



matową,



chropowatą,



łuszczącą się,



o nierównej powierzchni,



ściągniętą,



swędzącą.

Suchość skóry to wynik nieprawidłowej

spójności korneocytów, która prowadzi

do zwiększenia utraty wody.

Suchość skóry nasila się wraz z wiekiem

– osoby starsze zazwyczaj mają skórę

suchą, która jest delikatna, łatwo ulega

podrażnieniu, ale nie jest szczególnie

podatna na alergie.

Na takiej skórze powstają ubytki –

szczególnie w miejscach dużych napięć

mechanicznych.

Nieelastyczny i kruchy naskórek pęka

i powstają, mogące budzić

niepokój,

rozpadliny

i

pęknięcia.

Wysychając, powierzchnia skóry złuszcza

się i następnie pęka powodując powstanie

łatwo krwawiących i bolesnych ran –

opuszki palców, paluchów u stóp oraz

wargi.

Często także osoby ze skórą suchą skarżą

się, iż jest ona napięta zwłaszcza po

umyciu mydłem, bądź samą wodą. Należy

pamiętać, iż taką skórę powinno się

odżywiać i nawilżać

zaraz po jej umyciu.



po wyglądzie i dotyku – szorstka,

łuszcząca się powierzchnia, nie widać

otwartych porów,



po przyłożeniu bibułki na czoło –

zaburzenie lub brak wchłaniania łoju –

brak wilgoci;



w lampie Wooda – kolor bladoróżowy;



zastosowanie urządzenia badającego

stopień

nawilżenia

skóry,

oceniającego ilość wydzielanego łoju;



często występują prosaki;



unikać twardej wody,



nie

stosować

mydeł

zbyt

zasadowych

oraz

zawierających nadmiar detergentów,



używać preparatów myjących zawierających środki
natłuszczające, dermatologicznych z wyciągiem z
owsa,



stosować olejki po kąpieli – można dodać je
bezpośrednio do kąpieli lub nałożyć na skórę – nadmiar
zmyć wodą,



do kąpieli dodawać proszek koloidalny zawierający
wyciągi z owsa – łagodzi podrażnienie skóry,



używać emulsji nawilżających na bazie glicerolu i
triady – WNKT + cholesterol + ceramidy,



w środowisku szczególnie wysuszającym skórę – morze
lub góry – zaleca się emulsje W/O łączące w sobie
ochronę przeciwsłoneczną oraz efekt natłuszczający.



słońce – uszkadza lipidy naskórkowej

bariery ochronnej,



ogrzewanie – niska wilgotność środowiska,



mroźne powietrze,



niewłaściwa pielęgnacja – detergenty,

mydła.

Należy pamiętać, iż właściwy i ważny

warunek pielęgnacji to unikanie czynników

zaostrzających suchość, w tym środków

silnie

działających

powierzchniowo

używanych do mycia twarzy i ciała.



olej arginowy,



silikony,



masło karite,



mocznik,



wazelina,



gliceryna,



alantoina,



azulen,



bisabolol,



witamina A, E, F,



olejek jojoba,



olejek ze słodkich migdałów,



olejek makadamii,



skwalen.

Woda decydująca o stopniu nawilżenia naskórka
pochodzi ze skóry właściwej.

W wyniku różnicy ciśnień osmotycznych przechodzi
ona przez naskórek nawilżając go, a następnie
odparowuje do środowiska.

Zdolność naskórka do zatrzymywania wody zależy
przede wszystkim od właściwości bariery ochronnej
oraz prawidłowego przebiegu procesu rogowacenia i
zdolności naskórka do produkcji NMF-u.

Nie

istnieją

bezwzględne

normy

określające prawidłową zawartość wody
w naskórku.

Normy mogą być wyrażone w procentach
całkowitej masy korneocytów.

W skórze właściwej, będącej magazynem
wody, jest od 70 do 80% wody. W
naskórku w jego najgłębszych warstwach
jest najwięcej wody. Ilość wody maleje
wraz z przesuwaniem się
komórek ku powierzchni.

1.

woda – do mycia skóry nie powinna

być gorąca, nie powinno używać się

ostrych myjek i gąbek, związki chloru

i wapnia działają drażniąco na skórę –

woda

powinna

być

czysta,

niskomineralizowana, przefiltrowana,

oligoceńska;

2.

środek do mycia twarzy – nie

powinien powodować zasadowego

odczynu skóry, dobrze sprawdzają

się tu mleczka, płyny micelarne;

3.

preparaty złuszczające naskórek –
można stosować peelingi, najlepiej
enzymatyczne

lub

drobnoziarniste,

rzadziej niż w przypadku innych
rodzajów cer, można stosować zabiegi
złuszczające ale z dużą ostrożnością, by
nie spowodować podrażnienia skóry;

4.

kremy – w kosmetykach na dzień musi
być filtr UV, wszystkie kremy
stosowane zarówno na dzień, jak i noc
powinny zawierać składniki nawilżające,
odżywcze i ochronne.

Skóra tłusta dotyczy głównie twarzy

i owłosionej skóry głowy,

ale również górnej części pleców i

klatki piersiowej.

Może sprzyjać niektórym chorobom

skóry – trądzik, łojotokowe zapalenie

skóry, łysienie, łupież.

Skóra bardzo tłusta nazywana jest

często łojotokową.

Podstawową

cechą

pozwalającą

scharakteryzować ten typ cery jest
nadmierna

aktywność

gruczołów

łojowych,

praktycznie

na

całym

obszarze skóry twarzy, w centralnej
części pleców i klatki
piersiowej.

Cerę tłustą rozpoznaje się głównie
u młodych osób, w wieku
dojrzewania, choć coraz częściej dotyka
ona również osoby w wieku dojrzałym.

Cera tłusta predestynuje do rozwoju cery
trądzikowej,

gdzie

obok

zaburzeń

związanych z nadmierną aktywnością
gruczołów

łojowych

obserwuje

się

zaburzenia

procesu

keratynizacji,

nadmierny

rozwój

patogennych

mikroorganizmów oraz lokalne stany
zapalne.

Zaburzenia pracy gruczołów łojowych
dotyczą także cery mieszanej. Wtedy też
obok strefy T – czoło, nos, broda – wybitnie
łojotokowej,

występują

rejony

niełojotokowe.

Rejony

niełojotokowe

wykazują

początkowo cechy cery normalnej,

z czasem mogące nabrać

charakteru cery suchej.

O skórze prawdziwie mieszanej mówi się

wtedy, gdy różnice między tymi dwiema

częściami twarzy są bardzo wyraźne.

Podobnie jak cera tłusta, cera ta

charakterystyczna jest dla nastolatków,

a także osób dorosłych, u

których w przeszłości

diagnozowano cerę tłustą.

Skóra tłusta i mieszana charakteryzuje

się:



błyszczącym wyglądem,



rozszerzonymi ujściami gruczołów łojowych,



jest gruba,



mało wrażliwa i mniej podatna na podrażnienia,



nie tworzą się w niej drobne zmarszczki,
a z wiekiem na skutek utraty elastyczności
powstają w niej zmarszczki głębokie,



widocznymi zaskórnikami otwartymi
i zamkniętymi.



szarawym kolorytem,



przebarwieniami potrądzikowymi.

Rozpoznać można ten typ cery za pomocą

bibułki przyłożonej do twarzy – pochłania

ona wydzielany łój i staje się przezroczysta

pod wpływem składników tłuszczowych.

Sebumetr to urządzenie wyposażone

w głowicę pomiarową z

matową taśmą z

tworzywa

sztucznego.

Głowicę

przykładamy do powierzchni skóry osoby

badanej na określony czas, a następnie

umieszczamy w czytniku optycznym,

mierzącym ilość przepuszczonego światła

– im więcej substancji lipidowych tym

głowica lepiej przepuszcza światło.



unikanie zbyt zasadowych mydeł –

stosować kostki dermatologiczne typu

syndet;



unikać

intensywnego

odtłuszczania

rozpuszczalnikami – alkohol;



używać okresowo mydeł w płynie, które

nie zawierają soli sodowej siarczanu

alkoholu laurylowego – mydła te działają

jak łagodne szampony;



używać płynnych emulsji;



stosować produkty na bazie siarki

organicznej lub produkty z wyciągmi z

roślin z rodziny krzyżowych;

Cera tłusta predestynuje do rozwoju

trądziku.

Główną rolę w patofizjologii zmian

trądzikowych

przypisać

można

czterem czynnikom, tj.

1.

nadmiernemu wydzielaniu sebum,

2.

anormalnej keratynizacji mieszków

włosowych,

3.

zwiększonemu rozwojowi mikroflory

bakteryjnej,

4.

reakcjom zapalnym.

Pielęgnacja skóry tłustej jest bardzo
skomplikowana. Mimo tak ogromnego
postępu dzisiejszej kosmetologii nie
wymyślono jeszcze skutecznego środka,
który hamowałby aktywność gruczołów
łojowych, nie wykazując przy tym
niepożądanych efektów ubocznych.

Produkty pielęgnacyjne przeznaczone do

skóry

tłustej

powinny

wykazywać

następujący zakres działania:



działanie sebostatyczne – ograniczające

wydzielanie sebum,



działanie bakteriostatyczne,



działanie łagodzące podrażnienia,



działanie keratolityczne,



działanie matujące.

Wymagania te spełnioną mogą być tylko

wtedy, gdy w preparacie zastosowano

odpowiednie składniki czynne

w odpowiednim stężeniu.

Szczególnie trudna w pielęgnacji jest
cera

mieszana,

zwłaszcza

gdy

występują

duże

dysproporcje

w

aktywności gruczołów łojowych na
poszczególnych partiach twarzy.

Dobór

produktów

pielęgnacyjnych

musi

być

w

tym

przypadku

uwarunkowany

indywidualną

charakterystyką skóry.

Sebum produkowane jest na drodze
biosyntezy lipidów.

Skład i ilość wydzielanego sebum jest
cechą osobniczą i zależy od wieku
człowieka,

jak

i

funkcjonowania

układu hormonalnego.

Sebum jest wydzieliną gruczołów
łojowych człowieka.

Wydzielone na powierzchnię skóry sebum
po zmieszaniu z wydzieliną gruczołów
potowych oraz lipidami wierzchnich warstw
naskórka tworzy płaszcz hydrolipidowy
skóry, który jest najbardziej zewnętrzną
warstwą ochronną skóry i włosów.

Płaszcz ten zapobiega utracie wody
z naskórka, chroni przez
niekorzystnym

wpływem

środowiska,

czynnikami drażniącymi i mikrourazami
mechanicznymi. Ponadto, zmiękcza i
wygładza powierzchnię skóry.

Skóra wrażliwa określana jest mianem

„niewidocznej dermatozy”. Jest skórą

odznaczającą się zmniejszoną tolerancją

na czynniki środowiskowe – zimno,

gorąco,

różnice

temperatur,

zanieczyszczone powietrze.

Na tę reaktywność skóry składa się

kombinacja czynników obejmujących

uszkodzoną funkcję bariery naskórkowej

i tendencję do

nadmiernego reagowania na czynniki

miejscowe.

W ostatnich czasach określenie skóry

wrażliwej

odnosi

się

do

stanu

związanego z nietolerancją większości

preparatów myjących i kosmetycznych.

Skóra wrażliwa jest delikatna, raczej

sucha i łatwo ulegająca podrażnieniom.

Często osoby ze skórą wrażliwą

odczuwają uczucie ściągnięcia, świądu,

kłucia, pieczenia, a nawet bólu. Czasem

może występować także widoczne

przesuszenie,

złuszczanie

skóry,

rumień, obrzęk, czy grudki.

Ten typ cery jest podatny na alergie.

Jak już wspomniano, daje uczucie
ściągnięcia i kłucia, a także często
pojawia się na niej zaczerwienienie.

Skóra ta, podsumowując,

NIE TOLERUJE NICZEGO.

Osoby mające problem ze skórą wrażliwą
stwierdzają,

iż

czasem

następuje

nasilenie u nich wcześniej istniejących
schorzeń skóry, do których zaliczyć
można:



atopowe

zapalenie

skóry,

wyprysk

atopowy,



łojotokowe zapalenie skóry, wyprysk
łojotokowy,



trądzik różowaty i zapalenie wokół ust,



trądzik pospolity,



łuszczycę.

Osoby ze skórą wrażliwą skarżą się

także, iż po zastosowaniu kosmetyków

mają

problem

z

subiektywnie

odczuwanym podrażnieniem skóry, bez

widocznych oznak stanu zapalnego.

Do najczęstszych składników

kosmetyków powodujących to

odczucie zaliczyć można:



glikol propylenowy,



glikol butylenowy,



hydroksykwasy,



mocznik,



produkty na bazie alkoholu etylowego.

Około 70% kobiet europejskich określa
swoją skórę jako wrażliwą, jednak tak
naprawdę ten typ cery posiada około
12% kobiet, zwykle o bardzo jasnej
karnacji, włosach rudych bądź blond i
niebieskich lub zielonych oczach.

Powszechnie uważa się, iż skóra wrażliwa
jest skórą wytwarzającą za mało tłuszczu,
jest raczej sucha. Może występować
genetycznie lub mieć charakter nabyty
(kontakt z kosmetykami).

Prócz odziedziczonej tendencji do
skóry

wrażliwej

przyczyny

jej

powstania

mogą

wiązać

się

z

problemami związanymi z większą
przepuszczalnością skóry połączone z
zaburzeniami krążenia.

Funkcje skóry są zaburzone – skóra
staje się bardziej wrażliwa na bodźce
zewnętrzne.

Wyróżnić można 4.typy wrażliwości:

1.

zaczerwienienie związane z wypiciem

alkoholu, żywnością, stresem, emocjami

oraz temperaturą;

2.

zaczerwienienie,

uczucie

pieczenia

związane z wiatrem, zimnem bądź

klimatyzacją;

3.

zaczerwienienie

związane

ze

stosowaniem kosmetyków;

4.

pojawienie się krost związane z cyklem

hormonalnym.

Prócz w/w innymi czynnikami

sprzyjającymi powstaniu skóry

wrażliwej są:



wpływy środowiska – chłód, gorąco,

skażenia itp.,



styl życia, emocje, stres, alkohol,

przyprawy,



używanie

środków

chemicznych

gospodarstwa domowego,



narażenie zawodowe na detergenty,

rozpuszczalniki, kontakt z szorstkimi

przedmiotami,



wiek – dzieci są bardziej wrażliwe niż

osoby dorosłe,



płeć – kobiety bardziej wrażliwe niż

mężczyźni,



czynniki hormonalne – zależność

nadwrażliwości

skóry

od

cyklu

miesiączkowego.

Należy pamiętać, iż typ skóry i jej

karnacja

nie

są

czynnikami

predysponującymi do nadwrażliwości

skóry.

Zalecenia, które powinno stosować się

w przypadku skóry

wrażliwej częściowo pokrywają się z

tymi wymienionymi przy skórze

suchej:



nie używać mydeł zasadowych i twardej

wody,



nie używać toników i żeli wodno-

alkoholowych,



nie używać detergentów i ogólnie środków

powierzchniowo czynnych,



nie używać olejków zapachowych,



nie stosować wyciągów roślinnych

i biologicznych,



unikać wszelkich produktów złożonych.

Zaleca się stosowanie następujących

środków w przypadku skóry wrażliwej:



emulsje o prostym składzie typu stałe W/O

lub płynne O/W o odpowiednim pH;



emolienty;



wody o małej zawartości jonów lub

niektóre wody termalne.

Osoby

o

skórze

wrażliwej

powinny

pamiętać, iż dokładny spis wszystkich

składników

obecnych

w

kosmetyku

pozwala na łatwiejsze zidentyfikowanie źle

tolerowanego składnika.



stosuj kosmetyki jednej firmy – skóra

wrażliwa nie lubi zmian – stosuj jeden krem i

zmień go po około 6 miesiącach;



nie zapominaj o pielęgnacji – pamiętaj

o stosowaniu kosmetyków, gdyż

uszczelniają

one

ochronną

barierę

naskórkową;



twarz myj delikatnymi kosmetykami – żele

powinny być spłukane wodą mineralną lub

przegotowaną, a toniki tylko bezalkoholowe;



codziennie aplikuj krem z filtrem – nie

opalaj się w solarium;



do usuwania martwych komórek używaj

łagodnych masek oczyszczających

i peelingów enzymatycznych;



unikaj produktów wybielających skórę;



ogranicz stosowanie preparatów

z retinolem;



kwasy AHA – stosuj z rozwagą;



uważaj na kosmetyki kolorowe – często

uczulają – im więcej barwnika tym większa

możliwość wystąpienia podrażnienia;



uważaj na lakiery do paznokci – mogą

powodować uczulenia;



unikaj gwałtownych zmian temperatur;



nie pal papierosów;



stosuj odpowiednią dietę;



korzystaj z pielęgnacji w gabinecie

kosmetycznym.

Mówiąc o budowie skóry nigdy nie
dzieli się specjalnie skóry kobiet i
skóry mężczyzn.

Jednak mężczyźni mają skórę grubszą
niż kobiety, posiadającą większą ilość
gruczołów

łojowych

i

bardziej

owłosioną.

Główne cechy charakterystyczne

to:



skóra grubsza i bardziej tłusta,



rzadko występuje skóra sucha –

nawilżenie lepsze,



nie jest szczególnie wrażliwa i lepiej

toleruje

produkty

zasadowe

oraz

mechaniczne

urazy

spowodowane

goleniem,



zmarszczki pojawiają się później, ale są

głębsze niż u kobiet,



trądzik występuje regularnie w wieku

dojrzewania.

Mężczyzn wyróżniają cechy

związane głównie z owłosieniem,

do których zaliczyć można:



łysienie androgenowe,



rogowacenie mieszkowe,



zapalenie

mieszków

włosowych

brodych – folliculitis.

Kosmetyki dla mężczyzn powinny być

odpowiednio dobrane.

Przed goleniem zaleca się stosować:



toniki – zawierające alkohol podnoszący włos

i silikony ułatwiające użycie golarki;

Do golenia zaleca się stosować:



kremy;



pianki.

Po goleniu zaleca się stosować:



toniki;



emulsje;



żele.

KOBIETY

MĘŻCZYŹNI



cieńszy naskórek – 14-20
warstw;



jaśniejsza

karnacja,

mniej barwnika;



wcześniejsze
powstawanie
zmarszczek, zmarszczki
bardziej płaskie;



cieńsza skóra właściwa,
więcej

włókien

sprężystych w tkance
łącznej,

słabsza

sieć

łącznotkankowa;



grubszy naskórek –
około 30 warstw;



ciemniejsza karnacja,
więcej barwnika;



późniejsze
powstawanie
zmarszczek,
zmarszczki głębokie;



grubsza

skóra

właściwa, inny splot
włókien;

KOBIETY

MĘŻCZYŹNI



skóra bardziej sucha,
mniejsze

wydzielanie

łoju, trądzik młodzieńczy
o łagodnym przebiegu;



skąpe owłosienie;



włosy wypadają rzadko –
późniejsze łysienie;



mniejsze

wydzielanie

potu, mniejsza liczba
gruczołów

potowych

ekrynowych;



więcej

tkanki

tłuszczowej podskórnej,
luźniej ułożone pasma
tkanki łącznej.



silniejsze

wydzielanie

łoju, ostrzejszy przebieg
trądziku młodzieńczego;



bujniejsze owłosienie;



częste

wypadanie

włosów

–

szybsze

łysienie;



większa

potliwość,

więcej

gruczołów

potowych ekrynowych;



mniej tkanki tłuszczowej
podskórnej, mocniejsza
tkanka łączna.



różny splot włókien kolagenowych i

tkanki łącznej skóry właściwej;



różne wytwarzanie hormonów i ich

działanie na skórę;



różna zawartość tłuszczu w tkance

podskórnej – więcej u kobiet;



inny przebieg starzenia się skóry –

kobiety wcześniej, ale powoli, a

mężczyźni później, lecz dużo szybciej;



zmarszczki u mężczyzn głębsze i

większe, gdyż naskórek jest grubszy;



silniejsze owłosienie mężczyzn.

Skóra czarna różni się od białej
jedynie zabarwieniem.

Ponadto,

wyróżnia

się

ona

doskonałym

zaadaptowaniem

do

gorącego lub wilgotnego klimatu
tropikalnego i nieprzystosowaniem do
klimatu chłodniejszego oraz bardziej
suchego.

Charakteryzuje się ona:



naskórek ma grubszą warstwę rogową

niż u rasy białej (około 20 warstw,

bardziej zbita);



złuszczanie jest 2,5 raza większe –

występują na niej szare, małe łuski

podobne do blaszek miki – nadaje to

skórze matowy i zakurzony wygląd;



naskórek jest słabiej nawilżony;



wyższa o 15% zawartość lipidów

w cemencie

międzykomórkowym warstwy rogowej;



nie występuje znacząca różnica
w wydzielaniu łoju;



nie ma różnicy w ilości gruczołów
potowych – jeśli większe pocenie to
jest to związek z przystosowaniem do
klimatu;



pH skóry jest bardziej kwaśnie – 4,8
do 5,2;



różnica to zabarwienie.

Skóra ta ma tendencję do nadmiernego
rogowacenia, które często objawia się
białym złuszczaniem.

Przy najmniejszym skaleczeniu łatwo
pojawiają się blizny keloidowe.

Z wiekiem skóra ta staje się podatna na
nierównomierne zabarwienie objawiające
się powstawaniem odbarwionych plam.

Nadmierne rogowacenie mieszkowe

występuje na kończynach dolnych,

udach, plechach i klatce piersiowej.

Wyprysk dotyczy około 30% osób

czarnych – konsekwencja nadmiernej

suchości skóry.

Często skóra ta zostaje zniszczona po

użyciu środków odbarwiających –

hydrochinon.

Skóra ta jest skórą bardzo wrażliwą.

Należy

pamiętać

o

odpowiednim

oczyszczaniu tego rodzaju skóry – demakijaż

musi być dokładny, staranny i całkowity.

Po umyciu ciało powinno być dokładnie

osuszone – stosować do mycia kostki

dermatologiczne.

Należy pamiętać także o nawilżaniu – nie

można

doprowadzić

do

zwiększonego

złuszczania skóry – stosować kremy z

masłem karite, olejem palmowym, a unikać

gliceryny.

W celach estetycznych zaleca się
stosowanie podkładów – zatuszowanie
nierównomiernego zabarwienia – najlepiej
produkty matujące i niewysuszające –
forma płynnych mleczek lub kremów.

Kosmetyki przeciwtrądzikowe nie mogą
podrażniać skóry.

Kosmetyki rozjaśniające powinny być
produkowane zgodnie z obowiązującym
prawem, a ich celem powinno być
ujednolicenie zabarwienia skóry.

Ważne jest stosowanie preparatów
przeciwsłonecznych,

zawierających

obowiązkowo filtry UVA.

Należy także chronić i wzmacniać
włosy

–

najlepiej

preparatami

nawilżającymi i
odżywczymi.

Skóra azjatycka różni się od skóry
białej jedynie zabarwieniem, często
nie widoczna różnica.

Głównym problemem osób o cerze
„żółtej”

są

plamy

barwnikowe,

zmarszczki oraz wykwity trądzikowe.

Skóra ta charakteryzuje się:



warstwa rogowa ma tę samą grubość co

rasy białej;



TEWL jest mniejszy niż u rasy białej;



wydzielanie łoju jest mniejsze niż u rasy

białej;



występują na niej przebarwienia, głównie

na twarzy, które powstają bardzo wcześnie

i uważane są za wysoce nieestetyczne;



zjawisko „ściemnienia” skóry w okolicach

ust, oczu i skroni rozwija się około 30 roku

życia;



jest ona uważana za skórę wrażliwą.

Jeśli chodzi o pielęgnację tego typu
cery zalecenia nie różnią się wiele od
tych, które podawane są dla skóry
białej w różnym okresie życia.