Rodzaje inwestycji

zagranicznych

Wykonali:

Ochota Sabina

Nowakowski Jakub

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne stanowią we
współczesnej gospodarce najważniejszą formę
migracji kapitału.

Pojęcie bezpośrednich inwestycji zagranicznych
oznacza lokatę kapitału w przedsiębiorstwie
zagranicznym.
Celem takiego działania jest uzyskanie trwałego
wpływu na kierowanie jego działalnością i osiąganie
zysków z tego tytułu. Patrząc od strony
makroekonomii, bezpośrednie inwestycje
zagraniczne to forma międzynarodowego przepływu
kapitału lub jedno z zewnętrznych źródeł
finansowania gospodarki danego kraju. Natomiast
patrząc przez pryzmat mikroekonomii, jest to
podstawowe źródło finansowania transnarodowych
podmiotów gospodarczych oraz transferu
niezbędnych czynników wytwórczych poza granice
kraju.

Pojęcie bezpośrednich inwestycji

zagranicznych obejmuje:

• Zakup udziałów w już istniejących

firmach zagranicznych,

• Założenie nowej filii za granicą,
• Nabycie majątku nieruchomego za

granicą w celu rozszerzenia
dotychczasowej działalności.

W literaturze, wyróżnia się dwie podstawowe formy

bezpośrednich inwestycji zagranicznych

• Inwestycje typu greenfield, czyli

inwestycje od podstaw,

• Inwestycje w postaci fuzji i przejęć

Inwestycje typu greenfield

charakterystyczne są dla

rozwijających się krajów

Inwestycje w postaci fuzji i przejęć

dominują w krajach rozwiniętych

Do najpopularniejszych teorii wyjaśniających

przepływy kapitału w formie bezpośrednich

inwestycji zagranicznych zaliczamy:

• Teorię przewag monopolistycznych,
• Teorię międzynarodowego cyklu życia

produktu,

• Teorię lokalizacji,
• Teorię internalizacji,
• Eklektyczną teorię międzynarodowej

produkcji.

Teorie wyjaśniające przepływy kapitału w

formie bezpośrednich inwestycji

zagranicznych można podzielić na:

- Makroekonomiczne teorie bezpośrednich

inwestycji zagranicznych,

- Teorie mikroekonomiczne bezpośrednich

inwestycji zagranicznych.

Do najpopularniejszych makroekonomicznych

koncepcji tłumaczących kreowanie bezpośrednich

inwestycji zagranicznych zaliczamy:

- Teorię obszarów walutowych

Zgodnie z nią, kapitał wędruje tam, gdzie

stopa zwrotu z zainwestowanego kapitału
będzie wyższa niż w kraju macierzystym

Makroekonomiczne koncepcje:

-

Teorię kształtowania się pozycji

inwestycyjnej na rynkach

zagranicznych:

Decyzje lokalizacji zagranicznych inwestycji

bezpośrednich wyjaśnia się za pomocą

zróżnicowania poziomu rozwoju gospodarczego

poszczególnych krajów.

Makroekonomiczne koncepcje:

- Teorię względnych przesunięć

kosztów siły roboczej i kapitału:

Autorem tej teorii jest japoński ekonomista Kojima,

który opracował ją w 1973 roku i podzielił

zagraniczne inwestycje bezpośrednie na dwa typy:

1. Będące rezultatem mikroekonomicznych

kalkulacji na szczeblu przedsiębiorstw, które starają

się wykorzystać pewne przewagi typu

monopolistycznego lub oligopolistycznego.

2. Zagraniczne inwestycje bezpośrednie nastawione

na wykorzystywanie zachodzących w czasie zmian,

pozycji poszczególnych krajów, spowodowanych

kształtowaniem się w nich kosztów zastosowania

siły roboczej i kapitału.

Do najpopularniejszych teorii mikroekonomicznych
zaliczamy:

- Teorię przewagi własnościowej przedsiębiorstwa
- Teorię lokalizacji zagranicznych inwestycji
bezpośrednich:
Istotnym czynnikiem skłaniającym do
podejmowania zagranicznych inwestycji
bezpośrednich jest uzyskanie możliwości
konkurowania dzięki lokalizacji produkcji na miejscu,
bez fizycznej obecności przedsiębiorstwa na danym
rynku.
- Teoria przewagi monopolistyczne:
Przedsiębiorstwo decyduje się na bezpośrednie
inwestycje zagraniczne, gdy jest to korzystniejsze
niż eksport. Posiada narzędzia dające mu przewagę
nad konkurencją m.in. technologia, know–how w
zarządzaniu i kapitał.

Teorie mikroekonomiczne:

- Teorię transakcji wewnętrznych zwanej również teorią
internalizacji:
Teoria ta odwołuje się do tezy głoszącej, że wszystkie inwestycje
bezpośrednie oraz powstanie przedsiębiorstw multinarodowych
można sprowadzić do problemu niedoskonałości rynku i zjawiska
zastępowania rynku zewnętrznego rynkiem wewnętrznym.

- Elektryczną teorię produkcji międzynarodowej:
Warunkiem podjęcia bezpośrednich inwestycji zagranicznych
jest jednoczesne wystąpienie trzech współzależnych okoliczności
składających się na paradygmaty:
1.Posiadania przez firmę specyficznych przewag
własnościowych, którymi nie dysponują inne przedsiębiorstwa
działające na rynku zagranicznym.
2.Występowania korzystnych czynników lokalizacyjnych.
3.Istnienia większych korzyści dla firmy z internalizacji

Znaczenie inwestycji bezpośrednich w gospodarce

światowej

Międzynarodowe przepływy kapitału w formie bezpośrednich

inwestycji zagranicznych w najbardziej kompleksowy sposób

bada Konferencja Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i

Rozwoju

Począwszy od 1991 roku przygotowuje ona coroczną publikację
zatytułowaną Raport o światowych inwestycjach. W latach 1998-
2002 bezpośrednie inwestycje zagraniczne na świecie
charakteryzowały dwa odrębne trendy:
- wzrostowy o średniorocznym tempie przekraczającym 40%

- gwałtowny spadek napływu bezpośrednich inwestycji
zagranicznych w skali świata, którego ujemna dynamika wyniosła
42%

Dla 2002r. wielkość ta ukształtowała się na poziomie prawie
11,5%. Oznacza to, że na przestrzeni dwóch lat inwestycje
bezpośrednie na świecie zmniejszyły się o 620 mld USD.
Spadek międzynarodowych przepływów kapitału w latach 2001-
2002 charakteryzował się największą ujemną dynamiką wzrostu w
okresie ostatnich trzydziestu lat. Wynikał on z kombinacji trzech
podstawowych czynników:

-Makroekonomicznych (spowolnienie gospodarcze oraz spadek
aktywności gospodarczej na świecie, zwłaszcza w grupie
krajów rozwiniętych),

- Mikroekonomicznych (niewielkie zyski przedsiębiorstw),

- Instytucjonalnych (mniejsza skala procesów
prywatyzacyjnych
w grupie krajów rozwijających się, spadek zaufania do
korporacji transnarodowych.

Zupełnie innymi tendencjami charakteryzują się bezpośrednie

inwestycje zagraniczne typu greenfield. Ich spadek przypada na lata

1998-1999, natomiast dodatnia dynamika wzrostu na okres lat od

2000 do2002.

W 2002r. ten rodzaj inwestycji ukształtował się na poziomie 281 mld

USD

i w porównaniu z rokiem wcześniejszym zwiększył się o prawie 10%.

Inwestycje te przybierały głównie formę budowy zakładu

produkcyjnego od podstaw, przeważnie w rozwijających się krajach

Azji oraz Europy

Środkowo–Wschodniej.

Zmiany wywołane kryzysem w 2008-2009r. przynoszą stopniowy

spadek udziału inwestycji w sektory kapitałochłonne oraz produkcyjne

na rzecz usługowych. Takie zjawisko jest szczególnie zauważalne w

Europie.

Polska stała się po Irlandii najpoważniejszym kierunkiem na Starym

Kontynencie do lokowania inwestycji z tego sektora.

Dziękujemy za uwagę