1. Opisz trzy podstawowe typy budowy ciała i ich cechy szczególne.

Oto trzy podstawowe typy ciała i ich cechy szczególne:



Typ endomorficzny – słabe umięśnienie, krótka szyja, okrągła twarz, szerokie biodra i inklinacja do

łatwego
odkładania się tłuszczu



Typ ektomorficzny - długie kończyny, krótki tors, długie, wąskie stopy i dłonie, wąska klatka

piersiowa i barki,
nikłe odkładanie się tłuszczu, długie, chude mięśnie



Typ mezomorficzny – potężna klatka piersiowa, długi tors, wielka siła i solidne umięśnienie

2. Wymień kości i główne mięśnie kończyn dolnych.

KOŚCI KOŃCZYNY DOLNEJ

I. Obręcz kończyny dolnej



k. miedniczna



kość biodrowa



kość kulszowa



kość łonowa

II. Kończyna dolna wolna



k. udowa



rzepka



k. podudzia

strzałka
k. piszczelowa



k. stopy

k. stępu

• k.

skokowa,

• k.

piętowa,

•

k. łódkowata,

• k. s

ześcienna,

• kości

klinowate

k. śródstopia
k. palców (paliczki)

MIĘŚNIE KOŃCZYNY DOLNEJ
I. Obręcz kończyny dolnej
1. m. przednie



m. biodrowo – lędźwiowy

• m. lędźwiowy większy,
• m. lędźwiowy mniejszy
• m. biodrowy
2. m. tylne



gruszkowaty,



pośladkowy wielki,



pośladkowy średni,



pośladkowy mały,



napinacz powięzi szerokiej,



zasłaniacz wewnętrzny,



bliźniaczy górny i dolny,



czworoboczny uda,



zasłaniacz zewnętrzny

II. M. uda
1. Grupa przednia



M. krawiecki



M. czworogłowy uda

• M. prosty uda
• M. obszerny boczny,
• M. obszerny przyśrodkowy
• M. obszerny pośredni
2. Grupa przyśrodkowa (przywodziciele)



M. grzebieniowy



M. smukły



M. przywodziciel długi



M. przywodziciel krótki



M. przywodziciel wielki

3. Grupa tylna



M. półścięgnisty



M. półbłoniasty



M. dwugłowy uda

• głowa długa
• głowa krótka
III. M. podudzia (goleni)
1. Grupa przednia



M. piszczelowy przedni



M. prostownik palców długi



M. prostownik palucha długi

2. Grupa boczna



M. strzałkowy długi



M. strzałkowy krótki

3. Grupa tylna



M. powierzchowne

• M. brzuchaty łydki
• M. płaszczkowaty
• M. podeszwowy



M. głębokie

• M. zginacz palców długi
• M. zginacz palucha długi
• M. piszczelowy tylny
• M. podkolanowy
IV. M. stopy
MIĘŚNIE PODESZWY
1. m. wyniosłości przyśrodkowej



m. odwodziciel palucha



m. zginacz krótki palucha



m. przywodziciel krótki palucha

2. m. wyniosłości pośredniej



m. zginacz krótki palców



m. czworoboczny podeszwy



m. glistowate



m. międzykostne

3. m. wyniosłości bocznej
MIĘŚNIE GRZBIETU STOPY



m. prostownik palców długi



m. strzałkowy krótki



m. prostownik palucha długi



m. prostownik palucha krótki



m. prostownik palców krótki



odwodziciel palucha



odwodziciel palca małego



m. międzykostne grzbiet

3. Wymień kości i główne mięśnie kończyn górnych.

KOŚCI KOŃCZYNY GÓRNEJ

III. Obręcz kończyny górnej



Obojczyk



Łopatka

II. Kończyna górna wolna



Kości ramienia



Kości przedramienia (k. promieniowa, k. łokciowa)

III. Kości ręki



Kości nadgarstka – 8



Kości śródręcza – 5



Kości palców – 14 (Paliczki)

MIĘŚNIE KOŃCZYNY GÓRNEJ
I. Obręcz kończyny górnej



mięsień naramienny



mięsień nadgrzebieniowy



mięsień podgrzebieniowy



mięsień obły mniejszy i większy



mięsień podłopatkowy

II. Kończyna górna wolna
1. mięśnie ramienia

m. dwugłowy ramienia
m. ramienny
m. kruczo-ramienny
m. trójgłowy ramienia

2. mięśnie przedramienia

przednie

• zginacze nadgarstka (łokciowy i promieniowy)
• zginacze palców (powierzchowne i głębokie)
• m. dłoniowy długi
• zginacz długi kciuka
• m. nawrotny czworoboczny
• m. nawrotny obły

boczne i tylne

• prostowniki nadgarstka (łokciowy i promieniowy)
• prostowniki palców
• odwodziciel długi kciuka
3. mięsień ramienno-promieniowy
4. mięśnie ręki

mięśnie kłębu kciuka

• odwodziciel krótki
• zginacz krótki
• przywodziciel kciuka
• przeciwstawiacz kciuka

mięśnie kłębu palca małego

• odwodziciel palca małego
• zginacz krótki palca małego
• przeciwstawiacz p.m.
• dłoniowy krótki

mięśnie międzykostne dłoniowe
środkowe glistowate

4. Wymień mięśnie utrzymujące postawę ciała, mięśnie wdechowe i mięśnie wydechowe.

MIĘŚNIE UTRZYMUJĄCE POSTAWĘ CIAŁA



m. czworoboczny grzbietu



m. prostownik grzbietu



m. pośladkowy

• wielki
• średni
• mały



m. dwugłowy i czworogłowy uda



m. trójgłowy łydki



m. brzucha

• prosty
• skośny wewnętrzny i zewnętrzny
• poprzeczny
• czworoboczny lędźwi
MIĘŚNIE WDECHOWE



międzyżebrowe zewnętrzne



dźwigacze żeber



zębaty tylny górny



zębaty przedni



podobojczykowy



mostkowo-obojczykowo-sutkowy



piersiowy mniejszy i większy



przepona

MIĘŚNIE WYDECHOWE



międzyżebrowe wewnętrzne



prostownik grzbietu



poprzeczny klatki piersiowej



zębaty tylny dolny



mięśnie brzucha (prosty, skośny wew. i zew., poprzeczny i czworoboczny lędźwi)

5. Opisz budowę kręgosłupa i wymień główne mięśnie grzbietu.

BUDOWA KRĘGOSŁUPA

Kręgosłup składa się z 33 – 34 kręgów ułożonych
jeden na
drugim. Wyróżnia się:
- 7 kręgów szyjnych, ,
- 12 kręgów piersiowych,
- 5 kręgów lędźwiowych,
- 5 kręgów krzyżowych, zrośniętych w kość krzyżową,
- 4-5 kręgów guzicznych, zrośniętych w kość
guziczną.
W każdym kręgu wyróżnia się:

- trzon kręgu,
- łuk kręgu,
- 7 wyrostków: od tyłu nieparzysty wyrostek kolczysty, ku górze i ku dołowi parzyste wyrostki
stawowe górne i dolne oraz
na boki parzyste wyrostki poprzeczne. Trzon i łuk kręgu ograniczają otwór kręgowy.
MIĘŚNIE GRZBIETU
I. Powierzchowne mięśnie grzbietu
4. Kolcowo-ramienne



czworoboczny



najszerszy grzbietu



równoległoboczny



dźwigacz łopatki

5. Kolcowo-żebrowe



zębaty tylny górny



zębaty tylny dolny

II. Głębokie mięśnie grzbietu
6. Pasmo przyśrodkowe



- mięsień półkolcowy grzbietu i karku



- mięsień półkolcowy głowy



- mięsień wielodzielny



- mm. skręcające kręgosłupa



- mięsień kolcowy grzbietu



- mięsień kolcowy karku



- mięsień kolcowy głowy



- mm. międzykolcowe

7. Pasmo boczne



- mięsień płatowaty głowy



- mięsień krzyżowo-grzbietowy



- mięsień biodrowo-żebrowy



- mięsień biodrowo-żebrowy lędźwi



- mięsień biodrowo-żebrowy grzbietu



- mięsień biodrowo-żebrowy szyi



- mięsień najdłuższy



- mięsień najdłuższy lędźwi



- mięsień najdłuższy grzbietu



- mięsień najdłuższy szyi



- mięsień najdłuższy głowy



- mm. międzypoprzeczne

III. Mięśnie podpotyliczne



Prosty tylny większy głowy



prosty tylny większy głowy



prosty boczny głowy



skośny górny głowy



skośny dolny głowy

MIĘSIEŃ PROSTOWNIK GRZBIETU - najważniejszy mięsień w części grzbietowej
MIĘŚNIE POMOCNICZE



M. czworoboczny



M. dźwigacz łopatki



M. czworoboczny lędźwi

Mięśnie położone na stronie brzusznej kręgosłupa:



M. prosty głowy przedni



M. długi głowy



M. szyi



M. mostkowo-obojczykowo-sutkowy – jest najsilniejszym mięśniem szyi.



M. pochyłe – stanowią grupę boczną mięśni głębokich szyi.

6. Opisz budowę kręgosłupa i wymień główne mięśnie klatki piersiowej i brzucha.

MIĘŚNIE KLATKI PIERSIOWEJ



M. piersiowy większy



M. piersiowy mniejszy



M. zębaty przedni



M. międzyżebrowy wewnętrzny i zewnętrzny

MIĘŚNIE BRZUCHA



M. skośny zewnętrzny



M. skośny wewnętrzny brzucha



M. prosty brzucha



M. lędźwiowy większy



M. czworoboczny lędźwi

7. Co to jest wysiłek fizyczny?

Wysiłek fizyczny - praca mięśni szkieletowych wraz z całym zespołem towarzyszących jej zmian
czynnościowych w organizmie. Każda

aktywność ruchowa podejmowana przez człowieka.

8. Jaka jest klasyfikacja wysiłków fizycznych?

Wysiłki fizyczne możemy podzielić ze względu na:

1. czas trwania:

krótkotrwały - trwa max. do kilku min.
średniej długości - od kilku min. do 30-60 min.
długotrwały - trwa powyżej 30-60 min.

2. obciążenie :

tętno do 75 ud/min bardzo niska intensywność wysiłku
tętno od 75 - lOOud/min niska intensywność wysiłu
tętno od 100 -125 ud/min. umiarkowana intensywność
tętno od 125 -150 ud/min. wysoka intensywność
tętno od 150 -175 ud/min. bardzo wysoka intensywność
tętno od 175 i więcej skrajnie wysoka intensywność

Maxymalna częstość skurczów serca u człowieka : HR max. = 220 - wiek(w latach)
3. wielkośc zaangażowanych grup mięsniowych:

lokalny - obejmuje do 30% aktywnej masy mięśniowej np.kończyn górnych
ogólny, globalny - obejmuje powyżej 30% aktywnej masy mięśniowej np.kończyny
dolne

4. na rodzaj skurczu mięśnia :

statyczne - dominują skurcze izometryczne (długość mięśnia pozostaje bez zmian a
zmienia się napięcia np.zwis na drążku,

trzymanie ciężaru nad głową trzymanie w autobusie zakupów :

dynamiczne - przeważajątu skurcze izotoniczne (napięcie bez zmian, zmienia się długość
np.bieganie ,skakanie,pływanie)
auksotoniczne- ze zmiana napięcia i długości mięśnia

5. przemiany tlenu :

tlenowe - energia pochodzi z glikolizy tlenowej np.dyscypliny wytrzymałościowe o
długim czasie trwania.
beztlenowe - energia pochodzi z glikolizy (reakcji )beztlenowych np.dyscypliny
szybkościowe i siłowe.
mieszane - energia pochodzi z obu źródeł tlenowych i beztlenowych np.biegi na
dystansach od 600- 2000 m.

9. Jakie są zadania, rola i wpływ rozgrzewki na organizm?

Rozgrzewka- jeden z elementów przyspieszających wdrażanie organizmu do pracy fizycznej, może
doprowadzić do lepszego

wykorzystania możliwości fizjologicznych i psychologicznych sportowca i zmniejszyć lub
wyeliminować możliwość kontuzji.
WPŁYW ROZGRZEWKI NA:
1. Układ krążenia i układ oddechowy



wzrost HR, SV, VE,



zwiększenie wrażliwości mięśniówki ścian naczyń krwionośnych na regulacyjne wpływy

neurohormonalne,



zwiększenie poboru 02 i produkcji C02,



wzrost masy erytrocytów,



zwiększenie napływu krwi do pracujących mięśni



obniżenie wrażliwości mechanoreceptorów płuc na warunki hiperwentylacji

2. Układ nerwowy i psychikę



wzrasta sprawność koordynacyjna skurczu,



zwiększa się wrażliwość receptorów skórnych i mięśniowych,



wzrost szybkości przewodzenia nerwów obwodowych,



rośnie wola walki

3. Układ ruchu



wzrost poziomu przemian energetycznych we włóknach mięśniowych,



większe wykorzystanie glukozy i kwasów tłuszczowych,



wzrasta intensywność przepływu krwi,



większa dostawa tlenu i substancji energetycznych,



zwiększona produkcja energii cieplnej,



większa pobudliwość receptorów mięśniowych



spadek wrażliwości mięśni na przeciążenia aktywnością fizyczną



przygotowanie ścięgien, więzadeł i torebek stawowych do obciążenia

10. Wymień pozycje specyficzne dla gimnastyki korekcyjnej.



Pozycje niskie – cechuje je niskie ułożenie środka ciężkości w stosunku do podłoża (siady, leżenia,

podpory,

klęki, itp.).



Pozycje izolowane – ograniczenie rozprzestrzeniania się ruchu do jakiegoś określonego odcinka, czy

segmentu (np. ustalenie obręczy barkowej przy ćwiczeniach rozciągających mięśnie piersiowe
wielkie).



Pozycje odciążające kręgosłup do ucisku osiowego – to te, w których kręgosłup ustawiony jest

równolegle do podłoża lub pod pewnym kątem. Należą do nich: leżenia przodem, bokiem, tyłem,
podpory
przodem, tyłem i bokiem, pozycje Klappa, zwisy

11. Co to jest: lordoza, kifoza, plecy płaskie, skolioza, szpotawość kolan, koślawość

kolan, płaskostopie?

SKOLIOZA – jest to boczne skrzywienie kręgosłupa o ponad 10 stopni, w konsekwencji

powodujące rotację kręgów względem osi długiej kręgosłupa. Do deformacji dochodzi w
trzech płaszczyznach: czołowej (wygięcie w bok), strzałkowej (pogłębienie krzywizn
kręgosłupa) i poprzecznej (rotacja kręgów)..

KIFOZA – jest to łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę grzbietową. U człowieka fizjologiczna
kifoza występuje w
odcinku piersiowym i krzyżowym kręgosłupa.

LORDOZA – łukowate wygięcie kręgosłupa w stronę brzuszną. U człowieka fizjologiczna lordoza
występuje w odcinku
szyjnym i lędźwiowym kręgosłupa.

PLECY PŁASKIE – spłaszczenie krzywizn fizjologicznych kręgosłupa. Jest zjawiskiem bardzo
niekorzystnym: zmniejsza się
funkcja amortyzacyjna kręgosłupa, poszczególne elementy podlegają wpływom
przeciążeniowym i szybszemu zużyciu. Plecy płaskie prowadzą często do zmian
zwyrodnieniowych.

SZPOTOWATOŚĆ KOLAN – to wada kolan, gdzie podudzie w stosunku do kolan tworzy
kąt ostry,

KOŚLAWOŚĆ KOLAN – to wada polegająca na ustawieniu pod kątem rozwartym podudzi
względem kolan.

PŁASKOSTOPIE – Jest to niewydolność układu więzadłowo- mięśniowego powstająca pod wpływem
przeciążeń stopy.

12. Wymień i opisz metody prowadzenia zajęć ruchowych.

METODY PROWADZENIA ZAJĘĆ RUCHOWYCH

I. METODY REPRODUKTYWNE (odtwórcze).
Metoda naśladowcza – ścisła.
Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej w wyniku nakazów i poleceń.
Nauczyciel/trener ściśle
określa zadanie – ćwiczenie, a uczestnicy ściśle je odtwarzają (naśladują pokazany ruch).
Metoda zadaniowa – ścisła
Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej – ścisłej, tzn. w takiej, w której
uczestnicy odczuwają
wewnętrzną potrzebę osiągnięcia ściśle określonego celu.
Metoda programowanego uczenia się.
Metoda jest podobna do zadaniowej – ścisłej. Różnica polega na tym, że program osiągnięcia celu
nauczyciel/trener podaje nie „na żywo”, lecz w postaci broszury lub tablic informacyjnych, a uczestnik
samodzielnie odtwarza zadanie ruchowe.

II. METODY PROAKTYWNE (usamodzielniające).
Metoda zabawowa naśladowcza
Nauczyciel/trener stwarza sytuację zadaniową polegającą na wywołaniu u uczestników potrzeby
naśladowania
określonego przedmiotu, czy zjawiska, którego istotą jest określony ruch. Zadaniem uczestników jest
naśladowanie
owego przedmiotu czy zjawiska według własnego wyobrażenia i inwencji.

Metoda zabawowa klasyczna
Uczestnicy stawiani są w sytuacji zadaniowej poprzez podanie przez nauczyciela/trenera fabuły
zabawy lub przepisów
gry i odpowiednie czynności organizacyjne (celem przygotowania terenu zabaw i gier oraz
przyborów). W tej sytuacji
zachowanie się uczestników jest swobodne i samodzielne. Jedynymi ograniczeniami są fabuła i
przepisy.
Metoda bezpośredniej celowości ruchu
Nauczyciel/trener stwarza sytuację zadaniową polecając uczestnikom wykonanie prostego zadania w
odpowiednio
dobranej pozycji wyjściowej. Celem bezpośrednim dla uczestników jest wykonanie zadania.
Właściwy cel znany jest
tylko nauczycielowi/trenerowi.
Metoda programowanego usprawniania się
Ćwiczący czuje się w sytuacji zadaniowej, ponieważ odczuwa potrzebę usprawniania się, w wyniku
której podejmuje
określony program działania (np. na „ścieżce zdrowia”). Rolę regulatora czynności usprawniających
sprawuje
środowisko (teren, przyrządy itp.). Wykonania konkretnych zadań wymaga pewnej inwencji od
uczestników.

III. METODY KREATYWNE (twórcze).
Metoda ruchowej ekspresji twórczej
Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji zadaniowej, którą uczestnicy powinni samodzielnie,
twórczo
rozwiązać, przy czym każde rozwiązanie zademonstrowane przez uczestnika uważa się za poprawne.
Zadania polegają
na inscenizacji poszczególnych tematów ruchem i mimiką.
Metoda problemowa
Nauczyciel/trener stawia uczestników w sytuacji problemowej tzn. takiej z którą uczestnicy spotykają
się po raz
pierwszy i nie znają sposobu jej rozwiązania. Uczestnicy samodzielnie analizują sytuację, tworzą
rozwiązanie problemu i
weryfikują jego poprawność w praktycznym działaniu.

13. Co to jest kultura fizyczna i z czego się składa?

Kultura fizyczna

„Kultura fizyczna obejmuje te wszystkie wartości, które wiążą się z fizyczną postacią i fizycznym
funkcjonowaniem
człowieka, zarówno w jego subiektywnym odczuciu, jak i w obrazie społecznie obiektywnym.
Wartości te odnoszą się do
zdrowia, budowy i postawy ciała, odporności, sprawności wydolności, urody.”
Na kulturę fizyczną składają się:

•

Wychowanie fizyczne

•

Rehabilitacja

•

Turystyka i rekreacja

•

Sport

14. Opisz metody nauczania ćwiczeń ruchowych.

W metodyce wf wyróżnia się 4 rodzaje metod nauczania:

1. metoda syntetyczna (całości) – polega na nauczaniu określonej zabawy, gry, ćwiczenia ruchowego
w całości, od
początku w pełnej formie. W przypadku zabaw i gier ruchowych powinna ona być podstawową
metodą nauczania.

2. metoda analityczna (części) – polega na nauczaniu poszczególnych elementów zabawy, gry,
ćwiczenia ruchowego.
Nauczanie rozpoczyna się od elementów prostych, łatwych. Po opanowaniu przez ćwiczących
wyizolowanych
elementów ruchu, należy przejść do bardziej złożonych, by w efekcie końcowym U opanował daną
zabawę, grę,
ćwiczenie w całości.

3. metoda syntetyczno – analityczna (mieszana) – polega w pierwszej fazie na nauczaniu częściami, a
następnie w
pełnej formie. Może ona polegać także na podziale U na grupy. U mniej sprawni uczą się zabawy, gry,
ćwiczenia za
pomocą metody analitycznej, by przejść do pełnej formy ćwiczenia. Natomiast U sprawniejsi mogą
uczyć się od
początku w pełnej formie zabawy, gry, ćwiczenia.

4. metoda kompleksowa – polega na nauczaniu wyodrębnionych przez N kompleksów ruchowych
danej zabawy, gry
lub ćwiczenia ruchowego i jest połączeniem poprzednich metod, stosowanym często w celu
korygowania błędów w
wykonywanym ruchu.

15. Opisz podstawowe toki lekcyjne.

Część I – wstępna

- trwa około 3 – 8 minut,
- zawiera czynności organizacyjno – porządkowe tj. zbiórka, raport, powitanie, podanie zadań lekcji,
pokaz zadania
głównego lekcji,
- część ta ma przede wszystkim wprowadzić U w atmosferę lekcji, przygotować i nastawić U do
aktywnego
uczestnictwa w lekcji, wywołać fizjologiczne i emocjonalne ożywienie organizmu U przez zabawy i
gry ruchowe.
Część II A – główna (ćwiczenia kształtujące)
- następuje wszechstronne przygotowanie U do zadań lekcji realizowanych w części głównej,
- trwa około 10 – 15 minut,
Część II B - główna
- realizacja zadań dydaktycznych lekcji (nauczanie i doskonalenie ćwiczeń),
- czas trwania 25 – 35 minut,
- w części głównej kształtowane są umiejętności i doskonalona jest sprawność motoryczna, wyrabiana
jest płynność i
obszerność,
- nie może w niej zabraknąć zadań ukierunkowanych na samoocenę, samokontrolę, samosterowanie
rozwojem
fizycznym.
Część III - końcowa
- trwa około 3 –5 minut,
- następuje uspokojenie organizmu dzieci, korekta postawy ciała omówienie i posumowanie zajęć
lekcji, pokaz

zadania głównego lekcji wykonany przez U, czynności organizacyjno – porządkowe (zbiórka,
pożegnanie).

16. Opisz na czym polega: indywidualizacja, intensyfikacja i intelektualizacja zajęć

ruchowych.

INTELEKTUALIZACJA W ZAJĘCIACH WF

Przekazywanie konkretnych wiadomości, wiedzy uczniom. Dostosowywanie do wiedzy odbiorcy
(poziomu
intelektualnego). Będzie to również dobór środków innych niż ruch (DVD, video, biologia, gazeta,
itp.)
Intelektualizacja związana jest z tym, co N mówi do U i okolicznościami przekazywania tych treści.
Najczęściej wiąże się
tematycznie z:
- wiedzą o sobie samym,
- relacją człowiek – otoczenie,
- wiedzą o sporcie,
- wiedzą o możliwościach wykorzystania swoich umiejętności w ramach organizacji czasu wolnego
lub innych
utylitarnych czynności życia codziennego.
Umiastowska uważa, że współdziałanie wf z wychowaniem intelektualnym odbywa się przez:
- realizację świadomego i aktywnego uczestnictwa w procesie nauczania – uczenia się,
- wyposażenie U w wiadomości o celach i zadaniach wf, o wpływie ćwiczeń ruchowych na organizm,
o treściach
związanych z realizacją poszczególnych działów programu nauczania,
- realizowanie czynności ruchowych.
INDYWIDUALIZACJA W LEKCJI WF
Dostosowanie zadań ruchowych do możliwości U (sprawność U, wiek, płeć, etap edukacji,
zainteresowania, warunki
psychofizyczne).
Indywidualizacja procesu dydaktycznego w wf jest zadaniem trudnym. Reakcje dzieci są
zróżnicowane pod względem
rozwoju umysłowego i fizycznego. Różnice te są uzależnione od czynników genetycznych, ale
również zależą od postaw,
stosunków społecznych i środowiska, w którym dziecko wyrasta.
W procesie lekcyjnym indywidualizacja dotyczy przede wszystkim:
- tempa opanowania umiejętności ruchowych,
- doboru treści, zadań, metod i form prowadzenia lekcji,
- rozwoju sprawności – progresji,
- intensywności poczynań związanych z tempem lekcji.
Zadaniem N jest dotarcie do każdego U tak, aby umotywować go do zadań czekających w lekcji. W
większości przypadków
indywidualizacja związana jest z interakcjami N-U, ale może też dotyczyć konkretnych zadań
ruchowych, w których U
samodzielnie określają poziom rozpoczęcia ćwiczenia, czy wręcz sami wyznaczają sobie zadania na
miarę swoich możliwości.
INTENSYFIKACJA LEKCJI WF
O zmianach zachodzących w organizmie U decyduje nie tylko rodzaj ćwiczeń, ale także możliwości
adaptacyjne do
wysiłków czy nastawienie psychiczne do zadań, budowa ciała albo stopień wytrenowania.
Intensyfikacja związana jest z czynnikami motywującymi, takimi jak:
- potrzeby osiągnięć zadań postawionych sobie,
- potrzeby efektu i odczuwania satysfakcji,
- potrzeby stymulacji w dążeniu do samorealizacji.

Zwiększenie intensywności lekcji możliwe jest głównie przez:
- skrócenie czasu objaśniania na rzecz pokazu,
- skrócenie przerw między ćwiczeniami,
- dobór metod i form maksymalnie angażujących U,
- dobrą organizację pracy,
- interesujący dobór ćwiczeń i zadań do lekcji,
- właściwą motywację uczniów.

17. Wymień znane Ci środki odnowy biologicznej i opisz 3 wybrane.

I. Zabiegi termoterapii

1.

Ciepło lecznicze



całościowe – ogólne

sauna: sucha i parowe
gorące kąpiele (temp. wody 38-42 stopnie)



częściowe – miejscowe

promieniowanie IR
okłady żelowe
okłady borowinowe
termofory
poduszki elektryczne
gorący piasek

2.

krioterapia



miejscowa

okłady woreczkiem żelowym
masaż mięśni i ścięgien kostką lodu
częściowa kąpiel w wodzie z lodem
okłady z borowiny (ok. 3 stopnie)
spreye oziębiające
para z ciekłego azotu lub dwutlenku węgla



całego ciała – KRIOKOMORA, KRIOSAUNA

II. masaż

1.

suchy



klasyczny



segmentalny



drenaż limfatyczny



masaż z użyciem przyżądów

2.

hydroterapia

III. trening wibracyjny
IV. kąpiele w wodach leczniczych

HYDROTERAPIA

Jest to wykorzystanie wody gospodarczej i wpływu ciśnienia hydrostatycznego na organizm
Oprócz kąpieli gorących, ciepłych czy zimnych wyróżnia się też różnego rodzaju masaże wodne:

1.

natrysk biczowy

•

temp. wody : 21-27 stopni C, czasami temperatura ulega zmianie w trakcie zabiegu

•

strumień wody jest skupiony za pomocą nasadki na wężu[ ciśnienie wody 1.5 do 3 atmosfer]

•

za pomocą tego zabiegu pobudza się ukrwienie mięśni i stawów, dzięki czemu są one lepiej

odżywione i
dotlenione

2.

natrysk szkocki

•

temp. wody zmienna[ najpierw 30-60 s woda ma temp. 38-42 stopnie, następnie przez kilka sekund

woda zmienia
temp. na 10-15 stopni C]

•

bardzo duże znaczenie ma również ciśnienie wody. która płynie z węża oraz kolejność polewania

3.

masaż podwodny

•

zabieg polega na zanurzeniu całego ciała w wodzie w specjalnej wannie, do której podłączony jest

wąż

•

z węża płynie pod ciśnieniem woda[l,5 do 4 atm.], mająca kształt bicza , którym terapeuta wykonuje

pod wodą
koliste ruchy masujące na ciele osoby zanurzonej

•

zabieg ten bardzo intensywnie pobudza układ krążeniowy i limfatyczny i rozluźnia mięśnie

•

oprócz masażu dodatkowym bodźcem jest temp wody [35-38 wody w wannie i di 50 stopni wody

płynącej z
węża]

18. Opisz wpływ sauny na organizm, wskazania i przeciwwskazania do korzystania z sauny.

Wskazania do korzystania z sauny:

• choroby dróg oddechowych
• częste choroby bakteryjne i wirusowe
• zaburzenia odporności organizmu
• otyłość
• trening układu krążeniowo-oddechowego
• zmęczenie mięśni(usuwanie toksyn)
Przeciwwskazania do korzystania z sauny
• ostre stany chorobowe
• ciężkie niewydolności krążenia
• nowotwory
• wyniszczenie organizmu (np. po leczeniu farmakologicznym)
• stany po Świerzych urazach
Wpływ sauny na organizm
• silne rozszerzenie naczyń krwionośnych całego organizmu
• intensywne pocenie się, które wywołuje odwodnienie oraz utratę jonów sodu i potasu
• przyspieszenie akcji serca
• może wystąpić nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego krwi
• zmniejszenie przepływu krwi przez mięśnie
• wzrost temp. ciała nawet o 2 stopnie Celsjusza
• pojawia się uczucie niepokoju przechodzące w osłabienie
• wydzielanie hormonów t.j: adrenalina, endorfiny i prolaktyna

19. Wymień i opisz metody schładzania tkanek w ramach krioterapii.

RODZAJE ZABIEGÓW

1. Miejscowe



Zastosowanie zimnej wody z kranu o temp. 15-20

0

C



Okłady z borowiny ok. 3

0

C w czasie ok. 10 min.



Okłady z woreczków z lodem ok. 0

0

C w czasie ok. 20-30 min.



Okłady z zamrożonych woreczków z żelem silikonowym, tzw. cold packs o tem. -5

0

Cdo -15

0

C,czas

okładu
do 30 min.



Masaż lodem, ok. 2-3 min.



Sprey oziębiający, jednorazowo 5 sek.



Nadmuch gazem ochładzającym (zimne powietrze -30do-40

0

C; rozprężony azot -110 do -180

0

C;

rozprężony dwutlenek węgla ok. - 70

0

C)

2. Ogólne



Kriosauna - pomieszczenie jednoosobowe do schładzania całości ciała lub do ramion, temp.-1000-

1600 C,
czas do 3 min.



Kriokomora – urządzenie składające się najczęściej z 2 pomieszczeń: przedsionka temp.ok.-500C

oraz z
komory właściwej temp. ok.-1600C, przeznaczona na kilka osób, czas zabiegu do 3 min.
KRIOTERAPIA – jest nieinwazyjnym zastosowaniem krańcowo niskich temperatur schłodzonego
powietrza.
Kriokomora – zabieg wykonywany jest w specjalnej komorze, w której temp. pomieszczenia wynosi
od -176 stopni C.
Komory mogą być oziębiane za pomocą ciekłego azotu bądź zimnego powietrza. Najczęściej stosuje
się temp. około -
70 do -110 stopni. Czas zabiegu nie dłuższy jak 3 min. Osoba wchodzi do komory ubrana w strój
kąpielowy,
rękawiczki, skarpetki, nauszniki i drewniane klapki. Podczas zabiegu należy spokojnie powoli
oddychać przez maskę.
Adaptacja organizmu następuje w przedsionku komory, po tym osoba wchodzi do komory właściwej.
Po wyjściu z
komory należy wykonać kilka ćwiczeń rozgrzewających.
Kriosauna – pomieszczenie jednoosobowe do schładzania całości ciała lub do ramion, temp. -100 do -
160 stopni, czas
3 min.

20. Na czym polega i co daje trening wibracyjny?

Podczas „Wibracji Całego Ciała” wibracje mechaniczne są przenoszone na ciało dzięki platformie
wibrującej. Stymulacja

mechaniczna powoduje odruch rozciągania mięśni powodujący mimowolne skurcze włókien
mięśniowych. Oznacza to, że
mięśnie reagują na wibrację automatycznymi, naprzemiennymi skurczami i rozkurczami. Przy
częstotliwości 30 Hz i
wyższej naprężenia mięsni są bardzo intensywne i skuteczne. Przy niższych częstotliwościach
uzyskuje się optymalny efekt
relaksacyjny.
Podczas konwencjonalnych ćwiczeń pracuje jedynie 40% włókien mięśniowych. Podczas „Wibracji
Całego Ciała” pracuje
aż do 100%. Dodatkowo wibracja ma pozytywny wpływ także na ścięgna, kości, system nerwowy
oraz równowagę
hormonalną.
Najważniejsze korzyści płynące z „Wibracji Całego Ciała” w porównaniu do klasycznych ćwiczeń:



Ćwiczenie jest efektywne i nie tak czasochłonne!



Urządzenie nie zajmuje dużo miejsca.



Jest łatwe w użyciu.



Sesje ćwiczeń zajmują mało czasu (średnio 10 – 15 minut na sesję).



Widoczne efekty w krótkim czasie!



Może być stosowana u osób, które nie mogą stosować silnych obciążeń.



Przeznaczona zarówno dla osób młodych, starszych i dzieci.



Szerokie zastosowanie.



Duża gama ćwiczeń, angażująca niemal wszystkie grupy mięśniowe.

Najważniejsze efekty:
1. Modelowanie sylwetki
2. Aktywacja krążenia krwi
3. Zwiększenie siły mięśni

4. Zwiększenie elastyczności mięśni
5. Zwiększenie relaksacji mięśni
6. Zwiększona koordynacja / stabilność
7. Zmieszenie cellulitisu
8. Zapobieganie osteoporozie
9. Spalanie tłuszczu

21. Co to jest wskaźnik BMI i o czym świadczy?

Warunkiem utrzymania stałej masy ciała jest tzw. zerowy bilans energetyczny.

Body Mass Index BMI – wskaźnik Queteleta określa
•Wykorzystywany jest jako praktyczne kryterium względnej oceny stopnia nadwagi i otyłości (nie
uwzględnia rozkładu
tkanki tłuszczowej oraz składu procentowego tkanki tłuszczowej i mięśniowej).
•Prawidłowy zakres BMI 18,5-25
•BMI=masa ciała [kg]/ (wysokość ciała [m])2

22. . Scharakteryzuj podstawowe składniki pokarmowe oraz ich zapotrzebowanie w sporcie.

1.

Cukry – węglowodany

Węglowodany są podstawowym i najbardziej wydajnym źródłem energii. Są to związki złożone z
węgla, wodoru i tlenu i
dzielimy je na cukry proste (jak glukoza i fruktoza) oraz cukry złożone.

2.

Białka

Białka są podstawowym materiałem budulcowym organizmu i powszechnie występują zarówno w
produktach pochodzenia
zwierzęcego, jak i roślinnego. Poza budową komórek, pełnią wiele innych ważnych zadań, gdyż białka
to także enzymy, bez
których niemożliwa byłaby większość przemian chemicznych.
Istnieją duże rozbieżności poglądów na temat zapotrzebowania sportowców na białko. Przyjmuje się,
że jest to od 1,2 do
3,0g na kg masy ciała.

3.

Tłuszcze – lipidy

Tłuszcze, zwane trójglicerydami to związki glicerolu i rozmaitych kwasów tłuszczowych. Te ostatnie
dzielimy na nasycone
(spotykane głównie w tłuszczach zwierzęcych) i nienasycone – obficie występujące w roślinach, ale
także np. w mięsie ryb.
Tłuszcze są ważnym źródłem energii, a ponadto materiałem zapasowym odkładanym w tkance
tłuszczowej –
umiejscowionej pod skórą i wokół narządów wewnętrznych jamy brzusznej.
Tkanka tłuszczowa u zdrowego dorosłego człowieka stanowi od 10 do 18% wagi ciała i oprócz
pełnienia funkcji
zapasowych, chroni organizm przed utratą ciepła. Należy pamiętać, że cukry także mogą zostać
przetworzone w tłuszcze i
odłożone w tkance tłuszczowej. Oznacza to, że dieta z nadwyżką węglowodanów – podobnie jak i
jedzenie nadmiernej
ilości tłuszczu – również może przyczyniać się do nadwagi.

4.

Witaminy

Witaminy są związkami organicznymi o bardzo różnorodnej budowie chemicznej. Warunkują
prawidłowy przebieg
procesów życiowych. Brak witamin prowadzi do schorzenia, zwanego awitaminozą

5.

Błonnik

Ważnym składnikiem pożywienia są także substancje, które nie ulegają trawieniu, określane jako
włókno pokarmowe lub
błonnik. Są to pozostałości komórek roślinnych składające się przede wszystkim z celulozy, choć
także z pektyn, ligniny i
innych nieprzyswajalnych związków.
Wpływają na odpowiednie wydzielanie śliny, właściwe stężenie kwasu solnego w żołądku, a także
pobudzają ruchliwość jelit
i tworzą korzystne podłoże dla rozwoju flory bakteryjnej.
W żywieniu przeciętnego człowieka podstawowe zasady żywienia to: białko 15%, tłuszcze 25-30%,
cukrowce 50-60%.
Zapotrzebowanie na składniki pokarmowe zależy nie tylko od rodzaju dyscypliny sportowej, ale
również od okresu
treningowego i indywidualnych uwarunkowań w danym okresie przygotowawczym.
B : T : W=1g : 1g : 4,5g /kg beztłuszczowej masy ciała
ŻYWIENIE- PODSUMOWANIE

Na tydzień przed zawodami: Przyjmuj 60-70% węglowodanów lub 7-8g/kg mc, produkty
o niskim IG
Jeden dzień przed zawodami: Posiłki wysokowęglowodanowe o niskim IG; dużo
płynów, mało tłuszczy
2-4 godziny przed zawodami: niskie IG, wysokowęglowodanowe, niskotłuszczowe i
niskobiałkowe; 400 – 600 ml
płynów;
1 godzina przed zawodami: 1g węglowodanów na 1kg mc;
15-30 min. przed zawodami: wypij 125-150ml płynu;
Podczas zawodów trwających po nad 60min.: 30 do 60g węglowodanów na godzinę; IG
wysoki lub umiarkowany
(bez fruktozy); 150 do 300 ml płynu co 15-20 minut;
Po zawodach: Przyjmuj 1g/kg mc węglowodanów w ciągu 2 godzin po wysiłku; IG
wysoki; 500ml płynu
bezpośrednio po starcie lub meczu i później kontynuuj regularnie;

23. Wymień cele i zadania diety.

Dieta w sporcie powinna dostarczać odpowiedniej ilości energii, składników odżywczych, witamin i
minerałów.

Odpowiednie zbilansowanie diety w danych okresach przygotowawczych bezpośrednio wpływa na
ogólna wydolność
organizmu, oraz przyspiesz jego regeneracje po wysiłku.
CELE DIETY
• wyrównanie ubytków energetycznych i strat substancji odżywczych
• normalizacja masy ciała do BMI=18,4-24,9
• przywrócenie prawidłowych procesów metabolicznych
• detoksykacja organizmu ze szkodliwej mikroflory i pierwiastków metali ciężkich
• oczyszczenie jelita grubego ze złogów kałowych przez zwiększenie spożycia błonnika.
• zahamowanie przewlekłych procesów oksydacyjnych i zmniejszenie stężenia wolnych rodników
poprzez zwiększone
spożycie witamin i składników mineralnych antyoksydacyjnych

24. Jakie są najważniejsze obowiązki osoby prowadzącej działalność w dziedzinie rekreacji

ruchowej (właściciela

fitness klubu)?

§ 2. 1. Prowadzący działalność w dziedzinie rekreacji ruchowej, o której mowa w § 1, zwany dalej
"prowadzącym
działalność", jest obowiązany do:
1) opracowania regulaminu zajęć oraz zapoznania z nim uczestników tych zajęć,
2) wyznaczenia osoby odpowiedzialnej za przebieg zajęć, posiadającej kwalifikacje zawodowe, o
których
mowa w art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, zwanej dalej "ustawą",
3) ubezpieczenia uczestników zajęć od następstw nieszczęśliwych wypadków na zasadach ogólnych,
4) zapewnienia uczestnikom rekreacji ruchowej warunków bezpieczeństwa oraz warunków
sanitarnohigienicznych
określonych w odrębnych przepisach,
5) zapewnienia uczestnikom rekreacji ruchowej bazy rekreacyjno-sportowej odpowiedniej dla formy
prowadzonych zajęć,
6) dopuszczenia do uczestnictwa w zajęciach wyłącznie osób posiadających zaświadczenie lekarskie o
braku
przeciwwskazań do udziału w tych zajęciach lub które złożą podpisane własnoręcznie, a w przypadku
osób niepełnoletnich
przez przedstawiciela ustawowego, oświadczenie o zdolności do udziału w zajęciach rekreacyjnych.
2. Prowadzący działalność dostarcza uczestnikom zajęć rekreacyjnych, przed ich rozpoczęciem,
regulamin uczestnictwa w
tych zajęciach oraz program określający w szczególności:
1) imię i nazwisko lub nazwę oraz adres lub siedzibę prowadzącego działalność w dziedzinie rekreacji
ruchowej,
2) imię, nazwisko i kwalifikacje zawodowe osoby prowadzącej zajęcia,
3) termin lub terminy zajęć,
4) miejsce realizacji zajęć,
5) udostępniane urządzenia i sprzęt rekreacyjno-sportowy,
6) wyposażenie uczestników w sprzęt zabezpieczający i ochronny lub ratunkowy,
7) warunki zakwaterowania i wyżywienia,
8) cenę zajęć oraz zakres usług objętych tą ceną,
9) zasady kwalifikowania osób do udziału w zajęciach,
10) maksymalną ilość osób uczestniczących w zajęciach,
11) ilość uczestników przypadających na jednego prowadzącego zajęcia,
12) reguły zachowania się uczestników w czasie realizacji zajęć.

25. Wymień i opisz etapy udzielania pierwszej pomocy.

ETAPY UDZIELANIA PIERWSZEJ POMOCY

6.

Ocena sytuacji i zabezpieczenie miejsca wypadku

Najpierw i przede wszystkim pomyśl o swoim bezpieczeństwie, a potem o bezpieczeństwie
poszkodowanego i obecnych
osób postronnych, tak, aby nie było więcej rannych.

7.

Ocena bezpieczeństwa swojego i poszkodowanego

Udzielanie pomocy może być niebezpieczne dla ratownika
Podczas udzielania pierwszej pomocy może dojść do zarażenia wieloma chorobami np. wirusowe
zapalenie wątroby, wirus
HIV - dlatego podczas wykonywania wszelkich czynności przy poszkodowanym ratownik powinien
mieć założone
lateksowe lub foliowe rękawiczki jednorazowego użytku.

8.

Ocena stanu poszkodowanego i sprawdzanie czynności życiowych

Sprawdzić stan osoby poszkodowanej: przytomność i oddech

9.

Wezwanie pomocy

•

Gdzie i kiedy się to stało

•

Co się wydarzyło

•

Ile jest ofiar wypadku

•

Jakie są widoczne uszkodzenia ciała

•

Kto i skąd wzywa pomocy

•

Pytanie: co można zrobić, aby pomóc choremu

10.

Rozpocznij RKO

26. Opisz postępowanie przy zwichnięciach, skręceniach i złamaniach kończyn.

ZŁAMANIA

Złamanie jest przerwaniem ciągłości tkanki kostnej.
Złamania dzielimy na:
• zamknięte - gdy skóra dookoła złamanej kości jest nienaruszona,
• otwarte - gdy jest przerwana ciągłość skóry a kość może być narażona na zanieczyszczenia
pochodzące z
powierzchni skóry i powietrza.
Złamanie należy podejrzewać jeżeli:
• wystąpi obrzęk i ból, nasilający się przy uciśnięciu lub próbie poruszenia kończyną,
• poszkodowany nie może w pełni lub częściowo wykonywać ruchów uszkodzoną kończyną,
• wystąpi nieprawidłowa ruchomość w miejscu, w którym normalnie jest nieruchoma,
• uszkodzona kończyna wyraźnie straci swój prawidłowy kształt,
• w razie gdy widoczne są odłamy kostne (w przypadku złamań otwartych).
Postępowanie
• uszkodzone miejsce odsłaniamy tylko w przypadku podejrzenia istnienia rany poprzez rozcięcie lub
rozprucie
części ubrania,
• jeśli jest to złamanie otwarte tamujemy ewentualny krwotok i zakładamy na ranę jałowy opatrunek
(bezpośrednio
na ranę kładziemy ostrożnie jałowy gazik, tak aby nie wcisnąć złamanej kości ani jej odłamków).
• unieruchamiamy przynajmniej
dwa sąsiednie stawy tzn. leżący
powyżej i poniżej złamania,
• nie nastawiamy i nie poruszamy uszkodzoną kończyną (konieczne czynności wykonujemy z
naciągiem),
ZWICHNIĘCIA
Przemieszczenie się jednej powierzchni stawowej w stosunku do drugiej.
Objawy
-zwichnięty staw uległ zniekształceniu,
-pojawia się silny ból, obrzęk, zasinienie,
-niemożność wykonywania ruchów w stawie
Pierwsza pomoc
Postępowanie jest takie samo jak przy załamaniach.
SKRĘCENIA
Jest to naciągnięcie lub naderwanie aparatu wiązadłowo - torebkowego stawu.
Skręcenie jest mniej groźną formą niż zwichnięcie ponieważ nie zostaje rozerwana torebka stawowa i
dzięki elastyczności
wiązadeł zostają przywrócone normalne stosunki anatomiczne stawu.
Objawy, pierwsza pomoc jak przy zwichnięciu

27. Co to jest: kształcenie, nauczanie, edukacja, uczenie się, wychowanie?

E d u k a c j a – to ogół oddziaływań służących formowaniu się (zmienianiu, rozwijaniu) zdolności
życiowych człowieka.

W y c h o w a n i e – to świadome i celowe działanie pedagogiczne zmierzające do osiągnięcia
względnie stałych skutków
(zmian rozwojowych)w osobowości wychowanka.
K s z t a ł c e n i e – to system działań zmierzających do tego, aby uczącej się jednostce umożliwić
poznanie świata,
przygotowanie się do zmieniania świata i ukształtowanie własnej osobowości.
U c z e n i e s i ę – jest procesem nabywania względnie trwałych zmian w szeroko rozumianym
zachowaniu (wiadomości,
umiejętności, nawyki, postawy)w toku bezpośredniego i pośredniego poznawania rzeczywistości
(doświadczenia i
ćwiczenia)
N a u c z a n i e – jest procesem kierowania uczeniem się uczniów w toku planowanej pracy
nauczyciela z uczniami.

28. Na czym polega podmiotowe traktowanie?

Podmiotowe traktowanie dzieci i młodzieży oznacza humanistyczne i partnerskie podejście do dzieci i
młodzieży w

procesie kształcenia.
Przejawem podmiotowego traktowania wychowanka są:
- AKCEPTACJA - równoznaczna z upatrywaniem w wychowanku wartości samoaktualizujących się i
ulegających ciągłemu
samodoskonaleniu,
- ROZUMIENIE EMPATYCZNE dzieci i młodzieży, polegające na aktywnym wsłuchiwaniu się w
wypowiedzi drugiego
człowieka i jednoczesnym wczuwaniem się w jego doznania, uczucia i myśli,
- AUTENTYZM nauczycieli i wychowawców, to szczerość i otwartość w kontaktach z innymi,
- POSZANOWANIE PRAWA DO WŁASNEJ PODMIOTOWOŚCI czyli niezależności / autonomii/ i
odrębności /
niepowtarzalności /.

29. Opisz 3 style kierowania zespołem wychowawczym (grupą).

Style kierowania zespołem wychowawczym

1. Demokratyczny
- nawiązywanie z wychowankami serdecznych, przyjacielskich kontaktów, bez wzbudzania uczucia
lęku,
- odwoływanie się do inicjatywy i pomysłowości wychowanków, liczenie się z ich zamierzeniami i
wspólnie podjętymi
decyzjami,
- cierpliwe udzielanie wychowankom gruntownych informacji na interesujące ich tematy,
- występowanie w roli równorzędnych partnerów w kierowanym przez siebie zespole
wychowawczym,
- pełnienie roli animatorów, inicjatorów, doradców, nie decydentów,
- dyskusja, wspólne działanie, stawianie na nagrodę, nie karę, wszechstronna pomoc, ale także
umiejętność przyznania się
do błędu
Skutki demokratycznego stylu kierowania zespołem:
- darzenie sympatią kierownika grupy i identyfikowanie się z nim,
- podejmowanie zadań na własną odpowiedzialność w przekonaniu o sensowności działania,
- wykonywanie zadań nawet pod nieobecność kierownika, bez potrzeby kontroli,

- wykazywanie się większą kreatywnością w osiąganiu celów,
- wspólne poszukiwanie sposobów przezwyciężania trudności nie usiłując obciążać winą za ich
powstanie tylko jednego z
uczestników grupy,
- wysoki stopień identyfikacji z grupą.
2. Autokratyczny
- to styl, który zobowiązuje wychowawcę do przejmowania odpowiedzialności za wszelkie
zachowania wychowanków.
- główne metody wychowawcze to kara i nagroda, nakazy i zakazy, -. wychowawca w sposób
ostateczny podejmuje wszelkie
decyzje w sprawie poczynań wychowawczych i sposobów ich realizacji.
Skutki autokratycznego stylu kierowania zespołem:
- niechętny stosunek wychowanków do wychowawcy, częsta niemożność porozumienia się,
- brak entuzjazmu do wykonywania zadań, często niedostosowanych do możliwości wychowanków,
- emocjonalna niestabilność i przejawy niechęci we wzajemnej współpracy,
- niekiedy przejawy wzmożonej agresji, lub obojętności,
- względnie zadowalające osiągnięcia szkolne.
3. Liberalny
- dawanie wychowankom możliwie szerokiego zakresu swobody,
- wywieranie minimalnego wpływu na podopiecznych ,rezygnacja z kierowania,
- rezygnacja z odpowiedzialności za zachowania wychowanków,
- doradza wtedy, gdy jest poproszony.
Skutki liberalnego stylu kierowania grupą:
- bezcelowe, chaotyczne zachowania podopiecznych,
- trudności w porozumiewaniu i stąd zachowania agresywne,
- brak, lub słabe więzi rzeczowe i osobowe,
- obecność wychowawcy – kierownika nie działa mobilizująco,
- pod nieobecności wychowawcy, funkcję kierowniczą pełni jeden z członków grupy.