Broń palna

Wczesne działa miały lufy zgrzewane z żelaznych sztabek, od połowy XIV wieku odlewano

je z

brązu

; w końcu XIV wieku wytwarzano już

armaty

o ciężarze do 15 ton.

Stosowano kule kamienne, dość szybko wyparte przez ołowiane, a potem

żelazne

.

W Polsce po raz pierwszy użyto armat przy oblężeniu Pyzdr (1383 rok).

Mniejsze z wczesnych dział zwano puszkami ręcznymi, z nich rozwinęła się w końcu XIV

wieku broń palna ręczna (petrynał, arkebuz). Około 1530 roku, we Włoszech i w

Niemczech pojawiły się pistolety z zamkiem kołowym, jako uzbrojenie kawalerii, a w

drugiej połowie XVI wieku rusznice i muszkiety (Włochy, Hiszpania).

W XVII wieku powstały we Francji strzelby skałkowe (fuzje, flinty), a w XVIII wieku

weszła w użycie broń palna odtylcowa. W 1807 roku szkocki duchowny Alexander J.

Forsyth wynalazł zamek kapiszonowy jak również w tym samym roku wynalazł spłonkę

naboju.

W roku 1835 Amerykanin Samuel Colt opatentował

rewolwer

, w 1861 roku Amerykanin

Oliver F. Winchester skonstruował pierwszy, w pełni udany, karabin powtarzalny, a w

roku 1888 Austriak Ferdinand Mannlicher karabin samopowtarzalny (zamek iglicowy

powstał w Prusach w 1866 roku).

Początki gwintowania lufy miały miejsce w XVII wieku, ale na wielką skalę zaczęto

stosować

gwintowane

karabiny i działa w Europie zachodniej od połowy XIX wieku -

gwintowanie stosuje się aby ustabilizować lot pocisku.

Pierwszy (wielolufowy) karabin maszynowy skonstruowany w 1862 roku przez

Amerykanina Richarda J. Gatlinga znalazł zastosowanie podczas wojny secesyjnej, przy

oblężeniu Charlestonu (rok 1864).

Karabin odtylcowy - Philo Remington - 1816-89 (USA),

Nowoczesny karabin maszynowy stworzył w 1884 roku Amerykanin Hiram S. Maxim.

Karabin wielostrzałowy -1860 rok - Spencer (USA),

Karabin maszynowy wielolufowy - 1902 rok - Ishikawa (Japonia).