Znaczenie prawne identyfikacji zwłok

Metody identyfikacji zwłok

Ustalenie

tożsamości

zwłok

ułatwia

prowadzenie śledztwa,

ma znaczenie dla

wskazania sprawcy zdarzenia.

Zidentyfikowanie zwłok (ofiary zabójstwa,

nieszczęśliwego

wypadku,

samobójstwa,

wypadku drogowego, zdarzenia o charakterze
masowym)

ma

niezwykłe znaczenie

dla

uregulowania

spraw

z

zakresu

prawa

cywilnego , ubezpieczeniowego.

Konsekwencje

o

charakterze

prawnym

wynikające

z

niemożności

ustalenia

tożsamości zwłok:

1. Z zakresu prawa cywilnego, np.:
- brak

możliwości

uregulowania

spraw

spadkowych i rodzinnych,

- dotychczasowe umowy i inne zobowiązania

pozostają wiążące.

Instytucja uznania za zmarłego osoby

zaginionej (art. 29 k.c.)

Instytucja uznania za zmarłej osoby, która

zaginęła w czasie podróży powietrznej lub
morskiej, w związku z katastrofą statku lub
okrętu albo w związku z innym szczególnym
zdarzeniem , również gdy brak informacji o
katastrofie ; gdy osoba zginęła w związku z
bezpośrednim niebezpieczeostwem dla życia
(art. 30 k.c. ).

2. Z zakresu prawa ubezpieczeniowego, np. brak

możliwości uzyskania odszkodowania i innej
pomocy z towarzystwa ubezpieczeniowego.

3. Z zakresu prawa karnego i procedury karnej:
- problem z ustaleniem sprawcy czynu,
- w sytuacji osoby poszukiwanej przez policję,

poszukiwania nadal będą trwały bez
możliwości zamknięcia sprawy z uwagi na jej
śmierd.

-

dalsze prowadzenie postępowao mimo

śmierci sprawcy.

Regulacje prawne obejmujące problematykę identyfikacji N.N.

zwłok definiują pojęcie zwłok i szczątków ludzkich, tryb
postępowania w przypadku ujawnienia N.N. zwłok, przepisy
dotyczące pochówku.

- Zarządzenie nr 124 Komendanta Głównego Policji
z dnia 4 czerwca 2012 r. w sprawie prowadzenia przez Policję

poszukiwania osoby zaginionej oraz postępowania w
przypadku ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub
znalezienia nieznanych zwłok oraz szczątków ludzkich .

- Ustawa o cmentarzach i chowaniu zmarłych z 1959 r. ,
Dz.U. z 2011 nr 118 poz. 687;

- Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r.

w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi,
Dz. U. z dnia 28 grudnia 2001 r.

Wybór metody identyfikacji zwłok zależy od stanu

zwłok i okoliczności ich znalezienia. Należy wybrad tę,
która jest najbardziej wiarygodna.

W ramach V Konferencji Komisji Inerpolu do Spraw

Identyfikacji Ofiar Katastrof Masowych i Klęsk
Żywiołowych (Lyon 1993 r.) opracowano kolejnośd
metod

identyfikacyjnych,

od

najbardziej

wiarygodnych:

1. porównanie profilu genetycznego DNA
2. porównanie odcisków palców
3. badanie uzębienia i innych danych

odontologicznych,

4. badania radiologiczne

5. Porównanie danych medycznych
6. Porównanie znaków szczególnych- blizny i

tatuaże

7. Porównanie danych rysopisowych
8. Identyfikacja rzeczy osobistych, w tym

odzieży, biżuterii…

9. Identyfikacja na podstawie dokumentów

ujawnionych przy zwłokach lub szczątkach

10. Rozpoznanie świadków, członków rodziny,

znajomych.

Badania DNA – porównanie profilu kodu genetycznego

zwłok z profilami DNA osób, które mogą byd krewnymi
zmarłego. Najbardziej pewny jest wynik wykluczający
tożsamośd

zwłok.

W

przypadku

zbieżności

porównywanych profili DNA, stosowane są obliczenia
statystyczne, które pozwalają na oszacowanie, jak często
dany

profil

może

pojawid

się

u

przypadkowej,

niespokrwenionej osoby w populacji, ale także na
oszacowanie wartości dowodu z DNA-

oblicza się

wartośd

ilorazu

wiarygodności

LR-

stosunek

prawdopodobieostw dla dwóch hipotez:

1. Materiał dowodowy pochodzi od tej samej osoby , od

której pobrano materiał porównawczy,;

2. Materiał dowodowy pochodzi od innej osoby.

Im większa wartośd ilorazu, tym mocniejszy
dowód.

Wartośd ilorazu:
1-10- dowód słaby,
10-100- dowód średni
100-1000- dowód mocny
Powyżej 1000 dowód bardzo mocny.
Badanie DNA wymaga wykorzystania materiału
porównawczego.

Baza genetyczna GENOM- dane osobowe, profile genetyczne i

materiał biologiczny:

-

podejrzanych, oskarżonych

(art.74 k.p.k. ) w przypadku

określonych przestępstw- rozdział XVI-XX, XXV, XXXV, art.94 §
1 k.k. , w uzasadnionych przypadkach osoby wymienione w
art.192 a k.p.k.),

- osób o nieustalonej tożsamości oraz osób usiłujących ukryd

swoją tożsamośd,

- zwłok ludzkich o nieustalonej tożsamości
- śladów o nieustalonej tożsamości.
Możliwości porównao:
- wykrywanie sprawców przestępstw,
- ustalanie tożsamości osób i zwłok ,
- kojarzenie zdarzeo.

Identyfikacja daktyloskopijna.

N.N. zwłoki są daktyloskopowane.

Odbitki linii

papilarnych wprowadza się i porównuje się z danymi
zarejestrowanymi w systemie AFIS. Gdy osoba została
zarejestrowana za życia, to istnieje możliwośd
ustalenia tożsamości.

Badanie

uzębienia

i

innych

danych

odontologicznych.

Uzębienie jest odporne na zmiany pośmiertne,

wysoką

temperaturę,

czynniki

mechaniczne,

chemiczne.

Do identyfikacji niezbędna jest dokumentacja

stomatologiczna

zawierająca

opis

stanu

uzębienia, obecnośd, brak zębów stałych,
mlecznych, mądrości, stany chorobowe, stany
po leczeniu, wypełnienia, nieprawidłowości
zgryzu,

sztuczne

uzupełnienia,

stan

powierzchni żującej.

Istotne dla identyfikacji zwłok jest określenie

wieku na podstawie stanu i rozwoju uzębienia
(możliwe w dużym przybliżeniu).

Badania

radiologiczne-

polegają

na

porównaniu przedśmiertnych i pośmiertnych
zdjęd rentgenowskich. Nie zawsze takie zdjęcia
istnieją.

Są

szczególnie

przydatne

w

przypadkach zwłok w stanie zaawansowanego
rozkładu oraz znalezionych w ziemi, a także
przy identyfikacji ofiar zdarzeo masowych.

Badania osteologiczno-antropologiczne- ustalenie

płci, wieku biologicznego , cech budowy fizycznej,
znamion

indywidualnych,

blizn,

tatuaży,

wad

rozwojowych

układu

szkieletowego,

zmiany

pourazowe i pooperacyjne, implanty.

Porównanie znaków szczególnych- blizn, tatuaży.
Porównanie

danych

medycznych

z

przebytych

zabiegów leczniczych i chirurgicznych.

Identyfikacja zwłok na podstawie implantów może

okazad się możliwa, jeżeli istnieje odpowiednia
dokumentacja medyczna ( implanty są oznakowane i
rejestrowane przez placówki medyczne).

Porównanie rysopisu osoby zaginionej z

wyglądem zwłok jest metodą zawodną. Opis
może

byd

subiektywny,

pozbawiony

nomenklatury anatomicznej, wieloznacznośd
opisu może prowadzid do pomyłek. Uzyskanie
danych rysopisowych nie jest możliwe w
przypadku zwłok objętych zaawansowanym
procesem gnilnym.

Identyfikacja zwłok metodą superprojekcji.

Polega na wykorzystaniu zdjęd portretowych
zaginionej osoby typowanej do identyfikacji i
zdjęd dowodowych czaszki. Jest to nakładanie
fotografii wizerunku zaginionej osoby na
fotografię czaszki z przenikaniem się obrazów
(techniki fotograficzne, komputerowe).

1. Nałożenie obrazów to wstępny etap.
2. Kolejny to poszukiwanie zgodności między

lokalizacją

indywidualnych

cech

morfologicznych

szczegółów

twarzy

(ustawienie gałek ocznych, łuków brwiowych,
ustawienie nosa, szpary ust, brody, wysokości
ujścia przewodów słuchowych zewnętrznych
w obrębie małżowin usznych a lokalizacją
oczodołów,

otworu

gruszkowatego

nosa,

przewodów

słuchowych

zewnętrznych

i

guzowatości

bródkowej

oraz

łuków

jarzmowych).

Poszukuje się

również zgodności między

lokalizacją

punktów

antropometrycznych

naniesionych na fotografię twarzy i na
fotografię czaszki.

Całkowitą pewnośd uzyskuje się w przypadku,

gdy możliwe jest wykazanie zgodności między
indywidualnymi cechami uzębienia twarzy i
czaszki.

Metoda rekonstrukcji plastycznej (Gierasimowa)

stosowana jest wtedy, gdy brakuje materiału
porównawczego

(zdjęd,

profilu

genetycznego,

dokumentacji

stomatologicznej,

rentgenowskiej,

daktyloskopijnej), gdy zwłoki w daleko posuniętym
stanie rozkładu lub w znacznym stopniu zwęglone.

Na podstawie anatomicznych zależności między

morfologią czaszki a kształtem mięśni i powłok
skórnych twarzy stosuje się

rzeźbiarską technikę

nakładania substancji plastycznej i modelowania jej
na kształt części miękkich twarzoczaszki. Uzyskuje się
jedynie względną podobiznę twarzy.

Rysunkowa rekonstrukcja twarzy na podstawie

czaszki.

1. Wykonanie zdjęcia czaszki w skali 1:1 w pozie

en face i z prawego profilu.

2. Na zdjęcie nakłada się kalkę techniczną, na

której zaznaczane są powłoki tkanki miękkiej,
o grubości odpowiadającej wielkościom w
tabelach

antropometrycznych,

oraz

osadzenie oczu, kształt nosa i ust, położenie
małżowin usznych i innych elementów
twarzy.

Komputerowa rekonstrukcja twarzy na

podstawie czaszki przy wykorzystaniu
systemu POL-SIT (Rekonstrukcja).

1. Wprowadzenie do pamięci komputera obrazu

czaszki i zaznaczenie markerów
przedstawiających usytuowanie, wielkości
oraz wzajemne proporcje poszczególnych
elementów budowy głowy.

2. Tworzenie obrysu głowy z widocznym

konturem czaszki.

3. Dobieranie z bazy danych elementów twarzy.

Rozpoznanie przez świadków, rodzinę lub znajomych

1. Okazanie zwłok przeprowadza się, gdy istnieje

koniecznośd identyfikacji osoby zmarłej.

2. Zwłoki okazuje się pojedynczo.
3. Kosmetyka zwłok.
4. Przesłuchanie przed okazaniem (pytania o możliwośd

rozpoznania, o cechy, które umożliwią rozpoznanie
zwłok, o czas ostatniego kontaktu z osobą, o osoby,
które mogą potwierdzid tożsamośd zwłok, o chęd
rozpoznawania bezpośredniego lub ze zdjęcia).

5. Umożliwienie swobodnego przyjrzenia się zwłokom.
6. Oświadczenie o wyniku rozpoznania należy odnotowad

w protokole z podaniem tych cech, które umożliwiły
rozpoznanie w przypadku rozpoznania.

Wygląd,

stan

zwłok

może

utrudniad

identyfikację

lub

powodowad

fałszywe

rozpoznanie bądź nierozpoznanie.

Przydatnośd tej metody jest niewielka.

Identyfikacja na podstawie rzeczy osobistych,

dokumentów może okazad się przydatna.

Nie może byd jedyna podstawą identyfikacji.

Ustalanie tożsamości osób

1. Ustalenie tożsamości sprawcy zdarzenia jest jednym z

celów prowadzonego postępowania (odpowiedź na

pytanie kto?).

Ustalenie tożsamości ofiary, świadków zdarzenia ma

istotne znaczenie dla ustalenia sprawcy , a w

konsekwencji dla wyjaśnienia sprawy.

2. Potrzebę ustalania tożsamości formułują

przepisy prawne co do;

-

osoby zatrzymanej,

-

podejrzanego, oskarżonego,

-

pokrzywdzonego, świadka,

-

osoby poddanej wykonaniu kary,

1. art. 213 k. p. k. § 1. W postępowaniu należy ustalid

tożsamośd

oskarżonego,

jego

wiek,

stosunki

rodzinne i majątkowe, wykształcenie, zawód, źródła
dochodu oraz dane o jego karalności.

2. Art.. 244 § 3. Z zatrzymania należy sporządzid

protokół, w którym należy podad …… imię i
nazwisko

osoby

zatrzymanej,

a

w

razie

niemożności ustalenia tożsamości- jej rysopis………

3. Art. 191 k. p. k. § 1. Przesłuchanie rozpoczyna się od

zapytania świadka o imię, nazwisko, wiek, zajęcie,
miejsce

zamieszkania,

karalnośd

za

fałszywe

zeznania lub oskarżenie oraz stosunek do stron.

4. Przy przyjęciu do zakładu karnego skazany:
1) okazuje dokument stwierdzający tożsamośd,

podaje dane osobowe i informacje o zmianie
tych danych, o miejscu zameldowania oraz
przebywania bez zameldowania, a także
informacje o uprzedniej karalności; ponadto
może byd poddany czynnościom mającym na
celu identyfikację……. (§ 8. 1 Rozporządzenie
Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia
2003 r. w sprawie regulaminu organizacyjno-
porządkowego

wykonywania

kary

pozbawienia wolności.

Ustalanie tożsamości sprawców i osób o nieustalonej

tożsamości jest możliwe dzięki uprawnieniom Policji.

Policja

może

pobierad,

uzyskiwad,

gromadzid,

przetwarzad i wykorzystywad w celu realizacji zadao
ustawowych informacje, w tym dane osobowe, o
osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw
ściganych

z

oskarżenia

publicznego,

nieletnich

dopuszczających się czynów zabronionych przez
ustawę jako przestępstwa ścigane z oskarżenia
publicznego, osobach o nieustalonej tożsamości lub
usiłujących ukryd swoją tożsamośd oraz o osobach
poszukiwanych, także bez ich wiedzy i zgody (art. 20. 1.
i 2a ustawy o Policji).

Ustalanie tożsamości

I. Na podstawie dokumentów
II. Rejestry kryminalne (np. CRD, GBD, zbiory

zdjęd albumowych)-

III. Na podstawie danych rysopisowych – portret

pamięciowy (ekspertyza)

IV. Na podstawie fotografii (ekspertyza)
V. Okazanie
VI. Badania DNA (ekspertyza)

I. Ustalanie tożsamości na podstawie

dokumentów

1. Dowód osobisty
2. Paszport
3. Inny niebudzącego wątpliwości dokumentu

zaopatrzony w fotografię i oznaczony
numerem lub serią.

1. Dowód osobisty jest dokumentem:
- stwierdzającym tożsamośd osoby;
- poświadczającym obywatelstwo polskie
- uprawniającym obywateli do przekraczania

granic paostw członkowskich UE i w
sytuacjach określonych w ustawie z dnia
10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i
dowodach

osobistych

(tekst

jednolity

Dz.U. z 2001 r. nr 87, poz. 960)

Paszport- dokument podróży- ustawa

z

13.07.2006

roku

o

dokumentach

paszportowych ze zmianami.

Paszport uprawnia do przekraczania granicy

i pobytu za granicą oraz poświadcza
obywatelstwo polskie, a także tożsamośd
osoby w nim wskazanej w

zakresie

danych, jakie ten dokument zawiera.

W dokumencie paszportowym zamieszcza się następujące

dane:

- nazwisko i imię;
- datę i miejsce urodzenia;
- obywatelstwo;
- płed;
- podpis posiadacza paszportu;
- datę wydania i datę upływu ważności dokumentu

paszportowego;

- serię i nr dokumentu paszportowego;
- numer PESEL;
- nazwę organu wydającego;
- dane biometryczne (wizerunek twarzy, odciski palców).

Ustalanie tożsamości poprzez legitymowanie

osób -

podstawa prawna

Ustawa o Policji- art. 15. 1. Policjanci wykonując
czynności, o których mowa w art. 14, mają
prawo legitymowania osób w celu ustalenia ich
tożsamości…..
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
17.09.1990r. w sprawie trybu legitymowania,
zatrzymywania, dokonywania kontroli osobistej
oraz przeglądania bagażu i sprawdzania ładunku
przez policjantów (Dz. U. nr 70, poz. 409 wraz z
późniejszymi zmianami).

Policjant ma prawo legitymowania osób, gdy ustalenie ich
tożsamości jest niezbędne do wykonania czynności
służbowych, a w szczególności w celu:

-identyfikacji osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa lub

wykroczenia,

- ustalenia świadków zdarzenia powodującego naruszenie

bezpieczeostwa lub porządku publicznego,

- wykonania polecenia wydanego przez sąd, prokuratora, organy

administracji rządowej i samorządu terytorialnego,

- identyfikacji osób wskazanych przez pokrzywdzonych jako

sprawców przestępstw lub wykroczeo,

- poszukiwania osób zaginionych lub ukrywających się przed

organami ścigania albo wymiarem sprawiedliwości.

Policjant ustala tożsamośd osoby legitymowanej na podstawie:

1) dowodu osobistego;
2) tymczasowego dowodu osobistego,
3) tymczasowego zaświadczenia tożsamości,
4) dowodu tożsamości cudzoziemca,
5) paszportu.

4) innego niebudzącego wątpliwości dokumentu zaopatrzonego w

fotografię i oznaczonego numerem lub serią;

5) oświadczenia osoby, której tożsamośd została ustalona na podstawie

dokumentów, o których mowa w pkt 1-4;

6) telefonicznego lub osobistego porozumienia się z osobą wskazaną

przez osobę legitymowaną.

Policjant może odstąpid od legitymowania osoby, która jest mu znana

osobiście.

Policjant

dokumentuje

legitymowanie

osoby

w

notatniku służbowym lub na odpowiednim nośniku

technicznym albo w notatce służbowej, określając datę,

czas,

miejsce

i

przyczynę

legitymowania

oraz

następujące dane osoby legitymowanej:

1) imię (imiona) i nazwisko;

2) datę i miejsce urodzenia, adres zamieszkania lub

pobytu oraz, w miarę możliwości, numer PESEL;

3) rodzaj i cechy identyfikacyjne dokumentu, na

podstawie

którego

ustalono

tożsamośd

osoby

legitymowanej.

Wprowadzenie

policjanta

lub

innego

uprawnionego funkcjonariusza w błąd co do
tożsamości własnej lub innej osoby, bądź co
do swego zawodu, miejsca zatrudnienia lub
zamieszkania podlega karze grzywny (art. 65 §
1 kw).

Tej samej karze

podlega bezpodstawne

nieujawnienie takich informacji (art. 65 § 2

k. w. ).

Weryfikowanie

tożsamości

na

podstawie

dokumentów

1. Weryfikowanie na podstawie warstwy graficznej
-

porównanie

wizerunku twarzy i danych

rysopisowych,

-

przepytanie z danych dokumentu,

-

podpisanie się w taki sposób jak w dowodzie
osobistym.

2. Odczytanie danych maszynowych i potwierdzenie

ich zgodności z warstwą graficzną .

3. Porównanie danych biometrycznych (paszport)

Własności biometrii:

- uniwersalnośd- każda osoba powinna posiadad

daną cechę biometryczną,

- jednoznacznośd- żadne dwie osoby nie powinny

byd takie same, biorąc pod uwagę daną cechę
biometryczną,

- trwałośd- dana cecha powinna byd niezmienna w

czasie,

- ściągalnośd- dana cecha powinna byd możliwa do

zmierzenia za pomocą praktycznego urządzenia
pomiarowego,

- akceptowalnośd- dana populacja użytkowników

nie powinna mied zbyt dużych obiekcji przeciw
pomiarowi danej biometryki.

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji

z dnia 24 sierpnia 2006 w sprawie dokumentów

paszportowych oraz trybu postępowania….. (Dz. U. z 2006 r.

Nr 152, poz. 1090 z dnia 28 sierpnia 2006 r.) określa cechy

fotografii biometrycznej:

- rozmiary: 35×45 mm;
- tło: jednolite, jasne;
- forma: en face, z otwartymi oczami, nieprzesłoniętymi włosami,

z naturalnym wyrazem twarzy i zamkniętymi ustami;

- w kolorze, dobra ostrośd, pokazujące wyraźnie oczy i twarz z

obu stron od wierzchołka głowy do górnej części barków, tak,

aby twarz zajmowała 70-80% fotografii;

- bez nakrycia głowy i okularów z ciemnymi szkłami;
- wykonane w ciągu ostatnich 6 miesięcy.

4. Weryfikowanie danych z dokumentu z danymi

w aktach stanu cywilnego , z systemem
PESEL,

z

ewidencją

wydanych

i

unieważnionych

dowodów osobistych lub

innymi ewidencjami.

- Odpisy akt stanu cywilnego oraz zaświadczenia

wydaje się na wniosek sądu lub innego organu

paostwowego, osoby, której stan cywilny został w

akcie stwierdzony, jej wstępnego, zstępnego,

rodzeostwa,

małżonka

lub

przedstawiciela

ustawowego, a także na wniosek innych osób,

jeżeli wykażą w tym interes prawny, oraz na

wniosek organizacji społecznej- art. 83.1, 83.2.

ustawy prawo o aktach stanu cywilnego.

Organy paostwowe mają dostęp do akt stanu

cywilnego na podstawie art. 25 ustawy prawo o

aktach stanu cywilnego.

- Organy gminy na podstawie danych

zgłoszonych przy ubieganiu się o wydanie
lub wymianę dowodu osobistego, a także
danych uzyskanych w związku z realizacją
obowiązku

meldunkowego,

prowadzą

ewidencje wydanych i unieważnionych
dowodów osobistych (ustawa o ewidencji
ludności i dowodach osobistych z 1974 r.).

Udostępnianie danych:

- na wniosek osoby, której dane dotyczą, w formie

zaświadczenia;

- w

zakresie

realizacji

ustawowych

zadao:

organom administracji publicznej, sądom i
prokuraturze, Policji, Straży Granicznej, Służbie
Więziennej, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego,
Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Celnej,
Żandarmerii Wojskowej, Agencji Bezpieczeostwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Biuru Ochrony
Rządu, Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu,
Szefowi

Krajowego

Centrum

Informacji

Kryminalnych i strażom gminnym (miejskim);

- organom

kontroli

skarbowej

i

wywiadu

skarbowego;

- paostwowym

i

komunalnym

jednostkom

organizacyjnym

oraz

innym

podmiotom-

w

zakresie

niezbędnym

do

realizacji

zadao

publicznych,

- PCK- w zakresie danych osób poszukiwanych.

Dane mogą byd udostępnione

osobom i

jednostkom organizacyjnym, jeżeli wykażą w tym
interes prawny, jednostkom organizacyjnym dla
celów badawczych, statystycznych, badania opinii
publicznej

lub

rynku,

innym

osobom

i

podmiotom,

jeżeli uwiarygodnią one interes

faktyczny w otrzymywaniu danych i za zgodą
osób, których dane dotyczą.

- Centralna ewidencja wydanych i unieważnionych
dokumentów paszportowych prowadzona jest przez
ministra właściwego do spraw wewnętrznych. (ustawa z
13.07.2006 roku o dokumentach paszportowych z)

Organy paszportowe prowadzą ewidencje wydanych i

unieważnionych dokumentów paszportowych. Zajmują się
również przetwarzaniem danych osób, których te dane
dotyczą.
Bezpośredni dostęp do centralnej ewidencji mają organy
paszportowe, Komendant Główny Policji, Komendant
Główny Straży Granicznej w zakresie niezbędnym do
wykonywania zadao ustawowych.

Dane udostępnia się również: ABW, AW, CBA,

ministrowi

właściwemu

do

spraw

finansowych,

prokuratorowi, sądowi, Służbie Więziennej, Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego, ŻW, Szefowi Krajowego
Centrum Informacji Kryminalnych, Biuru Ochrony Rządu.
Podmiotom

tym

nie

udostępnia

się

danych

biometrycznych- odcisków palców.

• Ewa Gruza, Mieczysław Goc, Jarosław Moszczyoski, Kryminalistyka,

czyli rzecz o metodach śledczych, Warszawa,

• Kryminalistyka,

red. Jan Widacki Wydawnictwo: C.H.Beck 2012,

• Pikulski, Kaliszczak, Nowa metoda identyfikacji zwłok,
• A. Gałęska- Śliwka, Śmierd jako Śmierd jako problem medyczno-

kryminalistyczny, Wolters Kluwer, 2009 ,

• M. Trzcioski (red.), Archeologia sądowa w teorii i praktyce. Wolters

Kluwer, 2013,

• J. Wójcikiewicz, Ekspertyza sądowa Zagadnienia wybrane , Wolters

Kluwer Polska, 2007.