Maureen Child

Skandal w wyższych sferach

PROLOG

1968

Spencer Ashton oparł się wygodnie w brązowym,

skórzanym fotelu i pozwolił sobie na uśmiech. Odkąd

opuścił Nebraskę, w krótkim czasie zaszedł daleko.

Dla niego jednak wciąż nie dość daleko.

Uśmiech na jego ustach przygasł, gdy podszedł do

okna. Zobaczył palmy, symbol Kalifornii, które przy­

pominały mu, jak bardzo jego obecne życie różniło się

od poprzedniego.

Przyjrzał się swojemu odbiciu w błyszczącej szybie.

Znał swoje zalety tak samo dobrze jak konto w ban­

ku. Wyrównał rachunki, żeby być uczciwym, przynaj­

mniej wobec siebie.

Był młody, dość przystojny i bardzo ambitny. Do­

tychczas wszystko to działało na jego korzyść. Zale­

dwie trzy lata w Banku Inwestycyjnym Lattimer i oto

siedzi tutaj, w narożnym gabinecie. Zapracował sobie

na to. Pochlebiał Johnowi Lattimerowi, mówił zawsze

to, co należało, był wszędzie, gdzie było trzeba, i uczył

się. Nauczył się dość, by wiedzieć, że nigdy już nie

chce pracować dla kogoś.

Chciał mieć wszystko.

Chciał, żeby od człowieka, jakim był, do tego, jakim'

jest teraz, dzieliły go lata świetlne. Jeśli nawiedzało go

chwilami poczucie winy z tego powodu, że porzucił

młodą żonę i dzieci, otrząsał się błyskawicznie. Bar­

dzo rzadko wspominał Sally. Kto ma czas na takie rze­

czy? Wspinał się w górę i szkoda było czasu na wszyst­

ko, co stawało na drodze do sukcesu.

Postanowił, że nie będzie się oglądał wstecz. Prze­

szłość dla niego nie istnieje. Zacznie wszystko od no­

wa. Może iść tylko do przodu. Bank Inwestycyjny

Lattimer to dobry krok w tym kierunku, ale pewnego

dnia będzie to Bank Inwestycyjny Ashton.

Już to sobie wyobrażał. Wszyscy, którym się nie

udało, będą się go bali i będą go podziwiali. Perso­

nel będzie się starał wkupić w jego łaski, a konkuren­

ci będą drżeli, żeby im nie podstawił nogi. Jego dom

będzie dwa razy większy od domu Lattimera i zadba

o to, żeby nie mieć wśród personelu nikogo tak am­

bitnego jak on sam.

- Władza - mruknął do siebie, spoglądając przez

okno na drzewa kołyszące się od popołudniowego

wiaterku. - Wszystko sprowadza się do władzy. I do

tego, co człowiek jest skłonny zrobić, żeby ją zdobyć.

- Spencer!

Na dźwięk głosu swojego szefa wstał natychmiast.

Lattimer miał ohydny zwyczaj, żeby nigdy nie pukać.

Doprowadzało to Spencera do szału, ale nie miał zamia­

ru tego okazywać, w każdym razie jeszcze nie teraz.

- John - uśmiechnął się przyjaźnie, jakby nigdy

nie wyobrażał sobie Lattimera sprzedającego na ulicy

ołówki za „co łaska". - Miło cię widzieć.

Spojrzał na młodą kobietę przytuloną do ramienia

szefa. John wypchnął ją przed siebie i powiedział:

- Chcę, żebyś poznał Caroline, moją córkę. - Mrug­

nął do niej. - Moje jedyne dziecko i oczko w głowie.

Córka? Dlaczego nigdy nie słyszał, że ten stary pi­

rat ma dziecko?

Umysł Spencera zaczął błyskawicznie pracować.

Caroline Lattimer była niebrzydka, choć nie oszoła­

miająca. Miała ładne, zielone oczy, dobrą figurę oraz

ogładę i pewność siebie kobiety wychowanej w dobro­

bycie. Bez wątpienia była ulubienicą tatusia i Spen­

cer, który nigdy nie przegapiał nadarzającej się okazji,

uśmiechnął się do niej zachęcająco.

Odchyliła głowę i spojrzała na niego z zaintereso­

waniem.

-Panno Lattimer - powiedział, ujmując jej dłoń

w obie ręce. - Bardzo mi miło panią poznać.

- Tata dużo mi o panu opowiadał - odpowiedziała

miłym, spokojnym głosem.

Nieśmiała, pomyślał. Mimo że, jako całkiem ładna

córka bogatego ojca, mogła mieć spore powodzenie,

jej wrodzona nieśmiałość powodowała, że nie miała

zbyt wiele doświadczeń z mężczyznami. Działało to

wyraźnie na jego korzyść.

Spencer przetrzymał jej rękę w swojej dłoni nieco

dłużej i pogładził kciukiem jej skórę. Uśmiechnęła się,

a on już planował, jak ją uwieść. W głowie pracował

mu kalkulatorek, który obliczał, ile czasu zajmie prze­

konanie jedynego dziecka Lattimera, aby się w nim

zakochało. Chyba niewiele, jeśli będzie odpowiednio

zagrywał. A później? No cóż, wejście do rodziny szefa

to nie taki zły pomysł. W końcu istnieje wiele sposo­

bów zdobywania władzy.

A kiedy ją zdobędzie, nigdy z niej nie zrezygnuje.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obecnie

- Co to znaczy, że nie ma panny młodej? - Megan

Ashton powstrzymała chęć rzucenia się na siostrę.

Paige była tylko posłańcem przynoszącym złe wia­

domości.

- To znaczy, że nie możemy jej znaleźć - odpowie­

działa szeptem siostra, rozglądając się na wszystkie

strony. - Nigdzie.

- Wspaniale. - Megan uśmiechnęła się wystudiowa­

nym uśmiechem do gości zapełniających mały salon.

Nie powinni zauważyć jej niepokoju. Na to nie może

sobie pozwolić.

Chwytając siostrę za łokieć, poprowadziła ją przez

pokój i obie wyszły przez szklane drzwi na werandę.

Gdy były już na zewnątrz, Megan ściągnęła siostrze

z głowy słuchawki i ścisnęła je w dłoni.

- Sprawdzałaś w ogrodzie?

Paige nabrała głęboko powietrza r wypuściła je

szybko.

- Uff. Sprawdzaliśmy wszędzie, nawet w każdej to­

alecie na parterze. Nigdzie jej nie ma. I obawiam się,

że nie będzie.

- Co masz na myśli?

- Zostawiła suknię ślubną w pokoju panny młodej

- westchnęła Paige.

- Boże! - Megan poczuła, że zaczyna ją ogarniać pa­

nika, ale szybko zwalczyła to uczucie.

Była głównym organizatorem imprez w rodzinnym

przedsiębiorstwie Winnice i Wytwórnia Win Ashto-

nów i jeszcze nigdy jej się nie zdarzyło, żeby jakaś im­

preza się nie udała. I ta nie będzie pierwszą. Musi po­

myśleć. Tylko prędko.

Spojrzała na młodszą siostrę. Jasnobrązowe wło­

sy Paige rozwiewał wiatr, a w jej oczach malowało się

przygnębienie. Była rodzinnym geniuszem. Zrobiła li­

cencjat w wieku dziewiętnastu lat i kontynuowała stu­

dia biznesowe na Uniwersytecie Kalifornijskim. Te­

raz przyjechała pomagać starszej siostrze i Megan nie

wiedziała, jak by sobie bez niej poradziła.

Paige wzięła się pod boki i zacisnęła pięści. Spojrza­

ła na hol, w którym goście weselni czekali na ceremo­

nię. Miała się rozpocząć za kilka minut.

- I co teraz zrobimy?

- Nie będziemy panikować.

- Świetnie. A jak to zrobimy?

- Nie mam pojęcia - mruknęła Megan i poprawiła

kosmyk jasnych włosów, który wysunął się z jej po­

rządnie związanego końskiego ogona.

Tragedia - pomyślała. - No, prawie tragedia. Co to

za kobieta, która ucieka z własnego ślubu piętnaście

minut przed uroczystością? I co ja mam teraz powie­

dzieć panu młodemu?

Paige jakby odgadła myśli siostry.

- Ja nie będę powiadamiać pana młodego, że jego

narzeczona dała nogę.

Megan skrzywiła się.

Simon Pearce, niedoszły pan młody, multimilioner,

nie przyjmie tej wiadomości spokojnie. Zaplanował

ten ślub starannie jak inwazję i zawalenie się tych pla­

nów w ostatniej chwili będzie dla niego klęską porów­

nywalną z epidemią cholery.

Megan zaczęła masować punkt nad nosem, ale

lekki ból głowy rozwinął się już w prawdziwą migre­

nę.

Współpracowała z Simonem Pearce'em od ponad

miesiąca. Był diabelnie przystojny i potwornie irytu­

jący. Wydawał rozkazy i oczekiwał, że ludzie będą je

natychmiast wykonywali.

Zajmował się wszystkimi sprawami związanymi ze

ślubem i z weselem i sam decydował o każdym szcze­

góle. Aż do dzisiejszego ranka Megan ani razu nie wi­

działa panny młodej. Prawdę mówiąc, nie dziwiła się

tak bardzo, że uciekła. Nie miała jednak ochoty osobi-

ście powiadamiać pana Wiem Wszystko Najlepiej, że

został wystawiony do wiatru.

Zapach oceanu i chłodny marcowy wiatr ochłodzi­

ły nieco jej palące policzki, ale wciąż miała ściśnięty

żołądek.

- To by było na tyle - stwierdziła Paige i oparła się

o kamienną balustradę. Przechyliła głowę i spytała. -

Więc co mam robić, szefowo?

Megan prawie się roześmiała. Szefowo! Siostra nie

przyjmowała od nikogo rozkazów, podobnie jak ona

sama, co było zapewne cechą rodzinną.

Przypomniała sobie rozmowę z ojcem, jaką odbyła

dwa dni temu. Następny, który lubi wydawać rozkazy

i oczekuje, że wszyscy będą je wykonywali. Teraz jed­

nak nie miała czasu martwić się tym, co powie Spen­

cer Ashton, gdy się dowie, że nie zgadza się z jego naj­

nowszymi planami.

- To nie może być prawda - mruczała do siebie,

chodząc tam i z powrotem i stukając obcasami po po­

sadzce z kamieni rzecznych. - Potrawy się grzeją, tort

jest cudowny, muzycy stroją instrumenty od pół go­

dziny. - Wyrzuciła ręce w górę w geście rozpaczy. -

Reporterzy czyhają, ksiądz czeka wewnątrz i przytu­

puje z niecierpliwości, a pan młody pewnie rozgryza

kostki lodu ze swojego drinka. Dlaczego ta kretynka,

panna młoda, mi to zrobiła?

- Myślę - zauważyła Paige - że nie myślała o tobie.

- Racja — zgodziła się z siostrą. Kilka razy powoli

wciągnęła i wypuściła powietrze, żeby się uspokoić,

ale zaraz wróciła do tematu. - W porządku, musimy

sobie jakoś z tym poradzić.

- To znaczy?

- Idź do gości i pokręć się tam. Zagaduj i uśmiechaj

się, na miłość boską!

- Jasne - Paige odsunęła się od balustrady. - A co

potem?

- Potem - Megan założyła z powrotem słuchawki

od telefonu - czekaj. Porozmawiam z panem młodym,

powiem mu, co się stało, i niech zdecyduje, jak chce

to załatwić.

- Lepiej, że to będziesz ty, a nie ja.

- Pewnie dlatego zarabiam taką kasę, co?

Simon Pearce spojrzał na swój złoty zegarek po raz

kolejny w ciągu ostatnich dziesięciu minut. Zgodnie

z programem powinien wejść do sali pięć minut temu,

a teraz zbliżać się do powiedzenia „tak".

Postukał nerwowo w szkiełko zegarka i próbował

powstrzymać zbliżającą się wściekłość. Jedno opóź­

nienie spowoduje następne w dzisiejszym planie uro­

czystości, a to byłoby niedopuszczalne.

- Mam się zorientować, co się dzieje?

Jego przyjaciel i asystent, Dave Healy, chciał być po­

mocny.

- Nie, zaczekamy jeszcze minutę, a potem zadam

kilka pytań.

Dave wzruszył ramionami.

- To twój pogrzeb.

- Miałeś na myśli ślub?

- Wszystko zależy, jak na to spojrzeć.

- Masz rację.

Dave nie był zachwycony tym, że przyjaciel chciał

poślubić Stephanie. On sam ożenił się szczęśliwie ze

swoją ukochaną dziewczyną ze studiów i wciąż uwa­

żał, że ślub powinien mieć coś wspólnego z miłoś­

cią.

Simon był innego zdania. Uważał, że miłość tylko

przeszkadza i komplikuje sprawy. Lepiej podejść do

małżeństwa jak do połączenia dwóch firm.

Podszedł do okien wychodzących na basen i ogro­

dy. Była wczesna wiosna i jeszcze nie wszystkie drze­

wa miały liście, ale wzdłuż ścieżki do basenu kwitły

kolorowe kwiaty.

Myślał o Stephanie Moreland, z którą w tym mo­

mencie miał brać ślub. Znali się od kilku miesię­

cy i kiedy Simon oświadczył się sześć tygodni temu,

przyjęła go z godnością.

Takiej właśnie reakcji oczekiwał i tego szukał

w kandydatce na żonę. Elegancka, inteligentna i wy­

starczająco bogata, żeby nie musiał podejrzewać, że

chodzi o jego pieniądze. Nie było wprawdzie między

nimi iskrzących wybuchów namiętności, ale gdy byli

razem, Simon był zadowolony.

Potrzebował żony głównie po to, żeby mu pomaga­

ła w interesach. Istniało kilka firm hołdujących starym

zasadom, że partner nieżonaty jest mało wiarygodny.

Ze Stephanie przy boku mógłby spokojnie planować

dalszy rozwój Pearce Industries.

- I dlatego - mruknął do siebie, po raz kolejny pa­

trząc na zegarek - ten ślub musi się odbyć.

Gdy otworzyły się za nim grube, dębowe drzwi, Si­

mon odwrócił się. Do pokoju weszła organizatorka wese­

la. Jego przenikliwe spojrzenie zatrzymało ją w miejscu.

Megan była wysoką blondynką o chłodnych, zie­

lonych oczach i ograniczonym zapasie cierpliwości.

Niejeden raz w ciągu ostatniego miesiąca widział, jak

przygryzała wargi, żeby czegoś nie powiedzieć, gdy

nie zgadzała się z jego pomysłami dotyczącymi orga­

nizacji ślubu i wesela. Musiał jednak przyznać, że była

sprawną organizatorką i pewnie dlatego Ashtonowie

zatrudniali ją w swym majątku.

Jednak w tym momencie wyglądała tak, jakby

chciała się znaleźć zupełnie gdzie indziej.

Jedną z ważnych umiejętności w biznesie jest pra­

widłowe odczytywanie wyrazu twarzy przeciwnika.

Sądząc po zaciśniętych ustach młodej damy i jej prze­

rażonym spojrzeniu, nie miała dla niego dobrej wia­

domości.

- Panie Pearce...

- W czym problem? - spytał rzeczowo.

Weszła do pokoju i zamknąwszy za sobą drzwi spoj­

rzała niepewnie na asystenta.

Widząc jej wahanie, Simon zapewnił:

- Może pani mówić swobodnie przy panu Healym.

- W porządku - odpowiedziała. Odchrząknęła, wy­

prostowała się i oznajmiła. - Przykro mi, proszę pana,

ale pana narzeczona znikła.

- Słucham?!

- Pani Moreland opuściła tę posiadłość - odpowie­

działa ze spokojem, nie przerażając się jego wybu­

chem.

- To niemożliwe.

- A jednak.

Simon poczuł ogarniającą go wściekłość, ale posta­

nowił się opanować. Złość niczego nie rozwiąże.

- Dzwoniła pani na jej telefon komórkowy?

- Tak - odpowiedziała Megan i znów zerknęła nie­

pewnie na Dave'a. - Nie odbiera, ale na poczcie głoso­

wej nagrała, że wyjechała z kraju i nie będzie jej przez

kilka miesięcy.

Wyjechała z kraju! Simon usiłował sobie przypo­

mnieć ostatnią rozmowę z narzeczoną. Mówiła coś,

że chciałaby się przenieść na jakiś czas do Londynu,

ale nie potraktował tego poważnie. Miał zbyt wiele

spraw na głowie, aby móc wyjechać gdzieś daleko.

Wygląda na to, że Stephanie postanowiła wyjechać

bez niego.

Włożył ręce do kieszeni i zaczął intensywnie myśleć.

Tak starannie wybrał narzeczoną, był przekonany, że

nadają na tych samych falach. Małżeństwo bez nie­

potrzebnych emocji. Idealne połączenie dwóch rodzin

dla wspólnego interesu.

A teraz został porzucony. Niemodne słowo, ale

właściwe.

Odejście Stephanie było niewątpliwie ciosem osobi­

stym, ale Simon nie czuł bólu. Jej zniknięcie wywołało

u niego raczej wściekłość niż załamanie. Nie udawał,

nawet przed sobą, że to małżeństwo byłoby małżeń­

stwem z miłości. Teraz zastanawiał się tylko, jakie bę­

dą konsekwencje tego faktu, gdy sprawa niedoszłego

mariażu stanie się głośna.

Taki skandal może opóźnić jego połączenie z Fun­

dacją Derry o całe tygodnie, a nawet miesiące. Starszy

Derry był gotów do negocjacji tylko z odpowiedzial­

nymi, żonatymi kontrahentami. Simon nie zdąży już

znaleźć innej odpowiedniej żony.

Niech to szlag... Takie rzeczy nie zdarzały się Si­

monowi Pearce'owi i teraz też się nie zdarzą. On ni­

gdy nie przegrywa.

- Przepraszam pana - odezwała się Megan, a on

znów zwrócił wzrok w jej kierunku. - Jeśli powie mi

pan, co mam powiedzieć gościom, mogę to załatwić.

Przyjrzał się jej, nie po raz pierwszy zresztą w ciągu

ostatniego miesiąca, i stwierdził, że jest urocza. Blond

włosy gładko zaczesane w koński ogon, duże, zielone

oczy, które teraz wprawdzie były poważne, ale pamię­

tał, jak błyskały w nich iskierki humoru. Była inteli­

gentna, wykształcona, z dużą kulturą osobistą. W cią­

gu tego miesiąca wielokrotnie podziwiał, jak ciężko

potrafi pracować i jak potrafi być skuteczna. Nosi­

ła nawet mniej więcej ten sam rozmiar co Stephanie.

Jednym słowem, była idealna.

A on, co musiał szczerze przyznać, znalazł się w roz­

paczliwej sytuacji.

- Prawdę powiedziawszy, Megan, chciałbym cię

prosić o zupełnie inną przysługę.

Zaciekawiona patrzyła to na niego, to na Dave'a.

Simon zrozumiał i poprosił przyjaciela:

- Zostaw nas samych na chwilę, dobrze?

- Jasne. - Dave przeszedł przez pokój i wychodząc,

zamknął za sobą drzwi.

- O jaką przysługę chodzi? - spytała natychmiast

Megan.

- Tylko ty możesz mi pomóc - powiedział Simon,

obserwując ją dokładnie, aby właściwie ocenić jej re­

akcję. - Chciałbym, żebyś mnie poślubiła.

ROZDZIAŁ DRUGI

Megan miała dwadzieścia pięć lat i już od trzech lat

była odpowiedzialna za organizowanie imprez w ro­

dzinnej posiadłości. Myślała, że przez ten czas zaliczy­

ła już wszystko. Organizowała przyjęcia w ogrodzie,

wiktoriańskie herbatki, zabawy dla córki senatora,

a nawet obchody urodzin najstarszej członkini lokal­

nego towarzystwa patriotycznego.

Jednak po raz pierwszy zdarzyło jej się usłyszeć

oświadczyny porzuconego pana młodego.

Skrzywiła się, potrząsnęła głową i przyłożyła dłoń

do ucha, jakby nie dosłyszała.

- Czy pan jest wariatem?

- Na co dzień nie.

- Jakoś mnie to nie pociesza.

Uśmiechnął się, a ona próbowała nie zwracać uwagi

na nagłą zmianę, jaką w sobie poczuła. Dziwna reak­

cja i zupełnie bez sensu, ale była przekonana, że każda

kobieta, stojąc tak blisko tego mężczyzny, odczułaby

magnetyczne przyciąganie.

Miał prawie dwa metry wzrostu, gęste, falujące,

czarne włosy, które były modnie ostrzyżone tak, aby

wyglądały na niestrzyżone. Jego oczy miały kolor let­

niej mgły, a cała twarz wyglądała, jakby została wy­

rzeźbiona z dębu przez natchnionego rzeźbiarza. Był

chodzącym apelem do żeńskich hormonów.

- Chciałbym, żebyś za mnie wyszła - powiedział,

spoglądając na zegarek, a potem na nią. - Tak szybko,

jak to możliwe.

Zaśmiała się krótko.

- Małżeństwo? Chyba pan żartuje.

Jego szare oczy pociemniały, gdy się w nią wpatry­

wał, i czuła, jak ten wzrok przenika ją aż do szpiku

kości.

- Ja nigdy nie żartuję.

- Szkoda - wymamrotała Megan przekonana, że to

jest jakiś głupi dowcip. - Byłby pan w tym dobry.

To się nie dzieje naprawdę, pomyślała, nagle ma­

rząc o tym, żeby jego asystent wrócił do pokoju. Bo

jeżeli Simon Pearce mówił poważnie, to był to idio­

tyczny pomysł.

- Niech pan posłucha...

- Mów mi Simon.

- Raczej nie, proszę pana.

- Megan - przerwał jej natychmiast. - Potrzebuję

żony. Muszę się ożenić dzisiaj do wieczora.

- Alę dlaczego?

- Co dlaczego?

- Dlaczego taki pośpiech z tym ślubem?

- Nieważne.

- Bardzo ważne, jeśli to ja miałabym być panną

młodą.

Westchnął, znów spojrzał na zegarek i zapiął ma­

rynarkę.

- Dobrze, powiedzmy, że mężczyzna żonaty wyda­

je się ludziom, z którymi prowadzę interesy, bardziej

ustabilizowany.

- To jacyś Neandertalczycy?

Jeden kącik jego ust uniósł się w górę i Megan mia­

ła nadzieję na uśmiech. W ciągu ostatniego miesiąca

widziała go zniecierpliwionego, znudzonego, udręczo­

nego, ale uśmiechniętego - po raz pierwszy zaledwie

kilka minut temu. Może zachowywał tę potężną broń

na sytuacje beznadziejne.

- Są... konserwatywni - wyjaśnił.

- To pechowo i bardzo dziwnie, ale mam nadzieję,

że pan wie...

- Megan - znów jej przerwał.

Musiała się pohamować, żeby nie wybuchnąć. Czy

ludzie zawsze mu na to pozwalają?

- Niegrzecznie jest przerywać.

- Zgadzam się - kiwnął głową - ale bardzo się spie­

szę i chciałbym, żebyś wysłuchała mojej propozycji,

zanim ją odrzucisz.

Nie szkodzi, jeśli sobie pogada, pomyślała. Poza

tym informację o tym, że narzeczona go zostawiła,

przyjął znacznie lepiej, niż się spodziewała.

- Słucham.

- Potrzebuję żony - powiedział - a ty doskonale pa­

sujesz.

- Bo jestem kobietą?

- To niewątpliwie krok we właściwym kierunku.

- Wszystko razem idiotyczne.

Zza zamkniętych drzwi doszły ją dźwięki kwarte­

tu smyczkowego wynajętego, aby przygrywać gościom.

Na zewnątrz promienie słońca oświetlały posiadłość

Ashtonów i przedostawały się przez okna, kładąc ma­

lownicze cienie na posadzce. A tu, w tym pokoju, jakiś

wariat przedstawiał jej szaleńczy pomysł.

- Niezupełnie - zaoponował. - Małżeństwa z roz­

sądku zawierano od stuleci.

- Tak, i co się potem działo? Ile z tych kobiet koń­

czyło na zamknięciu w wieży albo skuciu łańcuchami

w lochach? - Megan marzyła, żeby ten jego asystent,

czy ktokolwiek to był, wrócił nareszcie.

Westchnął niecierpliwie.

- W moim domu nie ma lochów, przysięgam.

-Aha.

- Dam ci, co zechcesz, jeśli wyświadczysz mi tę

przysługę.

- To coś więcej niż przysługa - obruszyła się. - Przy­

sługa to wyprowadzenie psa czy nakarmienie rybek...

- Pieniądze? - wabił. - Ile by to mogło być?

- Spytam mojego alfonsa - rzuciła obrażona.

Natychmiast zorientował się, że popełnił błąd

i uniósł ręce w geście przeprosin.

- Przepraszam, przepraszam. To czym cię mogę

skusić?

- Proszę pana...

- Muszę wziąć ślub, Megan. Są tam reporterzy, ka­

mery telewizyjne. Nie uda mi się ich uniknąć, a plot­

ki na temat porzuconego narzeczonego bardzo za­

szkodzą moim interesom. - Podrapał się po policzku

i nagle wydał jej się bardziej... ludzki niż dotychczas.

- Przez taki skandal moja matka może się znaleźć

w szpitalu.

Megan wzdrygnęła się na samą myśl. W porządku,

nie chodzi mu tylko o interesy. Czuła się z tego powo­

du jednocześnie i lepiej, i gorzej. Przecież nie będzie

wychodziła za mąż za obcego faceta tylko po to, żeby

jego matka nie poszła do szpitala.

Chociaż jakiś głos mówił jej, że jej własny ojciec

poślubił nieznajomą ze znacznie bardziej merkantyl­

nych powodów.

W jednej chwili przypomniała sobie scenę, która

rozegrała się w pokoju jej ojca dwa dni wcześniej.

- Masz już dwadzieścia pięć lat, Megan - powiedział,

patrząc na nią, jakby była koniem, którego miał za-

miar kupić. Megan miała niemal wrażenie, że będzie

sprawdzał stan jej uzębienia, ale nie powiedziała tego

głośno, bo Spencera Ashtona i tak interesowała tylko

jego własna opinia. - I czas, żebyś wyszła za mąż.

Zbierała się w sobie, żeby coś odpowiedzieć, ale nic

nie przychodziło jej do głowy. Wyjść za mąż? Nawet

z nikim nie chodziła przez ostatni rok.

- A ponieważ twój gust, jeśli idzie o mężczyzn, jest

dość nieprzewidywalny, pozwoliłem sobie znaleźć ci

odpowiedniego męża.

- Słucham?

- Męża, Megan. Chyba znasz to słowo.

- Doceniam to, tato, ale...

- William Jackson - powiedział Spencer i rozparł

się wygodnie w olbrzymim, skórzanym fotelu. - Syn

senatora Jacksona.

- Willie? - zdumiona podeszła bliżej do biurka, dzi­

wiąc się, że jeszcze stoi na nogach. - Chcesz, żebym

wyszła za Williego Jacksona?

- Senator Jackson zgodził się, że jeśli nasze dzieci

się pobiorą, przyspieszy pewną ustawę, która pomoże

w moich interesach tu, na Wybrzeżu.

Więc o to chodziło. Jak zwykle - o najważniejszą

rzecz w jego życiu.

- Więc ty załatwisz Williemu żonę, a senator da ci

Kalifornię?

Nieprzyjemny grymas wykrzywił ojcu twarz, a ona

poczuła lodowaty kamień w żołądku. Zawsze tak było.

Całe życie starała się zasłużyć na aprobatę ojca, ale ni­

gdy jej się to nie udawało. Ale Willie Jackson?

- Mogłaś gorzej trafić. Jest przyzwoitym młodym

człowiekiem z dobrej rodziny.

- Jest idiotą - wypaliła Megan. - Milutkim idiotą.

- Dosyć tego. - Spencer wyprostował się w fotelu

i oparł łokcie na perfekcyjnie posprzątanym blacie

biurka. - William Jackson jest dla ciebie odpowied­

nim mężczyzną.

- Tato, on jeździ na zjazdy science-fiction ze swoim

psem. - Ojciec skrzywił się. - W identycznych kostiu­

mach - dodała.

- Więc mu pomożesz wydorośleć.

- Nie zrobię tego.

Boże, naprawdę to powiedziała? Ale musi gdzieś

być granica. Jeśli teraz nie zachowa się jak dorosła,

skończy na małżeństwie z Williem i na naszywaniu

cekinów na pelerynce jego psa.

- Porozmawiamy o tym, gdy będziesz się zachowy­

wać rozsądniej.

- Zachowuję się rozsądnie.

- Nie, a teraz możesz wyjść.

Nie spojrzał na nią więcej, tylko zaczął wyjmować

jakieś papiery. Jakby wszystko było załatwione i jakby

zgodziła się na to małżeństwo.

Megan przestała wspominać i powróciła do teraź­

niejszości. Ojciec nie ustąpi. Chyba że będzie już za­

mężna.

- Potraktujmy to jako propozycję biznesową - po­

wiedział Simon.

- Biznesową.

- Dostaniesz wszystko, czego chcesz.

Czy wariactwo jest zaraźliwe? Czy poważnie roz­

waża możliwość poślubienia Simona Pearce'a? Tak,

bo w tym przypadku to ona będzie stawiała warunki,

a poza tym będzie mogła udowodnić ojcu, że nie mo­

że wyjść za Williama Jacksona.

Poza tym, czy to byłoby bardzo nieprzyjemne?

Simon był cudowny, bogaty i trochę zwariowany.

Ale są różne rodzaje wariactwa: można być zwariowa­

nym jak Simon lub jak Willie.

- Czy masz psa? - spytała nagle.

- Co takiego? - Zmarszczył brwi. - Nie.

- Dobrze - odetchnęła. - To dobrze.

- Jeśli tak uważasz - mruknął. Z jego spojrzenia wy­

wnioskowała, że też uważa ją za lekko stukniętą.

- Ale mam kilka warunków.

- Słucham - skinął głową.

Zaczęła mówić szybko, żeby nie móc się już wyco­

fać z tej kretyńskiej decyzji.

- Musimy być małżeństwem przez cały rok.

- Rok?

- Tak. - Przez ten czas zdąży znaleźć żonę dla Wil­

liego.

Myślał przez chwilę, po czym skinął głową.

- Zgoda.

- Poza tym nikt nie może się dowiedzieć, że jestem

zastępstwem w ostatniej chwili. - Zaczęła nerwowo

chodzić po pokoju. - Nie obchodzi mnie, jak to wy­

tłumaczysz: że nas poniosło, miłość od pierwszego

wejrzenia, cokolwiek. - Obróciła się i spojrzała na nie­

go. - Nie chcę, żeby twoi przyjaciele i rodzina uważali

mnie za żonę zastępczą.

- Miłość od pierwszego wejrzenia? - uśmiechnął się

lekko.

- Mogło się tak zdarzyć.

- Skoro tak sądzisz. - Skrzyżował ręce na piersiach

i spytał. - To wszystko? Żadnych innych warunków?

Jeśli ma to naprawdę zrobić, musi to rozegrać właś­

ciwie. Nie chce, żeby jej ludzie współczuli, że mąż ją

zdradza.

- Oczekuję, że w czasie trwania naszego małżeństwa

będziesz mi wierny. Żadnych skoków w bok.

Zmrużył oczy.

- Ja nie oszukuję i oczekuję tego samego od ciebie.

Wytrzymała jego spojrzenie i skinęła głową.

- Zgoda.

- W porządku. Jeszcze coś?

- Nie. Myślę, że wszystko omówiliśmy.

Simon był zaskoczony. Myślał, że będzie chciała

pieniędzy. Dużo pieniędzy. Szczerze mówiąc, chętnie

by zapłacił. Zastanawiał się, czym go jeszcze zasko­

czy.

- Więc umowa stoi? - spytała, podchodząc i wycią­

gając prawą rękę.

- Niezupełnie. Ja też mam pewien warunek.

- Mianowicie?

- Jeśli mamy być małżeństwem przez rok i żadne

z nas nie może się... spotykać z nikim innym, to musi

to być rzeczywiste małżeństwo.

- To znaczy?

- Wiesz chyba, o czym mówię. Jeśli się umawiam,

nie oszukuję.

- Ja też nie.

- W porządku, ale nie mam zamiaru żyć cały rok

bez seksu.

Chciała wysunąć rękę z jego dłoni, ale przytrzymał

ją silniej. Ona żyła ostatni rok bez seksu i nie zwięd­

ła ani nie umarła, ale może taki mężczyzna jak Simon

Pearce nie potrafi być bez kobiety dłużej niż kilka dni.

Uniosła głowę i powiedziała odważnie:

-W porządku, to chyba rozsądne. Powiedzmy, raz

w miesiącu?

Roześmiał się.

- Dwa razy dziennie.

Uniosła brwi ze zdumienia.

- Jesteś królikiem?

Uśmiechnął się i pomyślał, że rok z nią będzie

znacznie ciekawszy, niż byłoby małżeństwo ze Ste­

phanie. Przez cały czas znajomości Stephanie ani razu

go nie zadziwiła ani nie rozśmieszyła.

Megan była zupełnie inna. Wiedział oczywiście, że

nie zgodzi się na seks dwa razy dziennie, ale dobry ne­

gocjator zaczyna od najwyższej stawki.

- Więc miałabyś problem z dwa razy dziennie?

Skinęła głową.

- Można tak powiedzieć. A raz na trzy tygodnie?

Pokręcił głową.

- Raz dziennie.

Zmrużyła oczy i zaoferowała:

- Raz na dwa tygodnie.

- Co drugi dzień.

- Pewnie łatwiej by mi się myślało, gdybyś puścił

moją rękę.

- Podoba mi się twoja ręka.

- Dobra, Simon, raz w tygodniu.

Dawno się tak świetnie nie bawił przy negocjacjach.

Jego nagłe małżeństwo mogło się okazać znacznie cie­

kawsze, niż mógł przypuszczać.

- Trzy razy w tygodniu.

- Dwa.

- Zgoda.

- Jeszcze jedno - powiedziała, wyrywając rękę. - Noc

poślubna. Mam nadzieję, że nie zamierzasz zaczynać

już dzisiaj?

Kiedy patrzył na nią, właśnie tego pragnął. Choć

na ogół nie był mężczyzną, którym rządzą hormony,

chciał dotykać jej skóry i zerwać z niej tę atrakcyjną,

czarną spódniczkę i jedwabną, białą bluzkę.

- Może najpierw moglibyśmy się trochę lepiej po­

znać? - W jej uśmiechu krył się jakiś podstęp. - Po­

wiedzmy, sześć miesięcy?

- Czy to następne negocjacje? Zaczynasz wysoko.

- Szybko się uczę.

Bawiło go to mimo wszystko.

- A może tydzień? Jeden tydzień - powtórzył.

Myślała dłuższą chwilę, po czym powoli skinęła

głową.

- Jeden tydzień.

Jej zielone oczy błyszczały, a kiedy oblizała suche

wargi i przełknęła, Simon wziął głęboki oddech, że­

by się uspokoić. Dlaczego nie zwrócił na nią uwagi

przez cały miesiąc? Jak mógł nie zauważyć tych oczu?

Tych ust?

Żeby nie dać po sobie niczego poznać, spojrzał na

zegarek.

- Powinnaś iść się przebrać w suknię ślubną. Po­

wiem księdzu, że będziemy gotowi za pięć minut.

Smętnie pokręciła głową.

- Naprawdę masz fioła na punkcie punktualności?

- To jedna z moich zalet.

- Albo wad.

Znowu się uśmiechnął. Teraz już mógł sobie na to

pozwolić. Klęskę zamienił w triumf.

- Megan, będziesz miała cały rok, żeby poznawać

moje wady, ale teraz...

- Jasne: ubierz się i weź ślub.

Kiedy doszła do drzwi, obejrzała się przez ramię.

- Mam nadzieję, że jesteś świadomy tego, w co nas

pakujesz.

Wyszła, a Simon przekonywał samego siebie, że wie,

co robi. Przecież zawsze wie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Odsunięto wiśniowe draperie i przedpołudniowe

słońce wdzierało się przez kryształowo czyste okna

wysokie od sufitu do podłogi.

Na białych krzesłach ustawionych wzdłuż wąskiego

przejścia siedziała zaledwie garstka gości. Na końcu

sali stał pastor z otwartą Biblią, a obok niego wysoki

i przystojny Simon.

Megan szła przez salę za swoją siostrą, Paige, ubra­

ną tak jak stała: w jasnożółtą bluzkę i czarną spódnicz­

kę. Idąc powoli, miała czas zastanowić się nad stanem

własnego umysłu.

Była w cudzej sukni ślubnej, i choć bardzo ładnej,

to nie takiej, jaką sama by dla siebie wybrała. Kremo­

wa koronka okrywała ręce i dekolt, a na ciele czuła

miły chłód jedwabiu.

Za chwilę poślubi cudzego narzeczonego wobec

świadków, których nie zna. A za tydzień znajdzie się

w łóżku z mężczyzną, który będzie jednocześnie i nie­

znajomym, i jej mężem.

Zakręciło jej się w głowie, więc przestała myśleć.

Jedyną osobą z rodziny Megan obecną na tej uro­

czystości była Paige, która próbowała jej to szaleństwo

wyperswadować. Megan była jednak pewna swojej

decyzji. W dodatku była przekonana, że gdyby mia­

ła wybierać między stukniętym Williem a Simonem

Pearce'em, z pewnością wybrałaby Simona.

Paige zatrzymała się u szczytu przejścia i Megan,

nawet na nią nie spoglądając, wiedziała, że patrzy na

Simona i posyła mu spojrzenie typu: „Zrań moją sio­

strę, a zginiesz". Uśmiechnęła się zadowolona, że Paige

jest po jej stronie.

Rodzina i przyjaciele poprzedniej narzeczonej wy­

szli. Pozostali goście już się zrelaksowali i byli gotowi

na nowe wrażenia.

Gdy stanęła obok Simona, poczuła jego palce na

swojej prawej dłoni. Ciepłe, pomyślała. Ciepłe, silne

i... dające pewność.

Pastor zaczął coś mówić, ale nie słuchała. Czuła

się tak, jakby się znajdowała poza swoim ciałem. Nie

wiedziała oczywiście, na czym to polega, ale jak ina­

czej wytłumaczyć tę lekkość w głowie, dzwonienie

w uszach i zamazany obraz?

- Tak - powiedział Simon, a jego głęboki głos odbił

się echem po całej sali.

Jej kolej.

Megan skoncentrowała wzrok na pastorze, zauwa­

żyła krople potu na jego czole i zaczęła się zastanawiać,

czy on też jest tak zdenerwowany jak ona. Jeszcze go­

dzinę temu omawiała z nim ostatnie szczegóły. Oczy­

wiście żadne z nich nie miało wówczas pojęcia, że to

ona będzie narzeczoną.

- Ja, Megan Ashton - powtarzała słowa przysięgi.

Stojący obok niej Simon zamarł. Ashton? Tak jak

Winnice i Wytwórnia Win Ashtonów oraz dziesiątki

innych firm należących do rodziny?

Zastanawiał się, dlaczego mu nie powiedziała, po

czym doszedł do wniosku, że współpracował z nią

przez miesiąc, ale nawet nie przyszło mu do głowy, że­

by spytać ją o nazwisko. Nie wydawało mu się to waż­

ne. Była po prostu Megan, organizatorką imprez.

Patrzył na kobietę, która obiecywała wierność jemu

i tylko jemu i dopiero teraz zrozumiał, dlaczego nie

dawała się skusić do małżeństwa pieniędzmi.

Zdał sobie sprawę, że to zastępcze małżeństwo

będzie bardziej skomplikowane, niż mu się wyda­

wało. Od dawna był ulubieńcem fotoreporterów

polujących na znane osoby, ale Simon Pearce, któ­

ry poślubił jedną ze spadkobierczyń majątku Ashto­

nów, to dopiero łakomy kąsek! Jej rodzina była

równie znana jak jego i mieliby wielką uciechę, gdy­

by się dowiedzieli, że to małżeństwo jest nie do koń­

ca prawdziwe.

- Możesz pocałować pannę młodą.

Obrócił się w stronę Megan. Wszyscy ich obserwo-

wali, ale on widział tylko jej błyszczące, zielone oczy.

Widział w nich poczucie humoru, nieufność i odro­

binę żalu.

- Masz jakieś wątpliwości? - szepnął, unosząc rękę,

żeby założyć jej za ucho niesforny kosmyk włosów.

Odpowiedziała równie cicho:

- Nie jedną i nie dwie, i nie trzy.

Uciszył ją w najlepiej sobie znany sposób. Nachylił

się do jej ust, przerywając jej w pół zdania. Wtedy wy­

darzyło się coś nieoczekiwanego.

Poczuł dziwny przypływ gorąca, a kiedy spojrzał na

nią, była zdziwiona tak samo jak on. Czegoś podob­

nego nie czuł od... Właściwie nigdy. Nie sądził, żeby

to było właściwe.

Przewidywał najbardziej typowe małżeństwo z roz­

sądku, a tymczasem zanosiło się na komplikacje. Po­

całował ją po raz drugi i natychmiast poczuł, jak prze­

szywa go uczucie podobne do błyskawicy. Megan

zadrżała, jakby odczuła to samo.

Zapomniał, gdzie są i że są sobie obcy. Tulił ją do

siebie, zapamiętując się w tym pocałunku, czuł jej cie­

pło i zapach, a ona przylgnęła do niego, obejmując go

rękami.

Oklaski. Śmiech. To powoli przywróciło go do rze­

czywistości. Zakończył pocałunek i spojrzał na nią. Jej

skóra nabrała rumieńców, oczy błyszczały jeszcze bar­

dziej. Pragnął jej jak jeszcze nigdy niczego w życiu.

Zacisnął zęby i cofnął się powoli. W ten sposób od­

dalał się nie tylko fizycznie od niej, ale też od utra­

ty kontroli, co traktował jak zagrożenie. Nigdy mu się

nie zdarzyło stracić panowania nad sobą i kontroli

nad sytuacją.

Uśmiechnął się, wziął ją za rękę i obrócił się w stro­

nę gości, którzy już się tłoczyli, żeby im złożyć życze­

nia.

- Wszystko przebiega planowo, więc się nie martw,

przynajmniej o przyjęcie - poinformowała ją Paige.

- Dziwnie się czuję, że to nie ja biegam, żeby wszyst­

kiego dopilnować - wyznała Megan.

Paige spojrzała na nią zdumiona i pokręciła głową.

- Dziwnie się czujesz, że to nie ty pilnujesz imprezy,

a nie czujesz się dziwnie, będąc żoną faceta, którego

nie znasz?

- No, dobra - przyznała Megan, której wzrok prze­

ślizgnął się po grupce gości, żeby zatrzymać się na mę­

żu. - To też jest dziwne.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś.

- Ja też nie, ale lepsze to niż ten biedny Willie.

- Tata by cię nie zmusił do poślubienia go - upie­

rała się Paige.

- Nie znasz ojca? - Megan spojrzała na nią ostro.

- No, może tak. - Siostra na wszelki wypadek za­

kryła mikrofon, który miała przyczepiony do słucha-

wek, i szepnęła: - Ale co powie teraz, kiedy się dowie,

co zrobiłaś?

O tym Megan w ogóle nie chciała myśleć. Już czuła

ucisk w żołądku, przeczuwając tę awanturę. Ale teraz

nawet ojciec nie może jej zmusić do małżeństwa, sko­

ro jest już mężatką.

Przyłożyła dłoń do żołądka i zaczęła głęboko oddy­

chać. Na ogół pomagało to zwalczyć uczucie mdłości

w przypadku konfrontacji z ojcem.

- Tak - odezwała się Paige do mikrofonu - zaraz

tam będę.

- Coś się stało?

- Nic takiego, z czym nie mogłabym sobie sama pora­

dzić - uspokoiła ją siostra. - Drobna awaria w kuchni.

Megan skinęła głową i powstrzymała się, żeby nie

pobiec i nie rozwiązać problemu osobiście. Odkąd za­

jęła się organizowaniem przyjęć i imprez na terenie

rodzinnej posiadłości, wyrobiła sobie dobrą markę, bo

dbała o każdy szczegół i nigdy nie zawiodła.

- Masz zamiar się schować? - zaskoczył ją głos Si­

mona.

- Często się tak skradasz?

- Nie skradam się, tylko chodzę.

- To chodź głośniej - odparowała i starała się pa­

trzeć poza nim na gości.

- Czas na zdjęcia - powiedział, chwytając ją pod

łokieć.

- Simon, nie sądzę, że powinniśmy...

- Prawdziwe małżeństwo - szepnął jej wprost do

ucha. - Pamiętasz?

- Racja.

Najpierw szczęśliwa para młodych wyszła na ze­

wnątrz, żeby zadowolić przedstawicieli mediów. Słychać

było pstrykanie aparatów, kręcenie kamer i wykrzyki­

wane przez reporterów pytania. Simon nieustająco się

uśmiechał i obejmował Megan ramieniem na wypadek,

gdyby stchórzyła i chciała uciec.

Nie zrobiła tego i musiał przyznać, że wywiązała się

ze swego zadania doskonale, z uroczym uśmiechem

pozując do zdjęć. Stephanie nie poradziłaby sobie tak

dobrze w tej sytuacji, pomyślał Simon.

Później weszli do środka, gdzie odbyła się sesja

zdjęciowa z gośćmi składającymi życzenia, a Simon

wciąż obejmował ją ramieniem, perfekcyjnie odgry­

wając rolę zakochanego pana młodego.

Jego matka, drobna, elegancka kobieta z doskonale

ostrzyżonymi siwymi włosami, w błękitnym kostiu-

miku, osuszyła załzawione oczy i serdecznie uściska­

ła Megan.

- Moja droga, pięknie wyglądasz.

- Dziękuję, pani Pearce.

- Proszę, mów do mnie Phoebe. Jestem pewna, że

zostaniemy przyjaciółkami.

Megan poczuła się strasznie. Phoebe była miła,

a Megan ją oszukiwała. Ją i wszystkich innych.

Starała się powiedzieć coś sympatycznego i jedno­

cześnie zastanawiała się, dlaczego Simon nie wyjaśnił

wszystkiego, choćby własnej matce.

- Phoebe, tak mi przykro, że się wcześniej nie po­

znałyśmy, ale wszystko odbyło się tak nagle.

- Nie szkodzi, kochanie - przerwała jej tak, jak to

robił Simon, i teraz Megan wiedziała już, po kim to

odziedziczył. - Wiesz, nigdy nie lubiłam Stephanie.

Ma takie zimne oczy. A ty - przerwała i pogładziła

ją po policzku - masz dobre oczy i śliczny uśmiech.

Wiem, że mój syn będzie z tobą bardzo szczęśliwy.

Czy poczucie winy może człowieka zabić?

Następne godziny minęły jej w kompletnym zamro­

czeniu. Podano obiad, tort i nikt ani razu nie wspo­

mniał, że panna młoda została podmieniona w ostat­

niej chwili.

Grupka ludzi obecnych na uroczystości przybyła

z powodu Simona, który wyraźnie miał jeszcze więk­

szą władzę niż jej ojciec, jak zauważyła Megan. Nikt

nawet okiem nie mrugnął z powodu zmiany panny

młodej.

Gdy przyjęcie się zakończyło, Megan znalazła się

w pokoju przeznaczonym dla panny młodej, żeby się

przebrać. Czuła się jak aktorka, która po skończonym

występie przebiera się, żeby pójść do domu. Wtedy

wszedł Simon.

- Hej! - Schwyciła suknię ślubną, którą właśnie

zdjęła, i osłoniła się nią jak niewinna panienka z epo­

ki wiktoriańskiej; - Przepraszam bardzo!

- Nie szkodzi - powiedział bezczelnie i wszedł do

środka.

Megan spojrzała z wściekłością.

- Chciałabym się przebrać - powiedziała, widząc, że

on nie zamierza się ruszyć.

-Jesteśmy małżeństwem, Megan - przypomniał

i usiadł w fotelu obok drzwi.

- Nawet się nie znamy - powiedziała i weszła do

sąsiadującej z pokojem łazienki, wciąż osłaniając się

suknią ślubną.

- Od czegoś trzeba zacząć.

- Ale nie, kiedy się przebieram.

- Dobrze, zamknę oczy.

- Nie wierzę ci - wystawiła głowę przez drzwi.

- Kiepski początek dla szczęśliwego małżeństwa.

Megan sięgnęła szybko po swoją spódnicę i bluzkę.

Wkładając je prędko, powiedziała:

- Przecież to nie jest zwykłe małżeństwo.

- Mogłoby być - odpowiedział.

Wyjrzała zza drzwi. Miał oczy zamknięte. Przynaj­

mniej tyle.

- Twoja mama mnie lubi - oznajmiła.

- Mówisz tak, jakby to było coś złego.

- Oszukujemy ją. Bardzo mi się to nie podoba.

- Wyjaśnię jej wszystko.

- Dobrze, bo ona jest bardzo miła.

Megan skończyła się ubierać, włożyła swoje czar­

ne pantofle na wysokich obcasach i poczuła się tro­

chę pewniej. Wyszła zza przymkniętych drzwi łazien­

ki i odezwała się:

- Możesz już otworzyć oczy.

Przeszedł przez pokój i stanął przed nią.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś z rodziny

Ashtonów?

Przechyliła głowę na bok i spojrzała na niego.

- Pracowałam z tobą przez miesiąc, Simon. To nie

był sekret.

- Ale nie powiedziałaś.

- Bo nie pytałeś.

- Racja - przyznał. Rozpiął marynarkę i włożył ręce

do kieszeni. - Należało. W każdym razie, skoro nazy­

wasz się Ashton, sprawy trochę się komplikują.

- Dlaczego?

- Gazety będą się jeszcze bardziej interesowały na­

szym małżeństwem. Chyba to rozumiesz.

Nie pomyślała o tym, ale zapewne miał rację. Przy­

zwyczaiła się od dziecka, że media interesowały się jej

ojcem i trochę o tym zapomniała, ale teraz uświado­

miła sobie, że będąc córką jednego znanego człowieka,

a żoną drugiego, stała się łakomym kąskiem dla foto­

grafów i reporterów.

- To tylko na rok - przypomniała.

- Tak, ale tym bardziej musimy prezentować obraz

prawdziwego małżeństwa. - Cofnął się, wyjrzał przez

okno, a potem znów spojrzał na nią. - Podróż poślub­

na na Fidżi to dobry początek. - Spojrzał na zegarek.

- Mamy akurat dość czasu, żebyś zdążyła się spakować.

Nie musisz dużo zabierać. Zatrzymamy się po drodze

w Paryżu na zakupy.

Taka oferta poruszyłaby większość kobiet, ale Me­

gan nie należała do większości.

- Fidżi? - pokręciła głową. - Przepraszam, ale nie

mogę.

- Co to znaczy, nie mogę? Przecież zgodziłaś się grać

tę rolę?

- Małżeństwo, tak, ale miesiąc miodowy? Mam swo­

ją pracę!

Zaśmiał się.

- Pracę? Pracujesz dla swojej rodziny.

Megan spoważniała. Nie lubiła, gdy ktoś uważał, że

zepsuta panienka bawi się w urządzanie przyjęć.

- Moja praca jest dla mnie bardzo ważna - powie­

działa uroczyście - i jestem dobra w tym, co robię.

W ciągu najbliższych dwóch tygodni mam dwa we­

sela i przyjęcie na szesnaste urodziny. Nie mogę wyje­

chać. I nie chciałabym, nawet gdybym mogła.

- Naprawdę? - zmrużył oczy. - A dlaczegóż to?

- Dlatego, Simonie - powiedziała, podchodząc tak

blisko, że dotknęła go palcem wskazującym w żołądek

- że mogę być zastępczą panną młodą, mogę iść do

ślubu w wymyślonej przez kogo innego sukni ślubnej

i zmusić się do założenia pierścionka przeznaczonego

dla kogoś innego, ale za nic nie pojadę w podróż po­

ślubną innej kobiety.

- Co jest złego w tym pierścionku?

Nic nie zrozumiał, co jej specjalnie nie zdziwiło.

Spojrzała na niego.

- Nie jest mój - odpowiedziała, patrząc na szero­

ką, złotą obrączkę z za dużym brylantem otoczonym

szmaragdami.

Nigdy w życiu nie wybrałaby czegoś takiego i fakt,

że musi go nosić, będzie nieustannym przypomina­

niem, że to małżeństwo nie jest prawdziwe. Poślubiła

nieznajomego, którego ktoś jej zostawił.

- Nie lubisz brylantów?

Wydawał się tak zdumiony, że prawie się roześmia­

ła.

- Każda kobieta lubi brylanty, ale nie lubię żółtego

złota, nie lubię takich wielkich pierścionków, które

o wszystko zahaczają, i nie lubię szmaragdów.

Zmarszczył brwi.

- Mógłbym...

- Nie szkodzi. - Tym razem ona mu przerwała. -

Nie ma znaczenia. Powiedziałam, że dotrzymam sło­

wa i dotrzymam, ale nie mam zamiaru jechać w po­

dróż poślubną, i to na Fidżi, z nieznajomym.

Na dłuższą chwilę zapanowała ponura cisza, którą

w końcu przerwał Simon.

- Dawno już nikt nie miał odwagi tak się ze mną

spierać.

Megan zaśmiała się i ruszyła do drzwi.

- Witam w twoim nowym świecie.

- Dokąd idziesz? - spytał.

- Wracam do pracy. Muszę sprawdzić szczegóły ślu­

bu i wesela w przyszłym tygodniu.

Kiedy wyszła, Simon został sam. Słyszał tylko do­

chodzący z daleka stukot jej obcasów.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Chyba naprawdę jesteś stuknięta. - Paige oparła

się o ścianę w gabinecie Megan i objęła się ramiona­

mi. - Najpierw wychodzisz za mąż za obcego face­

ta, a potem odmawiasz wyjazdu w podróż poślubną

na Fidżi?

Megan rzuciła okiem na siostrę, po czym wróci­

ła spojrzeniem na ekran monitora. Minęły zaledwie

dwie godziny od ślubu i wciąż nie mogła uwierzyć, że

to się odbyło naprawdę. Tylko krzykliwy pierścionek

na palcu był tego dowodem.

Starała się nie myśleć o tym, na co się zgodziła. Mo­

że Simon wykorzystał jej słabszy dzień. Gdyby dała

sobie trochę czasu na przemyślenie, może jej decyzja

byłaby inna? Jednak wtedy w dalszym ciągu pozostał­

by problem ojca i planowane małżeństwo z Williem.

- Mam pracę, Paige. Nie mogę tak sobie wyjechać

na dwa tygodnie.

- Jasne, nikt inny nie ma odpowiednich kwalifika­

cji, żeby wykonać kilka telefonów i dopilnować firmy

cateringowej.

Megan westchnęła i rozsiadła się wygodniej w fo­

telu. Jej gabinet mieścił się za główną salą recepcyj­

ną, na parterze rezydencji. Stworzyła tu swój własny

świat. Ściany były lekko różowe, w odcieniu cegieł ko­

minka, i wisiały na nich delikatne obrazy impresjoni­

stów. Meble były w kobiecym stylu, ale nie przesło­

dzone. Pokój był ciepły i sympatyczny, zupełnie różny

od reszty domu Ashtonów, który urządzony był głów­

nie na pokaz.

Z pokoju przechodziło się do kuchni, z której chwi­

lami dobiegał szczęk naczyń. Przez okno widziała

trawnik, podjazd i basen na końcu podjazdu. W tej

chwili obok basenu stał jej świeżo poślubiony mąż

z telefonem komórkowym przy uchu.

Paige podeszła do okna i znów spojrzała na sio­

strę.

- Spójrz na niego, Megan. Jest cudowny. Kto by nie

chciał znaleźć się z nim na wyspie, kiedy zdejmie ten

pięknie skrojony, elegancki garnitur?

- Na przykład ja - wypaliła natychmiast Megan.

Wstała od biurka i podeszła do siostry. - Zgoda, przy­

znaję, że miło na niego spojrzeć.

- Miło? Jest super.

- Masz rację. - Przypomniała sobie jego pocałunek.

Czuła się jak w elektrowni podczas jakichś wyłado­

wań. Iskry, błyski, napięcie elektryczne przenikające

całe ciało. - Ale to nie ma znaczenia.

Przez moment zaczęła żałować swojej umowy co

do braku seksu przez pierwszy tydzień. Paige ma rację.

Jestem stuknięta.

- W każdym razie - westchnęła Paige - wciąż uwa­

żam, że powinnaś jechać na Fidżi.

- Nie mogę.

- Rozumiem - ucięła siostra. - W każdym razie

musisz się stąd wynieść, zanim ojciec wróci, chyba

że chcesz, aby data twojego ślubu i śmierci zbiegła się

w jedną smutną rocznicę.

Na jakiś czas wyparła to z pamięci. Jednak wizja re­

akcji ojca na wieść, że zniweczyła jego marzenia do­

tyczące rodzinnych związków z senatorem Jacksonem,

przeraziła ją. Natychmiast poczuła skurcz w żołądku.

Jako mała dziewczynka bardzo pragnęła, żeby ojciec

kiedyś powiedział: „Megan, jestem z ciebie dumny".

- Nie mówiąc już o mamie - dokończyła Paige.

- Coraz lepiej.

Dlaczego tego nie przemyślała? Teraz czeka ją prze­

prawa z obojgiem rodziców i tłumaczenie im, dlacze­

go nawet nie zostali zaproszeni.

- Więc co masz zamiar zrobić?

Megan spojrzała na siostrę, podbiegła do biurka,

wyjęła z szuflady torebkę i stanęła przy drzwiach.

- Mam zamiar posłuchać twojej rady i wynieść się

stąd. Jak najprędzej.

Simon Pearce nie należał do mężczyzn, których

można lekceważyć. Nie miał więc zamiaru pozwalać

na to, żeby ignorowała go świeżo poślubiona żona.

Ożenił się z córką Ashtonów. Czy to oznacza, że musi

być uprzejmy w stosunku do Spencera Ashtona? Spen­

cer miał opinię wygłodzonego rekina i zasady moralne

bandyty okradającego ubogie staruszki w kościele.

Przycisnął mocniej do ucha telefon, żeby usłyszeć,

co mówi Dave Healy.

- Simon, jeśli nie jedziesz na Fidżi, jak planowałeś,

to dlaczego nie miałbyś odbyć spotkania z firmą Fran­

klina?

Cztery tygodnie pracował ciężko, żeby mieć teraz

czas na podróż poślubną, i nie chciał z tego zrezyg­

nować.

- Bo niezależnie od tego, czy wyjedziemy z Megan,

czy nie, muszę przynajmniej sprawiać wrażenie, że je­

steśmy szczęśliwą parą nowożeńców.

- Naprawdę uważasz, że to dobry pomysł?

Simon zastanawiał się nad tym, odkąd się dowie­

dział, jakie Megan nosi nazwisko.

Ciekawe, jakie było prawdopodobieństwo tego, że­

by zupełnie przypadkowo poślubić kobietę, której na­

zwisko było bardziej znane niż jego? Media będą za

nimi gonić przez najbliższe tygodnie. Może nawet

w jego dębach ukryje się jakiś paparazzi z teleobiekty­

wem wycelowanym w dom.

Udało mu się jakoś wyłgać, mówiąc, że na ślub zde­

cydowali się spontanicznie i dlatego nie było rodziców

Megan. Wyjaśnił też jakoś, skąd w takim razie wzięła

się jego matka, ale sprawy będą się komplikować. Po­

trzebuje co najmniej kilku dni, żeby omówić wszyst­

ko z Megan i nauczyć się, jak trzymać wspólny front.

W przeciwnym razie podstęp szybko wyjdzie na jaw.

- To jedyny pomysł. Nie ma już odwrotu. Jesteśmy

małżeństwem i musimy sobie radzić z problemami.

Dave westchnął ciężko i Simon prawie się

uśmiechnął.

- Dobra, to ja sobie poradzę z Franklinem, a ty so­

bie radź z tą młodą damą.

Simon schował komórkę i zaczął się przyglądać fa­

sadzie pretensjonalnej rezydencji. Słyszał, że dom, gdy

należał do rodziny Lattimerów, był znacznie mniejszy.

Dopiero gdy przejął go Spencer, dobudował dwa duże

skrzydła, na których postawił cylindryczne wieżyczki,

i w ten sposób zamienił ładny wiejski dom w niegu-

stowny pałac. Wydawał się równie „ciepły" jak jego

zimne, marmurowe podłogi.

Ruszył do głównego wejścia, żeby wreszcie odszu­

kać swoją żonę i rozpocząć życie w tym fałszywym

małżeństwie.

Co należy spakować na okoliczność małżeństwa? -

zastanawiała się Megan, wchodząc do garderoby. Mo-

że wprawdzie przysłać po resztę rzeczy, jeśli rzeczywi­

ście będzie mężatką przez cały rok, ale coś musi zabrać

na najbliższe dni. Tylko co?

Zdjęła część ubrań z wieszaków i położyła na łóżku,

na którym stała otwarta walizka. Od lat pakowała się

sama, mimo że matka utrzymywała, że to zadanie dla

pokojówki. Megan nie lubiła niespodzianek. Musiała

wiedzieć, co ma, a czego nie ma.

Działała szybko i sprawnie, myśląc jednocześnie, co

jeszcze. Kosmetyki, szczotki do włosów. Czy jej mąż

ma suszarkę do włosów? Lepiej zabrać swoją. Była

tak zajęta, że nie usłyszała, kiedy do pokoju weszła jej

matka.

- Czy zechciałabyś to wyjaśnić?

Lila Jensen Ashton miała czterdzieści dziewięć lat

i wciąż była pięknością. Miała rude włosy sięgają­

ce brody, które swój naturalny wygląd zawdzięczały

częstym wizytom w ulubionym salonie, Ubrana była

w kremowy garniturek ożywiony szkarłatną, jedwab­

ną bluzką. W uszach i na przegubach dłoni błyszczało

złoto. Dzięki diecie, na którą składały się kawa i sałat­

ki, miała figurę równie szczupłą jak wtedy, gdy zosta­

ła sekretarką Spencera Ashtona. Błękitne oczy zauwa­

żały wszystko.

- Cześć, mamo - Megan wyprostowała się i przygo­

towała na konfrontację z matką. Kochała ją, ale wie­

działa, że Lila równie dobrze mogła nie mieć dzieci.

Nie, żeby ich nie kochała, ale jej instynkt macierzyń­

ski był bardzo powierzchowny i pozostawiała wycho­

wanie Megan, Paige i Trace'a kolejnym nianiom. - Nie

słyszałam, kiedy weszłaś.

- Nic dziwnego - odpowiedziała Lila, wskazując na

walizkę. - Jesteś zajęta czym innym.

- Tak, chciałam ci powiedzieć, ale cię nie było i...

- Zdajesz sobie sprawę z tego, na jakiej pozycji mnie

to stawia?

Megan wzięła głęboki oddech.

- Wiem, że ojciec będzie zmartwiony, że nie wyjdę

za Williego, ale...

- Nie obchodzi mnie reakcja twojego ojca - prze­

rwała jej natychmiast.

Ludzie wciąż mi przerywają, pomyślała Megan.

Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam?

- Przykro mi, mamo.

Było jej przykro z wielu powodów, może głównie

z tego, że nigdy nie były z matką blisko.

- Gdybyś chciała, żebym wiedziała o twoim „ślubie",

powiedziałabyś. Chcę wiedzieć, od jak dawna to pla­

nowałaś?

-No...

Cholera, tego nie omówili z Simonem.

Czy ma powiedzieć rodzinie prawdę, że jest żoną

zastępczą? A potem przez rok znosić ich porozumie­

wawcze spojrzenia? Ale żeby przeżyć wściekłość ojca,

musi go jakoś przekonać, że sprawa toczyła się od kil­

ku tygodni. Najpierw jednak musi przekonać matkę.

Wiedziała, że ich małżeństwo od łat istniało tylko na

papierze i Lila będzie usatysfakcjonowana, jeśli plany

męża legną w gruzach.

- To było dość nagłe - zaczęła Megan, wmawiając

sobie, że przynajmniej nie kłamie. - Właściwie, zupeł­

nie zawrócił mi w głowie.

Lila uniosła jedną brew.

- Trudno mi w to uwierzyć, Megan. Nigdy nie byłaś

zbyt spontaniczna. Ale stało się. Czy wyobrażasz sobie,

jak będę wyglądała w oczach moich przyjaciół?

- Co takiego?

- Przecież to wyszło tak, jakbyś nie chciała widzieć

własnej matki na swoim ślubie. Jak mam im to wy­

jaśnić?

- Nie chciałam ci sprawić przykrości, mamo. - Me­

gan czuła, że wbija sobie paznokcie w rękę.

Matkę nie obchodziło, że jej córka wyszła za czło­

wieka, którego ona nawet nie poznała. Chodziło tylko

o to, jak spojrzą na to panie z towarzystwa.

Megan nie powinna być rozczarowana, bo miała

czas się do tego przyzwyczaić. Lila urodziła wpraw­

dzie troje dzieci, ale natychmiast przekazywała je w rę­

ce kogoś, komu płaciła za opiekę nad nimi. A Megan

ciągle w głębi serca marzyła o odrobinie miłości.

- W ogóle o mnie nie pomyślałaś. - Lila zmarszczy-

ła się leciutko, co, biorąc pod uwagę liczbę zastrzy­

ków upiększających, które pobrała, było wszystkim,

co mogła wykonać. - Myślałam, że zasługuję na

odrobinę szacunku.

- Masz rację.

Ciekawe, że w rozmowach i utarczkach z licznymi

wykonawcami, a także z rodzeństwem, Megan świet­

nie sobie radziła i potrafiła postawić na swoim. Jed­

nak w przypadku rodziców zawsze czuła się jak mała

dziewczynka, która chce być grzeczna i łagodzić na­

pięcia.

- Zbyt mało i zbyt późno. - Lila poprawiła niena­

ganną fryzurę. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz,

Megan.

- Wiem.

- Na pewno? - Na moment w jej oczach pojawi­

ło się coś w rodzaju sympatii? Zrozumienia? Cokol­

wiek to było, natychmiast znikło. - Zastanawiam się,

czy zdajesz sobie sprawę, że opuszczasz dom jednego

władczego człowieka, żeby pójść do drugiego bardzo

podobnego?

Czy Simon był podobny do jej ojca? Współpraco­

wała z nim przez ostatnie tygodnie i trochę go pozna­

ła. Był bogaty i miał władzę, ale nie zauważyła u niego

chłodu tak typowego dla jej ojca. Podjęła decyzję pod

wpływem impulsu i sama też się zastanawiała, czy nie

wpadła z deszczu pod rynnę.

- Życzę ci szczęścia, Megan - zakończyła Lila i wy­

szła wyprostowana, całą swoją postawą manifestując

niezadowolenie.

- Nieźle poszło - westchnęła Megan i padła na

łóżko.

Bolała ją głowa i ściskało w żołądku. Nie tak so­

bie wyobrażała dzień swojego ślubu - kłótnia z matką,

unikanie ojca, pakowanie w samotności rzeczy, żeby

szybko uciec z rodzinnego domu...

Boże, Megan, a czego ty się spodziewałaś? Zaśmiała

się krótko, odetchnęła głęboko, żeby uspokoić żołądek,

a kiedy nie pomogło, rozejrzała się po znanym otocze­

niu, żeby z czegoś zaczerpnąć trochę spokoju.

Jej pokój nie zmienił się specjalnie przez te wszyst­

kie lata, podczas których w nim mieszkała, poza tym

że zamiast lalek na półkach pojawiło się mnóstwo

ukochanych książek. Ściany były jasnozielone, co

stanowiło wyłom w ulubionej przez jej matkę kolo­

rystyce beżowej. Drzwi na jej prywatny balkon były

otwarte i delikatny marcowy wiatr poruszał cienki­

mi firankami.

Ten jeden pokój w całym domu oznaczał wygodę.

Dom. Bezpieczeństwo. Tu uciekała przed kłótniami

rodziców, tu płakała, kiedy ojciec ją powiadomił, że

zapłacił jej ostatniemu chłopakowi, żeby zniknął z jej

życia. Tu marzyła, że będzie kiedyś miała kogoś bli­

skiego. Męża. Rodzinę.

Teraz miała męża i wszystko było nie tak, jak sobie

wymarzyła. Mogła się jeszcze wycofać. Co ją obchodzi,

że media będą sobie używały na dwudziestoczterogo­

dzinnym małżeństwie Simona Pearce'a?

Przypomniało jej się jednak, że grozi jej małżeń­

stwo z Williem. Poza tym dała słowo, a danego słowa

jeszcze nie złamała. Nigdy w życiu.

- Ciężki dzień?

Podniosła głowę i zobaczyła stojącego w drzwiach

Simona. I nagle poczuła, jakby na burzliwym morzu

ktoś zrzucił jej łódź ratunkową.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Dom Simona nie był tak wielki jak ich rezydencja,

ale jej żaden nie dorównywał.

Z zewnątrz stanowił kanciastą konstrukcję z sza­

rego drewna i szkła. Wyglądał nowocześnie i trochę

nieprzystępnie i w ogóle nie pasował do łagodnych,

zielonych wzgórz. Jednak wnętrze było zaskakująco

inne.

Wewnątrz dom Simona był ciepły i przytulny. Idąc

w stronę schodów, Megan zaglądała do mijanych po­

kojów. Błyszczące drewniane podłogi, miękkie sofy

i fotele, pastelowe dywaniki, wypolerowane drewnia­

ne meble, lampy od Tiffany'ego rzucające miłe, ciepłe

światło. Wszystko to z myślą o wygodzie.

Jakże było to odmienne od atmosfery panującej

w rezydencji jej rodziców, w której naczelną zasadą,

jakiej dzieci musiały się nauczyć, było: „Nie dotykaj".

Spojrzała na Simona, który wnosił jej walizkę po

schodach. Ich balustrada była drewniana, a wyrzeź­

bione gałęzie i kwiaty wyglądały, jakby miały zaraz

ożyć. Na jasnożółtych ścianach zawieszono obrazy,

a schody pokryto kremowym chodnikiem. Stojący

u ich stóp zegar tykał rytmicznie.

- Ładnie tu - powiedziała nieprzekonująco, głównie

po to, żeby przerwać ciszę.

- Dziękuję - odpowiedział.

U szczytu schodów skierował się na prawo. Megan

szła tuż za nim przez jasny hol. Kiedy wszedł do głów­

nej sypialni, stanęła w drzwiach i po prostu patrzyła.

Pokój, bardzo męski w wystroju, zdominowany był

przez olbrzymie łoże rozmiarów małego boiska. Po­

myślała, że to bardzo dobrze, bo będzie mogła odsu­

nąć się na swój brzeg, a Simon będzie daleko od niej.

W każdym razie przez najbliższy tydzień.

A kiedy tydzień się skończy? Poczuła dreszcz i po­

stanowiła przestać o tym myśleć.

Rozejrzała się po pokoju. Jedną ścianę stanowiły

okna, przez które roztaczał się cudowny widok na ca­

łą dolinę, na drugiej znajdował się kominek, nie roz­

palony, a przed nim mała kanapka.

Weszła do pokoju w momencie, gdy Simon rzucił

jej walizkę na łóżko, i zerknęła do łazienki. Kilometry

kafelków w kolorze nieba i wanna, w której zmieściła-

by się cała drużyna piłkarska po meczu na olbrzymim

łożu. Co za skojarzenia!

- Lepiej się czujesz?

Otrząsnęła się z rozmyślań i zerknęła na obserwu­

jącego ją mężczyznę.

- Lepiej niż kiedy?

Usta mu zadrgały, jakby powstrzymywał uśmiech.

- Kiedy opuszczaliśmy twój dom, nie byłaś zbyt ra­

dosna.

- Super, dzięki. Każda panna młoda chciałaby coś

takiego usłyszeć.

- Posłuchaj - powiedział, wkładając ręce w kiesze­

nie i podchodząc do niej. - Wiem, że to był trudny

dzień...

- Ciekawy.

Podchodził coraz bliżej, aż stanął w odległości kil­

ku centymetrów. Poczuła zapach jego wody toaletowej,

bardzo męski, od którego zrobiło jej się miękko w ko­

lanach. Musi się wziąć w garść. Hipnotyzował ją spoj­

rzeniem. Nie mogła odwrócić wzroku. Nie chciała.

Minęło kilka chwil i znów zaskoczyła ją panująca

tu cisza. U nich w domu zawsze coś się działo. Ludzie

rozmawiali, krzyczeli, z pokoju jej albo Paige dobie­

gała muzyka, a z pokoju Trace'a głośne sprawozdania

sportowe.

Tutaj, gdyby otworzyła okno, usłyszałaby, jak rośnie

trawa. Trochę ją to przeraziło.

- Czy tu zawsze jest tak cicho? - spytała.

Przechylił głowę, jakby nasłuchiwał, po czym wzru­

szył ramionami.

- Chyba tak, a dlaczego?

- Nie uważasz, że to trochę niesamowite?

Zaśmiał się krótko i nieco chrapliwie, jakby nie był

przyzwyczajony do śmiechu. Megan wcale by się nie

zdziwiła, gdyby tak było, a szkoda, bo gdy się śmiał,

coś pięknego działo się z jego oczami i ustami, i...

Mniejsza z tym.

- Boisz się duchów? - spytał.

- Nie, po prostu nie jestem przyzwyczajona do ta­

kiej ciszy.

- Przyzwyczaisz się - zapewnił.

- Albo coś zrobię, żeby tak nie było.

Uniósł jedną brew, przyglądając się jej.

- To będzie ciężki rok, co?

Po raz pierwszy od rana Megan się uśmiechnęła.

- Żebyś wiedział.

Simon przyglądał się, jak jego świeżo upieczona

żona kręci się po kuchni. Zdumiało go, że wygląda,

jakby była tu od dawna zadomowiona. Przebrała się

w jasnozielony podkoszulek i białe szorty, które pod­

kreślały piękne, opalone nogi.

- Myślałem, że nikt z rodziny Ashtonów nie potrafi

nawet włożyć kromki chleba do tostera.

Spojrzała na niego przez ramię, przeglądając zawar­

tość lodówki.

- Moje rodzeństwo i ja wcześnie nauczyliśmy się ra­

dzić sobie w kuchni.

Trzymając w objęciach bekon, jajka i torby z jarzy-

nami, popchnęła biodrem drzwi lodówki. Ułożyła ca­

ły towar na blacie w środku kuchni i stanęła uśmiech­

nięta naprzeciw Simona.

Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważył tego uśmie­

chu? Przecież pracowali razem kilka tygodni. Nagle

go oświeciło. Po prostu praca z nim nie skłania niko­

go do uśmiechu.

- Nie mówię, że jesteśmy rewelacyjnymi szefami

kuchni - ciągnęła Megan, wbijając jaja do miseczki

do ubijania - ale mając do dyspozycji kuchnię, nie

umrzemy z głodu.

- Mama was nauczyła? - spytał, pamiętając, jak jego

matka uważała, że musi się nauczyć gotować, bo nie

chce się wstydzić przed jego żoną, że wychowała ta­

kiego bezradnego faceta.

Megan roześmiała się.

- Przepraszam - wykrztusiła, ścierając ser do ubi­

tych już jajek. - Sama myśl o mojej matce wchodzącej

z własnej i nieprzymuszonej woli do kuchni rozśmie­

sza mnie do łez. - Wzruszyła ramionami. - Kucharka

nas nauczyła, całą naszą trójkę. Dużo czasu spędzali­

śmy w kuchni. Wiesz, po szkole albo latem...

- Lubiłaś to - stwierdził. Widział po jej oczach, że

tak było.

- Pewnie. Które dziecko nie lubi robić bałaganu

i bawić się ogniem?

Znów się uśmiechnęła, a on znów poczuł to dziwne

rozczulenie, ale prędko przypomniał sobie, że przecież

ich małżeństwo nie jest prawdziwe. Ten układ zakoń­

czy się za rok. Ale to chyba nie znaczy, że póki co nie

może mieć z tego przyjemności.

Megan tymczasem znalazła w jednej z szuflad nóż

i zabrała się za jarzyny. Sprawnymi ruchami poszatko-

wała paprykę, pieczarki i rozdrobniła brokuły. Sięgnę­

ła na półkę po patelnię z miedzianym dnem.

Przy tej okazji uniosła się jej koszulka i Simon zoba­

czył pępek i gładką, opaloną skórę. Musiał zacisnąć dło­

nie w pięści, żeby nie przyciągnąć dziewczyny do siebie.

Zamiast tego nagle wstał i podszedł do lodówki.

- Chcesz piwo?

Megan spojrzała z ukosa.

- Pytasz córkę Ashtonów, właścicieli winnicy, czy

chce piwo?

- Tak.

Skinęła głową.

- Chciałam się upewnić. Owszem, chcę.

Uśmiechnął się do siebie, gdy przechodziła do

ośmiopalnikowej kuchenki, żeby postawić na niej

patelnię. Wrzuciła kawałek masła, a gdy się roztopi­

ło, wlała jajka z serem i warzywami.

- Posłuchaj - powiedziała i pociągnęła łyk piwa. -

Nie chciałabym, żebyś się przyzwyczaił do takiej ob­

sługi. Robię pyszny omlet, ale to nie znaczy, że tak bę­

dzie codziennie.

Trzymając piwo w dłoniach, patrzył na nią. Duże,

zielone oczy błyszczały w świetle lamp, pachniała la­

tem i uśmiechała się jak diablica. Czuł, że go zamęczy.

Jak mógł się zgodzić na tydzień bez seksu! Kto powie­

dział, że trzeba się poznać, zanim się pójdzie z kimś

do łóżka? A coś mu mówiło, gdy na nią patrzył, że

seks z nią jest cudowny.

Gdy się w końcu odezwał, mówił znacznie ostrzej­

szym tonem, ale to była jej wina. Dlaczego tak roz­

kosznie wygląda?

- Mam kucharkę, Megan. Nie ożeniłem się z tobą

dla twoich talentów kulinarnych.

Uśmiech zgasł na jej twarzy, wypiła jeszcze spory łyk

piwa i odstawiła butelkę. Rozmieszała zawartość patelni,

zmniejszyła temperaturę i spojrzała na Simona.

- Jeżeli masz kucharkę, to dlaczego ja to robię?

- Bo dałem jej i gospodyni dwa tygodnie wolnego.

Przecież miałem być na Fidżi, pamiętasz?

- A, racja. - Zerknęła na patelnię i zadowolona ze

swojej działalności podeszła do niego. - Więc przez

następne dwa tygodnie będziemy tu tylko ty i ja?

- Tak.

- Sami?

- Tak.

Westchnęła.

- Mam nadzieję, że umiesz zadzwonić i zamówić

pizzę?

- Myślę, że sobie z tym poradzę - uśmiechnął się

Simon.

Megan skinęła głową.

- W takim razie jakoś przeżyjemy.

Megan leżała w ciemności i obserwowała grę świat­

ła księżycowego na suficie. Dziwne.

Owinęła swoją krótką, jedwabną koszulkę ciaś­

niej wokół ud i przewróciła się na drugi bok, żeby

przyjrzeć się Simonowi z profilu. Ponieważ jednak

znajdował się po drugiej stronie łóżka o wymiarach

kontynentu europejskiego, nie było to łatwe. Zasta­

nawiała się, czy on też nie śpi, czy jest w piżamie,

czy może... nagi? Zastanawiała się, dlaczego się

zastanawia i czy od nadmiaru takich rozmyślań nie

można oszaleć.

- Nie śpisz, prawda?

Jego niski głos tak raptownie przerwał ciszę, że Me­

gan prawie podskoczyła.

- Przepraszam, przestraszyłeś mnie.

- Dlaczego? - Usłyszała rozbawienie w jego głosie.

- Przecież wiesz, że tu jestem.

- Tak, ale to łóżko jest takie wielkie, że twój głos za­

brzmiał jak z sąsiedniego hrabstwa.

- Lubię mieć dużo miejsca - odpowiedział.

Wpatrywała się w oświetlony księżycem sufit i usi­

łowała nie dochodzić przyczyny, dla której lubił mieć

tyle miejsca. Czy chciał tu pomieścić kilka panienek

naraz?

Jakby odgadując jej myśli, dodał:

- Bardzo się wiercę we śnie.

- Aha - nie wydawała się specjalnie przekonana.

Jedwabne prześcieradła zaszeleściły i poczuła, że

jedno jest przeciągane w jego stronę. Ułożyła się na

baczność, chcąc je przytrzymać.

...- Boisz się? - spytał.

- A powinnam? - odpaliła i zamiast w sufit zaczęła

się wpatrywać w okno i rozgwieżdżone niebo. - Prze­

cież obiecałeś, że dasz mi tydzień.

- Obiecałem.

- I dotrzymujesz słowa?

- Dotrzymuję - stwierdził, chociaż prześcieradło

znów zaszeleściło i naciągnęło się.

Wiedziała, że się przybliżył. Wprawdzie w łożu

tych rozmiarów niepozorne przysuwanie się na jej

skraj łóżka mogło mu zabrać całą noc, ale i tak Me­

gan wstrzymała oddech.

- Więc nie będziesz się tu zakradał po nocy?

- Zakradał? - powtórzył i mogła się założyć, że jego

głos był teraz bliżej. - Nie, ale posuwał się, tak.

- Więc przestań.

Przesunęła się jeszcze bardziej na brzeg łóżka, ale za

moment już cała jej prawa część będzie wisiała w po­

wietrzu i to dopiero będzie zabawny widok.

- Denerwujesz się?

Tak, był zdecydowanie bliżej, czuła jego wodę toa­

letową i od tego zapachu coś dziwnego działo się w jej

wnętrznościach. To z powodu ciemności, tłumaczy­

ła sobie. W ciemnościach wszystko jest inne. Widoki.

Zapachy. Instynkty.

Wiedziała o tym, bo instynkt podpowiadał jej

teraz, żeby przesunąć się w jego kierunku, a nie

odsuwać. Czuła to już od kolacji. Kiedy siedzieli

naprzeciwko siebie przy piwie i omlecie było tak...

przytulnie. Każdy jego uśmiech powodował lekki

zawrót głowy.

A teraz byli sami, w łożu o rozmiarach oceanu,

i musiała walczyć z tym instynktem. W każdym ra­

zie próbowała.

- Dlaczego mam się denerwować?

- No wiesz, jesteśmy małżeństwem - odpowiedział

i tym razem był już na wyciągnięcie ręki.

Nie wyciągnęła jej.

- Tak - zgodziła się, przytrzymując prześcieradło

przy sobie, chociaż próbował je ściągnąć. - Ale zgo­

dziliśmy się, że nie będzie seksu przez pierwszy ty­

dzień.

- Kto mówi o seksie? - spytał.

- To o czym mówisz?

- Tylko o tym - przysunął się, ale jej nie dotknął

- żeby być bardzo blisko.

Megan roześmiała się i jej nerwowość znikła

w mgnieniu oka.

- Mamo, nie słyszałam takiego tekstu od początku

liceum.

Przestał się przysuwać i odezwał się nieco obrażo­

nym tonem:

- Słucham?

Dziwne, ale ten ton pomógł jej się zrelaksować i na­

reszcie obróciła się, żeby na niego spojrzeć, niemal

twarzą w twarz.

- Blisko? - spytała z uśmiechem. - Chcesz po pro­

stu być blisko? Czy to jest z tych tekstów: „Nie musi­

my nic robić, tylko cię obejmę" albo: „Nie zrobię nic,

czego nie będziesz chciała"?

Skrzywił się.

- Po prostu nie musimy spać na krawędziach łóżka

po to, żeby nie uprawiać seksu.

- Racja - zgodziła się Megan, przypatrując się jego

twarzy na tyle, na ile było to możliwe w świetle księ­

życa. Szare oczy były ocienione i nic nie można było

z nich wyczytać. - Myślę, że mogę się powstrzymać,

i ciebie też.

Zauważył, że stara się, żeby czegoś nie powiedzieć,

więc wziął głęboki oddech i stwierdził:

- Nie musisz się obawiać. Nie biorę kobiet siłą.

W porządku, uraziła go, chociaż nie miała takie­

go zamiaru, ale naprawdę wkraczał na jej terytorium

i fakt, że jej to nie przeszkadzało, był wyjątkowo iry­

tujący.

- Nie to miałam na myśli.

- A co?

- Po prostu... nie miałam niczego na myśli, okay?

- Okay.

Wsunął sobie poduszkę pod głowę, westchnął i za­

mknął oczy. Patrzyła na niego przez kilka sekund, po

czym szepnęła:

- Co robisz?

Otworzył jedno oko.

- Mam zamiar spać.

- A nie uważasz, że mógłbyś się przesunąć na swoją

stronę tego kontynentu?

- Nie, tak mi wygodnie.

Patrzyła na niego jeszcze przez chwilę, ale nie ot­

wierał oczu, a po kilku sekundach usłyszała równy,

głęboki oddech. Spał.

- Cóż - mruknęła - chociaż jednemu z nas jest wy­

godnie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Następne dwa dni minęły w pośpiechu.

Megan udawało się uniknąć konfrontacji z ojcem

tylko dlatego, że nigdzie go nie było. Wyjechał z po­

siadłości, zanim przyszła do pracy, a wrócił po jej wy­

jeździe. To powinno było ją uspokoić, ale miało do­

kładnie odwrotny skutek. Czuła się jak indyk przed

Świętem Dziękczynienia, który czeka, aż dopadnie go

siekiera.

A Simon wcale jej nie pomagał.

W pracy nie mogła odetchnąć, bo była zbyt zajęta

i czujnie wyglądała ojca. W „domu" też nie, bo Simon

był wszędzie.

W każdym razie tak to odczuwała.

Kiedy poszła popływać w basenie, przy wyjściu cze­

kał na nią z ręcznikiem. Gdy wybrała się na spacer po

ogrodzie, był tuż za nią. Kiedy usiłowała spać w tym

gigantycznym łożu, układał się na ukos, żeby być obok

niej, co gwarantowało, że nie zmruży oka.

Jednak dziś wieczorem, po raz pierwszy od swe­

go błyskawicznego ślubu, Megan miała cały drewnia-

no-szklany dom tylko dla siebie. Simon pracował do

późna. Zostawił jej wiadomość na automatycznej se­

kretarce, że nie wie, kiedy wróci. Czuła się odrobinę

rozczarowana, ale tłumaczyła to sobie tym, że zdążyła

się już przyzwyczaić, że chodzi za nią krok w krok.

Żeby udowodnić sobie, że cieszy ją samotność, puś­

ciła głośno płytę z klasycznym rock and rollem, któ­

rą słychać było w całym domu. Potem udała się do

głównej łazienki, wlała do wanny mnóstwo płynu do

kąpieli i odkręciła wodę. Piana o zapachu jaśminu wy­

pełniła wannę, a lustra zaparowały.

Megan zrzuciła z siebie ubranie i zostawiła na pod­

łodze. Potem wzięła butelkę musującego wina, które

przyniosła z rodzinnych zapasów, i nalała sobie do

kieliszka. Po pierwszym łyku uśmiechnęła się i ode­

tchnęła z ulgą.

Spojrzała w lustro, spięła włosy na czubku głowy

i wciąż się uśmiechając, weszła do królewskiej wan­

ny. Kieliszek ustawiła na brzegu. Woda jeszcze się na­

lewała, gdy Megan usadowiła się w wannie. Poczuła,

jak odchodzi z niej napięcie ostatnich dni. Chłodne

wino, gorąca woda i zapach jaśminu. Wszystko, czego

kobiecie trzeba do szczęścia.

- No - mruknęła przy następnym łyku - może nie

wszystko.

I oczywiście jej myśli powędrowały do człowieka,

który został jej mężem. Ostatnio często jej się to zda-

rzało. Kiedy rozmawiała przez telefon z dostawcami,

bazgroliła w notatniku imię Simona, kiedy prowadziła

w biurze przyszłą pannę młodą, przypominała sobie

swoje przejście przez salę ślubną i minę Simona, gdy

ją potem pocałował.

Jej ciało zareagowało nerwowo, więc zanurzyła się

głębiej w wodzie. Oczywiście to wszystko dlatego, że

śpisz co noc obok całkiem nagiego faceta, tłumaczy­

ła sobie.

Przypomniał jej się poranek po ślubie, gdy Simon

odrzucił kołdrę i przeszedł przez pokój zupełnie na­

gi, i jęknęła. Musiała wówczas całą siłą woli powstrzy­

mać się, żeby go nie zawołać i nie zaprosić z powro­

tem do łóżka.

Do diabła.

Upiła kolejny łyk wina, żeby ulżyć suchemu gardłu.

Nie pomogło.

Zakręciła kurki i teraz słyszała tylko cichutki chlu­

pot wody na swojej skórze i dobiegające z poko­

ju dźwięki muzyki. Uniosła głowę i wpatrywała się

w ciemne niebo za oknem. Kiedy po raz pierwszy bra­

ła tu prysznic, obawiała się, że daje darmowy pokaz

jakiemuś właścicielowi teleskopu, ale Simon zapewnił

ją, że są na szczycie wzgórza, w samym środku trzy­

dziestu akrów ziemi, więc w łazience na pierwszym

piętrze ma absolutną swobodę.

Teraz Megan musiała przyznać, że bycie nagą przy

nie zasłoniętym oknie wywoływało rozkoszne uczu­

cie.

- Albo wypiłam za dużo, albo za mało - mruknęła,

patrząc na butelkę, stojącą na blacie z dala od wanny.

- Cholera!

- Spragniona?

- Ups! - zawołała Megan i wślizgnęła się pod pianę,

wpatrując się w drzwi. Stał w nich uśmiechnięty Si­

mon. - Przestraszyłeś mnie na śmierć!

Wyprostował się i zdjął marynarkę, którą wrzucił

do sypialni.

- Usłyszałabyś mnie, gdybyś nie włączyła tak głoś­

no muzyki.

Wysunęła rękę i zgarnęła na siebie jeszcze trochę

piany.

- Mogłeś coś powiedzieć.

- Powiedziałem.

- No, dobra.

Uśmiechnął się i chwycił butelkę.

- Jeszcze wina?

- Poproszę - wysunęła rękę, uważnie obserwując

stan piany.

- Chętnie bym ci towarzyszył, jeśli pozwolisz.

- Jasne - odpowiedziała, zauważając, że w butelce

jest dostatecznie dużo wina.

Napełnił jej kieliszek, a po chwili przyniósł drugi

dla siebie. Nalał sobie po brzegi i spróbował.

- Niezłe.

- Dziękuję w imieniu Winnic i Wytwórni Win

Ashtonów - uniosła kieliszek. - To nasze najbardziej

popularne wino - mówiła, żeby nie dopuścić do mil­

czenia. - Ludzie kupują je beczkami. Co ty wypra­

wiasz?

Simon odstawił kieliszek na blat i zaczął rozpinać

koszulę, którą już wysunął ze spodni.

- Simon! - Megan obserwowała jednocześnie jego

i znikającą warstwę piany.

- Będę ci towarzyszył - odpowiedział, rozpiął pa­

sek od spodni i suwak. - Przecież powiedziałaś, że nie

masz nic przeciwko temu.

- Miałam na myśli towarzystwo w piciu wina - wy­

jaśniła, unosząc kieliszek. - Wina!

Wziął do ręki swój kieliszek i przyglądał mu się do­

kładnie.

- Nie zmieścimy się tu oboje.

- Bardzo śmieszne.

- Za to tam jest mnóstwo miejsca - wskazał głową

na wannę.

Megan zaczerpnęła powietrza, a gdy to nie po­

mogło, pociągnęła łyk wina. Nie przypuszczała, że...

A teraz on...

Rozebrał się szybko i rzucił rzeczy na podłogę, gdzie

leżały już jej ubrania. Megan zamknęła oczy, mówiąc

sobie, że tak będzie bezpieczniej. Zerknęła jednak, bo

nie mogła się opanować. Ciekawe, czy jakakolwiek ko­

bieta oderwałaby wzrok od takiego ciała, jakie miał

Simon.

Był wysoki i smukły, ale dobrze umięśniony. Miał

szeroką, opaloną klatkę piersiową z lekkim tylko

meszkiem ciemnych włosów. Jego biodra były wąskie,

nogi długie, a jego... Musiała przełknąć następny łyk

wina.

Simon wziął do ręki swój kieliszek i wszedł do wan­

ny. Skrzywił się i syknął.

- Nie wiedziałem, że chcesz się tu żywcem ugoto­

wać.

Wzruszyła ramionami i zagarnęła na siebie jeszcze

trochę piany.

- Lubię gorącą wodę.

- Jest różnica między gorącą a ukropem - mruknął

i usadowił się ostrożnie naprzeciwko niej.

Szybko się przyzwyczaił do temperatury i chociaż

zwykle nie był amatorem pachnącej piany i w ogó­

le kąpieli w wannie, musiał przyznać, że poczuł się

teraz wspaniale. Miał ochotę na coś nowego i inte­

resującego.

- Myślałam, że będziesz do późna pracował.

- Pracowałem - odpowiedział wściekły na sie­

bie. Miał zamiar zostać dłużej, ale jak można siedzieć

w pracy, kiedy myśli cały czas krążą wokół „siedzenia"

pewnej interesującej kobiety? To mu się nigdy nie zda-

rzało. Simon Pearce miał wszystko pod kontrolą, pa­

nował nad swoim światem.

Napił się jeszcze wina i zanurzył aż po szyję, po

czym spojrzał na swoją żonę, która przewróciła jego

świat do góry nogami i przyprawiała go o szaleństwo.

- I jak było w pracy? - spytała.

- Świetnie.

- U mnie też.

Zmarszczył brwi.

- Rozmawiałaś już z ojcem?

- Nie - odpowiedziała, starając się odsunąć tę myśl.

- Nie wiem, na co czeka.

- Może nie jest aż tak zmartwiony, jak przypusz­

czasz.

Zaśmiała się krótko, ale nie było w tym śmiechu

radości.

- Uwierz mi, że to nie to.

- Więc na co czeka?

- Żeby wzmóc napięcie - mruknęła. - Tak działa

Spencer Ashton. - Upiła trochę wina. - Zbić przeciw­

nika z tropu to jego pierwsza zasada. Używa jej nawet

w stosunku do rodziny. Co ja mówię, przede wszyst­

kim w stosunku do rodziny. Zawsze tak było. Zamiast

przestać się czymś przejmować, boję się i szaleję na

długo przed tym, zanim ojciec przykręci śrubę.

Simon przywołał swoje wspomnienia z dzieciństwa

i porównał ich rodziców, zwłaszcza ojców. Jego był cu-

downym facetem - dobrym ojcem, oddanym mężem

i uczciwym biznesmenem. Trudno go będzie naśla­

dować. Może dlatego tak długo nie decydował się na

małżeństwo, a kiedy podjął tę decyzję, wybrał kobie­

tę, która nie oczekiwała miłości. Nie znosił rozwodów,

a tymczasem jego małżeństwo z Megan było z góry

skazane na rozwód po roku.

Pomyślał jednak, że ma jeszcze bardzo dużo czasu,

a w tej chwili znajduje się w wannie ze swoją żoną.

Chyba nie może nic poradzić na jej kłopoty, ale

przy odrobinie wysiłku może sprawić, by o nich tro­

chę zapomniała. Wyciągnął nogi i stopą dotknął jej

biodra.

Podskoczyła, co dało mu szansę na przelotne, ale

jakże podniecające zerknięcie na jej piersi. Megan za­

raz zanurzyła się z powrotem.

- Hej, gdzie moja przestrzeń osobista!

- Megan, przecież to jest wanna - zaczął powoli. -

Nie ma tu miejsca na przestrzeń osobistą.

- To jest duża wanna - wbiła w niego zmrużone

oczy.

- Dość duża - zgodził się.

Teraz już jej oczy zmieniły się w szparki.

- Dość duża na co?

- Na różne rzeczy.

- Dobra, koniec kąpieli - oznajmiła i dodała: - Za­

mknij oczy.

Uśmiechnął się i sięgnął po swój kieliszek.

- Nie sądzę.

- Co takiego?

- Jeśli chcesz teraz wyjść z wanny, będziesz miała

publiczność.

Wzięła głęboki oddech, a Simon pomyślał, że gdyby

wzrok mógł zabijać, byłby zimnym trupem.

- Chyba nie jesteś dżentelmenem?

- Nie.

Coraz lepiej się bawił.

Wymamrotała coś, czego pewnie lepiej było nie sły­

szeć, i spojrzała na swój szlafrok wiszący prawie dwa

metry dalej. Kombinowała, ile mąż zdąży zobaczyć,

jeśli teraz wyskoczy.

- A może byśmy po prostu posiedzieli i zrelaksowali

się? - spytał, przysuwając się nieco bliżej.

- Przysuwasz się - zauważyła.

- Kto? Ja?

Naprawdę dawno się tak dobrze nie bawił.

Megan wysączyła swoje wino do końca i podała mu

kieliszek.

- Jeszcze.

Simon sięgnął ręką po butelkę i nalał do obu kielisz­

ków, a odstawiając ją, znowu się bliżej przysunął.

Ona zachowywała się jak niewinna dziewica, on jak

złoczyńca z kreskówek. Bardzo mu się to podobało.

- Znów się przysuwasz. Dlaczego?

- Poważnie?

- Dobra, wiem dlaczego. Ale zgodziliśmy się na ty­

dzień, żeby się lepiej poznać.

- Gdzie można się lepiej poznać, jak nie w wannie?

- Nie wiem... może na kręglach?

Zachichotał, prześlizgnął się, żeby znaleźć się obok

niej, i przyciągnął ją do siebie.

- Nie jesteśmy odpowiednio ubrani na kręgle.

Przysunął się bliziutko i pospiesznie dotknął ustami

jej warg. Serce zaczęło mu bić niespokojnie szybko.

- Simon - zaczęła i oparła głowę o jego ramię. Spoj­

rzała mu w oczy. - Umówiliśmy się...

- Umówiliśmy się, bez seksu.

- Przestań mi przerywać.

Uśmiechnął się.

- Przepraszam. Co chciałaś powiedzieć?

- No... - Spojrzała mu w oczy. - O czym?

Odstawił swój kieliszek na szeroki brzeg wanny

i wsadził rękę do wody. Chciał jej dotknąć. Musiał

poczuć pod palcami tę jedwabistą skórę. Pragnął tego,

jak jeszcze niczego w życiu.

Dotknął jej piersi, a Megan jęknęła i wygięła się,

wylewając resztę wina do wanny.

- Simon...

- To nie jest seks - szepnął i ledwo go było słychać

poprzez plusk wody, gdy się poruszyła. - To tylko do­

tykanie.

- Tak - westchnęła - ale... Simon... nie przestawaj.

Jej głos rozpalił jego ciało i emocje. Wsunął drugą

rękę pod wodę i przesuwał leciutko wzdłuż jej ciała,

a Megan prężyła się pod jego dotykiem i jęczała.

Starał się opanować i skupić tylko na podziwianiu

jej aksamitnej skóry i cudownych wypukłości i wklęś­

nięć ciała. Poczuł, że jej ręka obejmuje jego głowę, jak­

by się bała, że przestanie, ale on nie mógł przestać. Nie

chciał. Chciał więcej, chciał wszystkiego.

Zacisnęła ręce na jego szyi, tak że czuł jej paznok­

cie na karku, gdy przytulała go do siebie. Jęknęła i wy­

krzyknęła jego imię, a on poczuł, jak wstrząsnął nią

dreszcz spełnienia.

Megan miała pomarszczoną skórę, siniaka na kola­

nie od uderzenia o wannę i naciągnięty mięsień szyi.

I nigdy nie czuła się lepiej.

Skakała w dół po schodach owinięta w gruby, zielo­

ny szlafrok. Było jej miło i ciepło i powinna się wsty­

dzić tego, jak spędziła ostatnią godzinę, ale wcale się

nie wstydziła.

W końcu jest mężatką i jeśli ma ochotę, żeby mąż

doprowadził ją aż do gwiazd i z powrotem na ziemię,

a wszystko to w wannie o rozmiarach basenu... Chcia­

łaby wrócić na górę do tej wanny i zacząć wszystko od

nowa.

- Megan, jesteś bezwstydna - mruknęła do siebie.

- Ale masz szczęście.

Simon był wciąż na górze, zmywając z siebie jaśmi­

nową pianę, a ona skierowała się do kuchni, żeby wy­

jąć talerze i następne wino. Jej genialny mąż zamówił

już pizzę, a ona czuła się tak głodna, że mogłaby po­

chłonąć cały samochód dostawczy.

Była już w holu, gdy usłyszała dzwonek. Stanęła

w miejscu i obróciła się w kierunku drzwi.

- Nieźle. Powiedzieli, że poniżej pół godziny i nie

oszukali.

Pobiegła przez hol, ale nie udało jej się poślizgać na

błyszczącej podłodze, bo miała wilgotne stopy. Posta­

nowiła zrobić to w najbliższym czasie w skarpetach.

Dzwonek zabrzmiał ponownie, a ona zdziwiła się, dla­

czego facetowi od pizzy tak się spieszy.

Zawołała na górę:

- Przynieś portfel, mój książę, bo facet z pizzą już

jest!

Otworzyła drzwi i stanęła oko w oko ze swoim oj­

cem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Simon zbiegł na dół ubrany tylko w spodnie, któ­

re wciągnął szybko, gdy usłyszał wołanie Megan. Już

wyjmował dwadzieścia dolarów, żeby zapłacić za pizzę,

kiedy zobaczył wchodzącego Spencera Ashtona. Sta­

nął jak wryty w połowie schodów.

- Co ty wyprawiasz? - krzyknął Spencer do córki,

nie zauważając, lub nie chcąc zauważyć, schodzącego

Simona. Nie dając Megan szansy, sam sobie odpowie­

dział. - Naprawdę uważasz, że pozwolę się tak trakto­

wać? Że pozwolę na to, żebyś próbowała mi się prze­

ciwstawić?

- Nie próbowałam ci się przeciwstawiać - odpowie­

działa i cofnęła się.

Simonowi włączyło się ostrzegawcze światełko

i uruchomił się jego instynkt opiekuńczy.

- Czekałem, aż ci rozum wróci - ryknął Ashton do

córki, a jego głos odbił się echem. - Dwa dni. Dwa dni,

Megan, a ty nie przyszłaś przeprosić.

- Przeprosić? - powtórzyła.

- W końcu zrozumiałem, że to nie nastąpi.

- Cieszę się, że zrozumiałeś, tato. - Megan wypro­

stowała się, uniosła głowę i odgarnęła włosy z twarzy.

Simon poczuł dumę. Wyglądała jak królowa, nawet

w tym zielonym płaszczu kąpielowym.

- Wręcz przeciwnie. Niczego tu nie rozumiem. -

Spencer zmrużył oczy i skrzywił się. - Twoje nagłe

małżeństwo to nic innego, jak działanie zbuntowane­

go dziecka.

- Dziecka?

- Posłuchaj mnie, Megan - wymierzył w nią palec

jak surowy nauczyciel. - Spakuj swoje rzeczy, jedzie­

my do domu. Jutro zabiorę się do unieważnienia two­

jego małżeństwa i za tydzień wszyscy o nim zapomną.

Senator Jackson jest mi winien przysługę, więc może

to przyspieszyć.

- Żebym mogła wyjść za jego syna? - Megan zacis­

nęła pięści i opuściła ręce.

- Oczywiście. Tak jak planowaliśmy. - Spencer spoj­

rzał na zegarek, jakby już poświęcił na tę sprawę zbyt

dużo czasu.

Simon zacisnął zęby. Żadne z Ashtonów nie zauwa­

żało, że on stoi i słucha. Miał odruch, żeby zbiec na

dół i pomóc Megan, ale ciekaw był, co ona powie.

- Nie mogę tego zrobić - powiedziała, a jej głos

z każdym słowem brzmiał pewniej. - Nie zrobię tego.

Spencer Ashton był tak zdumiony, jakby to jego

pies się odezwał i kazał mu nieść patyk

- Słucham?

- Powiedziałam, że nie opuszczę mojego męża.

- Twojego męża - prychnął. - Nawet nie znasz te­

go człowieka.

- Znam go od sześciu tygodni, tato - przysunęła się

bliżej. - Poznaliśmy się w naszej posiadłości, kiedy or­

ganizowałam...

Simon uśmiechnął się. Nie zdobyła się na to, żeby

przyznać, że poznali się, ponieważ organizowała jego

ślub z inną.

Do licha, przecież ona ujęła się za nim! Niewiele

znał takich osób. Lubił ją za to, mało tego, szanował.

Nie zmieniało to faktu, że miał ochotę wykrzyczeć te­

raz jakieś słowa zachęty, ale nie chciał jej rozpraszać.

- Jestem mężatką, tato - powiedziała - i musisz się

z tym pogodzić. Simon jest moim mężem i tak już po­

zostanie.

To właśnie chciał usłyszeć. Simon odchrząknął

i zszedł niżej. Dopiero teraz go zauważyli.

- Miło, że pan wpadł - uśmiechnął się krzywo do

Spencera i stanął obok Megan.

Spencer zaczął sapać, twarz mu pociemniała.

- To nie jest wizyta towarzyska.

- Więc może mi pan wyjaśni, dlaczego jest pan

w moim domu i krzyczy na moją żonę? - Objął Me­

gan ramieniem.

- Twoją żonę! - Spencer mało nie prychnął i zwrócił

się już wyłącznie do Simona. - Jestem tu po to, żeby

zakończyć tę maskaradę. Megan jest zaręczona z sy­

nem mojego starego przyjaciela i zamierzam dopro­

wadzić to małżeństwo do skutku.

Simon zaśmiał się. Wiedziała że w ten sposób albo

uspokoi, albo rozwścieczy swego przeciwnika, ale by­

ło mu wszystko jedno. Nie spodobał mu się Spencer

Ashton. Słyszał wiele złego na jego temat i dotąd trzy­

mał się od niego z daleka. Teraz upewnił się, że była

to słuszna decyzja.

- Ponieważ Megan jest już mężatką, nie widzę sensu

tej wizyty. Marnuje pan swój i nasz czas.

- Zapominasz, z kim masz do czynienia, Pearce. -

Spencer szalał z wściekłości. - Megan jest moją córką

i zrobi, co jej każę. Sprawa zostanie załatwiona.

- Chwileczkę, tato - Megan objęła Simona w talii,

jakby trzymała talizman. - Zrobię, co ja będę chcia­

ła. Nie jestem już dzieckiem i nie będziesz mi urzą­

dzał życia.

- Co powiedziałaś?

Simon pomyślał, że gdyby głos Ashtona był jeszcze

odrobinę zimniejszy, plułby kostkami lodu.

- Powiedziałam, że nie wyjdę za Williego. Jestem

żoną Simona i nic na to nie poradzisz.

Simon uścisnął jej ramię na dowód solidarności

i przeniósł wzrok z profilu żony na pałającego wście­

kłością mężczyznę.

- Ma pan odpowiedź. To załatwia wszelkie sprawy,

które mógł pan mieć w tym domu, więc może pan już

sobie pójdzie?

Spencer uniósł brwi w zdumieniu.

- Prosisz mnie, żebym wyszedł?

- Nie - poprawił go Simon. - Każę panu wyjść.

- Ty skurwysynu! Jeżeli myślisz, że możesz...

Megan westchnęła.

- Tato...

Simon odsunął ją za siebie. Nie marzył o tym, że­

by jego pięść wylądowała na twarzy teścia, ale jeśli bę­

dzie do tego zmuszony, wolał, żeby jego żona nie była

na linii ognia.

W tym momencie przed domem zatrzymał się ko­

lejny samochód, na którego dachu migotało światełko

dostawcy pizzy.

- Przyjechał nasz obiad.

Simon wykorzystał moment nieuwagi Spencera

i schwycił go pod łokieć, żeby odprowadzić za drzwi.

Ten jednak wyrwał się, spojrzał z wściekłością na cór­

kę i warknął do jej męża:

- To jeszcze nie koniec.

- To już dawno koniec. - Simon miał dosyć.

Z władczymi ludźmi miał do czynienia codziennie.

Przyzwyczajony był do arogancji, o którą zresztą i je­

go obwiniano. Umiał rozładować sytuację, umiał się

ugiąć, gdy było to konieczne. Jednak nigdy, przenigdy

nie przyszła mu chęć, by dać komuś w twarz. Aż do

tej chwili.

- Radzę, żeby pan poszedł do domu - mruknął

przez zaciśnięte zęby, tak żeby tylko Spencer go sły­

szał. - I niech pan więcej nie przychodzi do mojego

domu zastraszać moją żonę.

Simon miał nadzieję, że Ashton go uderzy, ale on

się kontrolował.

- Halo! - odezwał się za Spencerem chłopak, który

przywiózł pizzę. - Ktoś tu zamawiał pizzę?

- My - odpowiedział Simon, nie patrząc na chło­

paka, lecz zwracając się do ojca Megan. - Czy to

jasne?

- Jasne, Pearce - wyrzucił z siebie, jakby chciał

splunąć.

Simon uśmiechnął się kwaśno.

- Dziękuję, że pan wpadł.

- Ale bryka - cmoknął dostawca pizzy na widok

sportowego, europejskiego samochodu Ashtona.

- Spływaj - Simon omal nie popchnął chłopaka.

- Spoko! - chłopak, nieco przerażony, wręczył piz­

zę i powiedział: - Osiemnaście dziewięćdziesiąt pięć,

bez napiwku.

- Dobrze - Simon wręczył zdumionemu dostaw­

cy dwadzieścia pięć dolarów i zamknął za nim drzwi.

Obrócił się, spojrzał Megan w oczy i nie wiedząc, co

powiedzieć, stwierdził: - Pizza świetnie pachnie.

Ona odwzajemniła spojrzenie, po czym uśmiech­

nęła się szeroko.

- Mój bohater.

Należało się roześmiać, bo ona z pewnością powie­

działa to żartem, ale te dwa słowa sprawiły, że zrobiło

mu się ciepło koło serca. Nigdy jeszcze nie był niczy­

im bohaterem i bardzo mu się to spodobało.

- Twojemu ojcu to przejdzie, Megan.

Pokręciła głową, ale wciąż się uśmiechała.

- Nie przejdzie, ale nie szkodzi. Już nie. Cieszę się,

że jest po tej konfrontacji. Chciałam ci tylko powie­

dzieć, że dałabym sobie radę sama. Robiłam to od lat.

- Wiem - odpowiedział i przełożył pudełko z pizzą

do drugiej ręki. Czuł, że Megan przygotowuje się do

sporu, a tymczasem on nie potrafił wytłumaczyć, dla­

czego się wtrącił. Przekonanie, że musi bronić swojej

żony, było najsilniejszym uczuciem, jakiego doświad­

czył. - Po prostu nie mogłem tak stać i patrzyć, jak ob­

rywasz za małżeństwo, które było moim pomysłem.

Zaśmiała się.

- Nie zaciągnąłeś mnie do ołtarza siłą. Jak powie­

działam swojemu ojcu, sama o sobie decyduję. Gdy­

bym nie chciała za ciebie wyjść, nie zrobiłabym tego.

Podeszła bliżej. Chociaż woń włoskich przypraw

i sosu pomidorowego była wyraźna, zdołał też poczuć

zapach jaśminowej pianki, który wciąż utrzymywał się

na jej skórze.

- Chciałem pomóc - powiedział, przezwyciężając

gulę w gardle, którą poczuł na myśl o tym, co chciał­

by teraz robić z Megan.

- Wiem - odpowiedziała, podchodząc jeszcze bliżej.

Patrzył w te wyraziste, zielone oczy. - Dlatego ci dzię­

kuję. Nigdy nikt nie stanął w mojej obronie. Bardzo

mi się to podobało.

Znów się uśmiechnęła, a on nie mógł pojąć, jak to

możliwe, że zwykły uśmiech sprawia mu tyle radości

i wywołuje uczucie ciepła w sercu.

- Nie pozwolę, żeby on, czy ktokolwiek inny, mówił

do ciebie w ten sposób.

- To też wiem - stwierdziła i dotknęła jego policzka. -

I świetnie się czuję z tym, że mam kogoś, kto stoi za mną

murem. To znaczy, nie czułam takiej potrzeby, by mieć

swojego rycerza, ale gdy się pojawił, byłam zadowolona.

- Tak?

- Tak. - Wspięła się na palce i pocałowała go

w usta tak, że nogi się pod nim ugięły. Gdy skończyła,

uśmiechnęła się i schwyciła pudełko z pizzą. - Chodź,

mój bohaterze, idziemy jeść.

Przypatrywał się jej, gdy szła przez hol, i na wi­

dok zarysu jej pośladków pod płaszczem kąpielowym

wszystko napięło się w nim aż do bólu. Skoro chciała

mieć bohatera, to on nim będzie, chociaż zamiast jeść

pizzę, wolałby pochłaniać ją.

Następne dni minęły im szybko i zbliżał się koniec

pierwszego wspólnego tygodnia. Nerwy Megan napię­

te były do granic wytrzymałości. Nie mogła spać, pra­

cowała całymi dniami, a wieczorami wracała do pu­

stego domu.

Od tego wieczoru, gdy odbyli wspólną kąpiel w pia­

nie, a Simon stanął w jej obronie, trzymał się od niej

z daleka, jakby żałował, że stworzyli jedną drużynę

i że stał się jej jednorazowym bohaterem.

Pracował do późna, a kiedy wracał, wślizgiwał się

po cichu do łóżka i spał na swojej połowie. Doprowa­

dzało ją to do szału, jeszcze większego niż wtedy, kie­

dy przysuwał się do niej po kryjomu. Wstawał o świ­

cie i wychodził z domu, zanim ona wzięła prysznic.

Megan rzuciła okiem na zamknięte frontowe drzwi

i wiedziała, że jeszcze go nie ma. Otworzyła, weszła

do holu i idąc, słuchała stukotu swoich obcasów w pu­

stym domu.

I jeszcze to, pomyślała. Rozmyślała cały dzień o tym,

co zobaczyła, co usłyszała i co zrobiła. Teraz musiała

rozważyć, jak o tym wszystkim powiedzieć Simonowi.

Ożenił się ze mną, żeby uniknąć skandalu, a nie

spodziewał się, że z mojego powodu weźmie udział

w innym. Była przekonana, że rodzina Ashtonów nie

będzie się starała tuszować sprawy. Wcześniej czy póź­

niej media dowiedzą się o wszystkim i nie dadzą spo­

koju nikomu z rodziny.

- Oh, Boże. - Megan przystanęła i zaczęła rozcierać

skronie, żeby zlikwidować ból głowy, który trwał już

całe popołudnie. Nic nie pomogło.

- Megan?

Obróciła się na dźwięk głosu Simona. Właśnie

wszedł do domu, postawił skórzaną teczkę i podszedł

do niej.

- Co się dzieje?

- Hmm, chyba nie potrafię zachować pokerowej

twarzy, co?

- Nie bardzo. - Kącik ust miał nieco podniesiony,

ale nie doszedł do pełnego uśmiechu. - Opowiadaj.

No i proszę. Czekała cały dzień, żeby z nim poroz­

mawiać, a teraz miała ściśnięte gardło.

- Nie wiem, od czego zacząć.

Wziął ją za rękę i zaprowadził do salonu. Zapalił

światło, które rozproszyło cienie.

Stały tam naprzeciwko siebie kanapy, między nimi

dębowy stolik do kawy, a na nim niebieski, kobaltowy

wazon z bukietem białych goździków i stokrotek, któ­

re Megan przyniosła dzień wcześniej. Patrząc na ten

radosny bukiecik, poczuła się jeszcze gorzej.

Puściła rękę Simona i zaczęła chodzić po pokoju.

Musiała się ruszać.

- Megan, co się dzieje?

- Przede wszystkim, skandal - wyrzuciła z siebie.

Nie potrafiła tego subtelniej ująć.

- Co...

- Już ci tłumaczę - powiedziała i zdała sobie sprawę,

że teraz ona przerywa jemu. Pokręciła głową ze zdzi­

wienia i ciągnęła dalej.

- Przyszła dzisiaj do naszej rezydencji kobieta, która

nazywa się Anna Sheridan.

- I...?

- I - powtórzyła Megan, zwlekając. - Przyszła po­

rozmawiać z moją matką. Na temat siostrzeńca.

- Siostrzeńca twojej matki?

- Nie, Swojego.

- Anna ma siostrzeńca?

- Przecież właśnie powiedziałam. Przepraszam, to

przez to, że przez całe popołudnie bałam się powie­

dzieć ci o tym i jednocześnie koniecznie chciałam

mieć to już za sobą, a teraz, kiedy już jesteś i mogę ci

powiedzieć, to nic nie mówię, co jest kompletną głu­

potą i... Boże, muszę wziąć oddech.

Przerwała, zaczęła łapać powietrze, przyłożyła rękę

do piersi i poczuła łomotanie serca.

- Megan, co się, do diabła, dzieje? - Simon położył

dłonie na jej ramionach i poczuła, jak jego ciepło do­

ciera w najzimniejsze zakątki jej duszy.

- Już do tego dochodzę. No więc siostrzeniec An­

ny Sheridan, Jack, prawie niemowlę, nie ma jeszcze

dwóch lat. Miała zdjęcie. Słodki chłopaczek. Rude

włoski, zielone oczka, miły uśmiech.

Skrzywił się.

- A ty nie znosisz dzieci? To zdjęcie przypomniało

ci traumatyczne przeżycia z dzieciństwa?

Żartował. Starał się być miły.

- Nie, nic w tym rodzaju. - Spojrzała mu w oczy. -

Mały Jack jest moim przyrodnim bratem.

- Co?

- Mój ojciec - wymówiła to słowo z goryczą - miał

romans. Prawdopodobnie powinnam powiedzieć -

kolejny romans. W każdym razie miał romans z sio­

strą Anny, Alyssą. Alyssa zmarła po urodzeniu Jacka

i wychowywała go Anna.

- Do licha...

- No właśnie. - Megan odwróciła się, żeby popa­

trzeć przez okno, ale zobaczyła tylko swoje własne

odbicie i stojącego tuż za nią Simona. Czy żałował, że

poślubił właśnie ją? Raczej tak. Trudno mu się dziwić.

- W każdym razie Anna pojawiła się w rezydencji, szu­

kając, nie wiem, pieniędzy, pomocy, uznania dziecka?

- I co się stało?

- To, czego się można było spodziewać. Ojca nie by­

ło, za to była mama.

- I?

Popatrzyła na twarz Simona na szybie. Jakoś łatwiej

było mówić do jego odbicia, niż patrzeć mu w oczy.

- I moja matka właściwie ją wyrzuciła. Boże. - Za­

mknęła oczy, żeby już nie patrzeć nawet na to odbi-

cie, a wtedy znów ujrzała matkę. Zobaczyła jej zacię­

tą twarz i usłyszała pozbawiony jakichkolwiek uczuć

ton głosu. Megan od dawna wiedziała, że jej matka

nie ma w sobie ciepła, ale to... - Jej głos był lodowaty.

Kazała Annie Sheridan wynosić się i powiedziała, że

nie chce słyszeć o tym, cytuję: „bękarcie". Jeżeli Anna

będzie próbowała jeszcze raz przyjść, oskarży ją o wy­

łudzanie.

- Nie wiem, co powiedzieć.

- W porządku - odpowiedziała i w końcu otworzy­

ła oczy. - Ja też nie. - Odwróciła się do męża i popa­

trzyła na niego. - Pierwsze, co pomyślałam, to: „Nowy

skandal. Ale Simon się ucieszy". W końcu ożeniłeś się

ze mną po to, żeby skandal nie dotknął twojej rodzi­

ny i interesów.

- Tak się zdarza w życiu, Megan. Skandale wybu­

chają.

Przechyliła głowę, przyglądając mu się.

- Nie tak mówiłeś tydzień temu.

- Może dorastam? - Wzruszył ramionami.

Zaśmiała się.

- Świetnie. Może nie dotkną cię skandale mojego

ojca. Miejmy nadzieję.

- Jest jeszcze coś, Megan, coś, co martwi cię bardziej

niż dziennikarze, tak?

- Tak. - Męczyło ją to cały dzień i musiała w końcu

powiedzieć. - Simon, nie mogłam znieść tego, jak mo-

ja matka potraktowała tę kobietę. Nigdy nie była spe­

cjalnie ciepłą osobą, ale nie uważałam jej też za zupeł­

nie wyzutą z uczuć. Jednak dzisiaj... Przeraziłam się,

że ja też mogę się taka stać. Obudzę się któregoś dnia

i mój głos będzie podobny do jej i też będę zdolna do

takiej podłości.

- Nie będziesz.

- Powiedziałeś to za szybko. Nie zastanawiałeś się

nad tym.

- Nie musiałem.

Tak bardzo chciała mu wierzyć! Tylko skoro człowiek

dziedziczy po rodzicach kolor włosów czy oczu, to czy

nie może też odziedziczyć zimnego serca i pustej duszy?

A właściwie dlaczego jest taka strasznie poetycka?

- Mam nadzieję, że masz rację. Z powodu tych

obaw dogoniłam Annę i poradziłam jej, żeby zwróci­

ła się o pomoc do Caroline Sheppard. - Zaśmiała się

gorzko. - Jeżeli jakakolwiek kobieta potrzebuje pomo­

cy z powodu okrucieństwa mojego ojca, to powinna

się udać do Caroline.

- Nie rozumiem.

- Nic dziwnego. Caroline była żoną mojego ojca.

Posiadłość należała do jej rodziny. Później mój ojciec

rozwiódł się z nią, żeby ożenić się z moją matką i... te­

raz Caroline jest żoną Lucasa Shepparda, i...

- I prowadzą Winnice Louret - wtrącił Simon, który

zaczynał rozumieć.

- Tak - potwierdziła Megan. - Śmiertelni wrogowie

naszej winnicy i wytwórni. Słuchaj, to brzmi jak kiep­

ski serial.

Podszedł do niej, położył dłonie na jej ramionach

i rozmasował, jakby chciał ją rozgrzać.

- Życie rodzinne jest skomplikowane.

- Zwłaszcza w niektórych rodzinach...

- Udało ci się zrobić coś dla Anny. To było bardzo

miłe z twojej strony.

- Może - powiedziała i pokręciła głową. - Mam na­

dzieję, że Caroline jej pomoże, ale chodzi o to, że nie

wiem, czy zrobiłam tak dlatego, że uważałam to za

słuszne, czy dlatego, że chciałam być milsza niż moja

matka. Smutne, co? Nie wiem. Wiem tylko, że zrobi­

łam za mało. Przecież ten chłopczyk jest synem mo­

jego ojca.

- Zrobiłaś więcej niż twoja matka.

- I czuję się, jakbym zdradziła rodzinę. - Nawet nie

chciała myśleć o tym, jak ojciec przyjąłby wiadomość,

że włączyła się do pomocy siostrze jego kochanki i jej

nieślubnemu dziecku. To by dopiero była scena. Mog­

ła tylko liczyć na to, że skoro ojciec się do niej nie od­

zywa, to i w tej kwestii będzie milczał. - Co za historia

- westchnęła i oparła głowę na piersi Simona.

Otoczył ją ramionami i przytulił do siebie. Przez

ostatnie dni trzymał się od niej z daleka, wiedząc, że

z trudem może się przy niej kontrolować. A teraz trzy-

mał ją w ramionach i bardzo chciał pocieszyć. Myśl

o tym, żeby zacałować każdy kawałek jej ciała i zagłę­

bić się w niej bez pamięci ustępowała miejsca czuło­

ści i delikatności.

Bardzo jej współczuł, bo wiedział doskonale, co to

znaczy być rozdartym między tym, co uważane jest za

obowiązek, a tym, co samemu uważa się za słuszne.

On spełniał obowiązek wobec rodziny od momen­

tu śmierci ojca, to znaczy od czasu, kiedy skończył sie­

demnaście lat. Miał szczęście, że lubił to, co robił, ale

robiłby to, nawet gdyby tego nienawidził.

Rozumiał, co znaczy lojalność wobec rodziny i wie­

dział, co Megan czuła, narażając się na krytykę i od­

sunięcie od niej.

Był z niej dumny.

- Więc miałaś kiepski dzień.

Nie uniosła nawet głowy, tylko westchnęła.

- Można tak powiedzieć.

- Dobrze zrobiłaś, Megan.

- Mam nadzieję - przyznała i spytała po chwili. -

Co będzie, jeżeli będę taka jak moja matka, Simon?

- Mówiła prawie szeptem i ledwo ją słyszał poprzez

głośne bicie swego serca. - Taka zimna, nieczuła?

- Nie będziesz. - Schwycił ją za ramiona, odsunął

od siebie i spojrzał jej w oczy. - Jesteś najbardziej cie­

płą kobietą, jaką znam. Upartą, czasem irytującą - do­

dał z lekkim uśmiechem - ale ciepłą.

- Irytującą?

Uśmiechnął się od ucha do ucha.

- To powinno być twoje motto. - Spoważniał, wi­

dząc jej zmartwioną minę. - Postąpiłaś właściwie, Me­

gan. Zawsze postępujesz właściwie. Powinnaś bardziej

wierzyć swojemu instynktowi.

Spojrzała na niego i poczuł moc tych zielonych

oczu. Wyczytał w nich nadzieję, ale również pasję

i pożądanie.

- Wierzyć swojemu instynktowi?

- To dobry instynkt - odpowiedział i pogładził ją

po włosach, miękkich i gęstych. Pragnął jej bardziej

niż czegokolwiek w życiu.

- Więc uwierzę. Zacznę od zaraz. - Obróciła się

w jego stronę, wspięła na palce, objęła go za szyję i po­

całowała tak długo i gorąco, że Simonowi wydało się,

że płoną mu włosy.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Oficjalnie tydzień jeszcze się nie skończył, ale Me­

gan to nie obchodziło. Objęła Simona za szyję i ca­

łowała jak szalona. W tym pocałunku było wszystko

- jej serce i dusza, pragnienie i potrzeba. Chciała, żeby

wiedział, jak bardzo go pragnie, jak go potrzebuje.

Po minucie zdała sobie sprawę, że on w ogóle nie

reaguje. Stoi sztywno i zachowuje się i wygląda jak fi­

gura woskowa przedstawiająca Simona Pearce'a.

Kiedy nareszcie dotarło to do jej świadomo­

ści, oderwała się od niego i popatrzyła. W jasnym

świetle lampy jego szare oczy wydawały się ciemne

i niebezpieczne. Poczuła skurcz w żołądku, w płu­

cach zabrakło jej powietrza, a łomot własnego serca

ogłuszał ją.

Simon patrzył ponad jej głową, w ścianę.

- Halo! - zawołała. - Jest tam ktoś?

Przełknął ślinę i spuścił wzrok, by na nią spojrzeć.

Jego szare oczy miały teraz kolor chmury przed letnią

burzą. Nie ruszył się, żeby jej dotknąć, a ona oderwała

się od niego jak żywa peleryna.

- Wiesz - powiedziała Megan - przegapiłeś całkiem

niezły pocałunek.

- Nie przegapiłem, wierz mi.

Przekrzywiła głowę i znów objęła rękami jego szyję.

- Więc dlaczego się nie włączyłeś? Pocałunek jest

znacznie przyjemniejszy, jeśli dwie osoby biorą w nim

udział.

Oddychał głęboko, a przez wykrochmaloną, białą

koszulę czuła bicie jego serca.

- Tydzień jeszcze się nie skończył - wycedził przez

zaciśnięte zęby.

- Co? - Nie mogła w to uwierzyć.

- Powiedziałem, że tydzień skończy się dopiero ju­

tro. Taką mieliśmy umowę.

- Więc nie masz zamiaru nic zrobić, póki tydzień

oficjalnie się nie skończy?

- Taka była umowa.

Nie wydawał się zbyt szczęśliwy z tego powodu, ale

zdecydowany. Z jednej strony, miło było wiedzieć, że

ma do czynienia z mężczyzną, który dotrzymuje sło­

wa, jednak z drugiej...

Przeczesała mu włosy palcami.

- Chodzi o to - szepnęła, rozdzielając słowa drob­

nymi pocałunkami - że... ja... nie... chcę... czekać...

Jęknął.

Naprawdę jęknął. Megan nigdy niczego tak nie

pragnęła, jak w tej chwili Simona Pearce'a.

Był wysoki, silny i pewny siebie. Niezbyt łatwy we

współżyciu, ale wiedziała już to, co powinna. Był ho­

norowy. Bardzo staroświeckie słowo, ale pożytecz­

na cecha. Nie bał się jej ojca - to kolejna dobra rzecz.

I traktował ją, jakby miała własny rozum, co okazało

się bardzo pociągające.

A jednym palcem potrafił zrobić z jej ciałem to, co

nie udało się żadnemu mężczyźnie.

- Megan - powiedział sztywno. - Miałaś kiepski

dzień, jesteś zmartwiona, nieszczęśliwa.

- Simon. - Uśmiechnęła się. - Przestań być taki

cholernie rozsądny.

Spojrzał na nią tak, że poczuła ogień w każdym

centymetrze kwadratowym swego ciała.

- Upewnij się, czy tego chcesz.

Pokręciła głową.

- Jeżeli upewnię się jeszcze bardziej, zacznę cię ofi­

cjalnie atakować.

- Słusznie - stwierdził. Nachylił głowę, przywarł do

jej ust i odwzajemnił pocałunek takim samym, jakim

ona przed chwilą obdarzyła jego.

Ich języki połączyły się i przyciągnął ją do siebie tak

mocno, że zaczęła się obawiać, czy będzie w stanie oddy­

chać. Jednak jakaś jej część nie zwracała na to uwagi, by­

le tylko całował ją dalej. Nic innego nie było ważne.

Tydzień temu nie uwierzyłaby, że może się tak czuć.

Tydzień temu spojrzałaby na Simona jak na zupełnie

obcego człowieka, najwyżej jak na rozwiązanie kwestii

Williego Jacksona.

Tego wieczoru był już kimś zupełnie innym. Sta­

nął w jej obronie, stworzyli zespół. Pocieszał ją, śmiał

się z nią i złościł ją. Był w jej myślach cały czas i w jej

snach każdej nocy.

Jego ręce wędrowały po jej plecach w górę i w dół

i jedyne, o czym myślała i czego pragnęła, to czuć je

na swojej skórze, czuć jego ciepło, dotyk każdego pal­

ca, który sprawiał, że szybowała coraz wyżej i wyżej.

Oderwał się od jej ust i teraz jego wargi błądziły po jej

szyi, wywołując dreszcze rozkoszy.

- Simon...

- Koniec z gadaniem - szepnął w jej szyję. - Teraz

tylko odczuwanie.

- Tak - odpowiedziała gwałtownym skinieniem gło­

wy. - Chcę czuć, jak najwięcej.

- Dobrze, bardzo dobrze. - Jego usta powędrowały

jeszcze niżej, do nasady szyi. Miała nadzieję, że pozosta­

ną tam trochę dłużej, najlepiej na zawsze. Potrafiły czy­

nić cuda. - Pragnę cię - szepnął zduszonym głosem.

- Ja też, ja też cię pragnę - przytaknęła, dotykając go

nieprzytomnie i marząc, żeby jego garnitur i koszula

znikły w czarodziejski sposób.

- Teraz?

- Tak - odpowiedziała Megan, która już nie mogła

i nie chciała myśleć. Było w niej tylko pragnienie. -

Teraz.

Jego ręce znalazły się między ich ciałami i zręcznie

zaczęły rozpinać guziki jej jasnozielonej bluzki.

- Szybciej - ponaglała, dziwiąc się, co ją tak pali we­

wnątrz.

Schwycił brzegi bluzki i rozerwał, a guziki rozpry­

sły się po wszystkich kątach. Ściągnął materiał z jej ra­

mion i po chwili tylko biustonosz oddzielał jego ręce

od jej ciała. Uporał się z nim szybko i poczuła na pier­

siach jego dłonie, a potem usta.

Simon nie czuł już nic poza swoim pożądaniem.

Musi ją mieć. Nie myślał o niczym innym, tylko o tym,

całymi dniami, które wydawały mu się latami

Co noc leżała na wyciągnięcie ręki, a była nieosią­

galna. Każdego dnia próbował wypełnić myśli pracą,

a tymczasem każdej minuty, każdej godziny myślał

o Megan. Zadręczał się tymi myślami.

Dziś rano pocieszał się, że jeszcze jeden dzień

i wszystko to się skończy. Kiedy się z nią prześpi, zato­

pi w niej, nasyci, będzie mógł wrócić do swojego zwy­

kłego trybu zajęć i wszystko wróci do normy.

Teraz jednak, kiedy ją obejmował, czuł jej dłonie

i słyszał westchnienia, wiedział, że jego pragnienie, za­

miast się nasycić, będzie się potęgowało. Ukląkł przed

nią, rozpiął suwak w spódniczce i zsunął na podłogę,

a po chwili zsunął też skrawek czarnej koronki i sta­

nęła przed nim naga.

Gdy kładł ją na miękkim dywanie, poczuł, że

wstrząsają nią dreszcze. Prędko pozbył się ubrania.

Kiedy przywarł do jej nagiego ciała, był jak nieprzy­

tomny. Przyciągnęła jego twarz. Jej gorące, ruchliwe

usta współgrały z ruchami ich ciał.

Przerwał pocałunek, spojrzał w jej zielone oczy i za­

topił się w ich głębi.

A kiedy znów zaczęła drżeć, nachylił się do jej ust

i, całkowicie połączeni, podążyli wspólnie do spełnie­

nia.

Megan bolały plecy.

Była pewna, że ma odciśnięty ślad dywanu na po­

śladkach.

W nogach czuła skurcz.

A gdyby on chciał się ruszyć, pewnie by go zabiła.

Jednak poruszył się, starając się uwolnić z jej ciała.

Przytrzymała go.

- Nie - ostrzegła. - Nie ruszaj się.

Zaśmiał się krótko i jego ciepły oddech dotknął jej

szyi.

- Jeżeli się nie ruszę, to cię rozgniotę.

- Jestem silniejsza, niż wyglądam - zapewniła, przy­

mykając oczy, by bardziej rozkoszować się tym, że czu­

je go w sobie.

Uniósł się na łokciach i spojrzał w jej twarz.

- Nie przenieślibyśmy się na górę? - spytał z uśmie­

chem. - Wiesz, tak naprawdę do łóżka.

- Hmm - mruknęła, kołysząc biodrami. Dobrze, że

nie tylko ona odczuwa palące płomienie wokół siebie.

- Może później.

- Zgoda - odpowiedział, pieczętując to długim po­

całunkiem.

- To było naprawdę niesamowite, Simon - powiedzia­

ła, gdy tylko miała wolne usta. - Po prostu niesamowite.

- Tak - przyznał. - Tak to można ująć.

Megan była trochę obolała, ale w przyjemny spo­

sób. Całe jej ciało przenikała radość, a umysł był spo­

kojny.

- Myślisz, że moglibyśmy znów spróbować?

Zaśmiał się.

- To propozycja?

- A musi być? - Pogładziła go po plecach.

Nabrał powietrza, ścisnął ją mocniej i poturlali się

po dywanie...

-Och, Simon...

Dwie godziny później leżeli w poprzek swego

ogromnego jak kontynent łoża. Pomiędzy nimi znaj­

dowały się resztki zjedzonego w pośpiechu posiłku,

a oni przekazywali sobie wypitą do połowy butel­

kę wina.

Megan przyłożyła usta do butelki, przechyliła ją

i wypiła duży łyk cierpkiego wina, po czym uśmiech­

nęła się i przemówiła oficjalnym tonem.

-Wino o zdecydowanym smaku, w pełni dojrzałe,

jednak z ledwie dostrzegalną nutą młodego.

Simon wziął od niej flaszkę i też upił spory łyk

- Cierpkie, a jednak na swój sposób słodkie. Smak

wyrazisty, ale nienachalny.

- Nieźle - podsumowała Megan, z podziwem kiwa­

jąc głową. - Musiałeś być na jakichś degustacjach.

- Kilka razy - odpowiedział, kładąc się na poduszkach

opartych o zagłówek łóżka. Uniósł kolano i oparł na nim

łokieć. - Ale żadna nie była tak niezobowiązująca.

- Niezobowiązująca? - spytała Megan i przetoczyła się

po materacu, aż znalazła się tuż obok niego. Nie mog­

ła wytrzymać ani chwili w oddaleniu, choćby najmniej­

szym. Musiała go dotykać, gładzić ręką całe jego ciało.

Ułożyła się na jego szerokiej i doskonale umięśnio­

nej piersi. Czuła każdą swoją kostkę, każdy mięsień

zmęczony i wiotki jak przegotowany makaron. Nigdy

jeszcze nie była tak słaba po uprawianiu seksu, a jed­

nocześnie tak bardzo pragnęła robić to jeszcze.

- Uważam, że jesteśmy w bardzo odpowiednich

strojach - powiedziała.

Przesunął dłonią po jej pośladkach, pogłaskał, a ona

niemal mruczała z zadowolenia, prężąc się pod jego

dotykiem.

Doprawdy, kto by pomyślał, że ten sztywny i zasad­

niczy Simon Pearce ma tyle ukrytych talentów? Ten

człowiek był czarodziejem. Wyprawiał z jej ciałem ta­

kie rzeczy, o których nawet jej się nie śniło. Prowadził

ją szybciej i na takie szczyty rozkoszy, jakich sobie na­

wet nie wyobrażała.

A ona wciąż chciała jeszcze. Serce kołatało jej

w piersiach; Chciała, żeby i on jej pragnął.

- Jeżeli będziemy utrzymywać takie tempo, to się

pozabijamy - zażartował, nie ustając w pieszczotach.

Megan nie ruszała się. Bała się ryzykować, że Si­

mon przestanie jej dotykać. Spojrzała na niego przez

ramię.

- Są mniej przyjemne sposoby zakończenia życia.

-To prawda.

Oczy mu pociemniały i nawet w skąpym świet­

le lampki zauważyła napięcie na jego na twarzy,

a w oczach błysk pragnienia.

Zaschło jej w ustach, za to inne części ciała zwil­

gotniały w oczekiwaniu. Nie miała zielonego pojęcia,

w co się pakuje, zgadzając się na to krótkoterminowe

małżeństwo z Simonem Pearce'em. A gdyby miała?

- Muszę cię znów mieć - usłyszała jego szept.

Przymknęła oczy i skupiła się na ogarniającym ją

ponownie niezwykłym uczuciu. A gdyby miała poję­

cie? Nie czekałaby aż tydzień.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Nie obchodzi mnie, czy korporacja Peabody'ego

wycofa się z umowy - Simon oparł się w fotelu za

biurkiem i spojrzał na swego asystenta.

Dave Healy pokręcił głową z niedowierzaniem, po

czym nachylił się, nadstawiając ucha.

- Słucham? Mógłbyś to powtórzyć?

- Śmieszne. - Simon uśmiechnął się krzywo. - Na­

prawdę, Dave. Jeśli ten stary baran chce się wycofać,

to jego sprawa. Niech sobie znajdzie kogoś innego, kto

będzie tolerował te jego staroświeckie pomysły na te­

mat tego, jak należy tworzyć spółkę.

Promienie porannego słońca wpadały ukosem

przez ścianę okien za biurkiem Simona i rysowały jas­

ne pasy na stalowoszarym dywanie. Dave Healy stał

na jednym z takich pozłoconych pasów, trzymając

w ręku tekturową teczkę.

- Nigdy nie przypuszczałem, że coś takiego od cie­

bie usłyszę.

- Prawdę mówiąc, ja też nie.

Simon oparł łokcie na czarnym, błyszczącym blacie

biurka. Gdy David mówił, jego myśli wędrowały. Za­

uważył, że odkąd Megan wkroczyła w jego życie, zda­

rza mu się to coraz częściej.

Ostatnie dni były dla niej bardzo trudne. Prasa peł­

na była doniesień o skandalu Ashtona i Megan de­

nerwowała się każdym nowym artykułem. Nieślubne

dziecko Ashtona było interesującą wiadomością i każ­

dy reporter w ich stanie starał się ująć sprawę od innej

strony i znaleźć jeszcze coś ciekawego.

Wiedział, że Megan bardziej martwi się o niego i je­

go interesy niż o siebie i doceniał ten fakt, choć stale

jej powtarzał, że nie powinna.

Oczywiście skandale były szkodliwe dla interesów,

zwłaszcza gdy miało się do czynienia z kimś takim jak

Manfred Peabody, stary głupiec, który byłby chyba

najszczęśliwszy, gdyby żył w wiktoriańskiej Anglii.

Na razie ten skandal nie dotknął Simona i jego ro­

dziny i firma Pearce Industries była bezpieczna. Spen­

cer Ashton był idiotą, ale nie był w stanie zaszkodzić

Simonowi, chyba tylko w ten sposób, że ten stary cap

miał niszczący wpływ na Megan.

Uświadomił sobie, że jeszcze dwa tygodnie temu

nie przyszłoby mu do głowy, że mógłby coś takiego

odczuwać. Teraz wszystko się zmieniło. Megan była

jego żoną i nikt, ani Peabody, ani nikt inny nie będzie

insynuował, że zrobiła coś złego, tylko dlatego, że po­

chodziła z Ashtonów.

Megan. Ostatnio wszystko mu się z nią kojarzy­

ło. Nie spodziewał się, że to tymczasowe małżeństwo

będzie czymś innym niż małżeństwem z rozsądku.

A jednak bardzo szybko stawało się czymś innym...

Ona penetrowała każdy zakątek jego dotychczasowe­

go życia. Na to się nie nastawił.

- Simon!
- Co? - zamrugał powiekami i spojrzał na Dave'a,

który kręcił głową i śmiał się.

- Gdzie się, do diabła, podziały ta wola silna jak stal

i stuprocentowa koncentracja, z powodu których Si­

mon Pearce jest osobnikiem budzącym grozę na całej

kuli ziemskiej?

Zaśmiał się krótko, wstał i wsadził ręce w kieszenie.

Wzruszył ramionami, spojrzał na Dave'a i przyznał:

-Nie wiem.

Przyjaciel w zamyśleniu pokiwał głową.

- Czas najwyższy.

- Co to ma znaczyć?

- To znaczy - powiedział David, wkładając teczkę

pod pachę - że za długo żyłeś wyłącznie dla tej firmy.

- Simon zmarszczył się, ale nie protestował. Nie było

sensu, bo przyjaciel miał zupełną rację. - Takie życie,

żeby tylko jeść, spać, oddychać i pracować jest bardzo

niezdrowe - podsumował David.

Simon prychnął i obszedł biurko. Na przeciwle­

głej ścianie srebrny zegar odmierzał godziny. Czekał,

kiedy nareszcie będzie mógł iść do domu i być znów

z Megan. Do diabła, naprawdę stracił poczucie rzeczy-

wistości. Przysiadł na skraju biurka.

- Niezdrowe - mruknął. - I to mówi człowiek, któ­

ry uważa frytki za jarzynę.

David zaśmiał się, ignorując tę ostatnią złośliwość.

- Chodzi mi o to, że tobie też należy się normalne

życie, a nigdy go nie miałeś.

- Mam życie.

- Firma się nie liczy.

- Zawsze była najważniejsza - powiedział cicho Si­

mon.

- Aż do teraz - zauważył David. Podszedł bliżej

i klepnął przyjaciela po plecach. - Megan jest dla cie­

bie dobra. Cieszę się, że ją masz.

- Na razie. Umowa była na tymczasowe małżeństwo.

David zaśmiał się i ruszył do drzwi prowadzących

do jego gabinetu. Zatrzymał się na chwilę i spojrzał

na szefa.

- Czy to nie ty zawsze mówiłeś, że umowy są po to,

żeby je renegocjować?

Dave już wyszedł, a Steve zastanawiał się, czy to

miała być sugestia, czy wyzwanie. Zacisnął dłonie na

czarnym blacie biurka i wpatrując się w zegar, myślał

gorączkowo. Czy jego małżeństwo z Megan na pew­

no musi być tymczasowe? Czy chce więcej? Nie był

pewien.

Jedyne, czego był pewien, to tego, że bardzo pragnął

Megan teraz, w tej chwili. Jutro było zbyt odległe, że­

by się nim martwić, a wczoraj zbyt puste, żeby warto

było o nim pamiętać.

- Charlotte, ja chyba oszaleję.

Megan chodziła tam i z powrotem po głównym po­

koju domku gościnnego, w którym mieszkała jej kuzyn­

ka. Pokoje były malutkie, ale pięknie utrzymane, z drew­

nianą, błyszczącą podłogą i belkami pod sufitem. Był to

jednopoziomowy budyneczek z drewna i kamienia. Gdy

Megan była małą dziewczynką, uważała go za domek

z bajki, w którym mieszkają wróżki i krasnoludki i w któ­

rym jest wszystko, o czym dziecko może zamarzyć.

Teraz było to po prostu mieszkanie jej kuzynki.

Charlotte Ashton nigdy nie miała ochoty mieszkać

w głównym domu i wolała własne towarzystwo w tym

przytulnym domku. Poza tym tuż za domkiem znajdo­

wały się cieplarnie, co było bardzo wygodne dla osoby

odpowiedzialnej za ozdoby kwiatowe na wszystkich

uroczystościach odbywających się w rezydencji i na

terenach wokół niej.

- Zaraz mi wytrzesz dziurę w podłodze - zauważyła

Charlotte spokojnie.

- Przepraszam, po prostu... - Megan przystanęła

i bezradnie rozłożyła ręce.

- Musisz chodzić, gdy się denerwujesz, wiem.

Charlotte przysiadła na ciemnoróżowej kanapie,

przyciskając do siebie ozdobną poduszkę. Długie,

ciemne włosy opadały jej aż za ramiona niczym je­

dwabna peleryna, którą od czasu do czasu potrząsała

dla większego efektu. Była drobna, bardzo spokojna

- zupełne przeciwieństwo Megan.

Może dlatego tak dobrze się rozumiały.

W końcu Megan odetchnęła głęboko i opadła na fo­

tel. Poduszki otuliły ją jak przyjacielskie ramię.

- Gazety są pełne ojca i jego ostatniego... nawet nie

wiem, jak to nazwać.

- Epizodu - podpowiedziała Charlotte.

- Można i tak. - Megan pokręciła głową i założyła za

ucho jasny kosmyk. - Reporterzy sterczą pod bramą,

rzucają się na każdy wyjeżdżający samochód, wydzwa­

niają, prześladują klientów, którzy przychodzą tylko na

degustacje win. - Zaczerpnęła powietrza. - Wczoraj ja­

kaś ekipa telewizyjna tak zdenerwowała pewną szesna­

stolatkę, której urządzaliśmy urodziny, że dziewczyna się

popłakała. - Żachnęła się, przypominając sobie natręt­

nego reportera i kamerzystę, którzy gonili dziewczyny,

sądząc, że się czegoś dowiedzą. - Mama nie chce o tym

mówić, Trace zajmuje się wyłącznie pracą, Paige udaje,

że wszystko jest w porządku, a ojciec odmawia komen­

tarzy. Dziś rano powiedział mi tylko, że ponieważ stanę­

łam po stronie męża, sprzeciwiając się ojcu, nie należy

mi się żadne wyjaśnienie.

Przypomniała sobie tę scenę w gabinecie ojca i za­

stanowiła się, jak w ogóle mogła przypuszczać, że za­

interesuje go jej opinia. Po chwili dodała:

- A Simon...

- Co, Simon?

- Nie wiem - przyznała Megan i pomyślała, że właś­

nie to ją najbardziej niepokoi. Simon nie odezwał się

ani słowem na temat ostatnich wydarzeń związanych

z jej ojcem. Nie poruszał tego tematu od tamtego wie­

czoru, kiedy sama mu o tym powiedziała, a potem...

Na samo wspomnienie zrobiło jej się gorąco. - Nie

mam pojęcia, co robić, Charlotte. Co mam robić? To

wszystko jest takie skomplikowane.

Kuzynka zamyśliła się.

- Wiesz, że nie jestem wielbicielką twojego ojca,

Megan.

- Wiem i może właśnie dlatego przyszłam do ciebie.

Wszyscy w domu chodzą na paluszkach, jakby się bali

popełnić gafę, a to przecież ojciec zachował się okrop­

nie wobec nas.

- Odnoszę wrażenie, że to wszystko strasznie cię za­

skoczyło - zaczęła Charlotte i sięgnęła po swoją fili­

żankę z herbatą stojącą na stoliczku obok.

- A twoim zdaniem nie powinno?

Kuzynka upiła łyk herbaty.

- Nie obwiniam cię o to, że nie chciałaś dopuścić

do siebie prawdy o swoim własnym ojcu, Megan, ale

ja wiedziałam od lat, że temu człowiekowi nie można

ufać. Absolutnie.

Megan pomyślała, że powinna czuć się urażo­

na i bronić ojca. Zawsze tak było, zawsze tłumaczy­

ła przed ludźmi zachowanie Spencera, jego postawę,

sposób traktowania innych, aż w końcu stało się to jej

drugą naturą.

Niestety, dłużej tak nie mogła. Nie potrafiła już na­

wet siebie przekonać, że był ojcem, o jakim zawsze

marzyła. W ciągu ostatnich dwóch tygodni opadły jej

klapki z oczu i zobaczyła go nie takim, jakiego chciała,

ale takim, jaki był naprawdę.

Człowiek, który potrafił omotać każdą ze swoich

żon. Majstrował im dzieci, a potem odchodził. Do

niej odzywał się najwyżej monosylabami, a pamiętne­

go wieczoru oskarżył ją o sprzeniewierzenie się jego

woli. Nie, nie będzie bronić Spencera. Już nie.

- Boże - szepnęła. - Masz rację.

Przyznała to głośno po raz pierwszy. Może chwila­

mi tak myślała, ale nigdy przedtem nie była tak nie­

lojalna, żeby to głośno powiedzieć. W ciągu ostatnich

dwóch tygodni zmieniło się nie tylko jej życie uczu­

ciowe.

Uśmiechnęła się do siebie, gdy zdała sobie spra­

wę, że przestała szukać akceptacji ojca. Może wresz­

cie zrozumiała, że nigdy się jej nie doczeka. A może

jeszcze coś...

Chyba zrozumiała też, że ważniejsze od zdobycia

akceptacji ojca jest zaakceptowanie samej siebie. Wy­

prostowała się w fotelu i pomyślała o tym przez mo­

ment. Odczuła drobną satysfakcję i uśmiechnęła się.

Charlotte spojrzała na nią znad filiżanki i jej ciem­

nobrązowe oczy zalśniły w świetle popołudniowego

słońca.

- Wszystko będzie dobrze z tobą, prawda?

- Wiesz - powiedziała powoli Megan. - Zaczynam

myśleć, że tak.

- Cieszę się.

- Dzięki.

- Mam też własny powód do radości, bo teraz, kie­

dy przyjęłaś wreszcie prawdę o swoim ojcu, mogę ci

coś powiedzieć.

Mówiła to bardzo poważnie, ze skupioną twarzą,

i Megan odruchowo nachyliła się w jej stronę.

- Co takiego? Czy coś się stało?

- Nie. Po prostu...

- Charlotte...

Wzięła głęboki oddech, wypiła łyk herbaty, chcąc

nabrać siły do tego, co chciała powiedzieć.

- Wiesz, że twój ojciec zawsze twierdził, że moja

matka umarła?

- Tak.

Rodzicami Charlotte byli David, młodszy brat

Spencera, i Mary Mały Gołąbek Ashton pochodząca

z plemienia Siuksów. Gdy David i Mary zmarli, Spen­

cer przywiózł ich dzieci, Walkera i Charlotte, do swo­

jej posiadłości, by z nimi zamieszkały.

- Ja w to nie wierzę - powiedziała Charlotte cichutko.

- Uważasz, że twoja matka żyje?

- Muszę to sprawdzić. Muszę wiedzieć na pewno.

Walker uważa, że zwariowałam, ale coś mi w środku

mówi, żeby nie wierzyć w wersję twojego ojca.

Czy ojciec naprawdę mógłby skłamać na temat

śmierci Mary Mały Gołąbek? - zaczęła się zastanawiać

Megan. Po chwili doszła do wniosku, że tak, o ile taka

wersja była mu do czegoś potrzebna.

Wyciągnęła rękę do kuzynki poprzez stolik. Schwy­

ciła ją mocno.

- Dowiedz się, Charlotte. A jeśli będziesz potrzebo­

wała pomocy, daj mi znać.

Phoebe Pearce uśmiechnęła się do swojej synowej

i wstała na powitanie, gdy ta przeciskała się przez za­

tłoczoną restaurację.

Megan była bardzo spięta, ale Ashtonowie od ma­

łego byli uczeni, jak trzymać nerwy na wodzy. Z przy­

klejonym do twarzy uśmiechem nachyliła się, by po­

całować tę drobną kobietę w policzek.

- Bardzo miło z twojej strony, że zaprosiłaś mnie na

kolację.

- Nonsens. - Teściowa machnęła ręką, po czym usiad-

ła z powrotem i ułożyła popielatoperłową serwetkę na

kolanach, chroniąc garniturek z zielonego jedwabiu. -

Kiedy się dowiedziałam, że Simon będzie dziś do późna

pracował, stwierdziłam, że to świetna okazja, żebyśmy

się spotkały we dwie na babskie pogaduszki.

Babskie pogaduszki, pomyślała Megan. Czy będzie

się mnie czepiała?

Phoebe wydawała się całkiem miła, ale Megan odczu­

wała wyrzuty sumienia, że poślubiła jej syna z nieuza­

sadnionych powodów. Wiedziała jednak, że Simon do­

trzymał słowa i wyjaśnił mamie prawdziwą sytuację.

- Napijesz się czegoś, kochanie?

- Wina, bardzo chętnie - odpowiedziała grzecznie

Megan.

- Oczywiście. - Phoebe znów się uśmiechnęła i ski­

nęła na czekającego w pobliżu kelnera. - Mogłam być

pewna, że przedstawicielka rodziny Ashtonów bę­

dzie wolała wino. - Powiedziała coś szybko kelnerowi

i znów zwróciła się do Megan. - Zamówiłam pyszne

chardonnay, które na pewno będzie ci smakowało.

- Dziękuję. - Megan żałowała, że wino nie stoi już

teraz przed nią, bo wyschło jej w gardle, a zdenerwo­

wanie potęgowało się.

Musiała zacząć mówić, żeby się przekonać, że

wszystko z nią w porządku.

- Lubię chardonnay, a wszyscy mówią, że w tym ro­

ku będzie urodzaj.

- Nie wiedziałam, że twoja rodzina butelkuje ten ga­

tunek.

- Nie - odpowiedziała Megan szybko, wdzięczna za

rozmowę na neutralny temat - ale uprawiamy wino­

grona i produkujemy trochę sami.

- Oczywiście. Taka produkcja wina musi być bar­

dzo ciekawa.

- Szczerze mówiąc, ja akurat winiarstwem nie bar­

dzo się zajmuję. - To jej brat, Trace, zarządzał tą częś­

cią majątku i mógłby powiedzieć Phoebe wszystko na

temat win. Megan i Paige, poza pomocą w winobra­

niu w dzieciństwie, nie miały nic wspólnego z winiar­

stwem. - Organizuję imprezy i...

- Wiem, kochanie, ale mimo wszystko jesteś tam

i w jakiś sposób cię to dotyczy. Winnice są takie fa­

scynujące: związane z przyrodą, zawsze zależne od po­

gody.

Megan uśmiechnęła się.

- Czasami są mniej fascynujące. Zwłaszcza kiedy jest

się dzieckiem i musi się pomagać w winobraniu, dostaje

się skurczu mięśni i robią się pęcherze na palcach.

Podczas gdy Megan mówiła o wszystkim i o niczym,

podszedł kelner i nalał im wina. Potem podał im me­

nu, a kiedy już zamówiły, znów zniknął.

Postanowiła przestać tak bezsensownie gadać, a za­

miast tego zaczęła się rozglądać po zatłoczonej restau­

racji. Wszystkie stoliki, w liczbie kilkunastu, okryte

były białymi obrusami i na każdym stał nieduży wa­

zonik ze świeżymi, wiosennymi kwiatami.

Od strony śnieżnobiałego fortepianu, przy którym

siedziała młoda kobieta w różowej sukni, dochodziły

delikatne dźwięki muzyki klasycznej.

Wszystko było piękne. Phoebe była bardzo miła.

Dlaczego więc Megan czuła się niepewnie?

- Chciałam z tobą porozmawiać sam na sam - za­

częła teściowa.

No tak, pomyślała Megan, o to jej chodziło.

- Tak?

- Na temat Simona. - Oczy starszej pani rozbłysły

radością. - Jako jego matka muszę ci pogratulować

i powiedzieć, że bardzo jestem szczęśliwa z powodu

waszego małżeństwa.

- Naprawdę?

- Zmiana, jaka w nim zaszła w ciągu ostatnich

dwóch tygodni, to prawdziwy cud.

- Słucham?

Tego się Megan nie spodziewała. Co więcej, wca­

le by się nie zdziwiła, gdyby wobec rozprzestrzenia­

jących się płotek na temat jej ojca, Phoebe zażądała

zerwania wszelkich stosunków Megan z Simonem.

Teściowa wysunęła rękę i nakryła jej dłoń swoją.

- Kochanie, zrobiłaś z nim coś cudownego. - Zmie­

szana Megan po prostu na nią patrzyła. - Wczoraj

jadłam z nim obiad i był tak zrelaksowany jak jesz-

cze nigdy. Uśmiechnięty, rozbawiony. - Znów się

uśmiechnęła i mrugnęła. - Wcale mnie nie popędzał

z obiadem, żeby już móc wrócić do pracy.

Megan pokręciła głową.

- Nie sądzę, żeby to było z powodu czegokolwiek,

co zrobiłam...

- Ależ tak. - Phoebe uśmiechnęła się do kelnera,

który właśnie ustawił przed nimi zamówione dania,

a kiedy odszedł, ciągnęła dalej; - Mężczyzna, który

jest szczęśliwy w domu, jest zadowolony we wszyst­

kich innych okolicznościach.

- Phoebe - wtrąciła szybko Megan, nim tamta zdą­

żyła jej przerwać. - Wiem, że Simon powiedział ci

prawdę na temat naszego małżeństwa.

-Oczywiście.

- Więc wiesz, że nie jesteśmy...

- Zakochani? - dokończyła za nią teściowa i Megan

musiała zagryźć zęby i przeczekać kolejne wtrącenie

się. - Nie byłabym tego taka pewna, moja droga...

Próbowała zaprzeczać, ale nie udało jej się zbyt wie­

le powiedzieć.

- Doprawdy, Phoebe...

- Megan, znam mojego syna znacznie dłużej niż

ty. I mogę śmiało powiedzieć, że nigdy nie widziałam

go takiego jak teraz. Jak gdyby nareszcie odnalazł coś,

czego mu brakowało, a o czym nie wiedział. To jesteś

ty, moja droga.

Serce Megan na moment zamarło, ale nie mogła so­

bie pozwolić na to, by tak od razu uwierzyć teściowej,

która twierdziła, że między nią i Simonem dostrzega

miłość. A to jest po prostu chemia.

Małżeństwo, które rozpoczęło się od układu bi­

znesowego, nie może się przekształcić w nic innego,

prawda? Żadne z nich nie szukało miłości, wchodząc

w ten układ z rozsądku. Żadne nawet nie powiedzia­

ło tego słowa.

Jednak teraz, gdy wymówiła je Phoebe, wydawało

się, że wszystkie umowy są nieważne. Odczarowała to

słowo. Miłość. Czy to możliwe? Czy to jest coś, co Me­

gan może brać pod uwagę?

Jej serce wyprawiało różne fikołki. W głowie mia­

ła zamęt, gdy próbowała sobie wyobrazić siebie za rok

żegnającą się z Simonem. Uczuła ostry ból w piersiach.

Jeśli myśl o opuszczeniu go była tak bolesna już po

dwóch tygodniach, jak to będzie po roku? Boże!

Phoebe myliła się zapewne co do uczuć Simona.

Wydawało się, że nie chciał od niej niczego innego

poza tym, co zadeklarował na początku. Nie myliła

się natomiast co do jednego - w niezrozumiały dla

niej samej sposób przez ostatnie dwa tygodnie Megan

Ashton Pearce zakochała się w swoim własnym mężu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Trzeci tydzień małżeństwa Megan różnił się zasad­

niczo od dwóch poprzednich.

Przez pierwsze dwa tygodnie Megan i Simon mieli

cały wielki dom do wyłącznej dyspozycji. Mieli trochę

czasu, żeby się przyzwyczaić do siebie i do faktu, że są

małżeństwem, i mieli też czas na inne rzeczy. Na mnó­

stwo innych rzeczy.

Pierwsza ich noc, kiedy się kochali, rozpoczęła se­

rię kolejnych zdumiewających nocy, o jakich Megan

nawet się nie śniło. Kochali się praktycznie w każdym

pomieszczeniu, a raz nawet na schodach. Spędzali

wspólnie czas pod prysznicem i na intymnych posił­

kach we dwoje w kuchni. Byli sami w wielkim domu

i nie musieli się starać o zachowanie prywatności ani

o to, czy ktoś usłyszy ich rozmowy.

Teraz wszystko się zmieniło. Kucharka zatrudnio­

na na stałe zawładnęła kuchnią, więc nie było mowy

o nocnych wyprawach do lodówki, pokojówki kręciły

się po wszystkich pokojach, więc niemożliwe stały się

sesje na kanapie, a obecność zatrudnionego na peł-

nym etacie ogrodnika uniemożliwiała miłosne sceny

na trawie pod krzewami.

Zresztą i tak nie było na to szans, zauważyła Me­

gan. Simon spędzał coraz więcej czasu w pracy, a co­

raz mniej w domu. Wyjeżdżał wcześnie rano i często

wracał o dziesiątej wieczorem albo jeszcze później.

Zupełnie jakby unikał przebywania w domu, a raczej

- przebywania z nią.

Dom, chociaż pełen łudzi, wydawał jej się pusty bez

Simona. Mimo tego, co powiedziała tydzień temu jego

matka, Megan była pewna, że jej mąż żałuje teraz tego

czasowego małżeństwa. Trochę ją serce bolało, ale po­

stanowiła o tym nie myśleć. Nie miała prawa być ura­

żona ani rozczarowana.

To małżeństwo było w tej chwili takie jak na po­

czątku. Umowa: pozory plus dobry seks. Nikt nie mó­

wił o tym, że będą żyli długo i szczęśliwie, nie padło

też słowo „miłość". Nikt, łącznie z nią, nie przewidział,

że uczucia mogą się zmienić.

Przystanęła przy szerokich oknach wychodzących

na ogród i na wzgórze, które opadało łagodnie ku doli­

nie. Usiadła na wyłożonym poduszkami szerokim pa­

rapecie i patrzyła na zapadającą ciemność. Nie chcia­

ło jej się zapalać świateł w sypialni, ale w kominku tlił

się ogień, bardziej dla atmosfery niż ciepła, i płomie­

nie odbijały się w szybie. Na wypielęgnowany trawnik

padały ukośnie promienie księżyca.

Oparła głowę o ścianę i patrzyła w ciemność, pod­

czas gdy jej myśli wirowały niespokojnie. Gazety wciąż

miały na celowniku rodzinę Ashtonów. Jakoś nigdzie

indziej nie pojawił się ostatnio żaden skandal i nikt

nie przejął ich miejsca na pierwszych stronach. Spen­

cer odciął się od wszystkich, odmawiając rozmów na

temat Alyssy Sheridan i chłopca. Simon zapewniał

Megan, że kłopoty jej ojca go nie obchodzą, ale czy

może mu wierzyć?

- To moja wina - mruknęła, wodząc palcem po szy­

bie. - Kto, do diabła, kazał mi się zakochiwać we włas­

nym mężu?

Idiotyczne. Simona miłość nie interesowała. Wyra­

ził się jasno tego dnia, gdy się tak pospiesznie pobra­

li. Chciał tylko ochronić swoją rodzinę i firmę przed

skandalem. Roczne małżeństwo. Wyłącznie biznes.

Jednak skandal i tak ich dopadł i Simon... Przecież

widziała to wyraźnie. Odsuwał się od niej. Czuła to.

Nawet gdy byli w tym samym łóżku, gdy ją obejmował

czy wchodził w nią, czuła, że się od niej oddala. Nie

wiedziała, jak to powstrzymać i czy w ogóle powinna

próbować.

Nie mogła do tej całej biedy dodać jeszcze tego, że

się w nim po prostu zakochała...

- No, super - powiedziała, zsuwając się z poduszek

na parapecie - moje życie to jedna wielka impreza.

- Czy jestem zaproszony?

Odwróciła głowę w stronę drzwi. Stał w nich Simon

z marynarką przewieszoną przez jedno ramię, rozluź­

nionym krawatem i odpiętym górnym guzikiem ko­

szuli. Wyglądał na zmęczonego i udręczonego, a jed­

nocześnie cholernie przystojnie.

Zaczęła się zastanawiać, czy kiedykolwiek przyzwy­

czai się do tego, że samo patrzenie na niego sprawia jej

taką przyjemność. Jedno spojrzenie tych jego zamglo­

nych, szarych oczu i Megan zamienia się w galaretę.

Oczywiście nie musi mu tego mówić.

Odchrząknęła.

- Słucham?

- Powiedziałaś, że twoje życie to jedna wielka im­

preza - powtórzył jej słowa, wchodząc do pokoju i za­

mykając za sobą drzwi. - Spytałem więc, czy jestem

na nią zaproszony.

Jak mógł nie wiedzieć, że on był tą imprezą! Jak

ona ma przeżyć z nim cały rok i nie wygadać się, co

czuje? Chciałaby być lepszą kłamczuchą albo lepszą

aktorką.

Odetchnęła głęboko, kazała swoim nerwom uspo­

koić się i zmusiła się do uśmiechu. Musi wymyślić ja­

kiś sposób, żeby fakt, że go kocha, pozostał jej osobi­

stą tajemnicą.

Jednak teraz, gdy był w domu, wszystkie przemyśle­

nia i zmartwienia znikły, pozostawało tylko niespokoj­

ne serce i spragnione ciało. Może jej nie kocha, a na-

wet w myślach się oddala, jednak z pewnością wciąż

jej pragnie. Więc w tej chwili nie będzie się martwiła

o jutro, tylko skoncentruje się na dzisiaj.

- Jasne, że jesteś zaproszony - powiedziała i bez­

głośnie podeszła do niego boso po miękkim dywanie.

Zsunęła suknię, która opadła na podłogę. Została tyl­

ko w jasnozielonej koszulce i majtkach w tym samym

kolorze. Wieczorne powietrze chłodziło jej skórę, ale

nie czuła tego. Jak mogła odczuwać zimno, kiedy spo­

czywał na niej gorący wzrok Simona?

Uniósł brew, przyglądając się jej, gdy się zbliżała.

- A jaka to impreza?

Nawet jego głos był głęboki i seksowny. Poczuła,

że reaguje na niego tak, że fala gorąca ogarnia każdą

cząstkę jej ciała. Światło ognia z kominka odbijało się

w jego oczach.

- Impreza pod hasłem: „Jest późno, a ja tęskniłam

za tobą".

Zmarszczył czoło i rzucił marynarkę na brzeg łóżka.

- Nie chciałem przyjść tak późno, ale...

Megan pokręciła głową, wyciągnęła rękę i położyła

palec na jego ustach.

- Nie szkodzi. Najważniejsze, że jesteś.

Uniósł kącik ust i coś mignęło radośnie w jego

oczach.

- Zdążyłem?

- Prawdę mówiąc, jesteś gościem honorowym.

- Tak? - spytał i pozwolił się zaciągnąć na ich szero­

kie łoże. - A co mogę dostać?

- Mnie.

Megan rozpięła mu koszulę i zdjęła krawat. Ściągnę­

ła koszulę i przesunęła dłońmi po jego piersi. Wstrzy­

mał oddech, a ona uśmiechnęła się do siebie zadowo­

lona, że tym z pewnością mogła zwrócić jego uwagę.

Nie mogła mu powiedzieć, że go kocha, ale mogła mu

to pokazać.

Przycisnęła usta do jego szyi i westchnęła głęboko,

podczas gdy jego dłonie powędrowały pod jedwabną

haleczkę.

- Jak dobrze cię dotykać - szepnął, rozwichrzając

swym oddechem jej włosy. - Zawsze tak dobrze cię

dotykać.

- Cieszę się - odpowiedziała i nie przestawała go ca­

łować, coraz niżej, na piersiach.

Jęknął, przycisnął ją do siebie i znów opadli na łóżko.

Uniosła głowę i spojrzała na niego. Twarz miał

ściągniętą, a oczy koloru ciemnego dymu wyrażały

pożądanie. Przynajmniej tyle, skoro nie może mieć

jego miłości. Na razie.

Teraz, w tym momencie, Simon Pearce jej potrze­

bował. Pragnął. I tylko to się liczyło.

- Nie wiem, co ze mną robisz - wyznał, odgarnia­

jąc włosy z jej twarzy. Głos miał przytłumiony, jakby

dźwięki z trudem przechodziły przez ściśnięte gardło.

- Ale myślę o tobie cały czas.

To już coś. Myślał o niej, pragnął jej. Nie była to mi­

łość, ale coś była

- Z tego też się cieszę.

- Muszę cię mieć, Megan.

- Jestem tu. - Znów go pocałowała, leciutko pocią­

gając zębami dolną wargę.

- Za daleko - jęknął i przekręcił ją, aż znalazła się

pod nim. - Zdecydowanie za daleko.

Po kilku sekundach leżała zupełnie naga. Jego dło­

nie, palce, usta, były wszędzie. Dotykał jej, a wybuchał

płomień. Całował, a płonął ogień piekielny. Smakował

- całym ciałem wstrząsały eksplozje.

Megan zwijała się na prześcieradle spragniona bar­

dziej niż za pierwszym razem. Wciąż nie miała go do­

syć. Za każdym razem chciała więcej.

Czy to była miłość? Ta porażająca potrzeba, żeby

być z nim, pod nim, częścią jego. Zastanawiała się.

A jeśli tak, jak będzie mogła kiedykolwiek żyć bez

tego?

Na chwilę, gdy Simon oderwał się od niej, żeby

ściągnąć z siebie resztę ubrania, jej myśli odbiegły od

tego tematu. Obserwowała go w świetle kominka i na­

pawała się tym widokiem. Nigdy nie sądziła, że kiedyś

przeżyje coś takiego, takie głębokie uczucie, i ogarnia-

ła ją rozpacz na myśl, że miałaby żyć z kimś, kto nie

czuje tego samego.

Natychmiast był z powrotem, okrywając jej ciało

pocałunkami. Dotyk jego skóry na jej skórze był jak

magia. Jego ręce były wszędzie, a ona chciała jeszcze

i jeszcze. Chciała go całego. Był tylko on i ta chwila.

- To szaleństwo - mruczał z ustami przy jej szyi. - Bez

przerwy czuję twój zapach. Słyszę w snach twoje wes­

tchnienia. Cały czas widzę przed sobą twoją twarz.

Uśmiechnęła się do tych słów, schowała je głęboko

w sercu, aby ją grzały, gdy dopadnie ją okrutna rze­

czywistość. Gdy on już odejdzie, a ona zostanie sa­

ma i będzie musiała sobie przypomnieć, że miłość nie

wchodziła w zakres umowy.

- Weź mnie, Simon - szepnęła. - Całą.

Podniosła biodra w górę. Przytrzymał jej ręce nad

głową, ich usta połączyły się, języki roztańczyły, a cia­

ła poruszały się w rytmie starym jak świat. Gdy po­

czuła pierwsze targające nią wstrząsy, usłyszała jedno­

cześnie, jak Simon szepcze jej imię.

Później, gdy leżała obok niego w ciemności rozjaśnio­

nej nieco przygasającym ogniem i obserwowała go śpią­

cego, zaczęła się zastanawiać, czy przeżyłaby jego stratę.

- Nowe kontrakty są już w drodze. - Dave stanął

przed biurkiem Simona i czekał na odpowiedź.

- Świetnie. Daj mi znać, kiedy dotrą.

- Hej - zniecierpliwił się Dave. - Pohamuj ten wy­

buch entuzjazmu. To niezdrowe na serce.

Simon westchnął i uśmiechnął się krzywo.

- Lepiej?

- Wcale nie.

- Już bardziej nie mogę.

- Co się dzieje, Simon?

Dobre pytanie, pomyślał. Tylko jaka może być od­

powiedź?

Całymi dniami starał się być jak najbardziej zajęty,

żeby odgonić myśli o Megan, całymi nocami starał się

być z nią i w niej. Jaka w tym logika? Zawsze była jego

mocną stroną, panował nad wszystkim.

- Nie wiem. Kiepski nastrój, to wszystko. - Sięgnął

po srebrne wieczne pióro i przysunął do siebie stos

dokumentów. - Najlepsze, co możesz zrobić, to trzy­

mać się z daleka.

Na te słowa Dave przysunął sobie fotel, usadowił się

wygodnie, wyciągnął nogi i powiedział:

- Gadaj.

- O czym?

- O Megan, oczywiście.

- To nie ma nic wspólnego z Megan.

- Jasne - zaśmiał się Dave, kręcąc głową.

- A kim ty jesteś? Wujek Dobra Rada dla nieszczę­

śliwie zakochanych?

- Skądże, ale nie masz nikogo innego.

- Masz rację. - Simon odchylił się w fotelu, odrzucił

pióro i przeciągnął dłonią po włosach tak mocno, że

mógłby je wyrwać. - No, dobra. Ona mnie doprowa­

dza do szaleństwa.

- To świetnie.

- Może dla ciebie, dla mnie nie.

- Dlaczego?

- Bo ja się nie zajmuję miłością, do diabła.

- A kto mówi o miłości? - David znów się wyszcze­

rzył i oczy mu rozbłysły.

- Jeżeli będziesz się śmiał, to przysięgam, że cię za­

łatwię.

- Nie śmieję się, tylko cieszę.

- Dobrze mieć przyjaciół, którzy dzielą twój ból.

Dave rozłożył ręce.

- Robię, co mogę.

- Zrobiłeś już dosyć. - Simon wstał zza biurka i za­

czął chodzić po pokoju. Nie mógł usiedzieć spokojnie.

- To wszystko twoja wina - mruknął.

- A co ja takiego zrobiłem?

- To ty powiedziałeś, że powinienem trochę pożyć.

I że Megan jest dobra dla mnie.

- Przyznaję się do winy.

Simon zaczął chodzić po pokoju szybciej, jakby

chciał uciec od własnych myśli, ale nie mógł uciec ani

dostatecznie szybko, ani dostatecznie daleko.

- Zacząłem się zastanawiać, ale to też niedobrze. Im

dłużej myślałem, tym bardziej dochodziłem do wnios­

ku, że się w niej zakochałem.

- To wspaniale! - Dave rzucił się z gratulacjami, ale

Simon prychnął:

- Nie miałem tego w planie.

- Daj spokój z planem, Simon - powiedział Dave. -

Nareszcie kogoś znalazłeś i uważam, że to wspaniale.

- Tak, wspaniale! - Simon nagle stanął. - Ja nie chcę

być zakochany. Miłość to chaos, a ja nie znoszę chaosu.

- Witaj w zwyczajnym świecie, Simon. Nikt nie ma

wszystkiego pod kontrolą cały czas.

- A ja mam - nie ustępował. - W każdym razie

miałem. - Dave zachichotał. Simon spojrzał na niego

groźnie. - I znów będę miał.

- Chciałbym to zobaczyć.

- Posłuchaj, Dave, zaraz ci wytłumaczę. Wymyśli­

łem to dziś przed południem. Megan musi po prostu

wyznać pierwsza, że mnie kocha. Wtedy znów będę

miał wszystko pod kontrolą.

- Jesteś stuknięty!

- Ale to ma sens. - Teraz, kiedy już się podzielił tą

myślą z przyjacielem, zapalał się do niej coraz bar­

dziej. - Pomyśl tylko: ten, kto pierwszy się odezwie,

traci władzę. Jeżeli to się sprawdza w biznesie, czemu

nie w miłości? Zeskanowała i przerobiła pona.

- Bo w miłości nie chodzi o to, żeby udowodnić

swoją wyższość.

- Jasne. Pamiętasz, jak zaskoczyłeś Peggy tym tygo­

dniowym wyjazdem na Hawaje w zeszłym roku?

- To co innego. - Dave usztywnił się.

- Powiedziałeś, że teraz ty pierwszy podejmiesz ta­

kie romantyczne działania i zdobędziesz punkty.

Dave zaczął masować sobie kark.

- Jest jakaś luka w tym rozumowaniu.

- Nie, nie ma - odpowiedział Simon, wracając za

biurko. - Zobaczysz. Kocham Megan. I wiem, że ona

mnie też kocha. - Przerwał, pomyślał przez moment,

a później skinął głową. - Tak. Naprawdę mnie kocha.

I muszę jakoś to z niej wycisnąć, zanim ja to powiem.

Czy to musi być takie trudne?

Dave spojrzał z politowaniem.

- Ale on jest naszym ojcem, Megan - powiedzia­

ła Paige, przemierzając hol. - Oczywiście, że będę go

wspierać. Ty też powinnaś.

- Próbowałam. Wiesz, że próbowałam.

Megan pokręciła głową i poszła za młodszą siostrą.

Ich obcasy stukały o marmurową podłogę. Wiedziała,

że Paige jej nie słucha, że nie chce jej słuchać. Było jej

żal siostry. Zawsze były sobie bliskie, ale teraz, gdy wy­

buchł ten skandal z powodu małego Jacka, wszystko

w rodzinie zawirowało i każdy opowiadał się po czy­

jejś stronie. One z siostrą znalazły się po przeciwnych

stronach barykady.

- Naprawdę - marudziła obrażona Paige. - Słucha­

jąc ciebie i Trace'a, można by pomyśleć, że ojciec był

jakimś potworem.

Z każdym krokiem Megan czuła dotkliwszy ból

głowy. Trace. Jej starszy brat. Miała satysfakcję, wie­

dząc, że myśli tak samo jak ona.

Przechodząc przez salę, odruchowo sprawdzała, czy

wszystko jest jak należy przed mającym się odbyć na­

zajutrz przyjęciem weselnym. Okrągłe stoliki, każdy

na dziesięć osób, z jasnobrzoskwiniowymi obrusami

i krzesła okryte pokrowcami w takim samym kolorze.

Na każdym stole stał wazonik, do którego jutro zo­

staną włożone herbaciane różyczki. Przy najdłuższej

ścianie ustawiono mniejsze stoliki dla państwa mło­

dych i najbliższej rodziny, a po przeciwnej stronie po­

zostawiono miejsce do tańczenia.

Lekki powiew wiatru dochodzący przez otwarte drzwi

werandy przynosił woń róż. Wszystko było w porządku.

Cokolwiek działo się z Megan i wokół niej, nie przeszka­

dzało jej w wypełnianiu obowiązków. Przyznała zresztą

sama przed sobą, że nic innego nie miała do roboty.

Doszły do szerokich, podwójnych drzwi i Paige ob­

róciła się do niej. Megan spojrzała na upartą twarz

siostry i chciała westchnąć. Ona w końcu przyjęła do

wiadomości, że ich ojciec nie był takim człowiekiem,

jak by chciała, ale siostra najwyraźniej wciąż miała na­

dzieję. I nie była w tym odosobniona.

Ich matka, Lila, nie chciała nawet rozmawiać na te­

mat nieślubnego syna Spencera. Co więcej, nie uważała,

żeby cokolwiek było nie w porządku. Ślepo wierzyła, że

jej życie jest doskonałe, tak jak zawsze utrzymywała.

Oczywiście kuzynka Charlotte nigdy nie lubiła oj­

ca Megan ani mu nie ufała, ale brat Charlotte, Walker,

był prawą ręką Spencera. Oboje, Walker i Paige, twier­

dzili, że wszystko się ułoży. Że człowiek, którego tak

zawzięcie bronili, wcale obrony nie wymaga.

A Megan miała już dość wyjaśniania.

- Okay - powiedziała, podchodząc do siostry. - Prze­

praszam, nie będziemy już więcej rozmawiać o tacie?

Paige uśmiechnęła się i położyła dłoń na ramieniu

siostry.

- Dzięki. I zobaczysz, tata wszystko wyjaśni i plotki

ucichną, gdy gazety znajdą kogoś innego, o kim będą

się rozpisywać.

- Mam nadzieję, że masz rację - odpowiedziała Me­

gan, która wcale nie miała specjalnej nadziei.

Przeczuwała, że jeśli chodzi o ojca, może być tylko

gorzej, a nie lepiej. Chciała wierzyć, że siostra się nie

załamie, gdy w końcu pozna jego prawdziwe oblicze.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Przez następne kilka dni Megan była bardzo nie­

spokojna. Jakby czekała, aż ktoś rzuci drugim butem.

Spacerowała po winnicy, a słońce grzało ją w plecy.

Uwielbiała zapach winorośli i świeżej ziemi. Uwielbia­

ła chodzić wzdłuż równiutkich rzędów i obserwować

zawiązujące się owoce. Dawało jej to poczucie stało­

ści i ciągłości. Jednak tym razem było to za mało, aby

mogła się pozbyć wrażenia, że nadciąga kryzys.

- Dobra - mruknęła do siebie, sprawdziwszy, czy

nie ma w pobliżu kogoś, kto mógłby obserwować mó­

wiącą do siebie wariatkę. - Zaczynasz za bardzo dra­

matyzować, Megan. Odpuść trochę.

Ale jak?

Nawet nie czytając gazet i nie oglądając telewizji,

zdawała sobie sprawę, że rodzina była w kłopotach,

a osobą odpowiedzialną za te kłopoty był jej ojciec.

- Hej, mówienie do siebie to niezdrowy objaw.

Obróciła się błyskawicznie i zahaczyła nogą o wy­

stający korzeń. Na szczęście podtrzymał ją jej starszy

brat.

- Dzięki - powiedziała. - Następnym razem, gdy bę­

dziesz chciał mnie zaskoczyć, zrób to, jak będę boso.

Trace uśmiechnął się, a Megan nie mogła się po­

wstrzymać, by nie odwzajemnić uśmiechu. Był bar­

dzo przystojny, wysoki, dobrze zbudowany, miał tak

samo jak ona zielone oczy, jasnobrązowe włosy, a gdy

się uśmiechał, ustawiała się kolejka pań rozpływają­

cych się z zachwytu.

- Mniejsza o ciebie - zażartował - ale uważaj na wi­

nogrona, okay?

Przykląkł, obejrzał powykręcaną winorośl, jakby

chciał sprawdzić, czy Megan jej nie uszkodziła.

- Miło wiedzieć, że wino jest ważniejsze ode mnie.

- No, jakby z twojej pięknej główki dało się zrobić

moszcz, to byłaby inna mowa. - Wstał i dotknął pal­

cem czubka jej nosa.

Megan poczuła przypływ miłości do tego starsze­

go brata, którego zawsze uwielbiała, nawet w dzie­

ciństwie, kiedy dla rozrywki chował jej zabawki. Ale

stawał w jej obronie i był gotów jej wysłuchać czy do­

radzić, nawet jeśli nie prosiła o radę.

Dzisiaj jednak bardzo jej pragnęła. Może właśnie

dlatego wybrała się do winnicy, bo podświadomie

chciała się zbliżyć do brata i porozmawiać z kimś, kto

ją zrozumie.

- Dlaczego tak spoważniałaś? - Przystanął i pokiwał

głową. - Aha, widziałaś dzisiejszą gazetę.

Skandal w wyższych sferach 137

- Przestałam czytać gazety prawie dwa tygodnie

temu.

- Więc nie wiesz.

- Boże, co znowu?

Trace objął ją ramieniem i szli obok siebie.

- Jednemu z reporterów znudził się już temat nasze­

go przyrodniego braciszka...

- I... - Aż się bała zapytać.

- I - brat westchnął, ze zdenerwowania czy obrzy­

dzenia - prawdopodobnie w szafie naszego ojca gra­

suje jeszcze niejeden szkielet.

Megan przystanęła i spojrzała na niego.

- Opowiadaj.

- Nie spodoba ci się to.

- Z pewnością.

Skinął głową.

- Okazuje się, że nasz ojciec był żonaty, zanim po­

ślubił Caroline Lattimer Sheppard. Z kobietą o nazwi­

sku Sally Barnett.

Megan przymknęła oczy.

- Niewątpliwie zaskakujące, ale cóż to jest w porów­

naniu z posiadaniem nieślubnego dziecka i ukrywa­

niem tego faktu?

- Ponieważ, droga siostrzyczko - Trace spojrzał

jej prosto w oczy - ojciec nie postarał się o rozwód

z pierwszą żoną.

Megan zachwiała się, jakby ją ktoś uderzył w brzuch.

Na szczęście brat wciąż ją obejmował.

- Jak to możliwe? Co za człowiek robi coś takiego?

- Myślę, że znasz odpowiedź.

- O, Boże - szepnęła. - Jeśli nie rozwiódł się z pierw­

szą żoną, to jego małżeństwo z Caroline było niele­

galne, a w takim razie również rozwód był nielegalny

i małżeństwo z naszą matką, i...

- Właśnie. A to oznacza, między innymi, że ta win­

nica poprzez Caroline może powrócić do rodziny

Sheppardów.

- Masz rację - przyznała Megan. - Ojciec dostał ją

w umowie rozwodowej, ale jeśli nie było małżeństwa

i rozwodu...

- To nie było też umowy.

- Boże, Trace, możemy stracić naszą posiadłość,

winnicę i wytwórnię?

- Na to by wyglądało.

- Jestem idiotką.

- Cóż za odkrywcze stwierdzenie. - Brat odzyskał

poczucie humoru.

Oparła głowę o jego ramię.

- Chcę cię prosić o radę.

- Zawsze chętnie mówię innym, co mają robić.

- Chodzi o to, że nie wiem, co zrobić z Simonem.

- Twoim mężem? O czym ty mówisz?

Przystanęła, a on spojrzał na nią zatroskany.

- Bałam się, że skandal związany z małym Jackiem

fatalnie się odbije na interesach Simona. A teraz jesz­

cze to. Nie wiem, co robić. Nie chciałabym Simona

w to wciągać.

- Jest twoim mężem.

- No tak, ale... - Nie, nie chciała mu opowiadać nie­

zwykłej historii ich małżeńskiej decyzji, więc zmieniła

temat. - Martwię się też o Paige, bo ona tak ufa ojcu...

W oczach Trace'a pojawił się smutek.

- Będzie musiała się z tym pogodzić jak my wszyscy.

Ja dowiedziałem się pięć lat temu, jaki nasz ojciec po­

trafi być nieuczciwy.

- Pięć lat temu? Co się stało?

- Nie wracajmy do tego. Było, minęło. Straciłem

wtedy jedyną kobietę, którą naprawdę kochałem.

- Och, Trace - pogłaskała go po policzku, bo wie­

działa, że nic więcej nie da się zrobić.

On znów westchnął i uśmiechnął się lekko.

- Nie wiem, co jest między tobą a twoim mężem,

ale jeśli miałabyś wybierać między rodziną a głosem

serca, wybierz serce.

- Pani Pearce, może jakiś komentarz dla naszych

czytelników?

- Złotko, uśmiechnij się do kamery!

- Jak się człowiek czuje, kiedy ojciec zrobił go bę­

kartem?

Megan zacisnęła zęby i patrzyła wprost przed siebie.

Myślała, że jeśli opuści posiadłość Ashtonów, uwolni

się od reporterów, tymczasem co najmniej kilkunastu

z samochodami i kamerami okupowało podjazd pro­

wadzący do domu Simona.

Zrujnują go. Zrujnują człowieka, który popełnił

błąd, żeniąc się z córką Ashtona.

Nie patrz na nich, powtarzała sobie. Nie dawaj im

satysfakcji, że widzą, jak płaczesz czy stukasz ręką

w kierownicę z bezsilności.

- Hej, a co twój mężuś myśli o twoim tatusiu? - za­

wołał kolejny reporter, starając się zajrzeć przez okno

samochodu.

Zahamowała nagle, wysunęła głowę i zawołała:

- Nie mieszaj do tego mojego męża!

Niski, łysy mężczyzna z chytrym uśmieszkiem po­

kręcił głową.

- Nie da rady. Simon Pearce też jest z pierwszych

stron gazet, a kiedy się go połączy z aferami Ashtonów,

to dopiero jest sprzedaż!

Aparaty poszły w ruch, mikrofony zostały włączo­

ne, ekipy telewizyjne ustawiły się na pozycjach. Me­

gan mogłaby przysiąc, że poczuła, jak ziemia się pod

nią zatrzęsła.

Simon.

Pierwsze strony.

Związany z Ashtonami.

Boże!

- A więc - spytał reporter, uznając jej milczenie za

zgodę na rozmowę z prasą - co pani na to? Co „ideal­

nie czysty" Simon Pearce ma do powiedzenia na temat

rodzinnej afery?

Wzięła głęboki oddech i już miała im powiedzieć:

„Idźcie do diabła", ale wyobraziła sobie tę scenę w wie­

czornych wiadomościach telewizyjnych i zmieniła za­

miar.

- Bez komentarza - rzuciła i przycisnęła gaz.

Z przyjemnością patrzyła na rozpierzchających się

reporterów, ale radość trwała krótko.

Musi dokonać wyboru, o którym rozmawiała z bra­

tem.

Zanim Simon dotarł do domu, było już po dziesią­

tej. Czuł się jak po dziesięciu rundach walki stoczo­

nej z mistrzem wagi ciężkiej. Rzucił teczkę na ziemię,

oparł się o drzwi i przymknął oczy. Co za dzień.

Reporterzy snuli się po biurze w nadziei na jakiś

wywiad. Telefony wyłączono, a David spędził więk­

szość dnia na uspokajaniu ich klientów i warczeniu

na wszystkich, którzy oczekiwali komentarzy na te­

mat ostatnich rewelacji dotyczących Spencera Ashto-

na. Ponadto na końcu podjazdu do domu reporterzy

rozbili sobie obóz.

Simon powinien być wściekły.

Jego firma była pod obstrzałem, reporterzy go osa­

czali, a jego rodzina została wplątana w brzydką sytua­

cję opisywaną na pierwszych stronach gazet.

A jednak...

Przez cały dzień myślał tylko o tym, jak to wszyst­

ko wpłynie na Megan. Na myśl o niej oderwał się od

drzwi.

- Megan!

Jego wołanie odbiło się echem w pustce. W całym

dużym domu nie było śladu nikogo. Wydawało się,

jakby Megan i cała służba znikli. Wszedł na schody.

Pewnie siedzi gdzieś sama i płacze.

Miał ochotę pójść i powiedzieć Spencerowi Ashto-

nowi, jakim jest kretynem, że tak rani swoją córkę.

Chciał znaleźć wszystkie grożące Megan smoki i po­

konać je. Chciał... po prostu chciał ją kochać i chciał,

żeby ona kochała jego.

Co za głupi pomysł, żeby ją przeczekać, aż pierwsza

wyzna mu miłość. Sam powinien jej powiedzieć, jaki

z niego szczęściarz, i przyznać, że bardzo pragnie, aby

to małżeństwo było prawdziwe.

Jego kroki brzmiały wyjątkowo głośno w panują­

cych w domu ciszy i pustce. Wbiegł po schodach, po­

konując po dwa stopnie naraz, żeby jak najszybciej

znaleźć się w sypialni. Otworzył drzwi i serce w nim

zamarło. Ani śladu Megan. Popędził do łazienki. To

samo. Nigdzie jej nie było.

Spojrzał na błyszczące turkusowe kafelki, półkę i za­

uważył, że nie ma na niej kremów ani żadnych kosmety­

ków, szczotki do włosów, nawet szczoteczki do zębów.

- To jeszcze nic nie znaczy - mruknął do siebie. -

Zupełnie nic.

Nie odeszłaby tak bez słowa.

Jednak niepokój wkradał się do jego serca i rozry­

wał duszę. Przecież to duży dom, pocieszał się. Może

być wszędzie.

- Megan?

Zbiegł z powrotem na dół. Czuł pulsujący ból

w skroniach, serce waliło mu jak młotem.

W końcu ją zobaczył. Stała w otwartych drzwiach

i patrzyła na niego z bólem w oczach, ale z determi­

nacją na twarzy.

- Megan.

Ruszył w jej stronę, ale cofnęła się, kręcąc głową.

- Nie, Simon. Nie utrudniaj tego. Żadnemu z nas.

Utrudniaj? Co mogło być trudniejszego od jego

rozpaczy, gdy nie mógł jej znaleźć?

- O czym ty mówisz?

- Odchodzę.

- Dokąd? - Tylko tyle mógł powiedzieć.

- Nie ma znaczenia. - Jej zielone oczy wypełniały

się łzami. - Przepraszam. Przepraszam za to wszystko,

za te historie z moim ojcem, w które zostałeś wpląta­

ny. Przepraszam.

Podszedł bliżej, ale ona znowu się cofnęła, aż stanę­

ła na ganku. Widział zarys jej sylwetki na tle ciemnoś­

ci. Nie próbował podejść bliżej.

- Nie masz za co przepraszać.

Zaśmiała się, ale w tym śmiechu brzmiała gorycz.

- Należę do rodziny Ashtonów. Okazuje się, że to

zupełnie wystarczający powód do przeprosin.

- To nie ma związku z tobą, Megan - zapewnił ją Si­

mon, który bardzo chciał, żeby weszła do domu, gdzie

mogliby porozmawiać.

Pokręciła głową i wyprostowała się.

- Spakowałam się.

Ogarnęła go panika, kolana się pod nim ugięły.

- Spakowałaś? Dlaczego?

- Odchodzę, Simon. Muszę. Widziałeś tych repor­

terów. - Otworzył usta, żeby jej przerwać, ale nie po­

zwoliła na to. - Nieprędko się stąd wyniosą. Te spra­

wy z moim ojcem mogą przybrać jeszcze gorszy obrót.

Nie chcę pogrążać twojej rodziny razem z moją. Nie

zrobię tego.

- Nie sądzisz, że to ja powinienem zdecydować?

- Nie, już podjęłam decyzję. Kiedy się pobieraliśmy,

zawarliśmy umowę: żadnych skandali. Pamiętasz?

Uśmiechnęła się smutno i zobaczył w jej oczach po­

żegnanie.

- Megan, nie rób tego.

- Podpiszę dokumenty rozwodowe, kiedy tylko bę-

dą gotowe. - Odwróciła się i ruszyła przed siebie. -

Do widzenia, Simon.

Nie mógł się ruszyć. Chciał za nią biec i przyprowa­

dzić z powrotem. Ścisnąć ją tak mocno, żeby już nigdy

nie mogła od niego odejść. Nagle jednak poczuł, że

ma nogi z kamienia i może jedynie stać.

I stał tak sam, w wielkim domu, w którym gościła

już tylko pamięć o niej, a ją pochłonęły ciemności.

Jego plan się nie powiódł. Nie powiedziała pierw­

sza, że go kocha, więc odeszła, nie wiedząc, jak bardzo

on kocha ją.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Ukrywanie się w rodzinnej posiadłości nie było naj­

rozsądniejszym pomysłem ze strony Megan. To było

jak ukrywanie się przed rekinami poprzez nurkowa­

nie na Wielkiej Rafie Koralowej.

Posiadłość Ashtonów sprawiała wrażenie średnio­

wiecznej twierdzy w czasie oblężenia. Nie wpuszczano

nikogo prócz rodziny, odwołano wszystkie wyciecz­

ki i imprezy. Reporterzy wciąż zbierali się za bramą.

Wynajęci strażnicy trzymali ich na odległość, co nie

oznaczało, że nie próbowali przeprowadzić wywiadu

albo zrobić zdjęcia komuś wychodzącemu czy wcho­

dzącemu głównym wejściem.

Opuściła Simona przed dwoma dniami i wróci­

ła do domu, bo nie miała pomysłu, dokąd mogłaby

pójść. Żałosne. Jedyne miejsce, w którym chciała być,

to przy Simonie, a ponieważ nie mogła, to co za róż­

nica, gdzie mieszka?

Tutaj była przynajmniej chroniona na tyle, że

nie musiała mieć do czynienia z mediami. Char­

lotte zaprosiła ją do swojego domku, bo Megan

nie mogła znieść myśli o ponownym zamieszkaniu

z rodzicami. Za to Charlotte, która głównie zajmo­

wała się swymi roślinami i cieplarnią, zapewniała jej

dużą swobodę.

Teraz, póki wspomnienia o Simonie trochę nie

zblakną, powinna znaleźć sobie dużo zajęć. Jakieś

dwadzieścia czy trzydzieści lat powinno wystarczyć...

Rzuciła się na miękki, wygodny fotel w saloniku

kuzynki.

- Może byś mi pomogła w cieplarni? - spytała Char­

lotte, która właśnie weszła do pokoju. - Oderwiesz się

trochę od tych rozmyślań.

Megan westchnęła i pogładziła ją po ręce.

- Dziękuję, ale obie wiemy, że Matka Natura nie lu­

bi, kiedy się do niej wtrącam. Po dziesięciu minutach

usłyszałabyś, jak twoje rośliny wołają o pomoc. Prze­

szkadzałabym ci tylko.

- Nie szkodzi - uśmiechnęła się kuzynka.

- Doceniam to. - Megan spojrzała na nią z wdzięcz­

nością. W jej ciemnych oczach widziała troskę. - Ale

jestem teraz kiepskim towarzystwem. Może pójdę na

spacer albo coś takiego.

- Możesz się wybrać na przejażdżkę samochodem.

Do własnego domu. Do męża.

- Nie mogę. Nie mogę go wciągać w to bagno.

Charlotte przechyliła głowę i wpatrywała się przez

dłuższą chwilę w kuzynkę, zanim spytała:

- Dlaczego uważasz, że go wciągasz? Może powin­

naś dać mu szansę, żeby sam zdecydował?

- Załóżmy, że bym to zrobiła i załóżmy, że zdecy­

dowałby się ze mną zostać. W wyniku tej decyzji stra­

ciłby klientów, a jego rodzina ucierpiałaby z powodu

tego, co się dzieje w mojej rodzinie. I co wtedy? Jak

długo trzeba by czekać, żeby nie mógł znieść nawet

mojego widoku? - Pokręciła głową. - Nie, dziękuję.

Mój sposób jest lepszy i szybszy.

- Megan...

Uniosła rękę, a potem rozcierała bolące miejsce

w piersiach, ale nie pomogło. Nic już nie pomoże. Ni­

gdy. Powinna się przyzwyczaić, bo już całe życie bę­

dzie musiała znosić taki ból. Wstała, uścisnęła kuzyn­

kę i odsunęła się.

- Naprawdę, doceniam to, co próbujesz robić.

- Ale odczep się? - spytała Charlotte z uśmiechem.

Megan udało się odwzajemnić uśmiech.

- Coś w tym rodzaju.

- W porządku - kuzynka stanęła w drzwiach pro­

wadzących do wymuskanego ogrodu - ale jeśli się

rozmyślisz i będziesz chciała pogadać, to czekam.

Megan została sama i wyszła frontowymi drzwia­

mi na kamienną ścieżkę, na której pojawiały się pla­

my słońca prześwitującego przez liście okolicznych

drzew. Poszła dalej przez wypielęgnowany trawnik

wzdłuż kolorowych klombów. Mimo otaczającego ją

piękna, czuła się jak zamknięta w ciemnym pokoju,

a co gorsza wiedziała, że nie ma wyjścia. Sytuacja by­

ła beznadziejna.

Simon spędził ostatnie czterdzieści osiem godzin

na próbach dostania się do posiadłości Ashtonów.

Strażnicy przy głównej bramie nie przepuszczali ni­

kogo. Za każdym razem, gdy dzwonił, oświadczano

mu uprzejmie, ale stanowczo, że rodzina Ashtonów

aktualnie nie przyjmuje żadnych telefonów.

- Nawet od mężów - mruknął do siebie ponuro

i popatrzył na najbardziej krzepkiego ochroniarza,

który ustawił się przed jego samochodem. Wyglądał

jak słup w okularach przeciwsłonecznych.

Zacisnął bezsilnie dłonie na kierownicy i usiłował

zachować spokój. Najchętniej przedarłby się przez

tych wszystkich strażników, dostał do środka i prze­

wrócił wszystko do góry nogami, żeby tylko znaleźć

Megan.

Przeciągnął dłonią po twarzy. Nawet się nie ogo­

lił. Od czasu, gdy żona opuściła go dwa dni temu, nie

mógł myśleć o niczym i nikim, jak tylko o niej.

Dlaczego jej nie zatrzymał? Kiedy jednak znów

był w stanie się ruszyć, ona już odjechała w ciemność

i stracił szansę. Stracił szansę, żeby jej powiedzieć, że

ją kocha, potrzebuje i nie może bez niej żyć. A ona

musi się nauczyć żyć z tą świadomością.

- Świetnie. Wspaniały plan - powiedział sobie

zniesmaczony. - Idealny sposób, żeby zdobyć kobietę,

to powiedzieć jej, co ma robić.

Był w kiepskim nastroju, choć nieco lepszym niż

godzinę temu. Zadzwoniła do niego Charlotte, kuzyn­

ka Megan, i zadała mu jedno pytanie:

- Kochasz ją?

Kiedy potwierdził, zaprosiła go i obiecała, że jakoś

przeprowadzi przez ochronę, tylko musi cierpliwie cze­

kać. Nie było to jednak łatwe teraz, gdy był tak blisko.

W końcu jeden ze strażników kiwnął mu głową i ot­

worzył bramę, żeby przepuścić samochód. Pełen nie­

pokoju jechał zgodnie z instrukcją Charlotte w stronę

jej małego domu.

Co będzie, jeśli Megan nie zechce go wysłuchać?

Musi go wysłuchać. Musi mu uwierzyć.

Megan oparła się o pień drzewa i patrzyła na roz­

ciągające się przed nią winnice. Zerwała jedną trawkę

i pracowicie ją skubała. Chciała nie myśleć o niczym

i przymknęła oczy, ale natychmiast zaczęła myśleć

o Simonie. Wyobraziła go sobie tuż obok, poczuła je­

go zapach i zapragnęła natychmiast znaleźć się w jego

ramionach. Jak będzie mogła żyć bez niego?

- Niełatwo z tobą porozmawiać.

Otworzyła oczy i obejrzała się za siebie. Simon. Tu­

taj. Wyglądał dosyć ponuro, zwłaszcza z dwudniowym

zarostem. Ubrany był w dżinsy, wymięty, biały pulo­

wer i czarne tenisówki. Gdy podszedł bliżej, zauważy­

ła w jego oczach jakiś niepokojący błysk Wstała z tra­

wy, żeby móc spojrzeć mu w oczy.

- Nie mamy o czym rozmawiać - powiedziała ła­

godnie, napawając się jego widokiem.

Wydawało jej się, że minęły nie dwa dni, ale tygo­

dnie, a nawet miesiące, od czasu, gdy go ostatnio wi­

działa i dotykała.

- To ty tak uważasz.

- Simon...

- Ty już swoje powiedziałaś, Megan. Teraz moja ko­

lej. - Ścisnął mocno trzymaną w dłoni gazetę. - Dwa

dni temu nie dałaś mi szansy. Wyłożyłaś swoje racje

i znikłaś.

- Musiałam tak zrobić - zaczęła oponować i łzy na­

płynęły jej do oczu. Postanowiła za wszelką cenę nie

płakać przed nim i zachować resztki godności.

- Twoim zdaniem.

- Zgodnie z naszą umową - przypomniała. - Pamię­

tasz? Żadnych skandali. No i masz największy skandal

w mojej rodzinie.

- Myślisz, że mnie to w ogóle obchodzi? - Simon

podszedł bliżej, tak blisko, że czuł jej oddech. Przez

dwa dni myślał tylko o tym, żeby z nią porozmawiać,

a teraz chciał ją schwycić, potrząsnąć, a potem cało­

wać aż do utraty zmysłów. - Naprawdę myślisz, że

mnie cokolwiek obchodzi, co się dzieje z twoją rodzi­

ną? - Pokręcił głową. - Me, źle to zabrzmiało. Obcho­

dzi mnie to, co ciebie rani i krzywdzi, Megan.

- Więc lepiej sobie idź - szepnęła.

Wziął głęboki oddech i przyznał.

- Trochę dzisiaj wariuję.

- Zauważyłam.

Usta mu zadrżały.

- Megan, kiedy odeszłaś...

- Musiałam...

- ...prawie mnie to zabiło.

- Och, Simon.

- Nie mogę cię stracić, Megan. Nie stracę cię. - Wrę­

czył jej gazetę. - Masz, czytaj.

- Co to jest?

- Przeczytaj, potem porozmawiamy.

Gdy czytała pierwszą stronę „Timesa", obserwował

wyraz jej twarzy.

- Nie rozumiem - szepnęła, nie patrząc na niego.

- Więc przeczytaj głośno.

„Pearce przemówił. Simon Pearce, w wywiadzie

udzielonym specjalnie dla naszej gazety, stwierdził, że

jego żona, Megan Ashton Pearce, jest dla niego naj­

ważniejszą osobą na świecie. Zapewnił naszego repor­

tera, że on i jego żona będą wspierać jej rodzinę w tym

trudnym dla niej okresie".

- Jasne? - upewnił się, tym razem łagodnym gło­

sem, jakby chciał obłaskawić płochliwą sarnę.

Spojrzała na niego pięknymi, zielonymi oczami peł­

nymi łez, a na jej ustach pojawił się cień uśmiechu.

- Och, Simon, nie wiem, co powiedzieć.

- Nie rozumiesz, Megan? Kocham cię. Dawno po­

winienem ci to powiedzieć. Byłem idiotą. Chciałem,

żebyś ty powiedziała to pierwsza, bo mógłbym kon­

trolować sytuację. Bzdura, oczywiście, bo od chwili,

gdy powiedziałem „tak", straciłem wszelką kontrolę.

I wcale nie chcę jej odzyskać. Chcę tylko ciebie.

- Simon, ja też cię kocham, ale nie chciałam nic

mówić, bo uzgodniliśmy się, że nasze małżeństwo jest

tymczasowe.

- Nic nie jest tymczasowe z nami, Megan. Gdybym

miał sto lat, żeby cię kochać, byłoby jeszcze za mało.

Pogładziła jego policzek.

- Odeszłam tylko dlatego, żeby ci nie zaszkodzić.

Schwycił jej rękę i pocałował środek dłoni.

- Jedyne, co może mi zaszkodzić, to twoje odejście.

Wtuliła się w jego ramiona.

- Więc czeka cię szczęśliwe życie, bo nigdzie nie od­

chodzę.

Spojrzał na nią.

- Wiesz, to dobrze, że wracasz ze mną do domu.

- Naprawdę? - Przechyliła głowę. - A dlaczego

niby?

- Nie przyszło pani do głowy, pani Pearce, że może

pani być w ciąży?

Megan spojrzała na niego zaskoczona.

- Wiesz, że nie pomyślałam o tym.

On też przedtem nie myślał, ale kiedy znalazł się

sam w pustym domu, wyobraził sobie, jak wspaniale

byłoby wracać do domu pełnego dzieci.

- A ja myślałem ostatnio...

- I? - Patrzyła na niego, a jej oczy przepełnione by­

ły miłością.

- I mam nadzieję, że jesteś. A jeśli nie, będziemy

musieli dalej próbować.

- Ciężka praca - odpowiedziała, poważnie kręcąc

głową, ale rozpromieniona uśmiechem.

- Pani - wziął ją za ręce - wszyscy ci to powiedzą.

Simon Pearce uwielbia ciężką pracę.

Zaczęli zataczać kółka, aż padli na gęstą, chłodną

trawę.