Hans Christian Andersen

B

ą

k i piłka

B

ą

k i piłka le

ż

ały w pudełku drewnianym z innymi zabawkami. B

ą

k rzekł do

piłki:

— Czy nie zechciałaby

ś

si

ę

ze mn

ą

o

ż

eni

ć

, poniewa

ż

i tak mieszkamy razem w

tym pudełku?

Ale piłka, która była obszyta safianem, nie raczyła mu nawet odpowiedzie

ć

.

Nazajutrz chłopczyk, wła

ś

ciciel zabawek, obejrzał zepsutego troch

ę

b

ą

ka,

usiadł na ziemi, wyj

ą

ł pudełko z farbami, pomalował go na

ż

ółto i czerwono,

umocował lepiej sztyfcik mosi

ęż

ny po

ś

rodku i b

ą

k błyszczał jak złoto, kiedy

go nakr

ę

cił i pu

ś

cił na podłodze.

— Spojrzyj na mnie — rzekł b

ą

k do piłki. — Czy widzisz, jak wspaniale

wygl

ą

dam? Có

ż

ty na to? Mo

ż

e by

ś

my si

ę

dzi

ś

o

ż

enili, albo cho

ć

zar

ę

czyli?

Pomy

ś

l, czy mo

ż

na dobra

ć

lepsz

ą

par

ę

: ty skaczesz a ja ta

ń

cz

ę

. Jeste

ś

my dla

siebie stworzeni i szcz

ęś

liwszych mał

ż

onków nie znajdziesz na całym

ś

wiecie.

— Tak my

ś

lisz? — odpowiedziała dumnie piłka. — A czy wiesz, do kogo mówisz?

Zrobiono mnie z safianowych pantofli pana radcy. Takich miałam rodziców! A
wewn

ą

trz mam korek hiszpa

ń

ski!

— A mój kr

ąż

ek jest mahoniowy — odparł b

ą

k — i sam burmistrz mnie wytoczył

na swojej amatorskiej tokarni. Nie dotkn

ę

ła mnie r

ę

ka rzemie

ś

lnika,

pochodz

ę

z najlepszego domu w całym mie

ś

cie.

— Czy ci tylko mo

ż

na wierzy

ć

? — zauwa

ż

yła piłka wahaj

ą

co.

— Bodaj by mi p

ę

kł sznurek! Bodaj bym si

ę

wi

ę

cej nie ruszył z tego miejsca,

je

ż

eli kłami

ę

!

— Pi

ę

knie umiesz si

ę

broni

ć

— rzekła piłka — ale nie mog

ę

. Doprawdy, nie

mog

ę

. Jestem prawie zar

ę

czona z jaskółk

ą

. Ile razy podlec

ę

w ogrodzie w

powietrze, zawsze wysuwa mał

ą

główk

ę

z gniazdka i pyta: — Czy si

ę

zgadzasz?

— Zgodziłam si

ę

w gł

ę

bi hiszpa

ń

skiego korka i uwa

ż

am to za dane słowo. Wi

ę

c

widzisz,

ż

e nie mog

ę

. Ale ci przyrzekam zawsze pami

ę

ta

ć

o tobie.

— Wiele mi z tego przyjdzie! — mrukn

ą

ł b

ą

k ura

ż

ony i odt

ą

d ju

ż

z sob

ą

nie

rozmawiali.

Pewnego dnia chłopczyk wzi

ą

ł piłk

ę

z pudełka. B

ą

k widział, jak wysoko

wzleciała w powietrze, jak ptak prawdziwy; w ko

ń

cu znikn

ę

ła mu z oczu

gdzie

ś

w górze. Potem spadła na dół, a ile razy dotkn

ę

ła ziemi, wzlatywała

znowu, nie wiadomo, czy z t

ę

sknoty do jaskółki, czy dlatego,

ż

e miała korek

hiszpa

ń

ski wewn

ą

trz.

Dziewi

ą

ty raz jednak

ż

e podrzucona, piłka wzleciała niezmiernie wysoko i ju

ż

nie wróciła. Chłopczyk szukał jej długo, nareszcie zaprzestał.

— Wiem ja dobrze, gdzie ona! — szepn

ą

ł b

ą

k z westchnieniem. Dostała si

ę

na

pewno do gniazda jaskółki, pobrali si

ę

i s

ą

szcz

ęś

liwi.

Im wi

ę

cej my

ś

lał o tym, tym wi

ę

cej

ż

ałował,

ż

e stracił piłk

ę

, któr

ą

kochał

coraz bardziej. Kochał wła

ś

nie dlatego,

ż

e jej dosta

ć

nie mógł. Pogardziła

nim, taka lekka, taka pi

ę

kna, z safianowych pantofli pana radcy.

Zdrów był jednak z t

ą

miło

ś

ci

ą

i kr

ę

cił si

ę

szybko, ile razy puszczono go

na mocnym sznurku; tylko piłka w marzeniach wydawała mu si

ę

coraz

pi

ę

kniejsza.

Kilka lat upłyn

ę

ło mu w takiej t

ę

sknocie — zestarzał si

ę

. Wtedy pozłocono

mu kr

ąż

ek, i był znowu tak pi

ę

kny,

ż

e trudno sobie wyobrazi

ć

. Ta

ń

czył

wybornie, brz

ę

czał gło

ś

no i wesoło. Wszyscy go podziwiali.

Lecz raz sznurek si

ę

zerwał, b

ą

k podskoczył w gór

ę

— i znikn

ą

ł.

Szukano go dokoła, zagl

ą

dano nawet do piwnicy — nadaremnie.

Gdzie

ż

si

ę

schował?

Nikt nie zgadł,

ż

e wpadł do

ś

mietnika, gdzie le

ż

ał mi

ę

dzy gł

ą

bami kapusty i

starym gruzem, który wyrzucono z rynny.

— No, pi

ę

knie si

ę

ubrałem! — mrukn

ą

ł z niezadowoleniem. — Le

ż

e

ć

pomi

ę

dzy

podobn

ą

hołot

ą

! Za par

ę

dni b

ę

d

ę

wygl

ą

dał, jak ona. Obedr

ą

ze mnie złoto…

Straszne rzeczy!

To mówi

ą

c, spojrzał zezem na gł

ą

b kapu

ś

ciany z szerok

ą

szczerb

ą

w boku i na

jaki

ś

dziwny, kulisty przedmiot, przypominaj

ą

cy zwi

ę

dłe, przegniłe jabłko.

Ale nie było to jabłko, tylko stara piłka, która przez długi czas le

ż

ała w

rynnie, skurczyła si

ę

i zgniła od wilgoci.

— Dzi

ę

ki Bogu,

ż

e przecie

ż

jest tu kto

ś

, z kim mo

ż

na porozmawia

ć

przyzwoicie — rzekła piłka, przyja

ź

nie patrz

ą

c na złocony kr

ąż

ek. — Jestem

wła

ś

ciwie zrobiona z safianu, pi

ę

kne r

ą

czki mnie szyły: wewn

ą

trz mam

hiszpa

ń

ski korek, cho

ć

to dzi

ś

trudno pozna

ć

. Byłam niegdy

ś

prawie

zar

ę

czona z jaskółk

ą

, ale wpadłam do rynny i przez pi

ęć

lat cierpiałam tam

okropne m

ę

ki. Pi

ęć

lat dla młodej piłki to bardzo długi czas.

B

ą

k nic nie odpowiedział. Le

ż

ał teraz cichute

ń

ko i my

ś

lał o swojej miło

ś

ci.

Tak, nie mógł w

ą

tpi

ć

— to ona, ta sama, jego ukochana piłka! Ale któ

ż

by j

ą

poznał dzisiaj?

Wtem słu

żą

ca ze

ś

mieciami przyszła do

ś

mietnika i spostrzegła złocony

kr

ąż

ek.

— B

ą

k, b

ą

k si

ę

znalazł! — zawołała gło

ś

no i wyj

ę

ła go spo

ś

ród niewła

ś

ciwego

otoczenia.

Na piłk

ę

nie zwróciła najmniejszej uwagi, a co gorsza, b

ą

k wierny przestał

odt

ą

d my

ś

le

ć

o niej i nie wspominał nigdy o swojej miło

ś

ci. Trudno by

ć

stałym, je

ś

li ukochana przele

ż

y pi

ęć

lat w rynnie i cierpi tam okropne

m

ę

ki. A do spotkania w

ś

mietniku lepiej si

ę

nie przyznawa

ć

.