Kultura starożytnego Egiptu

Faraon

Egipt był zawsze monarchią absolutną. Króla, zwanego faraonem, uważano za żyjącego na ziemi boga, który po

ziemskiej śmierci powraca do swego świata, aby połączyć się z innymi bóstwami. Nosił on tytuł "Dziecka Słońca" i na

przestrzeni całych dziejów Egiptu skupiał w swoim ręku władzę religijną, polityczną i wosjkową. Wspomagał go,

używając dzisiejszych określeń, premier, który kierował całokształtem władzy wykonawczej. Samo słowo "faraon" jest

greckim zniekształceniem egipskiego wyrazu, oznaczającego "pałac królewski". Dopiero w Nowym Państwie, mniej

więcej od 1580 r. p.n.e., słowo "faraon" stało się określeniem samej osoby władcy.

Stosunki społeczne oraz podział administracyjny

Ludnośc Egiptu dzieliła się na klasy, z których największym poważaniem cieszył się stan kapłański, związany z kultem

świątyń. Bogate i bardzo wpływowe kapłaństwo było zwolnione od podatków i utrzymało się na koszt swojej świątyni.

Pozostałe klasy to: stan szlachecki, rekrutujący się spośród wyższych urzędników w hierarchii religijnej, administracji

państwowej, w zarządach poszczególnych prowincji, spośród skrybów i cywilnej służby administracji królewskiej; oraz

jako lud taki, składający się przede wszystkim z chłopów i rzemieślników. Egipt dzielił się na 2 części: Dolny -

składający się z 20 prowincji, tzw. "nomów" i Górny - z 22 nomów.

Rolnictwo

Od niepamiętnych czasów Egipt był krajem rolniczym. Dojrzewały tu owoce, rośliny strączkowe, len, a przede

wszystkim zboża, zwłaszcza pszenica i proso, które eksportowano w ogromnych ilościach. Importowano zaś drewno,

gdyż w Eipcie nie było tego surowca zbyt dużo z Libanu. NA postawie malowideł z różnych okresów, ukazujących pracę

w polu, wynika, że narzędzia stosowane w tamtych czasach niewiele odbiegają od tych stosowanych dzisiaj.

Rzemiosło i handel

Egipcjanie mieli znaczne osiągnięcia w handlu, a także w rzemiośle, i to artystycznym. Ogromna ilość przedmiotów

znalezionych w grobowcach jest dowodem na to, że byli oni prawdziwymi mistrami w obróbce złota, srebra, miedzi oraz

odznaczali się rzadkim kunsztem w szlifowaniu kamieni szlachetnych. Zwłaszcza w tej ostatniej dziedzinie osiągnęli

nieprawdopodobny wręcz stopień doskonałości. Specjalizowali się przede wszystkim w sztuce jubilerskiej ( pierścionki,

bransolety, wisiorki, kolczyki ), która to sztuka kilkakrotnie za IV, XII, XVIII i XX dynastii znalazła sięw swym

apogeum. Oprócz tego Egipcjanie wytwarzali z pozornie prostych surowców wspaniałe i niepowtarzalne tkaniny,

tworzyli ceramikę, szkło, wyroby emaliowane. Nie znali pieniędzy. Z Nubijczykami wymieniali produkty rolnicze i

przemysłowe, takie jak: pszenica, cebula, brón, klejnoty, na: drewno, skóry, złoto i kość słoniową. Przyprawy i

pachnidła pochodziły z Arabii, a od Fenicjan importowali statki statki z drewna cedrowego. OD XVIII dynastii Egipcjanie

ustanowili trwałe stosunki handlowe z państwami w dorzeczu Eufratu oraz z wyspami wschodniej części Morza

Śródziemnego ( Cypr zaopatrywał Egipcjan w miedź ).

Nauka

Zgodnie z naukami kapłanów, człowiek uzyskał wiedzę z rąk boga Thota. Jako wynalazca pisma, Thot napisał wszystkie

swoje dzieła z inspiracji Najwyższego Boga. Starożytni Egipcjanie byli bardzo zaawansowani w astronomii. Już od

najdawniejszych czasów dzięki obserwacji ruchów ciał niebieskich obliczyli rok astronomiczny, który dzielił się na 3 pory

roku, po 4 miesiące każda, odpowiadające warunkom klimatyczno-rolniczym kraju. Były to: pora wylewów, pora siewu

oraz pora żniw. Do 360 dni dodawano 5 dni dodatkowych, zwanych "epagomeni", które traktowano jako najważniejsze

święta w roku. Co się tyczy medycyny, to była ona ściśle związana z magią. Do naszych dni dotrwało wiele

różnorodnych tekstów medycznych z dziedziny ginekologii, chirurgii i farmakologii, zawierające recepty i opsiy wielu

środków leczniczych. Egipscy lekarze znali się na terapeutycznych właściwościach wileu ziół. Z drugiej strony

wykazywali się słabą znajomością anatomii, co jest tym bardziej zdumiewające, że powszechnie praktykowano

mumifikacje zwłok. Powodów takiego stanu rzeczy należy szukać w wierzeniach religijnych, które traktowały ciało jako

coś świętego.