creation com darwins illegitimate brainchild polish

A+

A-

First published:

Creation

26(2):39–41

March 2004

Browse this issue
Subscribe to Creation

magazine

Nieślubny płód umysłu Darwina

Jeśli myślałeś, że Pochodzenie Darwina pochodzi od niego, to pomyśl

znowu!

Russell Grigg

Koncept ewolucji przez dobór naturalny określany jest czasami jako płód umysłu Darwina, a on sam często
określał go w listach do swych przyjaciół, jako swoje drogie ‘dziecko’. Jest to jednak dalekie od prawdy. W
najlepszym przypadku było to dziecko adoptowane; w najgorszym - bękart.

Erasmus Darwin i James Hutton–1794

W jednym z wydań naszego czasopisma Creation pokazaliśmy, że dziadek Karola,
humanista

Erasmus Darwin

, poprzedził Karola z tematem ewolucji o 65 lat w swej książce Zoonomia (1794), i że Karol użył

prawie wszystkich omawianych w niej wątków i podanych tam przykładów w swym własnym dziele O pochodzeniu gatunkó
w, wydanym w r. 1859.

Obecnie mamy nowe dowody, że szkocki geolog, Dr James Hutton (1726-1797), wymyślił teorię

doboru już r. 1794. Hutton jest najlepiej znany ze swego stwierdzenia, że ziemia jest ‘niezmiernie’ stara, dużo więcej niż
tysiące lat, gdyż odrzucał on biblijny potop i błędnie zakładał, że nie było we wczesnej historii ziemi wielkich katastrof.

Paul Pearson, profesor paleoklimatologii na Uniwersytecie w Cardiff, odkrył niedawno w Narodowej Bibliotece Szkocji
przedtem nie wydane dzieło w trzech tomach, o 2138 stronach, napisane przez Huttona w r. 1794. Zatytułowane An
Investigation of the Principles of Knowledge and of Progress of Reason, from Sense to Science and Philosophy (Badania
nad zasadami wiedzy i postępu rozumu, od rozsądku do nauki i filozofii),

zawiera ono cały rozdział poświęcony teorii

Huttona o ‘nasiennych odmianach’.

Dla przykładu, Hutton pisał, że wśród psów, których przetrwanie zależało od umiejętności szybkiego biegania, powolniejsze

psy wyginęłyby, a szybsze przetrwałyby zachowując w ten sposób swą rasę. Ale gdyby czułe powonienie było ‘bardziej potrzebne do podtrzymywania
zwierzęcia’ wtedy ‘naturalna tendencja rasy, działająca na tej samej zasadzie nasiennych odmian zmieniłaby cechy zwierzęcia, by wytworzyć rasę

wikipedia.org

James Hutton

posiadającą dobry węch, raczej niż potrafiących złapać swe ofiary przez prędkość’. Dalej stwierdził on, że ta sama „zasada zmienności” musi także
wpływać na „każdą odmianę roślin, czy to w lesie, czy też na łące”.

Inni–1813-1858

Oprócz Jamesa Huttona istniał cały szereg innych autorów, którzy na wiele lat przed Darwinem publikowali
artykuły na temat doboru naturalnego.

William Wells (1757-1817) był szkocko-amerykańskim lekarzem, który w r. 1813 opisał koncept podobny do
doboru naturalnego (co zostało opublikowane pośmiertnie w r. 1818). Pisał on, że w centralnej Afryce niektórzy
z mieszkańców byli lepiej dostosowani do znoszenia chorób tego kraju. Rasa ta w rezultacie rozmnażała się,
podczas gdy inne się pomniejszały.’ Dalej kontynuował, że ‘kolor tej żywotnej rasy… był ciemny’ a ponieważ
‘najciemniejsi najlepiej znosili klimat, po jakimś czasie ta rasa stałaby się najczęstszą jeśli nie jedyną w kraju,
w którym powstała’.

Patrick Matthew (1790-1874) był szkockim sadownikiem, który w r. 1831 opublikował książkę On Naval
Timber and Arboriculture (O budulcu okrętowym i hodowaniu drzew). W jej dodatku pokrótce napomniał o
doborze naturalnym i zmianach ewolucyjnych. Matthew publicznie wypowiedział się o poprzedzeniu Darwina i
nawet określił siebie na stronie tytułowej jako ‘Odkrywcę zasady doboru naturalnego’.

Profesor Pearson podkreśla, że Wells, Matthew i Charles Darwin wszyscy uczęszczali na uniwersytet w
Edynburgu, znany ze swych ‘Klubów i stowarzyszeń naukowych’, a Edynburg był też miastem rodzinnym
Huttona. Interesująca jest jego sugestia, że ‘na wpół zapomniana idea z czasów studenckich [Karola] mogła
wypłynąć na nowo w jego umyśle, gdy zmagał się z wytłumaczeniem swych obserwacji i okazów
zgromadzonych w czasie wojażu na statku Beagle’.

Edward Blyth (1810-1873) był tym, którego idee prawdopodobnie najwięcej wpłynęły na Darwina. Był to angielski chemik i zoolog, który napisał trzy
główne artykuły na temat doboru naturalnego, opublikowane w The Magazine of Natural History (Periodyk Historii Naturalnej) w latach 1835-1837.

Karol

dobrze o nich wiedział. Nie tylko było to jedno z czołowych pism zoologicznych owych czasów, w którym jego przyjaciele, Henslow, Jenyns i Lyell
publikowali swoje artykuły, ale wygląda na to, iż obecnie Uniwersytet Cambridge posiada kopie wydań z artykułami Blyth’a, które były własnością
Darwina, z jego ręcznie dopisanymi notatkami na marginesach!

‘Szkic historyczny’ Karola Darwina

Po opublikowaniu jego „Pochodzenia gatunków” w r. 1859, Karol został oskarżony o pominięcie uznania swego długu wobec tych i innych poprzedników,
którzy pisali o doborze naturalnym. Wrzawa była tak wielka, że w r. 1861 uznał za konieczne, by dodać do trzeciego wydania „Pochodzenia” ‘Szkic
historyczny’, w którym wymienił niektórych z poprzednich autorów. Potem, gdy atak nie ustawał, powiększał go w trzech następnych wydaniach, aż w
szóstym i ostatnim wydaniu wymienił 34 innych autorów, którzy uprzednio pisali o tym, jak powstają i zmieniają się gatunki. Podał jednak niewiele detali
tego, co pisali i zostali umieszczeni w ‘Szkicu historycznym’, z dala od głównego nurtu dyskusji. Darlington nazwał to najbardziej niepewnym opisem, jaki
kiedykolwiek powstanie.

wikipedia.org

Charles Darwin

Nie wystarczało to Samuelowi Butlerowi, angielskiemu satyrykowi. W r. 1879 napisał książkę pt. „Ewolucja stara i nowa”, w której oskarżył Darwina o
obrazę ewolucyjnych spekulacji Buffona, Lamarcka i własnego dziadka, Erazma.

Współczesne oskarżenia o plagiatorstwo

Jednym z czołowych współczesnych ewolucjonistów twierdzących, że Darwin ‘pożyczał’ (niektórzy powiedzą ‘popełnił plagiatorstwo’) z dzieł innych
autorów, był zmarły już Loren Eiseley, profesor antropologii i historii nauki katedry Benjamina Franklina na Uniwersytecie Pennsylwanii. Eiseley przez
dziesiątki lat szukał początków idei przypisywanych Darwinowi. W książce wydanej w r. 1979

stwierdził, że ‘główne postulaty dzieła Darwina–zmagania

o egzystencję, zmiany, dobór naturalny i dobór seksualny–są w pełni wyrażone w pracy Blyth’a z r. 1835’.

Cytuje także ‘Blythizmy’i używanie przez

Darwina rzadkich słów (jak np. ‘inosculate’–znaczące ‘wnikać w’) po tym, gdy znalazło się w pracy Blyth’a z r. 1836, podobieństwa fraz i list stworzeń w
podobnych kontekstach.

Praca Eiseley’a zdaje się nadała innym ewolucjonistom XX wieku odwagi by się odezwać. Darlington oskarżył Darwina o używanie ‘giętkiej strategii, nie
dającej się pogodzić nawet z przeciętną uczciwością intelektualną’.

W r. 1981 Hoyle i Wickramasinghe wspominając ‘odważne’ stanowisko Eiseley’a

napisali: ‘Darwin sam się określił jako „pożeracz książek” pisanych przez innych… Nie było to jednak w jego charakterze, aby odwdzięczyć się, za to, co
otrzymał.’ A potem: ‘Dowody nie pozwalają na inny wniosek niż ten, że pominięcia [przez Darwina] były umyślne.. co jest poważnym grzechem
zaniedbania, pozostającym do naprawienia dla świata zawodowej biologii.’

Prawdą jest, że w swym Pochodzeniu, Karol wspomina korespondencję lub informacje od Blyth’a–o zwyczajach bydła hinduskiego, azjatyckiego
dzikiego osła i krzyżówek gęsi,

ale jak komentuje Eiseley: ‘Blyth został ograniczony do roli obserwatora polowego.’

Dlaczego Darwin był tak

niechętny, by uznać kluczowy element wkładu Blyth’a w swoją teorię? Dlaczego nie cytował z prac Blyth’a, które bezpośrednio opisywały dobór
naturalny?

Odpowiedź: prawdopodobnie z dwóch przyczyn.

1. Blyth był chrześcijaninem i zwolennikiem poglądu, który dziś nazywamy ‘specjalnym stworzeniem’. Np. o zmianach w ubarwieniu zwierząt zależnie

od pory roku (jak zając zmieniający się na zimę na kolor biały), Blyth twierdził, że jest to mocnym przykładem celowości, który zniewalająco

świadczy o istnieniu wszechwiedzącej wielkiej Pierwszej Przyczyny’.

Twierdził też, że zwierzęta ‘wykazują nad-ludzką mądrość, gdyż jest ona

wrodzona, a więc nadana przez wszystko-wiedzącego Stworzyciela’.

2. Blyth’słusznie uważał koncept doboru naturalnego za mechanizm, dzięki któremu osobniki chore, stare i niezdatne do życia są usuwane; co

znaczy, że jest to czynnik zachowawczy dla istniejącego stanu rzeczy–stworzonych gatunków.

Kreacjoniści tacy jak Edward Blyth (i angielski

teolog William Paley) widzieli dobór naturalny jako proces przerzedzania; to znaczy wyboru między szeregiem cech, z których każda musi wpierw

być obecna, zanim może zostać obrana.

Wniosek

Przyznanie przez historię autorstwa idei ewolucji przez dobór naturalny Karolowi Darwinowi jest raczej mylne. Nie mówiąc już, że sam dobór, choć jest
zjawiskiem rzeczywistym, jest absolutnie niewystarczającym dla dostarczania nowych informacji koniecznych dla tworzenia nowych cech, większość
idei , jeśli nie wszystkie, przypisywanych Darwinowi, była już poprzednio dyskutowana w druku przez innych. Nie tylko był to ‘płód’ innego umysłu niż
Darwina, ale również miał wielu ojców!

Wikipedia.org

Alfred Russel Wallace

Szczerość czy strach?

Alfred Russel Wallace (1823-1913) w czasie swojego pobytu wmiejscowości Ternate w Archipelagu Malajskim, całkowicie

niezależnie utworzył teorię ewolucji prawie identyczną z teorią Darwina.

W r.1858 posłał Darwinowi kopię swego

manuskryptu o doborze naturalnym, zatytułowanego On the Tendency of Varieties to Depart Indefinitely From the Original

Type (O tendencji odmian do odchylania się nieskończenie od typu oryginalnego), który przedstawiał w formie kompletnej

to, co dziś jest określane jako darwinowska teoria ewolucji.

Przyjaciele Darwina, Charels Lyell i Joseph Hooker

natychmiast zorganizowali przedstawienie manuskryptu Wallace’a i dwóch wcześniejszych, nie opublikowanych prac

Darwina (esej z r. 1844 i list z r. 1857 to Asy Grey’a) na kolejnym spotkaniu Towarzystwa Linneuszowego w Londynie, 1

lipca 1858 r. Nazwano to eufemistycznie jako odczytanie ‘wspólnej pracy’, ale miało to miejsce bez osobistego udziału

Wallace’a i nawet bez jego wiedzy lub pozwolenia–był w dalszym ciągu na wyspie w pobliżu Nowej Gwinei! Spowodowało

to także, że Karol pośpieszył się z wydaniem swego Pochodzenia gatunków, co nastąpiło 24 listopada 1859 r. Niektórzy

przyjęli owo przedstawienie’ wspólnej pracy’ nie jako szczerość ze strony Darwina, ale jako rezultat strachu, że Wallace

może go ubiec. Brackman pisze: ‘Wallace, a nie Darwin, pierwszy opisał kompletną teorię pochodzenia i rozejścia się

gatunków przez dobór naturalny… i został okradziony ze swego pierwszeństwa w ogłoszeniu tej teorii’.

Przypisy

1. Wallace rozmyślał na te tematy już w r. 1845, i opublikował raczej ogólną pracę o tym w Annals and Magazine of Natural History , Wrzesień 1855. Zob. ref. 2, str. 78.
2. Eiseley mówi, ‘Była to nieopublikowana koncepcja Darwina do ostatniego szczególu, niezależnie wypracowana przez człowieka znajdującego się w chacie na drugim końcu świata.’

Eiseley, L., Alfred Russel Wallace, Scientific American 200(2):80, Luty 1959.

3. Brackman, A., A Delicate Arrangement: The Strange Case of Charles Darwin and Alfred Russel Wallace (Delikatne ustawienie: Dziwny przypadek Karola Darwina i Alfreda

Russela Wallace’a), Times Books, New York, str. xi, 1980.

Przypisy

Grigg, R.

Darwinism: it was all in the family

(Darwinizm: sprawa całkowicie rodzinna), Creation 26(1):16–18, 2003.

Wróć do tekstu

2. Poglądy Hutton’a zostały tak podsumowane: ‘To co jest obecnie jest kluczem do przeszłości’. Mylny pogląd Hutton’a jest obecnie czasami nazywany uniformitarianizmem.

Wróć do tekstu

3. Przegląd: Paul Pearson w Nature 425(6959):665, 16 październik 2003.

Wróć do tekstu

4. Pearson stwierdził, że Hutton używał mechanizmu doboru dla wytłumaczenia pochodzenia różnorodności w przyrodzie‘, lecz ‘szczególnie odrzucał ideę ewolucji między

gatunkami jako “romantyczną fantazję”’.

Wróć do tekstu

5. Cyt. z ref. 3.

Wróć do tekstu

6. Cyt. z Stephen Jay Gould in Gould, S., Natural selection as a creative force (Dobór naturalny jako siła twórcza), The Structure of Evolutionary Theory (Structura teorii

ewolucji), Belknap Press of Harvard University, Massachusetts, USA, str. 138, 2002.

Wróć do tekstu

7. Blyth, E., The Magazine of Natural History (Czasopismo Historii Naturalnej), Volumes 8, 9 and 10, 1835–1837. Wzięte z ref. 8, Appendices.

Wróć do tekstu

8. Źródło: Bradbury, A., Charles Darwin—The truth? (Karol Darwin–Prawda?) Część 7—Brakujące ogniwo, <www3.mistral.co.uk/bradburyac/dar7.html>, 30 października 2003.

Wróć do tekstu

9. Darlington, C.D., The origin of Darwinism (Źródło darwinizmu), Scientific American 200(5):61, May 1959.

Wróć do tekstu

10. Eiseley, L., Darwin and the Mysterious Mr X (Darwin i tajemniczy pan X), E.P. Dutton, New York, 1979, wydane pośmiertnie przez wykonawców jego testamentu; wzięte z:

Eiseley, L., Charles Darwin, Edward Blyth, i Teoria Doboru Naturalnego, Proceedings of the American Philosophical Societ y 103(1):94–114, Luty 1959.

Wróć do tekstu

11. Ref. 10, str. 55.

Wróć do tekstu

12. Ref. 10, str. 59–62.

Wróć do tekstu

13. Darlington, C.D., Darwin’s Place in History (Miejsce Darwina w historii), Basil Blackwell, Oxford, str. 60, 1959.

Wróć do tekstu

14. Hoyle, F. and Wickramasinghe, C., Evolution from Space (Ewolucja z przestrzeni), Paladin, London, str. 175–179, 1981.

Wróć do tekstu