Analiza skażeń środowiska- notatki
Wykład 1
I. Ocena aktualnej sytuacji ekologicznej.
II. Jakościowy pomiar i ilościowy emisji zanieczyszczeń.
III. zbilansowanie transportu materii.
IV. wyjaśnianie wpływu zanieczyszczeń środowiska na zdrowie człowieka.
V.
badanie dróg przemieszczania się oraz transportu zanieczyszczeń
VI. wskazanie metod zapobiegania zanieczyszczeniom środowiska
VII. monitorowanie i badania transformacji oraz kontrowersji oraz zanieczyszczeń
środowiska.
VIII. Ocena kierunków zmian poziomu stężeń składników występujących w poszczególnych
elementach środowiska.
MONITOROWANIE I ANALITYKA-
dwa filary nauki o środowisku i jego ochronie
dwie tendencje:
1) wykonywanie coraz mniejszych ilości substancji
2) oznaczanie coraz mniejszych stężeń analitów w próbkach środowiskowych
3) ciągłe rozszerzenie zakresu oznaczanych substancji
ale również:
-
opracowania i praktyczne wykorzystanie nowych rozwiązań metodycznych
-
opracowanie nowych rozwiązań konstrukcyjnych przyrządów pomiarowych i urządzeń
analitycznych
-
pobieranie, wzbogacanie, izolacja i przygotowanie próbek środowiskowych do oznaczeń
końcowych
-
kalibracja stosowanych urządzeń pomiarowych
-
wykrywanie, identyfikacja i oznaczanie analitów
-
statystyczna obróbka wyników
DEFINICJA BIOMONITORINGU
– pomiar stężenia substancji chemicznej lub metabolitu w
płynach ustrojowych, narządach, tkankach (rzadziej w wydychanym powietrzu)
BIOMONTORY:
-
rośliny
-
zwierzęta
-
człowiek
BIOMONITORING:
* Optyczny:
-
redukuje wzrost pewnych gatunków roślin
-
zmiana koloru liści
-
zmiana wewnątrz populacji, zachowania, sposobie życia
* Chemiczny:
-
duża akumulacja substancji
* Fizykochemiczny
-
redukcja aktywności enzymatycznej
- zmiana lub dezorganizacja funkcji fizjologicznych
SKALA POROSTOWA
– porosty występujące w zależności od obecności SO
2
/m
3
od 40 do 170 μg SO
2
/m
3
od 0 do 7
SYMBIO MAŁŻE
Małże są wyznacznikiem czystości wody, jeśli małż nie otworzy skorupy w ciągu ~4 min –
woda jest zanieczyszczona.
BIOINDYKATORY CHEMICZNE
- najbardziej
studiowana jest „bioakumulacja metali ciężkich” Cd, Pb, Zn, Cu.
* miedź: duży współczynnik akumulacji w wielu systemach biologicznych
* Cd, Hg, Pb, Zn
– toksyczne
-
metale ciężkie akumulują się w wielu obszarach ekosystemu
BIOMONITORING MIERZY BIODO
STĘPNOŚĆ
-
bezpośredni pomiar ilości substancji chemicznej (lub produktów jej rozpadu) w organizmie
człowieka
-
pomiary biomonitoringowe pokazują ilość substancji chemicznej, która dostała się do
organizmu człowieka, a nie ilość, która potencjalnie może zostać zakumulowana
CO POKAZUJE BIOMONITORING?
-
obecność substancji chemicznych pokazuje, że doszło do narażenia środowiskowego, że
pewna dawka toksyny została pobrana
-
lasem ksenobiotyków w organizmie zajmuje się TOKSYKOKINETYKA
* wchłanianie
* rozmieszczenie
* przemiany biochemiczne (biotransformacja)
* wydalanie
WYKORZYSTANIE BIOMONITORINGU:
-
zmiany w narażeniu na substancje w czasie
-
identyfikacja i wskazanie grupy ludzi narażonych
-
cel: opracowanie programów zmniejszających narażenie na substancje chemiczne, tam
gdzie jest to wymagana
POJEDYNCZA PRÓBA MA MAŁE ZNACZENIE
N > 80
– ilość prób, by wynik był miarodajny (PRÓBA STATYSTYCZNA)
-
włosy – są dobrym materiałem do analizy odkładających się substancji
-
tkanka tłuszczowa – „śmietnik”
-
wątroba
MATRYCE STOSOWANE W BIOMONITORINGU CZŁOWIEKA:
* NIEINWAZYJNE
-
keratynowe (włosy, paznokcie)
-
ślina
- mleko
- mocz
* INWAZYJNE
- krew
-
tkanki wewnętrzne (np.: tkanka tłuszczowa)
MOCZ I KREW
– matryce biorące udział w homeostazie; podwyższone stężenie szkodliwych
substancji jest okresowe
WŁOSY:
-
obecność wyższego poziomu szkodliwych substancji jest trwale zapisane
- nieinwazyjna metoda
-
łatwa analiza, precyzyjne wyniki
-
„dziennik” narażenia
- obraz chronicznego, a nie chwilowego statusu pierwiastkowego w organizmie
-
pozom metali ciężkich we włosach jest od 10 do 100 razy większy niż we krwi
-
pierwiastki śladowe (od 10 do 50 razy większa ilość) i innych próbkach biologicznych (od
100 do 500 razy więcej niż w moczu)
-
po dwóch tygodniach poziom we włosach koreluje się z ilością we krwi
-
od dawna stosowane w medycynie sądowej
-
można diagnozować wiele chorób
-
indykator skażeń środowiska – informacje o poziomie metali ciężkich
-
głównym budulcem włosa jest keratyna, białko zawierające cysteinę (aminokwas z siarką)
NH
2
– CH(CH
2
-SH)
– COOH
-
zawartość pierwiastków we włosach zależy od np.: nieprawidłowej diety
WADY:
-
kosztowny sprzęt
-
trudność w interpretacji wyników
-
skład we włosach nie należy odczytywać jak wyników z krwi
-
poziom pierwiastków we włosach nie jest związany z homeostazą
-
odchylenia stężeń pierwiastków od wartości referencyjnych często występują przed
pojawieniem się objawów
Ciekawostki historyczne- przy
czyny zgonów znanych osób (toksyczne metale)
- Napoleon Bonaparte
– arsen
- Ludwig Van Beethoven
– ołów i jego sole
- Charles Francis Hall
– arszenik
- Andrew Jackson
– ołów, rtęć
- Robert Burns
– rtęć
Wykład 2
Stężenie pierwiastków śladowych u dzieci zależy od wieku i płci
ETAPY ANALIZY PRÓBEK :
-
pobranie próbki – duża precyzja, konieczność bezbłędności, określone przez normę
- przygotowanie do analizy, ochrona podczas transportu
- przygotowanie krzywych wzorcowych
-
kalibracja sprzętów
-
wewnętrzna kontrola jakości
-
zewnętrzna kontrola jakości
-
dokładność aparatury
-
kontrola materiałów
-
certyfikowane materiały (NIST)
-
metody pomiaru: zbieranie próbki, analiza, raporty wyników
EGZAMIN
TECHNIKI POMIARU ZAWARTOŚCI METALI:
- FAAS
– płomieniowa atomowa spektroskopia absorpcyjna
- GFAAS
– atomowa spektroskopia absorpcyjna z atomizacją, w piecu grafitowym
- ICP- OES
– optyczna spektroskopia emisyjna ze wzbudzeniem w plazmie indukcyjne
sprzężonej
- ICP- MS
– spektroskopia masowa ze wzbudzeniem w plazmie indukcyjnie sprzężonej
MINERALIZACJA
PRÓB:
-
od 0,5 do 1,0 g włosów
- 5 ml HNO
3
69% (m/m) tracepur
- mineralizacja
– piec mikrofalowy
-
rozcieńczanie do 50 g
- dane:
naważka, dalej masa całości
* wysokiej jakości szkło
* pobierając stężony kwas przelewa się do mniejszego pojemnika, po czym pobiera –
minimalizacja zanieczyszczeń.
METODY ANALITYCZNE:
* FAAS
-
ograniczone możliwości analizy, od ppm do ppb
* GFAAS
– można oznaczać zawartość tylko jednego pierwiastka
+ nie trzeba mineralizować próbki
+ nie trzeba roztwarzać próbki
* ICP- MS
+ najlepsza metoda analizy
+ oznaczanie w ppt
czułość metod analitycznych
wzrost czułości
⟶ (Al)
ICP
– OES < FAAS < GFAAS < ICP - MS
TRENDY W ANALIZIE ŚRODOWISKA
* Metodyczny
- rozpowszechnienie analityki specjacyjnej
- zastosowanie s
umarycznych wskaźników do oceny stopnia zanieczyszczenia elementów
środowiskowych
-
równoczesne oznaczenie wielu analitów z jednej próbki w jednym cyklu pomiarowym
-
oznaczanie coraz mniejszych stężeń analitów w próbkach środowiskowych o złożonej
matrycy
- bioanalityka i biomonitorowanie
* Aparaturowy
-
wprowadzenie technik i przyrządów sprzętowych
-
automatyzacja, robotyzacja oraz komputeryzacja procedur i przyrządów analitycznych
-
miniaturyzacja przyrządów analitycznych
- nowe detektory i sensory
-
przyrządy pasywne
-
techniki zdalnego pomiaru stopnia skażenia środowiska
-
przyrządy z bezpośrednim odczytem stężenia analitu
-
prowadzenie pomiarów na miejscu (in situ)
- techniki filmowe i dokumentacje fotograficzne
* Manualne
-
opóźnienie informacyjne wyniku analitycznego
* Automatyczne
- analiza w czasie rzeczywistym
* Bezpośrednie
- potencjometryczne
-
absorpcja atomowa z atomizacją bezpłomieniową
-
spektrofotometria emisyjna (z plazmowym wzbudzaniem próbki)
- fluorescencja rentgenowska
- aktywacja neutronowa
- techniki analizy powierzchni
* Pośrednie
-
dodatkowe operacje wzbogacania analitów
ANALIZA SPECJACYJNA
– proces identyfikacji, oznaczania różnych form występowania
danego pierwiastka w próbce
* Specjacja indywidualna
-
tylko jeden określony składnik
-
indywiduum chemicznego w próbce np.: silną toksynę
* Specjacja grupowa
-
różne formy określonego pierwiastka np.: Cr
III
, Cr
VI
* Specjacja fizyczna
-
różne formy tego samego indywiduum chemicznego, np.: formy rozpuszczone,
zaadsorbowane, skompleksowane
* Specjacja chemiczna
-
każda z form chemicznych w jakich dany pierwiastek występuje w badanej próbce
PRÓBKI GAZOWE
Źródło:
-
gazy z kominów gazów odlotowych
- powietrze z atmosfery
-
gazy z górnej warstwy atmosfery
-
powietrze wewnętrzne (pomieszczenia)
- powietrze na stanowiskach pracy
-
gazy spalinowe z silników pojazdów
- gazy z instalacji pr
zemysłowych i zamkniętych obiegów
Anality:
* gazy i pary; nieorganiczne i organiczne; bardzo lotne związki organiczne; średnio lotne
związki organiczne
* aerozole i pyły: materia organiczna zawieszona
* substancje organiczne zaadsorbowane na powierzchni (aniony, kationy, dioksyny)
PRÓBKI CIEKŁE
Źródła:
* Woda:
-
wodociągowa
- energetyczna
- powierzchniowa
-
głębinowa
- ze strefy nienasyconej
- deszczowa
- morska
-
ścieki przemysłowe
-
ścieki niebezpieczne
-
ścieki komunalne
-
film powierzchniowy (rozlewy olejowe i związki ropopochodne)
Rodzaje analitów:
* gazy nieorganiczne rozpuszczalne
* substancje organiczne rozpuszczalne:
- trihalometany
-
lotne związki organiczne
-
związki ropopochodne
- pestycydy
-
związki metaloorganiczne
- dioksyny
* substancje nieorganiczne rozpuszczalne:
-
substancje pożywkowe
* substancje zawieszone
-
związki organiczne zaadsorbowane na powierzchni ciała stałego (zawiesiny)
- kationy, aniony
PRÓBKI STAŁE
* Źródła:
-
śnieg, lód
- gleba
-
osady ściekowe, osady denne
-
pyły
-
lotne pyły ze spalarni stałych odpadów
-
materiał roślinny
-
ściółka leśna
- odpady niebezpieczne
-
odpady przemysłowe
- odpady komunalne
-
popioły
* Rodzaje analitów
-
związki nieorganiczne (kationy, aniony)
-
związki organiczne
-
związki organiczne zaadsorbowane na powierzchni: dioksyny, związki ropopochodne,
związki metaloorganiczne
Wykład 3
POBIERANIE I PRZYGOTOWANIE PRÓBEK ŚRODOWISKOWYCH
- przygotowanie pr
óbek
-
rozpuszczenie, rozcieńczenie, wzbogacenie analitów
-
wydzielenie analitów z matrycy pierwotnej
-
dzielenie składników mieszaniny
-
wykrycie, identyfikacja oraz oznaczenie analitów
-
obróbka i statystyczna ocena wyników
Pobieranie próbek (proces wieloetapowy)
-
próbkowanie pierwotne (próbka laboratoryjna)
-
próbkowanie wtórne (w laboratorium)
Błąd pobierania próbek
-
heterogeniczność badanego materiału
-
próbka dokładna i powtarzalna
Podstawowe typy próbek:
-
próbki chwilowe
-
próbki zintegrowane
- c
iągłe pobieranie próbek połączone z analizą
-
próbki bioty (wykorzystując żywe organizmy)
-
homogenne (ciecze i gazy) bez składników reaktywnych
- homogenne
ze składnikami reaktywnymi lub nietrwałymi
- wielofazowe lub heterogenne
-
wymagające standardowych procedur
ZASADY POBORU:
-
opis próbki
-
właściwe pojemniki
WZORCE:
-
materiały odniesienia
-
certyfikowane materiały odniesienia
PRÓBKA – jednostka produktu lub określona ilość materiału ograniczona w sposób fizyczny
(np.: opakowanie) lub umowny (konkretn
y czas lub przedział czasowy)
PRÓBKA PIERWOTNA – ilość materiału pobrana jednorazowo z badanej jednostki, przy
użytych przyrządach do pobierania próbek, według planu poboru próbek
PRÓBKA KOŃCOWA – zachowująca cechy indywidualne zbioru próbek, z niej przygotowuje
się:
-
próbkę analityczną
-
próbkę odniesienia
-
próbkę magazynową
PLAN POBORU PRÓBEK – określona procedura wymogu oddzielania i przygotowania
jednej lub wielu partii materiału lub obszaru badanego, mająca na celu uzyskania żądanych
informacji
o właściwościach materiału lub badanego obszaru
STRATEGIA
POBORU PRÓBEK:
-
miejsce poboru próbek
-
częstotliwość poboru próbek
-
wielkość próbki
-
typ próbki
-
odczynniki i materiały
Populacja
– jest statystycznym terminem stosowanym dla określenia całkowitej liczby
jednostki, z której będzie pobierana pewna próbka
Kadrowanie próbki – określenie zbioru cech, charakterystycznych dla danej populacji
Pobieranie próbki jest procesem wyboru jednostek z dużej populacji, w celu opisu jej
właściwości.
Wielkość próbki – liczba jednostek tworzących próbkę
Techniki poboru próbek:
- probabilistyczna
- nieprobabilistyczna
PROBABILISTYCZNE
-
wybór losowy – wszystkie jednostki populacji można policzyć i przypisać im losowe liczby,
próba jest reprezentatywna
-
wybór systematyczny – niemożliwe jest określenie wszystkich jednostek badanej grupy
wyb
oru dokonuje się ze wzoru k = s/n
s
– jednostek w próbce
n
– jednostek spośród całej populacji
przykład: taśmę produkcyjną opuszcza w każdej godzinie 2000 sztuk elementów (n),
wi
elkość próby – 40 sztuk elementów (s), k = 1/50 bo co 50-ty element populacji będzie
wybrany do próbki
-
próbka warstwowa – populacja posiada wyraźne odrębne cechy (warstwy); pobór losowy
-
próbka grupowa – populacja zostaje podzielona na grupy, z każdej losowo pobierany jest
jeden element
NIEPROBABILISTYCZNE
-
wybór elementu próbki z całej populacji dokonywany jest w oparciu o znane badaczowi
kryteria, lub pewne indywidualne cechy populacji
-
w ramach techniki możliwy jest wariant podziału jednej populacji na mniejsze grupy,
uwzględniający liczbę cech zmiennych lub cech podobnych, a następnie z każdej grupy
wybiera się jeden element posiadający jedną cechę najbardziej charakterystyczną dla danej
grupy
POBÓR PRÓBEK WODY
-
przyrząd Wereszczagina – układ przelewowy dwóch butelek, woda zasysana pompką
-
przyrząd Patalasa – naczynie z ruchomym dnem i pokrywą
PRÓBKOWANIE PIERWOTNE
Obiekt badany
⟶ pobranie próbek pierwotnych ⟶ mieszanie (uśrednianie) – próbka
pierwotna zmieszana
⟶ zmniejszanie – próbka wtórna
PR
ÓBKOWANIE WTÓRNE
Próbka wtórna
⟶ obróbka ⟶ próbka laboratoryjna ⟶ podział i dalsza obróbka ⟶ próby
analityczne (do każdego rodzaju badania)... ciąg dalszy procesu analitycznego
Techniki uśredniania ze zmniejszaniem próbki ogólnej:
-
technika ćwiartkowania – usypanie stożka po zmieszaniu, dalej podział na cztery części
(usunięcie dwóch), z pozostałych dwóch miesza się i usypuje z mieszanki stożek, dzieli się
go na cztery części (dwie odrzuca) aż uzyska się odpowiednio małą próbkę wtórną
- technika przemienn
ego usypywania dwóch stożków
- technika przesypywania frakcjonowanego
- technika uproszczonego przesypywania frakcjonowanego
wielkość [mm]
<1
1-10
11-50
>50
min. masa [g]
100
200
1000
2500
DOKUMENTACJA PRÓBKI
Od pobrania, transportu i
magazynowania, konieczność jej dokumentacji:
-
jednorazowy numer identyfikacyjny próbki
- miejsce poboru
-
data, czas (dokładny) poboru
-
liczba pojemników do których pobrano próbkę
-
skład matrycy (płynne składniki)
-
sposób utrwalania próbki
-
sposób transportu i przechowywania przed dostarczeniem do laboratorium
- wymagany zakres analizy
-
protokół poboru i schemat obróbki wstępnej na miejscu poboru próbki
-
dane personalne osoby pobierającej
-
inne, istotne dla procesu analitycznego szczegóły
Pobór do właściwych naczyń, nie powodującej kontaminacji próby, adsorpcji czy
katalitycznych przemian analitu.
Wielkość zależy od rodzaju, liczby przewidywanych badań, rodzaju stosowanych metod
analitycznych. Powinna starczyć na minimum dwukrotne powtórzenie oznaczenia.
SCHEMAT POBORU PRÓBEK GLEBY ORNEJ
Techniki:
- zakosania
wzdłuż pola
-
po przekątnej pola
-
po przekątnej z poborem po obu jej stronach
- normalna
- losowa
- linii poprzecznej
Przyrządy:
-
laska glebowa Egnera do pobierania próbek
- szpadel
-
świder
-
łopatka ogrodnicza
PRÓBKA:
rodzaj analiz i oznaczenie
-
jakościowa
⟶ co
- strukturalna
⟶ jaka struktura
- specjacyjna
⟶ w jakiej postaci
-
ilościowa
⟶ ile
- procesowa i rozmieszczenia
⟶ gdzie i kiedy
WPROWADZENIE DO ANALITYKI ZANIECZYSZCZEŃ
Źródła błędów
czas wykonania
pobór próbek- 60%
⟶
67%
pomiar i kalibracja- 30%
⟶
6%
obróbka danych- 10%
⟶
27%
Dokładność całego oznaczenia nie jest lepsza od dokładności pierwszego etapu procesu.
Dokładność zależy od najsłabszego ogniwa oznaczeń (poboru próbki)
kilkadziesiąt procent
⟶ składniki główne
wybierając metodę analityczną należy zwrócić uwagę na
-
dokładność
-
precyzję
-
czułość
-
oznaczalność
-
wykrywalność
-
specyficzność
Wykład 4
METODY ZAGĘSZCZANIA ZWIĄZKÓW CHEMICZNYCH
* fizyczne
- destylacja
-
wymrażanie
-
odwrócona osmoza
- liofilizacja
- ultrafiltracja
* fizykochemiczne
- absorpcja
- adsorpcja
-
ekstrakcja cieczą, gazem
* chemiczne
-
strącanie
- kompleksowanie
- mineralizacja
- derywatyzacja
DERYWATYZACJA
-
uzyskuje się związki mniej reaktywne, barwne, mniej polarne
-
bardziej trwałe termicznie
MINERALIZACJA
– pokrewne określenie: dekompozycja, rozkład, spopielanie, związki
organiczne przekształcane są w formy mineralne (do CO
2
, H
2
O, NH
3
) a nieorganiczne w
rozpuszczalne.
Na mokro
- metoda redukcyjna
-
metoda utleniająca
Na sucho
- metoda redukcyjna
-
metoda utleniająca
Wybór zależy od:
-
rodzaju analizowanej próbki
- oznaczanego pierwiastka
Mineralizacja jest długotrwała, wspomaga się ją:
-
wysoką temperaturą
- promieniowaniem ultrafioletowym
- promieniowaniem mikrofalowym
-
ultradźwiękami (kawitacją)
-
wysokim ciśnieniem
Rozkład za pomocą jednego lub kilku kwasów (HNO
3
, H
2
SO
4
, HClO
4
, H
2
O
2
)
Związki organiczne rozkładają się do CO
2
, H
2
O i innych
prostych produktów. Związki
nieorganiczne są roztwarzane.
Mineralizacja próbek w zależności od ich typu:
HNO
3
+ H
2
O
2
– próbki biologiczne
HNO
3
+ H
2
SO
4
– uniwersalna
HNO
3
+ HCl
– uniwersalna (woda królewska)
HNO
3
+ HClO
4
– próbki biologiczne (wybuchowa!)
HF
– próbki nieorganiczne
HNO
3
+ HF
– uniwersalna
HClO
4
– próbki biologiczne (wybuchowa!)
MINERALIZACJA UV
– do próbek ciekłych, zawierających substancje organiczne.
Naświetlanie lampą kwarcową λ = 250 nm, P = 150 – 400 W, dodatkowo z substancją
utleniającą (H
2
O
2
, K
2
S
2
O
8
, HNO
3
)
MINERALIZACJA MIKROFALOWA
– zachodzi szybko; energia jest kierowana bezpośrednio
do próbki
MINERALIZACJA W ROZTWORZE
– (w zamkniętym naczyniu, częściej niż otwartym)
- ogrzewanie konwencjonalne lub mikrofalowe
- ~180
℃
- zaleta to
ograniczenie strat związków lotnych
w naczyniu zamkniętym – „bomby”
zalety:
-
duża powtarzalność
- prostota wykonania
-
krótki czas
-
małe odważki
-
ograniczona kontaminacja (zanieczyszczenie) próbki
-
wiele pierwiastków można oznaczyć z danego mineralizatu
-
małe straty analitu
MINERALIZACJA NA SUCHO
- przez spiekanie
– powolny rozkład od 400 do 600
℃ a następnie roztworzenie popiołu w
kwasie
- przez mineralizowanie w plazmie tlenowej, od 80 do 200
℃ z polem elektromagnetycznym
27 MHz
- przez utlenianie
– normalne ciśnienie tlenu, w tzw. butli Sch
önigera, pod podwyższonym
ciśnieniu tlenu (bomba tlenowa np.: bomba Parra)
-
przez stapianie z solami mineralnymi o właściwościach utleniających (topnikami) np.:
NaNO
3
, KNO
3
, NA
2
CO
3
- utlenianie w strumieniu tlenu w rurze kwarcowej od 800 do 1000
℃
UKŁAD OTWARTY
- piec muflowy / palnikiem
- od 450 do 550
℃ (max. 1000℃)
- ~3h
+ łatwość wykonania
+ dowolna naważka (ilość)
– straty składników lotnych
– długi czas
– dwustopniowy
UKŁAD ZAMKNIĘTY (bomba tlenowa)
-
mała ilość próbki jest spopielana (poniżej 20 mg)
-
zamknięta kolba z tlenem
-
gazowe produkty są absorbowane przez roztwór wodny z kolby
ANALIZA SPECJACYJNA
– identyfikacja i ilościowe oznaczenie form fizycznych i
chemicznych pierwiastka wraz z jego stężeniem całkowitym w próbce
SPECJACJA
– współistnienie wszystkich form danego pierwiastka w badanym materiale
EKSTRAKCJA JEDNOSTOPNIOWA:
-
przeprowadza się odczynnikiem, który podobnie jak w naturze umożliwia przechodzenie
metali do gleby
EKSTRAKCJA WIELOSTOPNIOWA:
-
kolejne ekstrakcje roztworami o wzrastającej sile ługowania i może być prowadzona
równolegle oraz sekwencyjnie
-
równolegle prowadzi się by wyeliminować wpływ innych odczynników
- sekwencyjne r
oztwarzanie i ługowanie tej samej próbki różnymi odczynnikami
* niezbuforowane roztwory soli
* roztwory słabych kwasów
* roztwory związków redukujących
CZUŁOŚĆ METODY ANALITYCZNEJ – stosunek przyrostu wartości sygnału analitycznego
do odpowiadającego mu przyrostu stężenia lub ilości badanej substancji
Im mniejsze różnice między stężeniami badanych substancji można wykryć, tym metoda jest
czulsza.
Kryteria wyboru metody analitycznej:
-
wielkość próbki
-
stan skupienia próbki
-
możliwość rozkładu / zniszczenia próbki
-
zakres oznaczalności
-
liczna oznaczeń
- czas wykonania
- koszt
EGZAMIN
METODY:
* Względne:
-
miareczkowanie (zmierzenie objętości titranta)
-
porównawcze (konieczność kalibracji oraz wyznaczania krzywych wzorcowych
>
metoda krzywej kalibracyjnej (metoda wzorca zewnętrznego
> metoda dodawania wzorca (znana ilość substancji oznaczanej)
> metoda wzorca wewnętrznego (znana ilość substancji nie będącej analitem i nie
występującej w próbce
* Bezwzględne:
- m
etody grawimetryczne (ważenie)
> pomiar wydzielonego osadu (grawimetria)
> ważenie substancji na elektrodach (elektrograwimetria)
> straty przy ogrzewaniu
METODY KRZYWEJ KALIBRACYJNEJ W TECHNIKACH:
- elektrochemicznych
- spektroskopowych
- chromatograficznych
Wielkość jest funkcją ilości stężonej oznaczanej substancji
y = f(c)
y
– wartość parametru mierzonego
c
– masa stężonej substancji w próbce
y = ax + b
a = tg(α)
α – kąt nachylenia prostej
METODA WZORCA WEWNĘTRZNEGO – do technik chromatograficznych
-
substancja nie wchodzi w reakcje z próbką
-
musi oddziaływać ze złożem substancji na chromatografie
-
powinien być: nielotny, trwały, czysty
Ilość badanej substancji powinna być porównywalna z ilością dodanego wzorca
Etapy:
- przygotowanie roztworu wzorcowego i analitu
-
pomiar piku i powierzchni od próbki i wzorca zewnętrznego
-
oznaczenie współczynnika detekcji „f”
A
a
/ A
w
= f
∙ m
a
/ m
w
A
– powierzchnia piku (a – analitu; w – wzorca)
m
– masa (a – analitu; w – wzorca)
f
– współczynnik detekcji – charakterystyczny dla danej pary analit – wzorzec; zależy od
warunków prowadzenia chromatografii
METODA DODATKU WZORCA
-
gdy równanie krzywej jest prostoliniowe
- b = 0; y = ax +b
-
dodatek analitu zwiększa wartość parametru mierzonego proporcjonalnego do ilości danej
substancji