1979.08.31 wyrok SN III KR 256/79 OSNKW 1980/2/21
Wprawdzie art. 344 § 2 k.p.k. dopuszcza przekazanie sprawy prokuratorowi "w celu rozszerzenia postępowania na czyny osób nie pociągniętych do odpowiedzialności karnej", jednakże - posługując się wykładnią a maiori ad minus - nie sposób nie stwierdzić, że zastosowanie tego przepisu jest możliwe także wtedy, gdy postępowanie przeciwko owej innej osobie czy osobom toczy się odrębnie. Spełniony musi być i drugi z warunków wymienionych w art. 344 § 2 k.p.k., a mianowicie zapewnienie prawidłowego wyrokowania w sprawie. Łączne rozpoznanie sprawy osoby podejrzanej o zabójstwo oraz osoby, która udzieliła pomocy do tego przestępstwa, jest pożądane, a nawet - jeżeli jest możliwe faktycznie - uznać należy za konieczne do prawidłowego wyrokowania, zarówno w zakresie ustaleń faktycznych, jak i oceny prawnej działania każdej z tych osób.
1985.11.07 postanow. SN III KZ 227/85 OSNKW 1986/7-8/58
Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 24 § 3 k.p.k.) przysługuje zażalenie tylko wówczas, gdy w wyniku takiego postanowienia następuje zmiana właściwości miejscowej lub rzeczowej sądu (art. 25 § 3 k.p.k.).
1989.10.24 uchwała SN V KZP 16/89 OSNKW 1990/1-3/1
7 sędziów
Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie.
1982.05.20 wyrok SN V KR 76/82 OSNKW 1982/10-11/77
1. Oskarżony występujący w jednej sprawie z innym współoskarżonym, po wyłączeniu jego sprawy do odrębnego rozpoznania, może występować w prowadzonej nadal sprawie w stosunku do innego uprzednio współoskarżonego tylko w charakterze świadka z wszystkimi konsekwencjami procesowymi, które go jako świadka dotyczą (…).
III KK 403/07 - wyrok z dnia 21 stycznia 2008 r.
Złożenie fałszywych zeznań przez osobę przesłuchaną w charakterze świadka w postępowaniu dotyczącym przestępstwa popełnionego przez innego sprawcę jest odrębnym przestępstwem, zatem nie zachodzi związek, tym bardziej „ścisły”, między tymi przestępstwami, uzasadniający połączenie spraw we wspólnym postępowaniu.
WZ 28/09 - postanowienie z dnia 4 czerwca 2009 r.
1. Pogląd prawny wyrażony na gruncie art. 24 § 3 k.p.k. z 1969 r. w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 października 1989 r., V KZP 16/89, OSNKW 1990, z. 1-3, poz. 1, że na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny nie przysługuje zażalenie, pozostaje aktualny również na gruncie art. 34 § 3 k.p.k.
2. Zażalenie kwestionujące odmowę zawieszenia postępowania (art. 22 § 2 k.p.k.) w sprawie grupowej, jedynie z powodu zaistnienia okoliczności występujących po stronie oskarżonego, którego sprawę wyłączono do odrębnego rozpoznania, jest bezprzedmiotowe.
3. Stwierdzenie przez sąd na rozprawie głównej, że z powodu wyłączenia ze sprawy grupowej do odrębnego rozpoznania sprawy oskarżonego, którego przymiot uzasadniał jedynie właściwość tego sądu do rozpoznania z łączności również sprawy pozostałych oskarżonych, według zasad ogólnych należącej do właściwości sądu niższego rzędu, nie rodzi obowiązku przekazania tejże sprawy grupowej sądowi właściwemu, a jedynie stwarza taką możliwość na podstawie art. 35 § 2 k.p.k. i pod warunkiem wskazanym w tym przepisie.
2
ART. 34 K.P.K.