PRAWO W TURYSTYCE I REKREACJI

IWONA SZYMCZAK

Książka: „Umowa o imprezę turystyczną”- Piotr Cebula

Wykład I

PRAWO TURYSTYCZNE

PRAWO CYWILNE PRAWO ADMINISTRACYJNE

• umowy (umowa o wycieczkę) - wpis do rejestru działalności turystycznej

• odpowiedzialność odszkodowawcza - nadzór wojewody

Ustawa o usługach turystycznych z dnia 29 sierpnia 1997 roku.

Wz.U. z 2004 nr 223 poz. 2268 (zmiana w 2005 rok)

Prawo jest ściśle związane z powstawaniem i kształtowaniem się struktury państwa. Na pojęcie państwa składa się:

• ludność

• terytorium

• suwerenność

prawo stanowione występuje w postaci aktów normatywnych.

Rodzaj aktu normatywnego	Organ wydający	Zakres regulowanej materii	Publikator	Zakres obowiązywania
Ustawa a) ustawa zasadnicza konstytucyjna	parlament	Kwestie dotyczące ustroju i struktury organu państwa prawa i obowiązki obywateli.	Dziennik ustaw	Żródło Powszechnie Obowiązujące
b) ustawa zwykła (podobnie z nią są ratyfikowane umowy międzynarodowe)	parlament	Sprawy istotne dla funkcjonowania państwa (sfera życia społecznego i gospodarczego która jest stopniowo rozszerzana przez obejmowanie tych obszarów nowymi ustawami czyli regulacjami prawnymi)	Dziennik ustaw	Żródło Powszechnie Obowiązujące
2) Rozporządzenie	Rada ministrów	Rozporządzenie uszczegółowia postanowienia. Poszczególni ministrowie np. ubezpieczenie na rzecz klienta w związku z działalnością wykonywaną przez organizatora turystyki -minimalna wysokość sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatora i pośrednika tyrystyki -przewodnicy turystyki, piloci wycieczek. -obiekty hotelarskie i inne obiekty w których są świadczone usługi hotelarskie	Dziennik ustaw	Żródło Powszechnie Obowiązujące
3) Akty prawa miejscowego	Organy jednostek samorządu terytorialnego (są to jednostki: organu wojewódzki, kolegialny)	Ustawa o samorządzie gminnym	Wojewódzkie dzienniki urzędowe	Żródła powszechnie obowiązujące z ograniczeniem do obszarów właściwości danej jednostki samorządu terytorialnego
4) Zarządzenia	Przez rade ministrów lub poszczególnych ministrów	Do określenia wewnętrznych procedur związanych z funkcjonowaniem urzędów administracji	Monitor Polski bądż resortowe dzienniki urzędowe	Żródło wewnetrznie obowiązujące
5) Uchwały	Sejm, rada ministrów	Uchwały wydają organy kolegialne a zarządzenie może 1 osób	Monitor Polski	Żródło wewnetrznie obowiązujące

Warunkiem wejścia w życie aktu normatywnego jest jego ogłoszeniem (opublikowaniem)

Ogłoszenie ustawy a jej wejście w życie:

1. Ustawa która została uchwalona nie zawiera żadnych postanowień w swojej treści co do jej wejścia w życie. W takim przypadku należy stosować regułę że ustawa wchodzi w życie w ciągu 14 dni od daty jej ogłoszenia.

ogłoszenie wejście w życie

14 dni

2. Ustawa sama określa kiedy wchodzi w życie.

ogłoszenie * wejście w życie

Lex retro non aqit

(tzn. Prawo nie

działa wstecz)

Różnie jest czasem miesiąc, rok, data wejścia w życie jest podana w ustawie. Może też wejść z dniem ogłoszenia , ten okres nazywa się vacatio legis czyli jest ogłoszona ale czeka na wejście w życie.

Przepis prawny: to jest jednostka redakcyjna tekstu ustawy czyli artykuł, paragraf, czyli cząstki tekstu.

Norma prawna: to określona reguła zachowana w postaci nakazu lub zakazu opatrzona w sankcję.

PODSTAWOWE RODZAJE NORM PRAWA CYWILNEGO:

1) Normy bezwzględnie obowiązujące, te normy nie mogą być wyłączone ani ograniczone decyzją czy wola stron. Art. 119 kodeksu cywilnego

art. 849 paragraf 2 - dotyczy odpowiedzialności osoby która prowadzi hotel.

2) normy względnie obowiązujące są stosowane gdy strony nie uregulowały danej kwestii odrębnie. Art. 867 kodeksu cywilnego.

3) normy jednostronnie bezwzględnie obowiązujące semiimperatywne te normy wyznaczają minimalny zakres uchwały dla podmiotu prawa będącego słabszą stroną umowy. Art. 19 ustawy który dotyczy umów z klientami.

4) normy kompetencyjne te normy nakładają obowiązek lub przyznają prawo do dokonania określonej czynności konwencjonalnej.

5) metanormy są to normy o normach, te normy określają początek i koniec obowiązywania ustaw.

RODZAJE PRZPISÓW PRAWA CYWILNEGO:

Wycieczka - (impreza turystyczna) ma na celu określenie danego terminu dla potrzeb ustalenia skutków prawnych.

Przepis odsyłający sam nie zawiera treści merytorycznej tylko odsyła do innych przpsów albo do innych ustaw np. art. 11.

STOSOWANIE PRAWA:

Model stosowania prawa:

1. Ustalenie stanu faktycznego

2. Ustalenie jakiego rodzaju norma prawna może odnosić się do zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia).

3. Należy dokonać podciągnięcia (subsumpcja) udowodnionego zdarzenia pod określona normę prawną

4. Ustalenie konsekwencji prawnych związanych z zaistnieniem tego zdarzenia.

Wykładnia to inaczej interpretacja prawa.

RODZAJE WYKŁADNI:

1. Językowa (gramatyczna)

2. Funkcjonalna polega na tym że staramy się zinterpretować to co chciał powiedzieć ustawodawca.

3. Systemowa pozwala dokonać interpretacji normy w oparciu o ustalenie w jakim akcie prawnym dana norma się znajduje.

4. Logiczna opiera się na wnioskowaniu prawniczym.

RODZAJE WNIOSKOWAŃ:

• reguła instrumentalnego nakazu „z celu na środki”

• „z większego na mniejsze” argumentum a malori ad minus, oznacza to komu wolno czynić więcej ten może czynić mniej

• „z mniejszego na większe” argumentum a minori ad maius, jeżeli ktoś odpowiada za winę lżejszą to tym bardziej odpowiada za czyn zawierający winę cięższą.

Wykład III

Przetarg - w przypadku kiedy jedna ze stron uchyla się od umowy to każda ze stron może:

1. dochodzić w drodze sądowej zawarcia takiej umowy

2. może żądać zwrotu wadium podwójnej wysokości (wadium to kwota którą należy wpłacić do zawarcia umowy)

PRZEDSIĘBIORCY USŁUG TURYSTYCZNYCH

Pojęcie przedsiębiorcy: jest zawarte w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej. Zawarte jest również w art. 43 ze znaczkiem 1w kodeksie cywilnym.

1. pierwsza kategoria to osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą

2. druga kategoria to osoba prawna np. spółka akcyjna, sp. Z.o.o

3. trzecia kategoria to jednostka organizacyjna bez osobowości prawnej np. spółki osobowe, spółka jawna.

Pojęcie działalności gospodarczej:

Cechy działalności gospodarczej:

1. charakter zarobkowy

2. jeżeli ktoś już prowadzi działalność gospodarczą to powinien mieć cechę profesjonalizmu czy charakter zawodowy lub profesjonalny.

3. Zorganizowany

4. Ciągły - czyli dla jednorazowej działalności nie będzie miał tej cechy.

Pojęcie działalności turystycznej:

Działalność turystyczna polega na świadczeniu usług turystycznych. Te usługi turystyczne zawiera art. 3 pkt. 1, najważniejsze to usługi przewodnickie, hotelarskie i inne. Te usługi muszą być świadczone odbiorcom turystycznym, czyli np. gdy sprzedaż obiadu osobie blisko mieszkającej nie turyście już nie jest usługą turystyczną, a jak sprzedamy ten sam obiad turyście to będzie to już usługa turystyczna.

Pojęcie turysty:

turysta - osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (dobę hotelową),

odwiedzający - osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, nie korzysta z noclegu i nie zamierza podjąć stałej pracy,

klient - osoba, która zamierza zawrzeć lub zawarła umowę o świadczenie usług turystycznych na swoją rzecz lub na rzecz innej osoby; zawarcie umowy nie stanowi przedmiotu jej działalności, a także osoba, której przekazano prawo do korzystania z usług turystycznych objętych poprzednio zawartą umową.

Korzystającymi mogą być także goście hotelowi, firmy wynajmujące obiekty hotelowe na organizację własnych imprez czy spotkań biznesowych. Z usług biur podróży posiadających autokary turystyczne korzystają inne biura pod
róży, organizujące wyjazdy turystyczne, dowożące uczestników wypoczynku do ośrodków wczasowych w kraju i za granicą, organizujące wycieczki szkolne.

Opodatkowanie VAT wypoczynku do 30 kwietnia 2004 r.

Rodzaje usług turystycznych:

1. pojedyncza usługa turystyczna

2. impreza turystyczna czyli wycieczka będzie imprezą turystyczna.

Podział przedsiębiorstw turystycznych:

1. organizator turystyczny - organizuje imprezy turystyczne

2. pośrednik, na zlecenie klienta w jego imieniu

3. agent turystyczny - jego działalność polega na tym że on pośredniczy lub zawiera umowy w imieniu organizatora i działa w imieniu organizatora

Organizowanie imprez turystycznych przebiega w następujących etapach:

1. przygotowanie - to może organizować organizator turystyczny

2. oferowanie przygotowanych imprez, oferować imprezy mogą: organizator, pośrednik, i agent turystyczny.

3. Realizacja imprez turystycznych, to realizuje organizator turystyczny.

Kontrola administracyjna w zakresie podejmowania działalności turystycznej. Działalność turystyczna jest działalnością regulowaną (jest to nowa forma kontrolowania działalności gospodarczej). Działalność regulowana charakteryzuje się tym że wymaga wpisów do właściwego rejestru a w przypadku turystyki jest Rejestr Organizatorów Turystyki i Pośredników, ten rejestr prowadzi wojewoda i on przesyła kopie dokumentów do centralnej ewidencji organizatorów turystyki. Ten centralny rejestr prowadzi Minister Właściwy do spraw turystyki.

Dane wpisywane do rejestru:

1. dane dotyczą identyfikacji przedsiębiorcy i zakresu jego działalności

2. wpisu dokonać trzeba w ciągu 7 dni

Jeżeli organ nie wykona wpisu w ciągu 7 dni to musi zawiadomić o tym, przed rozpoczęciem działalności, regulatora. W tym przypadku regulatorem jest wojewoda to wynika z ustawy o swobodzie działalności. Rejestr jest jawny czyli każdy ma dostęp do tego rejestru i rejestr zawiera pewne dane negatywne:

• dane o przedsiębiorstwach wykreślan6ych z rejestru

• dane o przedsiębiorcach prowadzących działalność turystyczną bez wymaganego wpisu.

Główne obowiązki przedsiębiorców turystycznych:

1. działalność biura turystycznego powinna być prowadzona przez osobę mającą odpowiednie wykształcenie oraz doświadczenie działalności turystycznej (zawodowej). Art. 6 chodzi o zatrudnienie na stanowisko kierownicze osoby wykształconej i z praktyką. Skutkiem kontroli może być w przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności, jest wydanie decyzji o zakazie prowadzenia działalności turystycznej.

2. Obowiązek przedsiębiorcy do zawarcia umowy ubezpieczenia lub polisy ubezpieczeniowej. Art. 10 A rażącym naruszeniem wykonywanej działalności gospodarczej, zawieranie umów z klientami i bez zawarcia umowy i po drugie nie przedłożenie wojewodzie orginału umowy ubezpieczenia.

3. Prowadzenie działalności turystycznej przez agenta turystycznego nie wymaga wpisu do rejestru. Organizator i pośrednik musza mieć wpis do rejestru a agent nie musi.

Temat: UMOWY CYWILNE W PRAWIE TURYSTYCZNYM

1. UMOWA NAJMU, jest ona uregulowana w najem art. 659 kodeksu cywilnego, strony czyli wynajmujący i najemca. Treść mowy najmu obejmuje uprawnienie do korzystania z rzeczy.

A umowa Bp przewożnik

BP

Biuro

podróży pracownik A

Autokar + kierowca

Gdy autokar bez kierowcy się pożycza to umowa najmu, gdy zaś autokar i kierowcę to będzie umowa na usługi przewozowe:

Autokar B - kierowca B

K umowa o wycieczkę Bp - z biura podróży odszkodowanie

Konsument

K - umowa o przewóz bilet, z PKP w razie wypadku odszkodowanie.

Umowa:

Charterowa - występuje w prawie morskim i lotniczym. W prawie morskim stronami są armator i charterujący i ta umowa polega na tym że charterujący nabywa prawo do dysponowania statkiem w określonym czasie i charterujący (czyli biuro podróży) decyduje o określonym przebiegu trasy oraz o osobach zabieranych na statek. Są 2 rodzaje charteru:

1. bezzałogowy

2. z załoga

regularne - biuro podróży może wykupić takie rejsy i biuro podróży wykupuje bilet, ponieważ ono decyduje o trasie i wtedy działalność odszkodowawcza odpowiada charterujący.

Treść umowy dzierżawy: treścią jest zobowiązanie się do oddania rzeczy w celu używania i pobierania pożytków, umowy dzierżawy może być zawierana na czas określony i nieokreślony. Sposób płatności jest określony w umowie nie muszą to być pieniądze. Dzierżawca nie może rzeczy pod dzierżawiać chyba że na mocy porozumienia stron gdy jest to zawarte w umowie.

Umowa zlecenia: art. 734 k.c :

Strony: zleceniodawca i zleceniobiorca, zobowiązanie dokonania czynności prawnej, jeżeli czynność ma charakter czynności faktycznej to przepisy o zleceniu stosujemy odpowiednio również do czynności świadczenia usług.

Art. 750 - umowa o zlecenie dotyczy czynności prawnych. W 90% są to umowy czynności faktycznej.

Nie jest wymogiem prawnym aby zleceniodawca lub zleceniobiorca był profesjonalistą.

Art. 736 - jeżeli nie profesjonalista otrzyma zlecenie to nie musi na nie odpowiedzieć, natomiast profesjonalista musi odpowiedzieć czy pozytywnie czy negatywnie ale musi odpowiedzieć.

Jeżeli zleceniobiorca posługuje się innymi osobami to przepis mówi że odpowiada za ich działanie tak jak za swoje działanie.

Zasady:

1. zasada winy, to zaniedbalstwo jeżeli zleceniobiorca źle lub nie wykona to odpowiada na zasadzie winy.

2. Zasada ryzyka, gdy odpowiada zleceniodawca za inne osoby które wziął do tej pracy a one się nie wywiązały.

Umowa agencyjna: Art. 758. § 1. Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja) do stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów oznaczonego rodzaju na rzecz dającego zlecenie albo do zawierania takich umów w jego imieniu. § 2. Do zawierania umów w imieniu dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie. Czyli art 758 k.c. agent - przyjmujący zlecenie. Pośredniczenie umów musi być przy zawieraniu umów albo druga obcja że sam agent zawiera umowe w imieniu tego co jest wyżej (biuro). Do zawierania umów konieczne jest dodatkowe umocowanie (upoważnienie) przez dającego zlecenie. Agent upoważniony jest do przyjmowania zawiadomień z tytułu reklamacji.

Umowa o dzieło: Art. 627. Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Czyli art. 627 k.c. strony to: zamawiający dzieło i wykonawca dzieła. Umowa o dzieło jest umową rezultatu tzn że wykonawca musi wykonać jakiś rezultat (projekt itp., jakąś prace).

Umowa przewozu: Art. 774. Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Czyli strony to: przewoźnik zawsze profesjonalista i pasażer.

Umowa przechowania: Art. 835. Przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie nie pogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie.

Zasada odpowiedzialności w prawie cywilnym:

1. zasada winy

2. zasada ryzyka

3. zasada słuszności (bardzo rzadko stosowana)

Przesłanki odszkodowawcze:

1. zdarzenie

2. 
   związek przyczynowy (musi być adekwatny, czyli odpowiedzialny do danej szkody)

3. szkoda

4. wina

Stopnie winy
Wina umyślna	Zamiar bezpośredni
		Zamiar pośredni
	Wina nieumyślna	Rażące niedbalstwo
		niedbalstwo

Zamiar bezpośredni: polega na tym że podmiot chce przez swoje bezprawne działanie wyrządzić drugiemu podmiotowi szkodę.

Zamiar pośredni: polega na tym że sprawca (podmiot który działa bezprawnie) ma świadomość że jego działanie może wyrządzić szkodę której nie chce zrealizować bezpośrednio ale na to się godzi.

Rażące niedbalstwo: polega na naruszeniu podstawowych czy elementarnych zasad ostrożności.

Niedbalstwo: polega na nie dołożeniu należytej staranności. Miernikiem należytej staranności są obiektywne wzorce przyjęte w danym środowisku przez daną społeczność. Jeżeli chodzi o podmioty gospodarcze to ta należyta staranność jest zawsze większa.

Pojęcie odpowiedzialności na podstawie ryzyka:

X

X

X

X X X X X

Z winy

X - zdarzenie które powoduje szkodę.

Odpowiedzialny z tytułu zasady ryzyka odpowiada za każdy przypadek powodujący szkodę niezależnie czy ta sytuacja jest przez niego zawiniona czy też nie.

Zasada słuszności - trzeba wiedzieć że taka jest,

Zasady odpowiedzialności cywilnej:

Odszkodowanie za szkodę ustalane jest według następujących zasad:

1/   zasada winy (art. 415 k.c.) zwana tez zasadą ogólną odpowiedzialności - “Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia”. Wina jako przesłanka odpowiedzialności występuje w dwóch postaciach:

·      wina umyślna,

·      wina nieumyślna;

2/   zasada ryzyka (art. 435 * 1 k.c.). - “Prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.”

3/   zasada słuszności - stosuje się ją wówczas, gdy nikomu nie można przypisać odpowiedzialności na zasadzie winy lub ryzyka, ale z powodów np. etycznych lub zgodnie z zasadą współżycia społecznego, uzasadnione jest obarczenie odpowiedzialnością strony lepiej sytuowanej.

Umowa hotelowa - umowa ta polega na przyjęciu gościa hotelowego do hotelu. Umowa ta składa się z wielu innych umów lub ich części między innymi są to:

• umowy najmu

• przechowania (rzeczy, walizek, bagażu)

• o świadczenie usług

• sprzedaży

Stronami tej umowy są: gość hotelowy oraz osoba prowadząca zarobkowo hotel.

Definicja hotelu: ze względu na rodzaj mamy 8 obiektów i 6 ze względu na standard:

• zgodnie z ustawą mamy 8: hotele, motele, pensjonaty i one są kategoryzowane gwiazdkami od 1-5

• kempingi mają 4 kategorie oznaczone gwiazdkami od 1-4

• domy wycieczkowe i schroniska młodzieżowe oznaczone są cyframi rzymskimi

• schroniska młodzieżowe i pola biwakowe

tylko pierwsze 6 jest kategoryzowane.

Przy hotelach reżim odpowiedzialności jest oparty za zasadzie ryzyka. Chodzi o to żeby goście czuli się bezpiecznie, mają być pewni bezpieczeństwa. Odpowiedzialność osób prowadzących hotele powstaje w momencie wniesienia rzeczy do hotelu. Ta odpowiedzialność ustaje gdy gość zaprzestaje świadczenia usługi np. kończy się doba hotelowa i gość zabiera walizki. Czasem jest tak że musi trochę poczekać np. na taxi lub PKP, i ten okres niezbędny na poczekanie jest jeszcze w hotelu wtedy jest jeszcze odpowiedzialny za wszystko hotel. Chyba że gość przekroczył ten czas bo np. mógł odjechać już dwoma autobusami, wtedy już hotel nie ponosi odpowiedzialności za bagaż.

Przesłanki odpowiedzialności za mienie gościa:

1. umieszczenie tych rzeczy w miejscu do tego przeznaczonym

2. powierzenie rzeczy, gdy np. portier zabierze bagaże, czyli powierzenie rzeczy osobie która pracuje na tym terenie tego budynku. Gdy hotel ma swoje taksówki i ta taxi jedzie po gościa i gość daje bagaż taksówkarzowi (ale taksówkarz jest pracownikiem hotelu) to tez od momentu przekazania bagażu hotel jest odpowiedzialny za bagaż. Nie są tym reżimem objęte zwierzęta i samochody.

3. wyłączenia prowadzące do uwolnienia się od odpowiedzialności osób prowadzących hotele. Te wyłączenia powodują że nie ma odpowiedzialności za bagaż. Wyłączenie odpowiedzialności jest gdy:

• jeżeli szkoda wynikła z właściwości rzeczy wniesionej

• siła wyższa

• wystąpienie szkody na skutek wyłącznej winy poszkodowanego lub osoby która jej towarzyszyła.

Po zaistnieniu szkody obowiązkiem gościa jest powiadomienie o tym w hotelu. Przy winie nieumyślnej następuje ograniczenie odpowiedzialności osoby prowadzącej hotel do stukrotności należności na osobę.

Wina umyślna: limity kwotowe nie obowiązują, jest tylko rzeczywista wartość kwoty.

   Art. 849 ze znaczkiem 3.  Utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład jest obowiązany przyjąć na przechowanie pieniądze, papiery wartościowe i cenne przedmioty, w szczególności kosztowności i przedmioty mające wartość naukową lub artystyczną. Może odmówić przyjęcia tych rzeczy tylko wówczas, jeżeli zagrażają one bezpieczeństwu albo jeżeli w stosunku do wielkości lub standardu hotelu albo podobnego zakładu mają zbyt dużą wartość lub gdy zajmują zbyt dużo miejsca."; czyli turysta gość przyjeżdżający ma prawo się domagać a prowadzący hotel ma prawo odmówić ale tylko wtedy gdy dokładnie uzasadni swoją odmowę np. gdy standard hotelu jest nieodpowiedni.

Roszczenia osób prowadzących hotele wobec gości hotelowych przedawniają się z upływem 2 lat. Roszczenia gościa wobec osób prowadzących hotele, termin wygląda tak:

Zdarzenie dowiedzenie 1 rok

6 miesięcy

*

Roszczenia wobec hotelu przedawniają się z upływem 6 miesięcy od daty dowiedzenia się przez poszkodowanego o szkodzie ale zawsze kończą się z upływem 1 roku od tego zdarzenia.

art. 846 otrzymuje brzmienie:

"Art. 846. § 1.     Utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład jest odpowiedzialny za utratę lub uszkodzenie rzeczy wniesionych przez osobę korzystającą z usług hotelu lub podobnego zakładu, zwaną dalej "gościem", chyba że szkoda wynikła z właściwości rzeczy wniesionej lub wskutek siły wyższej albo że powstała wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby, która mu towarzyszyła, była u niego zatrudniona albo go odwiedzała.

§ 2.                Rzeczą wniesioną w rozumieniu przepisów tytułu niniejszego jest rzecz, która w czasie korzystania przez gościa z usług hotelu lub podobnego zakładu znajduje się w tym hotelu lub podobnym zakładzie albo znajduje się poza nim, a została powierzona utrzymującemu zarobkowo hotel lub podobny zakład lub osobie u niego zatrudnionej albo umieszczona w miejscu przez nich wskazanym lub na ten cel przeznaczonym.

§ 3.                Rzeczą wniesioną jest również rzecz, która w krótkim, zwyczajowo przyjętym okresie poprzedzającym lub następującym po tym, kiedy gość korzystał z usług hotelu lub podobnego zakładu, została powierzona utrzymującemu zarobkowo hotel lub podobny zakład lub osobie u niego zatrudnionej albo umieszczona w miejscu przez nich wskazanym lub na ten cel przeznaczonym.

§ 4.                Pojazdów mechanicznych i rzeczy w nich pozostawionych oraz żywych zwierząt nie uważa się za rzeczy wniesione. Utrzymujący zarobkowo hotel lub podobny zakład może za nie odpowiadać jako przechowawca, jeżeli została zawarta umowa przechowania.

§ 5.                Wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności, o której mowa w § 1, przez umowę lub ogłoszenie nie ma skutku prawnego.";

Ustawowe prawo zastawu. Ten zastaw jest uregulowany jest w Art. 850. Dla zabezpieczenia należności za mieszkanie, utrzymanie i usługi dostarczone osobie korzystającej z usług hotelu lub podobnego zakładu, jak również dla zabezpieczenia roszczenia o zwrot wydatków dla tej osoby poniesionych przysługuje utrzymującemu zarobkowo hotel lub podobny zakład ustawowe prawo zastawu na rzeczach wniesionych. Prawo to podlega przepisom o ustawowym prawie zastawu wynajmującego. Zastaw ten służy zabezpieczeniu roszczeń osoby prowadzącej hotel wobec gościa z tytułu należności za pokój, utrzymanie i inne usługi świadczone w hotelu. Stronami są: zastawca jest właścicielem rzeczy. Zastawnik je bierze pod zastaw, on nie może korzystać z tej rzeczy.

TIMESHARING - prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie.

Źródła prawa - ustawa z 13 lipca 2000 roku o „ochronie praw nabywców, prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustawy kodeksu cywilnego”

1. uprawnienie nabywcy: to uprawnienie do korzystania z budynku lub pomieszczenia lokalnego w oznaczonym czasie w każdym roku.

2. uprawnienie zbywcy: to uprawnienie do jednorazowego ryczałtowego wynagrodzenia.

Zakres terytorialny położenia lokalu. Ustawa ta ma zastosowanie do lokali położonych w Polsce lub w innym kraju. Jeżeli nabywca ma miejsce zamieszkania w Polsce lub przedsiębiorca ma zarejestrowana działalność lub w przypadku zagranicznego przedsiębiorcy jeżeli ma w Polsce otwarte przedstawicielstwo.

Art. 2 punkt 10 z 13 lipca

Art. 3 punkt 10 - informacja o ryczałtowym wynagrodzeniu za nabycie prawa. Klient w ciągu 10 dni od podpisania umowy może odstąpić od umowy.

umowy

10 dni max 3 miesiące

Wynagrodzenie może być pobrane po upływie tego terminu czyli po 10 dniach może pobrać wynagrodzenie. Te 10 dni klient ma na przemyślenie.

W zakresie turystyki:

1) Źródła prawa, ustawa o samorządzie gminnym z 90 roku. W tej ustawie do zadań należą sprawy z zakresu kultury fizycznej, turystyki, w tym terenów sportowych. Jest to z art. 7 ustęp 1 punkt 10.

Art. 7. 1. Zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy:

10) kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,

2) Źródło prawa to ustawa z 18 stycznia 1996 o kulturze fizycznej. Art. 54 ust.3 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 roku o kulturze fizycznej

Art. 54. 1. Zapewnienie bezpieczeństwa osób przebywających w górach należy do organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, dyrekcji parków narodowych, a także do osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w zakresie kultury fizycznej.

2. Zapewnienie bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się w miejscach wyznaczonych oraz uprawiających sporty wodne należy do osób prawnych i fizycznych prowadzących nad wodą działalność w tym zakresie oraz do organów administracji rządowej i samorządowej.

3. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne, a także obowiązki osób prawnych i fizycznych, o których mowa w ust. 1 i 2.

3) Rozporządzenie w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne. Dziennik ustaw z 97 roku nr 57 poz 358

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne. Na pływalniach musi być wywieszony regulamin co najmniej o wymiarach 120/70 cm i litery nie mniejsze niż 1 cm.

Obowiązki gminy jako gospodarza terenu w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa pobytu w miejscach powszechnie dostępnych polegają na zapewnieniu dobrego stanu dróg, chodników. Może to być zrealizowane przez usunięcie stanu zagrożenia lub ustawienie właściwych znaków ostrzegawczych, informacyjnych. Na plaży publicznej gmina ma obowiązek zapewnienia porządku. Mogą być dwa rodzaje plaż: publiczna i strzeżona to też zapewnienie obecności ratownika.

SZCZEGÓŁOWE ZASADY ORGANIZOWANIA WYCIECZKI, IMPREZ TURYSTYCZNYCH W GÓRACH:

• organizator takiej imprezy ma obowiązek opracowania regulaminu takiej imprezy oraz zapoznania z nim przed tą imprezą uczestników (dotyczy to obszarów do powierzchni 600 m²

• jeżeli chodzi o obszary około 1000 m², istnieje obowiązek prowadzenia wycieczek pieszych lub narciarskich tylko przez górskich przewodników turystycznych. Na terenach których działają TOPRGORR wszystkie imprezy turystyczne i sportowe powinny być zgłoszone do tych organizacji co najmniej 14 dni przed imprezą.

• Trasy narciarskie

Temat: UMOWY W PRAWIE TURYSTYCZNYM

1. Umowy zawierane przez biura podróży (organizatorów) z klientami.

Biuro podróży innemu

umowa

klient biuro podróży Biuro podwykonawca

Usługodawca

Posiłki

1. Umowa o pojedyncze świadczenie ma postać np. umowy zlecenia, może dotyczyć np. modernizacji miejsca w hotelu, załatwienia wizy, sprzedaży biletów. Pole biwakowe to jest umowa najmu, a jak jest pole campingowe to właściciel musi prowadzić nadzór.

2. Umowa o wycieczkę lub umowa o podróż. Art. 14

Art. 14. 1. Umowa o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych wymaga formy pisemnej.

2. Umowa powinna określać:

  1)  organizatora turystyki i numer jego koncesji oraz imię i nazwisko osoby, która w jego imieniu umowę podpisała,

  2)  miejsce pobytu lub trasę wycieczki,

  3)  czas trwania imprezy turystycznej,

  4)  program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych usług, w tym:

a)    rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu,

b)    położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami kraju pobytu lub opis wyposażenia obiektów nie zaliczanych do rodzajów i kategorii,

c)    ilość i rodzaj posiłków,

d)    program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy turystycznej,

  5)  cenę imprezy turystycznej, wraz z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli nie są one zawarte w cenie, oraz wyraźne sformułowanie okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny zgodnie z art. 17,

  6)  sposób zapłaty,

  7)  rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów,

  8)  sposób zgłaszania reklamacji związanych z wykonywaniem usług przez organizatora turystyki lub osobę z nim współpracującą wraz z podaniem terminu zgłaszania takich reklamacji,

  9)  wymagania specjalne, o których klient powiadomił organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego i na które strony umowy wyraziły zgodę,

  10) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

3. Organizatorzy turystyki, organizujący imprezy turystyczne za granicą, mają obowiązek zawarcia na rzecz osób uczestniczących w tych imprezach umów ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

4. Organizator turystyki jest obowiązany wydać klientowi wpłacającemu należność za imprezę turystyczną lub zaliczkę przekraczającą 10% tej sumy:

  1)  dokument potwierdzający posiadanie gwarancji, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 lit. a), wraz ze wskazaniem sposobu ubiegania się o wypłatę środków z tej gwarancji w wypadkach określonych ustawą, lub

  2)  dokument potwierdzający zawarcie umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 3 lit. b).

Umowa o wycieczkę to (podróż, impreza) umowa mieszana składająca się z elementów innych umów nazwanych które są uregulowane w przepisach kodeksu cywilnego np. umowa przewozu, najmu, przechowywania, zlecenia,. Bywają też umowy o podróż tkj wyjazdy wypoczynkowe, handlowe, sportowe, w celach nauki języka. Z Art. 14 punkt 5 : cena: organizator może zmienić cenę ale pod warunkiem żę w umowie określi że organizator ma prawo zmienić cenę, mogą to być okoliczności z art. 17.

Art. 17. 1. Cena ustalona w umowie nie może być podwyższona, chyba że umowa wyraźnie przewiduje możliwość podwyższenia ceny, a organizator turystyki udokumentuje wpływ na podwyższenie ceny jednej z następujących okoliczności:

  1)  wzrostu kosztów transportu,

  2)  wzrostu ceł, podatków lub opłat należnych za takie usługi, jak lotniskowe, załadunkowe lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych,

  3)  wzrostu kursów walut.

2. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być podwyższona.

Czyli cena może być podwyższona ale w umowie musi być napisane że organizator może zwiększyć cenę w okolicznościach zmiany kursu walut z art. 17, koszty transportu, wzrostu cła lub opłat związanych z załadunkiem i na lotnisku. Ale 20 dni przed wycieczką cena nie może wzrosnąć.

SPOSÓB ZAPŁATY:

TERMIN ZGŁOSZENIA REKLAMACJI pkt 8

TREŚĆ UMOWY O WYCIECZKĘ: jest zbiorem różnych umów które zawieraja element swoisty, który pozwala ja traktować jako całościowy zestaw o konstrukcję umowy o wycieczkę. Treść umowy o wycieczkę stanowi

1. postanowienia umowy oraz

2. informację zawarte w broszurach, folderach, katalogach i innych pisemnych informacjach. Art. 14 ustęp 2

2. Umowa powinna określać:

  1)  organizatora turystyki i numer jego koncesji oraz imię i nazwisko osoby, która w jego imieniu umowę podpisała,

  2)  miejsce pobytu lub trasę wycieczki,

  3)  czas trwania imprezy turystycznej,

  4)  program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych usług, w tym:

a)    rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu,

b)    położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami kraju pobytu lub opis wyposażenia obiektów nie zaliczanych do rodzajów i kategorii,

c)    ilość i rodzaj posiłków,

d)    program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy turystycznej,

Treść umowy to inaczej prawa i obowiązki dla obu stron.

Art. 19 mówi o tym że jeżeli postanowienia umowy są mniej korzystne dla klientów niż postanowione ustawy to postanowienia umowy są albo nieważne albo w miejsca umowy wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Art. 19. 1. Postanowienia umów zawieranych przez organizatorów turystyki z klientami mniej korzystne dla klientów niż postanowienia niniejszej ustawy są nieważne.

2. W miejsce postanowień umowy mniej korzystnych dla klienta obowiązują przepisy ustawy.

2. Umowy zawierane przez biura podróży z przedsiębiorcami świadczącymi usługi.

Umowy zawierane przez biura podróży z innymi przedsiębiorcami mają postać umowy o przewóz, usługi restauracyjne:

Umowa o usługi przewodnickie

Umowa o wycieczkę

klient Biuro podróży Biuro przewodników

biuro podpisuje z umowa o prace

przewodnikiem przewodników

umowę zlecenia

10,02,2006

Umowy specjalistyczne gdy wyjeżdżamy np. na naukę języka

USTAWA O USŁUGACH TURYSTYCZNYCH

Art. 14 - forma umowy powinna być pisemna (umowa o świadczenie usług turystycznych). Treść umowy albo jej składniki wyznacza minimalna treść umowy. Odnośnie ceny imprezy łącznie z art. 17 ustawy. Cena powinna być podawana brutto z wyszczególnieniem pozycji które tą kwotę podnoszą. W umowie musi być zaznaczone że cena może ulec zmianie i muszą być podane okoliczności zmiany ceny. Okoliczności to:

• wzrost kosztów transportu

• usługi lotnicze itp.

• Wzrost kursu walut

Jeżeli w umowie nie jest zaznaczone że cena może ulec zmianie to nie może ona się zmienić.

Pkt 7 a - Terminy. Sytuacja gdy imprezy są zależne od ilości osób, liczby uczestników.

Pkt 7 b - dotyczy przeniesienia uprawnień na rzecz innej osoby. Czyli termin musi być dotrzymany.

PRAWA I OBOWIĄZKI ORGANIZATORA TURYSTYKI ORAZ KLIENTA:

Źródłami praw i obowiązków obu tych przedmiotów:

1. umowa

2. ustawa

3. pisemne informacje art. 12

Art. 12. 1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, który proponuje klientom imprezy turystyczne lub usługi turystyczne, udostępniając im odpowiednie informacje pisemne, a w szczególności broszury, foldery, katalogi jest obowiązany wskazać w tych materiałach w sposób dokładny i zrozumiały:

  1)  cenę imprezy turystycznej lub usługi turystycznej albo sposób jej ustalenia,

  2)  miejsce pobytu lub trasę imprezy,

  3)  rodzaj, klasę, kategorię lub charakterystykę środka transportu,

  4)  położenie, rodzaj i kategorię obiektu zakwaterowania, według przepisów kraju pobytu,

  5)  ilość i rodzaj posiłków,

  6)  program zwiedzania i atrakcji turystycznych,

  7)  kwotę lub procentowy udział zaliczki w cenie imprezy turystycznej lub usługi turystycznej oraz termin zapłaty całej ceny,

  8)  termin powiadomienia klienta o ewentualnym odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń,

  9)  podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

3. Jeżeli umowa zawarta z klientem nie zawiera odmiennych postanowień, to odpowiednie wskazania zawarte w informacjach pisemnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1-8, stają się elementem umowy.

Art. 19 - ten artykuł chroni klienta bo stwierdza się w nim że konsument to osoba fizyczna która dokonuje czynności prawnej nie związanej z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

FORMY ZATRUDNIENIA PRZEWODNIKÓW I PILOTÓW WYCIECZEK:

Wzorce umowne są różnie określane, mogą mieć odpowiedniki:

• ogólne warunki umów

• wzory umów

• regulaminy

są one stosowane w obronie masowym tzw adhezyjne (umowy przystąpienia)

Wskazówki interpretacyjne dotyczące interpretacji wzorca:

• treść wzorca powinna być jednoznaczna i zrozumiała dla konsumenta

• abuzywne

Kryteria pozwalające na uznanie postanowienia umowy za nie uznaną klauzulę. Po pierwsze niesymetrycznie rozłożenie praw i obowiązków, nierównomiernie rozłożone ryzyka. Narzucenie przez 1 ze stron prawa lub właściwości sądu korzystnego dla profesjonalisty.

Są 2 sposoby narzucania nie dozwolonych klauzul:

• tryb sporu indywidualnego prowadzonego przez strony przed sądem powszechnym

• kontrola wzorca abstrakcyjnego jako takiego. Są to ochrony konkurencji i konsumenta.

24,02,2006

Odpowiedzialność z tytułu niewykonania lub nie należytego wykonania umowy o świadczenie usług turystycznych. Chodzi tu o odpowiedzialność organizatora i klienta. Pierwsza sfera to odpowiedzialność konkraktowa i druga z tytułu czynu niedozwolonego.

Zasady odpowiedzialności kontraktowej art. 471 k.c	Art. 415 odpowiedzialność deliktowa

Rozróżniamy następujące odpowiedzialności cywilne :
1 Kontraktowa stosownie do treści art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej do wykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Roszczenie odszkodowawcze może powstać w razie naruszenia każdego zobowiązania, bez względu na to, z jakiego zdarzenia się ono wywodzi
Do odpowiedzialności odszkodowawczej dochodzi zarówno wtedy, gdy zobowiązanie wykonano w niewłaściwym miejscu lub nieterminowo, jak również gdy świadczenie było złej jakości albo spełniane częściami. Wadliwość wykonania może także dotyczyć osób uczestniczących w jego realizacji. Gdy istniała konieczność osobistego spełnienia świadczenia, działanie innej osoby niż dłużnik oznaczać będzie niewykonanie zobowiązania, gdy brakuje takiego zastrzeżenia, mówimy o nienależytym wykonaniu.
Tak wiec aby doszło do odpowiedzialności kontraktowej musi dojść do zjawiska przyczynowo - skutkowego, gdyż jak wynika z art. 471 k.c dłużnik ponosi odpowiedzialność nie w każdym przypadku. Nie ponosi jej gdy ,,
niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania będzie następstwem okoliczności, za które on odpowiada.,,
Zwolnienie takie z odpowiedzialności następuje w momencie :
a-niemożności świadczenia - nikt, nie tylko dłużnik, nie jest w stanie w danych okolicznościach spełnić świadczenia. Wyróżniamy 2 rodzaje niemożności
- pierwotna - niemożność istniejąca w chwili powstanie zobowiązania
zasada imposibilium nulla obligatio est
-następcza- niemożność powstaje po podpisaniu zobowiązania
b-opóźnienie dłużnika- termin zobowiązania jest nieokreślony

2- Deliktowa - podstawa odpowiedzialności deliktowej jest delikt czyli czyn niedozwolony . jest nim każde działanie albo zdarzenie powodujące szkodę wyrządzona osobie 3 lub w mieniu do niej należącym . Czyn niedozwolony według k.c. obejmuje naprawę szkody wynikłej z wynikłej z niezawinionego działania człowieka oraz odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez zwierzęta i rzeczy, jak również za szkody związane z użyciem i wykorzystywaniem elementarnych sił przyrody.
1) zdarzenie wyrządzające szkodę
2) szkoda,
3) związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.
Zasadnicza różnica miedzy odpowiedzialnością kontraktowa a deliktową jest to ze odpowiedzialnością O ile przy odpowiedzialności kontraktowej wyrządzenie szkody następuje w ramach istniejącego stosunku zobowiązaniowego, a zatem podmiot odpowiedzialny za szkodę jest od razu znany, o tyle w odpowiedzialności deliktowej trzeba dopiero ustalić podmiot odpowiedzialny za wyrządzenie szkody

W celu nałożenia obowiązku naprawienia szkody obowiązują 3 zasady :
1 zasada winy - zobowiązanym do naprawienia szkody jest ten, kto ponowi winę za jej wyrządzenie. Na zasadzie winy oparto odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez niepoczytalnych (art. 427 k.c.), za osoby którym powierzono wykonanie czynności (art. 429 k.c.) oraz za zwierzęta (art. 431 k.c.). Wina funkcjonariusza państwowego lub funkcjonariusza samorządu terytorialnego stanowi przesłankę odpowiedzialności Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego (art. 417 i art. 4201 k.c.);
2 zasada ryzyka - prowadzący przedsiębiorstwo ponosić ryzyko naprawienia związanych z tym szkód. Na zasadzie ryzyka opiera się także odpowiedzialność przełożonego za szkody zdziałane przez podwładnego;
3 zasada służebności - obowiązek naprawienia szkody jest usprawiedliwiony zasadami współżycia społecznego. Odpowiedzialność na zasadzie słuszności występuje wyjątkowo tylko w wypadkach wyraźnie przewidzianych w ustawie (art. 419, 4201 § 1 w związku z art. 419, w art. 428 i art. 431 § 2).
Ostatnim rodzajem Od tradycyjnej odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność
Absolutna, która ma charakter gwarancyjny, jej cecha jest niemożliwość odstąpienia od obowiązku odszkodowawczego. obciąża ona nie sprawcę, a inną osobę (np. zakład ubezpieczeń) i nie ma charakteru sankcji.

art. 471 k.c.: „Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”. Gdy dłużnik nie spełnia świadczenia, które zgodnie z treścią stosunku prawnego należy się wierzycielowi, po stronie wierzyciela powstaje uprawnienie do domagania się świadczenia przy zastosowaniu przymusu państwowego. Gdy ten sposób uzyskania świadczenia nie może zostać zastosowany, dłużnik musi liczyć się z roszczeniem ze strony wierzyciela o naprawienie szkody, która wyniknęła z nie wykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.
O odpowiedzialności kontraktowej możemy mówić tylko w stosunkach pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Istnienie ważnego zobowiązania, którego dłużnik z przyczyn leżących po jego stronie nie wykonał lub wykonał w sposób nienależyty (w wyniku czego wierzyciel doznał szkodę) jest warunkiem tej odpowiedzialności. Reżim odpowiedzialności kontraktowej obejmuje odpowiedzialność związaną z niewykonaniem jakiegokolwiek istniejącego zobowiązania, niezależnie od sposobu jego powstania. Najczęściej dotyczy on zobowiązań umownych, lecz może również odnosić się do zobowiązań wynikłych z innego zdarzenia prawnego np. alimenty, świadczenia odszkodowawcze.

Rodzaje odpowiedzialności cywilnej
Podstawą odpowiedzialności cywilnej jest w zasadzie wymóg istnienia winy po stronie zobowiązanego do naprawienia szkody. Wina może się wyrazić w złym zamiarze i wówczas mamy do czynienia z winą umyślną. Wina może także polegać na niedbalstwie lub nieuwadze, jest to wina nieumyślna. Brak winy zwalnia sprawcę z odpowiedzialności.
Obowiązek odszkodowania (odpowiedzialności cywilnej) może powstać w dwóch przypadkach:

1. na skutek wyrządzenia szkody lub krzywdy czynem niedozwolonym. Mówimy zatem o odpowiedzialności deliktowej, uregulowanej w art. 415 k.c.

2. na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania - powstaje wówczas obowiązek odpowiedzialności kontraktowej, uregulowanej w art. 471 k.c.

Odpowiedzialność cywilna:

1. deliktowa

2. kontraktowa

Odpowiedzialność deliktowa (pozaumowna) powstaje we wszystkich przypadkach wyrządzenia szkody, gdy strony nie były do momentu powstania szkody związane stosunkiem prawnym. Odpowiedzialność kontraktowa (umowna) jest konsekwencją niewykonania lub niewłaściwego wykonania umowy i powstałej szkody.

Odpowiedzialność kontraktowa
Art. 471. k.c.: Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.
Pacjent domagający się odszkodowania musi jedynie wykazać, że poniósł szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Nie ma on natomiast obowiązku udowodnienia winy lekarza. Lekarz może się uwolnić od odpowiedzialności, jeśli wykaże, że za powstanie szkody nie ponosi winy ani umyślnej, ani nieumyślnej.

Odpowiedzialność deliktowa
Art. 415. k.c.: Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Odpowiedzialność deliktowa jest następstwem wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym, zabronionym przez prawo. Odpowiedzialność tę charakteryzuje to, że przed powstaniem szkody - pacjenta nie łączył z lekarzem żaden stosunek prawny. Dopiero wyrządzenie szkody czynem niedozwolonym powoduje powstanie między stronami stosunku zobowiązaniowego.
Obowiązek odpowiedzialności deliktowej powstaje wówczas, gdy:

1. powstaje szkoda,

2. szkoda wyniknie z czynu zabronionego prawem (czynu niedozwolonego),

3. pomiędzy szkodą a czynem zabronionym zaistnieje związek przyczynowy,

4. szkoda wynikła z winy sprawcy czynu (lekarza).

Brak jakiejkolwiek z tych przesłanek wyłącza odpowiedzialność sprawcy czynu.
Odpowiedzialność deliktowa jest oparta na zasadzie winy. Wynika to wprost z art. 415 k.c.
Aby można było sprawcy czynu niedozwolonego przypisać winę, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

1. zachowanie sprawcy czynu musi cechować bezprawność działania,

2. poczytalność sprawcy, czyli brak wad w zakresie swobody przejawiania woli i możliwości przewidywania skutków swojego postępowania,

3. działanie musi odznaczać się rozmyślnością lub działaniem nieumyślnym.

Pacjent domagający się odszkodowania musi udowodnić fakt wyrządzenia mu szkody przez lekarza i winę lekarza. Lekarz, chcąc się uwolnić od odpowiedzialności deliktowej, musi udowodnić, że czynu się nie dopuścił albo że powstał on nie z jego winy.
Odpowiedzialność cywilna, w tym także deliktowa, może być oparta na jednej z następujących zasad:

1. zasadzie winy,

2. zasadzie ryzyka,

3. zasadzie współżycia społecznego. Odpowiedzialność cywilną lekarza w zależności od sposobu wykonywania zawodu oraz poszczególne przypadki odpowiedzialności omówię w kolejnych artykułach.

17,03,2006

Wina lub inne okoliczność. Wina to stopnie winy na zasadzie winy i zasada ryzyka. Odpowiedzialność na zasadzie ryzyka polega na:

X x Czyli nie bada się winy lecz jak stało się coś złego na terenie hotelu to

X x on odpowiada.

X x

Szkoda majątkowa może dotyczyć szkód rzeczywiście poniesionych (czyli te koszty które poszkodowany poniósł) lub utracone pożytki (to są takie korzyści potencjalne które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby nie to zdarzenie które spowodowało szkodę).

Kara umowna - jest to odszkodowanie umowne z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania umowy. Kara umowna może być zastrzeżona w przypadku świadczeń niepieniężnych.

Data wymagalności to data do której dłużnik powinien uiścić pewną kwotę. Jeżeli nie płaci w terminie to płci odsetki a jak w umowie nie ma napisane to są to odsetki ustawowe, wynoszą one 11%. Jeżeli strony zastrzegły w umowie to są to odsetki umowne.

Umowne prawo odstąpienia - umowne postanowienie nie musi być w umowie. Nie ma tu konsekwencji finansowych. Odstępne prawo umożliwia stronie odstąpienie od umowy z jednoczesną zapłatą określonej kwoty. W danym terminie można odstąpić od umowy, ale trzeba za to przedłożyć odpowiednią kwotę, jest to zapłata odstepna.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ Z TYTUŁU NIEWYKONANIA LUB NIENALEŻYTEGO WYPEŁNIENIA OBOWIĄZKÓW WYNIKAJĄCYCH Z UMOWY O ŚWIADCZENIE USŁUG TURYSTYCZNYCH.

Zakres odpowiedzialności organizatora jest ograniczony do wysokości dwukrotności ceny organizacyjnej imprezy turystycznej względem każdego klienta. To ograniczenie kwotowe nie dotyczy sytuacji tkj:

• gdy mamy do czynienia ze szkodą na osobie

• jeżeli zaistniała wina umyślna, jeżeli po stronie organizatora istnieje wina umyślna

Postacie niewykonania umowy:

• odwołanie imprezy stwarza niemożliwość świadczenia i mogą tu być dwie opcje: czyli te odwołanie może być z przyczyn zawinionych przez organizatora i wtedy klientowi należy się odszkodowanie. Lub z przyczyny niezawinionej gdy np. za mało ludzi zgłosiło się na wycieczkę.

• Może być też zmiana warunków umowy przed imprezą. Klient może to zaakceptować, te nowe warunki, lub zrezygnować (zawsze klientowi należy się zwrot poniesionych kosztów, natomiast gdy rezygnuje zależy od tego czy wina jest organizatora czy też nie)

• Zmiana warunków w trakcie imprezy. Klient może korzystać ze świadczenia zastępczego (świadczenie zastępcze, można tu dochodzić wyrównania dopłaty) lub rezygnacja ze świadczenia (zwrot pieniędzy proporcjonalnie do tego co utracił)

• Odstąpienie klienta. Może to być w formie kary umownej lub zależnie od ilości dni, koszta odstąpienia im bliżej imprezy tym większe koszty)

PROCEDURA DOCHODZENIA ROSZCZEŃ

1. Klient ma obowiązek niezwłocznie zawiadomić wykonawcę i usługi organizatora o niewłaściwym (art. 16 b) wykonaniu czynności. Np. gdy hotelu jest brudny itp. Trzeba o tym natychmiast zawiadomić odpowiednie osoby.

2. Reklamacje

3. terminy przedsiębiorcy do rozpatrzenia reklamacji

http://www.sciaga-online.pl/praca.php3?temat=prawo&id=1974

http://bap-psp.lex.pl/serwis/du/1997/0884.htm fajna strona, na niej jest wszystko co powinniśmy umieć, ha ha ha, ale to nie miało być śmieszne

1

---