Promieniowanie B-
W tym procesie główną cząstką jest elektron. Podczas rozpadu B- neutron zmienia sie w proton, elektron oraz elektrycznie obojetna czastka o masie bliskiej zeru zwana antyneutrinem elektronoeym. ELektron jest emitowany razem z antyneutrinem. Np. atom, baru 12 emituje czstke B- staje sie atomem wegla 12 : 12,5B=12,6 C+0,-1e+0,0 V.
Metoda pochłaniania: Jets ona zdecydowanie najprostrza. Opiera sie na odpowiednio dorbrej z danej tabeli, zaleznosci Emax od Rmax oraz na równanie u=0,0155 (Emax)^-1,44. (1) Obie te mozliwosci zostaly wykorzystane gdyz pierwsz zawsze prowadzi do zawyzenia wartosci Emax, natomist druga do zawyzenia. Nalezy dokonac w ustalonym czasie rejestracji delta t , pomiarow liczby N czastek B- docierajacych do dedektora po przejsciu przez absorbenty o danych grubosciach X. Majac dane rownanie LnN=ln No-ux mozemy wyznaczyc ln No (No- liczba czastek docierajacych do detektora przy rerowej absorbcji) oraz u. Nastepnie wyliczymy R max ze wzoru Rmax=(lnNo-lnNt)/u gdzie Nt liczba impulsow odpowiadajacych poziomowi tła pomiarów. Wartość Emax wyliczymy z równania (1) oraz na podstawie wyznaczonego Rmax z danej tabeli. Ostatecznie wynik jest srednia arytmetyczna wartosc uzyskanychw obu mozliwosciach
Prawo rozpadu promieniotworczego: nietrwale jadra atomowe rozpadaja sie spontanicznie i w sposob przpadkowy. Im wiecej jader nie uleglo rospadwo tym czesciej moga zdarzac sie rozpady. Aktywnosc źródła jest zawiazana z liczba jader, ktor nie uleglo rozpadwoi po czasie t, to aktywnosc jest szybkoscia zmiany N w czasie t. Zaleznosc tę mozna zapisac w postaci rownania (po wprowadzeniu stalej) -(dN/dt)=lambda*N (1) lamda- stała rozpadu promieniotwórczego, inna dla kazdego prmieniotworzczego. Zwiazek miedzy N i t otrzymamy całkujac równanie (1): N No*e^-lambda*t (2) (No - pocz.liczba jader). Rownanie (2) wyraza prawo rozpadu prmieniotworzczego. Czas polowicznego rozpadu: a)sredni czas, po ktorym aktywnosc maleje do polowy swej wartosci poczatkowej. b) sredni czas, w ktorym pierwotna liczba nuklidow malej do polowy We wzorze (2) czas polowicznego rozpadu t 1/2jest to taka wartosc t dla ktorej N= No/2. Po wstawieniu tej zaleznosci do wzoru(2), zlogarytmowaniei iporzadkowaniu otrzymujemy
Wahadło matematyczne- jest to wyidealizowane cialo o masie punktowej zawieszonej na cienkiej nierozciagliwej nici. Kiedy cialo wytracimy z rownowagi zaczyna sie wahac w plaszczyznie pionowej pod wplywem sily ciezkosci. jest to ruch okresowy. T=2*pi*pierwiastek z l/g gdzie T okres drgan, l- dł wahadla, g przyspieszenie ziemnskie.
Whadło fizyczne: dowolne cialo sztywne awieszone tak, ze moze sie whac dookola pewnej osi przechodzacej przez cialo nazywamy wahadlem fizycznym. T=2*pi*pierwiastek z I/(Mgd) a to sie rowna lz/g, gdzie lz - dlugosc zredukowana, I moment bezwladnosci, m- masa ciala, odleglosc miedzy osia obrotu(P) i srodkiem masy ciala
Stała Plancka: rownanie Einstaina - Milikena hv=W+E kmax, v czestosc fali elektrycznej h-stala Plancka W praca wyjscia elektronu z danego materialu E kmax - maksymalna energia kinetyczna fotoelekronu
Wyznaczenie stalej Plancka: korzystajac z danych uzyskanych podczas cwiczenia sporzadzamy wykres Uhm=Uhm(v), kreslimy prosta regresji i obliczmy jej parametry a i b Na podstawie zaleznosc e*Uhm = Ekmax mozemy przeksztalcic rownanie E-M do postaci Uhm=h/e*v-W/e Stałą Plancka wyznaczymy z rownania h/e=a