Zasady obrotu dewizowego - Gutierrez
Obrot dewizowy oparty jest na:
Zasadzie swobody obrotu dewizowego, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie. Przedmiotowa zasada jest konsekwencją zarówno regulacji konstytucyjnych, jak i zobowiązań Polski wobec UE w zakresie swobody przepływu kapitału i płatności. Uwzględniając ustawowy zapis tejże zasady oraz jej ograniczenia, rozumiane w sensie szerokim jako zakazy i obowiązki dewizowe, można uznać, że ma ona prawie pełne zastosowanie wobec państw członkowskich UE oraz krajów zrównanych z nimi (członków OECD i państw należących do EOG). Ograniczenia i obowiązki wynikające z nowego prawa dewizowego, a mające zastosowanie do wymienionych krajów, nie naruszają postanowień TWE;
Zasadzie pozostawienia ograniczeń obrotu dewizowego wobec krajów trzecich, przy czym ograniczenia te z jednej strony pozostają w zgodzie z art.57 i 58 TWE, a z drugiej strony nie są szersze w porównaniu z wcześniej obowiązującymi.
Zasadzie priorytetu ograniczeń obrotu dewizowego, wynikających z innych ustaw, wobec zasady swobody obrotu dewizowego z zagranicą, zapisanej w ustawie-Prawo dewizowe. Chodzi tu głównie o ograniczenia wynikające z wynegocjowania przez Polskę z Komisją Europejską dwóch okresów przejściowych na nabywanie nieruchomości przez obcokrajowców, w obszarze „Swobodny przepływ kapitału";
Zasadzie-możliwości łagodzenia bądź znoszenia ograniczeń i obowiązków dewizowych przewidzianych ustawą (odpowiednio w art. 9 oraz art. 18 i art25 ust. 1) w drodze ogólnych lub indywidualnych zezwoleń dewizowych. Udziela się ich, jeżeli nie zagraża to interesowi publicznemu lub międzynarodowym z zobowiązaniom wiążącym Rzeczpospolitą Polską. Ogólne zezwolenia dewizowe mogą dotyczyć wszystkich lub rodzajowo. określonej kategorii podmiotów oraz wszystkich lub rodzajowo określonych czynności. Udziela ich Minister Finansów w formie rozporządzenia. Indywidualne zezwolenia dewizowe dotyczą konkretnych podmiotów i sytuacji; mają formę decyzji administracyjnych wydawanych przez Prezesa NBP albo upoważnionych przez niego dyrektorów departamentów Centrali NBP lub detektorów oddziałów NBP.
zasadzie, że Rada Ministrów może wprowadzić w drodze rozporządzenia, szczególne ograniczenia w zakresie obrotu dewizowego z zagranicą, jeśli są
one niezbędne w celu:
wykonania decyzji organów organizacji międzynarodowych, których członkiem jest RP,
zapewnienia porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego,
zapewnienia równowagi bilansu płatniczego w razie ogólnej jego nierówno- wagi lub nagiego załamania albo powstałego w tym zakresie zagrożenia,
zapewnienia stabilności waluty polskiej w-razie nagłych wahań jej kursu albo powstałego w tym zakresie zagrożenia.
W przypadkach wymienionych w dwóch ostatnich punktach szczególne ograniczenia mogą zostać wprowadzone po zasięgnięciu opinii Rady Polityki Pieniężnej na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. Z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej możliwe jest wprowadzanie szczególnych ograniczeń wyłącznie w sytuacjach wymienionych w ppkt a i c
zasadzie autonomii decyzji określonych podmiotów, oznaczającej, że ograniczeniom określonym w ustawienie podlega obrót dewizowy dokonywany z udziałem jako strony: NBP, Skarbu Państwa/. Banków i innych instytucji finansowych, a także organów publicznych w postępowaniu karnym, cywilnym i administracyjnym.
Znaczenie prawne podatku - Gutierrez
Legitymacja prawna państwa do żądania ze strony podatnika świadczenia pieniężnego, wynikająca z władztwa państwowego i suwerenności państwa na danym obszarze. Podatek jest świadczeniem pieniężnym o charakterze przymusowym, bez zwrotnym, nieodpłatnym i ogólnym- pobieranym przez państwo lub samorząd terytorialny(województwo, powiat, gmina-wynikające z ustawy) na podstawie przepisów prawa określających warunki, wysokość i terminy płatności tych świadczeń. Z prawnego punktu widzenia podatek to forma pobierania przez państwo środków ekonomicznych od społeczeństwa. Jest to przymusowe, bezzwrotne i nieodpłatne świadczenie pieniężne pobierane w sytuacji określonej przez prawo(z chwilą zaistnienia faktu określonego w ustawie). Podatek to zjawisko związane z polityką, gospodarką i prawem. Prawo reguluje w jakich formach podatek będzie pobierany. Podatek jest świadczeniem pieniężnym jednostek na rzecz państwa, któremu nie towarzyszy świadczenie wzajemne. Element przymusowości nie jest zasadniczą cechą podatku(ten aspekt związany jest z politologią). Przymus w prawie jest jego ogólną cechą zapewniającą jego egzekwowanie. Najbardziej istotnym elementem z prawnego punktu widzenia jest element związany z brakiem wzajemnego świadczenia. Poza prawem podatkowym nie ma takiej sytuacji w innych gałęziach prawa. Jest to świadczenie pieniężne nie ekwiwalentne. Z tym wiąże się następna cecha- podatek musi wynikać z ustawy(i co nie jest tam wyrażone dla prawa nie istnieje). Sprawy nie uregulowane nie są luką w prawie, którą zapełnia się przez analogię, lecz obszarem wolnym od opodatkowania. W prawie podatkowym niezbędna jest ścisła interpretacja- tego czego nie znajdujemy w przepisie prawnym nie istnieje. W prawie podatkowym zobowiązanie powstaje z mocy ustawy (wola stron nie ma tutaj znaczenia). Istotną cechą podatku jest powstanie zobowiązania w oparciu o przepisy ustawy.
Dowody w postępowaniu podatkowym - Gutierrez
Celem każdego postępowania dowodowego jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, aby jej załatwienie opierało się na udowodnionych faktach i aby do tych faktów zostały zastosowane właściwe normy materialnego prawa podatkowego. Realizacja prawdy obiektywnej wymaga, aby dopuścić jako dowód w sprawie podatkowej wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia stanu faktycznego a nie jest sprzeczne z prawem. Wszystkie wymienione w ordynacji podatkowej dowody korzystają z równej mocy dowodowej. Jednakże moc dowodowa dowodu z dokumentów urzędowych i rzetelnych oraz niewadliwie prowadzonych ksiąg podatkowych ulega zwiększeniu, z uwagi na związane z nimi domniemania. Przyjęta w ordynacji podatkowej zasada swobodnej oceny dowodów zakłada, że organ podatkowy nie jest krępowany przy ocenie określonych dowodów kryteriami formalnymi, ma on bowiem swobodnie, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenić czy dana okoliczność została udowodniona. Ordynacja podatkowa stanowi, że w szczególności dowodem w postępowaniu podatkowym mogą być: księgi podatkowe, podatkowa księga przychodów i rozchodów, ewidencje i rejestry prowadzone dla celów podatkowych na podstawie odrębnych przepisów, zeznania świadków, deklaracje podatkowe, informacje podatkowe nadesłane organom podatkowym przez podmioty prowadzące działalność gosp. oraz banki i sądy, czy dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej. Dlatego przebieg czynności kontrolnych dokumentowany musi być protokołem. Protokół ten nie powinien zawierać oceny prawnej sprawy będącej przedmiotem kontroli.
Adnotacja jest rodzajem notatki urzędowej sporządzonej przez organ podatkowy w sytuacjach nie wymagających sporządzenia protokołu. Mniejsza jest wiarygodność i moc dowodowa adnotacji, gdyż stoi za nią jedynie podpis pracownika organu podatkowego. Deklaracje podatkowe stanowią oświadczenie wiedzy strony o faktach, które mają znaczenie dla powstania obowiązku i zobowiązania podatkowego. Organ podatkowy związany jest domniemaniem prawidłowości danych zawartych w deklaracji podatkowej złożonej przez podatnika. Organowi podatkowemu przysługuje jednak prawo kontroli rzetelności deklaracji podatkowej. Okoliczność faktyczna może być uznana za udowodnioną tylko wtedy, gdy strona miała możliwość wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów. Organ podatkowy wyznacza zawsze stronie 7 dniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Wypowiedzenie się strony stanowi uprawnienie a nie obowiązek.
Stosowanie prawa podatkowego (ogólne i szczególne) - Gutierrez
Prawo urzeczywistnia się w procesie stosowania , który decyduje w ostatecznym efekcie o jego miejscu i roli w życiu społecznym , jest to przede wszystkim określanie konsekwencji prawnych ustalonego stanu faktycznego czyli wiązania sytuacji faktycznej z normą prawną w wyniku czego powstają normy indywidualno-konkretne . Tradycyjnie przyjmuje się że na stosowanie prawa składa się ustalenie stanu faktycznego , ustalenie obowiązujących przepisów prawnych , dokonanie ich wykładni , i ustalenie czy i jak dany stan faktyczny odpowiada tym przepisom . O stosowaniu prawa może mówić również wówczas gdy dany podmiot realizuje swoje obowiązki lub uprawnienia .W stosowaniu prawa należy odróżnić postępowanie administracyjne od sądowej kontroli decyzji administracyjnej . Klasycznym przykładem tego pierwszego jest ustalenie zobowiązania podatkowego , jednakże bardzo często następuje to przez samooliczenie a całe postępowania administracyjne ma wymiar kontrolny ponieważ jedynie organ jedynie sprawdza poprawność obliczenie przez płatnika lub podatnika.
Celem stosowania prawa podatkowego winno być pełna jego realizacja , musi być podporządkowana zasadzie ustawowej miarodajności opodatkowania oraz jego równości , a ingerencja państwa może być tylko w sferze upoważnień ustawowych . W demokratycznym państwie prawa w procesie stosowania należy dążyć do pogodzenia interesu publicznego i indywidualnego jednostki . Należy bardzo restrykcyjnie przestrzegać podziału tworzenia i stosowania prawa , zatem wykładnia ma ściśle określone granice . Minister Finansów zgodnie z ustawą winien czuwać nad jednolitością stosowania prawa co realizuje konstytucyjną zasadę równości. Konieczne jest zatem wydawanie przez niego w tym celu aktów prawa wewnętrznego na co zresztą ma upoważnienia w poszczególnych ustawach.
Co do drugiego aspektu pytania , to wydaje mi się że chodzi o następujące zależności : fakt ze Ordynacja Podatkowa ma charakter ogólny zawiera podstawowe regulacje stosowane każdorazowa przy szczególnym prawie podatkowym np. . odpowiedzialność osoby trzeciej zabezpieczenie itp. Jednak o.p. nie tworzy zobowiązania podatkowego samo w sobie , zatem aby mogło dojść do stosowania dana sytuacja faktyczna musi wypełnić znamiona w danej ustawie prawa podatkowego szczególnego i wtedy we wszystkich przypadkach ogólnych zwłaszcza proceduralnych stosuje się OP oraz daną ustawą w sprawach materialnych i je dopiero razem można przejść do procesu odkodywania danej normy prawnej występującej w danym stanie faktycznym lub też nie .
Wykonywanie budżetu państwa - Gutierrez
Wykonywanie budżetu państwa to konkretyzacja podstawowych zadań państwa związanych z zaspokajaniem potrzeb publicznych , dokonywaniem wydatków oraz gromadzeniem dochodów na rzecz budżetu . Wydatków dokonuje się poprzez : przekazanie środków z rachunku bieżącego dysponenta na rachunek osoby prawnej, jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej lub osoby fizycznej , wypłatę gotówkową z rachunku bieżącego w postaci wynagrodzeń lub innych świadczeń na rzecz ludności , przelanie środków z rachunku bieżącego na własny rachunek inwestycyjny . W trakcie realizacji budżetu obowiązują następujące zasady : pełna realizacja zadań musi nastąpić w terminie ustalonym w przepisach ( harmonogramie dochodów i wydatków ministra finansów ) , ustalenie pobieranie i odprowadzanie dochodów musi być na zasadzie i terminie zgodnie z przepisami , dokonywanie wydatków musi być zgodne kwotowo z przepisami , przeniesienie wydatków musi nastąpić zgodnie z ustawą o finansach publicznych , zlecanie zadań musi nastąpić zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych. Wymienione zasady tworzą katalog zamknięty i stanowią zasady „racjonalnego działania”. Złamanie tych zasadach a także niegospodarność, opóźnienia, mogą prowadzić do podjęcia decyzji o blokowaniu planowanych wydatków budżetowych ,decyzję o blokowaniu podejmuje Minister Finansów w stosunku do całości budżetu oraz poszczególni dysponenci w zakresie ich części . Przyczyną blokowania może być także zachwianie równowagi budżetowej z jakiekolwiek przyczyny, decyzję w tej sprawie podejmuje rząd po zasięgnięciu opinii Komisji Finansów Publicznych.
W trakcie wykonywania budżetu mogą wystąpić okoliczności zmuszające do jego zmiany , można je podzielić na obiektywne i subiektywne , obiektywne są efektem realizacji zadań naznaczonych przez ustawę np. rozdzielenie nadwyżki , subiektywne zaś wiążą się z pojawieniem niespodziewanej okoliczności takiej jak konieczność skorygowania nieprzejrzystych zapisów ustawy budżetowej . Zmiany mogą się wiązać z rozdysponowaniem nowych dochodów , określenia nowych rezerw obligatoryjnych . W zakresie przeprowadzania zmian należy przestrzegać następujących zasad : każdy dysponent w swojej części może dokonywać jedynie zmian nieprzysparzających dodatkowych wydatków , dysponenci dalszego stopnia mogą dokonywać zmian tylko w zakresie jednego rozdziału , zmiana wydatków wymaga zgody ministra finansów, przesunięcia rezerw fakultatywnych i obligatoryjnych dokonuje rząd , w przypadku klęski żywiołowej rząd może rozporządzeniem zmieniać wydatki budżetowe.
Nie jestem do końca pewien czy kontrola wchodzi w zakres tego pytania ale w każdym razie, wyróżnić można kontrolę parlamentarną sprawowaną przez organy sektora publicznego, które uchwalają plany finansowe przy pomocy NIK-u czyli Sejm i Senat, kontrolę administracyjną sprawowaną przez Ministra finansów oraz podległe mu organy kontroli podatkowej i urzędy skarbowe, resortową kontrolę ministrów , wojewodów , biegłych rewidentów i audytorów wewnętrznych, Konstytucja stanowi zaś o obowiązku corocznej kontroli przez Sejm wykonania budżetu w oparciu o raport NIK. Co następnie przejawia w głosowaniu nad absolutorium. W skład sprawozdania NIK-u musi wchodzić : kwoty rzeczywistych operacji finansowych, bilans zakładów budżetowych, jednostek budżetowych, informacja o wydatkach długotrwałych, omówienie wykonania czyli porównanie planu z praktyką. Mimo formalnie kryterium wykonania budżetu jako podstawy udzielenie absolutorium w praktyce jest to głosowanie ściśle polityczne.